Traducción Estación Atlántica
27-01-2015 / EFE
Como cada 27 de xaneiro, a Asociación Memoria Histórica Democrática e a entidade cultural Fuco Buxán, dous colectivos moi activos na recuperación da memoria histórica en Ferrolterra, reuníronse esta tarde no castelo de San Felipe, para recordar a Amada García Rodríguez, no mesmo lugar que serviu de cárcere e patíbulo a esta mugardesa fusilada tras dar a luz.
Sobre unha placa erigida no medio do campo en memoria de "as persoas que foron vítimas da represión polo seu defensa da liberdade e da legalidad republicana", depositáronse flores en recordo de Amada e dos outros sete veciños que foron fusilados xunto a ela un día como hoxe fai 77 anos.
A historia desta veciña de Mugardos, condenada a matar en plena gestación e executada tres meses logo de dar a luz ao seu fillo por simpatizar, supuestamente, coa II República, é unha das máis crueis herdanzas da represión franquista na cidade naval, que tamén foi o berce do dictador Francisco Franco.
Un tribunal militar sentenciouna a morrer en 1937, recordan desde Fuco Buxán.
Entón Amada tiña 27 anos e estaba embarazada do seu segundo fillo, un varón que naceu o 31 de outubro de 1937, durante o seu cautiverio no castelo de San Felipe e ao que chamou Gabriel.
Aquel bebé, Gabriel Torrente, faleceu na primavera do 2014 aos 77 anos.
A Amada García, redera e filla dunha humilde familia de pescadores, apenas lle permitiron aleitar ao seu fillo uns tres meses.
Foi fusilada contra o muro exterior do castelo, unha fortaleza militar do século XVI na bocana de ríaa de Ferrol que serviu de cárcere militar durante a Guerra Civil.
Con Amada, perderon a vida outros sete veciños da zona, rememoraron hoxe integrantes de Fuco Buxán.
Eran Anxo Roldós, Juan José Teijeiro Leira, José María Montero Martínez, Antonio Caniña, Ramón Rodríguez López, Jaime González Pérez e Germán López García.
"Está moi estendida a idea de que a fusilaron por bordar unha bandeira do Partido Comunista pero é falso", expón a entidade cultural ferrolana.
"A realidade é que era unha muller políticamente moi activa, boa oradora e unha líder natural que se gañou a antipatía dos sectores máis conservadores", conclúe.
Como cada 27 de xaneiro, a Asociación Memoria Histórica Democrática e a entidade cultural Fuco Buxán, dous colectivos moi activos na recuperación da memoria histórica en Ferrolterra, reuníronse esta tarde no castelo de San Felipe, para recordar a Amada García Rodríguez, no mesmo lugar que serviu de cárcere e patíbulo a esta mugardesa fusilada tras dar a luz.
Sobre unha placa erigida no medio do campo en memoria de "as persoas que foron vítimas da represión polo seu defensa da liberdade e da legalidad republicana", depositáronse flores en recordo de Amada e dos outros sete veciños que foron fusilados xunto a ela un día como hoxe fai 77 anos.
A historia desta veciña de Mugardos, condenada a matar en plena gestación e executada tres meses logo de dar a luz ao seu fillo por simpatizar, supuestamente, coa II República, é unha das máis crueis herdanzas da represión franquista na cidade naval, que tamén foi o berce do dictador Francisco Franco.
Un tribunal militar sentenciouna a morrer en 1937, recordan desde Fuco Buxán.
Entón Amada tiña 27 anos e estaba embarazada do seu segundo fillo, un varón que naceu o 31 de outubro de 1937, durante o seu cautiverio no castelo de San Felipe e ao que chamou Gabriel.
Aquel bebé, Gabriel Torrente, faleceu na primavera do 2014 aos 77 anos.
A Amada García, redera e filla dunha humilde familia de pescadores, apenas lle permitiron aleitar ao seu fillo uns tres meses.
Foi fusilada contra o muro exterior do castelo, unha fortaleza militar do século XVI na bocana de ríaa de Ferrol que serviu de cárcere militar durante a Guerra Civil.
Con Amada, perderon a vida outros sete veciños da zona, rememoraron hoxe integrantes de Fuco Buxán.
Eran Anxo Roldós, Juan José Teijeiro Leira, José María Montero Martínez, Antonio Caniña, Ramón Rodríguez López, Jaime González Pérez e Germán López García.
"Está moi estendida a idea de que a fusilaron por bordar unha bandeira do Partido Comunista pero é falso", expón a entidade cultural ferrolana.
"A realidade é que era unha muller políticamente moi activa, boa oradora e unha líder natural que se gañou a antipatía dos sectores máis conservadores", conclúe.
