Texto leido no meu nome por Christina Crevillén, gravado por Henri Belin
Mª José Barreiro López de Gamarra neta e sobrina de fusilados - 14 de abril 2013
En primeiro lugar quero agradecerlle á Asociación Amigos dos republicanos españois da rexión parisina haberme invitado a este
importante e emotivo acto de recoñecemento aos republicanos españois exiliados
en Francia. En especial a Rose M. Serrano e ao seu pai Daniel pola súa amizade
e compañerismo a tantos kilometros de distancia e concederme estes minutos de
que o meu tío Manuel, que non tivo oportunidade de viaxar fóra da peninsula ao
que encarcelaron o 21 de xullo de 1936 e arrincáronlle a vida con 25 anos, o 14
de marzo de 1939, fusilado fai 74 anos; hoxe, grazas a eles, está aquí convosco
do mesmo xeito que eu mesma.
Recoñecemento que como ben sabemos todos non teñen no seu
propio país, onde seguen mantendo vigentes as súas condenas a morte e prisión.
E onde a negativa a facer xustiza levounos a pedila noutro pais amparados no
dereito penal internacional por delitos de genocidio e/ou lesa humanidade.
Manuel é unha das victimas na chamada querella arxentina contra os crimes do
franquismo, na cal acudinme polo seu crime e polo do meu avó materno malagueño
Juan Lopez de Gamarra, fusilado no cemiterio de San Rafael da cidade onde
durante 20 anos desde 1937 a 1957 foron fusilados máis de 4.000 homes e
mulleres por ser de diversas ideologias de esquerdas.
Manuel Barreiro Rey é o irmán maior do meu pai. Nacido en
Ferrol no Barrio de Esteiro en Galicia o 21 de xuño de 1913.
Este ano 2013 é o centenario do seu nacemento, por este
motivo quero dedicalo ao seu recordo e através del, tamén ao resto de homes das
dotaciones dos buques que perderon a vida na Base Naval de Ferrol, a súa cidade
natal.
Unha homenaxe a Manuel Barreiro e a todas as vítimas do
fascismo español desde ese Lugar de Memoria que é o Arsenal Militar de Ferrol.
Onde foron fusilados.
Lugar de Memoria esquecido pola sociedade; xa non
descoñecido do resto do Estado Español si non da súa propia cidade.
Manuel, do mesmo xeito que os seus compañeiros de
infortunio, neste recinto militar é o gran esquecido, pola súa propia
profesión, A Armada. "aínda" expulsados da Mariña e "aínda" condenados a matar
sen xulgar os crimes con eles cometidos.
Porque Ferrol, unha cidade con historia revolucionaria e
antifranquista quedou como falso reducto do fascista dictador, o seu delito foi
dar berce ao genocida. Pero tamén deu berce a homes e mulleres fieis aos
dereitos democráticos da sociedade, antifascistas, obreiros loitadores que
deron a súa vida e o seu sufrimento para ser esquecidos e ignorados na
actualidade.
Polo sufrimento dos homes que alí estiveron encarcelados,
uns paseados cada madrugada e outros moitos como Manuel que non habendo sido
paseado foi condenado a Pena de morte e fusilado. Estes buques foron: o
acoirazado España, o crucero Almirante Cervera ao que pertencía Manuel, o
destructor Velasco e varios torpederos e guardacostas.
Non os volvamos a abandonar ao esquecemento, loitemos por
que os feitos que alí sucederon sexan coñecidos e integrados nos estudos das
novas xeracións.
Por todas as vítimas esquecidas da Mariña galega, por este
Arsenal Militar, a súa historia e o seu futuro como Lugar de Memoria sinalado,
tan importante na historia do país, e tan descoñecido.
Adquiramos este compromiso de loita pola Verdade, Xustiza e
Reparación
¡Manuel querémosche e non che esquecemos!
Nenhum comentário:
Postar um comentário