O Alcalde socialisto de Vigo é condenado pola xusticia a derrubala de urxencia pero segue negándose

segunda-feira, 23 de março de 2015

Acto de Homenaxe ás vítimas do Portiño

 
Acto de Homenaxe ás vítimas do Portiño lembrando a fuga fracasada do 12 de abril de 1937, onde 19 persoas foron asesinadas.
 
27 de marzo ás 21h. no Peirao do Portiño
 
Organiza CRMH da Coruña
 
 

domingo, 22 de março de 2015

Homenaxe e ofrenda ás vítimas do franquismo da comarca da Coruña

 
Homenaxe e ofrenda ás vítimas do franquismo da comarca da Coruña no Memorial da Avenida de Navarra 
 
Intervención musical de Xosé Taboada, e cea posteriormente
 
10 de abril ás 19:30h.
 
Organiza CRMH da Coruña

 

Xantar de confraternidade republicana en Tui


Dunha fosa en Portomarín ao xulgado de Bos Aires


Traducción Estación Atlántica
R. Prieto 22.03.2015
En agosto de 2005, arqueólogos da ARMH abriron en Portomarín a primeira fosa de vítimas galegas do franquismo. Darío Rivas recuperou entón os poucos restos que a humidade da zona deixaran do seu pai, o exalcalde lucense Severino Rivas, fusilado en outubro de 1936. Desde entón, Darío Rivas, afincado en Arxentina, loita para que os xuíces do país austral investiguen os crimes do franquismo.
 
Nestes dez anos, o colectivo da memoria histórica exhumó outras 16 fosas en Galicia. Para a campaña deste ano prevé realizar cinco. En Rao (Lugo), a ARMH buscará os restos de Salvador Voces, abatido por en outubro de 1948. No concello asturiano Santirso de Abres, limítrofe con Galicia, xacen os restos dun mestre de Lugo, Pablo Martínez-Crespo, xunto a outros cinco asturianos.
 
Na aldea lucense de Teilán xa teñen localizados os restos do comandante Benito, abatido pola Garda Civil xunto a Bernardo Álvarez. Aínda que non ten descendientes, a ARMH sopesa a posibilidade de exhumar os restos e levalos ao seu pobo, Mugardos. Tamén buscarán en Vilarmea (Lugo), onde sospeitan que hai unha fosa con numerosos corpos e intentarán retomar os traballos en Amenal (A Coruña).

O fondo do Siñor Afranio cedido ao Instituto de Estudos Miñoranos pola familia Álvarez Cáccamo.

Fondo documental Siñor Afranio | IEM

IEM 18/3/15
A familia Álvarez Cáccamo cedeu ao Instituto de Estudos Miñoranos unha serie de documentos orixinais relativos á figura do Siñor Afranio. Personaxe creado polo parlamentario republicano e presidente do Consello de Galicia, Antón Alonso Ríos, ca fin de eludir a represión franquista tralo alzamento de 1936. A sinatura do convenio que rexerá a custodia e divulgación do fondo tivo lugar este mércores 18 de marzo na Aula de Cultura Ponte de Rosas por parte de Alfonso Álvarez Cáccamo, en representación da familia e Carlos Méixome polo IEM.

Tralo golpe de Estado e con 50 mil pesetas de recompenza pola súa captura, Alonso Ríos debeu enfrontar unha urxente fuxida da represión franquista. Na clandestinidade o seu corpo comezou sufrir os efectos da precariedade: magro, envellecido, barbudo. Foi entón que decidiu sacar partido desa condición converténdose nun ficticio esmoleiro portugués de nome Afranio de Amaral. Con ese camuflaxe comezou a súa andaina clandestina por Galicia, que o trouxo ao Val Miñor e o Baixo Miño na procura de cruzar ao Portugal co xeito de embarcar a América, o que conseguiu.
 
A documentación achegada contén os manuscritos orixinais do libro Siñor Afranio , onde Alonso Ríos, a instancia de Xosé María Álvarez Blázquez , narra con detalle todo o acontecido nesas datas. Inclúe a fotografía orixinal, única do Senior Afranio, a correspondencia cruzada entre Álvarez Blázque e Alonso Ríos, recortes de prensa, e unha novela inédita (mecanografada), titulada Nidia.
 
No acto de sinatura do convenio, Alfonso Álvarez Cáccamo considerou que o IEM pola súa tradición e modo de traballar era o mellor destinatario para a custodia e divulgación deste material. Pola súa banda, Carlos Méixome, adiantou que o IEM expoñerá parte do fondo no Espazo da Memoria, localizado na Aula de Cultura Ponte de Rosas, e xestionará a apertura para consulta da documentación por parte investigadores e público interesado.
 
Alfonso Álvarez Cáccamo amosa a fotografía orixinal do Siñor Afranio,
acompañado de Carlos Méixome (IEM)
 

Un Coronel pide a derrogación da Lei de memoria histórica

 
Traducción Estación Atlántica
 
O Coronel Fernández Navarro pediu nunha conferencia na Coruña, a derrogación da Lei da Memoria Histórica.
Adiante Galicia 19/3/15
O Coronel de infantería don Lorenzo Fernández Navarro de los Paños eyÁlvarez de Miranda ofreceu unha versión crítica da lei 52/2007 e logo dunha documentada exposición pediu a súa derrogación e expresou a súa sorpresa porque o goberno do Partido Popular mantéñaa.

"Hoxe desentierro o hacha de guerra contra esta lei"
O militar participou fai uns días nunha charla organizada polo Foro Arbil, no Sporting Club Casino coruñés. Foi aplaudido con efusividade polos presentes .O ex comandante militar da Coruña e Lugo ou comandante do GOES VIN coruñés, foi presentado por José Carlos Fernández Barallobre.

Definiu á lei como "cainita e iconoclasta". Unha lei que cuestionó no seu día e provocoulle ao arresto dun mes malia ser un "informe reservado aos seus superiores" que tivo difusión da prensa nacional contra a vontade do militar expedientado.

Pero o coronel insiste e acredita que na súa actuación pasada e no ciclo de conferencias que vai dar polo territorio nacional foi e é coherente co seu honor e coa lexislación. Por iso, nesta disertación dixo: "Hoxe desentierro o hacha de guerra con esta dura conferencia provocada por tan infame lei".

"A lei é obra dun bobo solemne como Zapatero"
Para Fernández Navarro a lei de memoria histórica "encobre a eliminación da legalidad de Estado español antes da Constitución do 78", pretendendo así mesmo marcar a distinción entre bos e malos, ou recoñecer a actores de delitos de sangue como represaliados.

Para o Coronel a lei en cuestión "é obra dun bobo solemne como Zapatero e do partido da rosa e o mandil" e é froito "do pacto da Coroa con inimigos que queren mordela". E cre que "a Fronte Popular estase preparando a día de hoxe. Podemos ter unha nova Fronte Popular".

O militar ten claro que "os herdeiros da Fronte Popular son os creadores da lei da Memoria Histórica, que fai inviable a reconciliación nacional na que xamais creron e nunca quixeron". Critica a obsesión deste grupo polo Val dos Caídos, "monumento á reconciliación nacional, pois só en España están enterrados xuntos combatentes dos dous bandos. Nas praias de Normandía os alemáns están separados dos aliados". Asegurou que "a Fronte Popular fixo inviable a Segunda República, cuxos correligionarios gritaban ¡Viva Rusia e morra España!, e por iso chamábase exército vermello e o outro nacional".

Sobre a polémica dos símbolos franquistas, aclarou que a bandeira do aguia de san Juan "non pode ser declarada ilegal nin preconstitucional, xa que baixo esa bandeira fíxose o proceso constituyente, durante tres anos ata o 5 de outubro de 1981 foi constitucional, e está publicada na primeira páxina da Carta Magna, cuxos decretos non citan o escudo senón as cores da bandeira".

Estrea do documental sobre José Castro "O Piloto"

 
Estrea na Coruña o 26 de marzo do documental sobre a vida de José Castro Veiga, "O Piloto", o último guerrilleiro antifranquista.
 
Na Fundación Rodríguez Iglesias (rúa Cordelería, 32, A Coruña, a carón do antiguo Cine Goya).
 
Organizado por CRMH da Coruña

terça-feira, 17 de março de 2015

III Xornadas represaliadas e resistentes en Pontevedra


Coincidindo coa exposición Do gris ao violeta (Praza da Ferraría, marzo e abril de 2015), a concellaria de patrimonio histórico organiza as III Xornadas represaliadas e resistentes, que se van desenvolver os días xoves 26, venres 27 e sábado 28 de marzo na Casa das Campás, coa participación de Xosé Álvarez Castro, Montse Fajardo, Montse Dopico, Paula Godinho, Aurora Rodrigues e Pilar Allegue. Na mesa redonda do xoves tamén participarán mulleres representantes de familias pontevedresas represaliadas (pendente de confirmar nomes).

TEMPO DE MULLERES 2015

III XORNADAS REPRESALIADAS E RESISTENTES

Casa das Campás, 26, 27 e 28 de marzo de 2015.

Xoves 26 de marzo ás 19 h

Mesa redonda sobre Sobrevivir á represión e á Ditadura

Con Montse Fajardo, Xosé Álvarez Castro e mulleres pertencentes a familias represaliadas


Venres 27 de marzo

19 h Conferencia de Montse Dopico: Semente de mudanzas

20 h Proxección do documental La memoria de las olvidadas


Sábado 28 de marzo

11 h Conferencia de Paula Godinho

Propriedade privada da história e "memórias fracas": a esquerda da esquerda e as revoltas da memória.

11.45 h Relatorio de Aurora Rodrigues. Memoria da represión e da resistencia na Ditadura portuguesa

12.15 h Relatorio de Pilar Allegue. Memoria da represión e da resistencia na Ditadura franquista.

Coloquio
 
Non é necesaria a inscrición previa

Resposta ao coronel Fernández Navarro

O coronel Navarro, ante un retrato de Franco, o día en que foi destituido
Foto e texto da foto de La Opinión A Coruña 9/7/09
Traducción Estación Atlántica
 
Cartas dos lectores
La Opinión A Coruña - Cándido Barral Alvarellos 15.03.2015

Con estupefacción leo a entrevista entreverada dun cinismo prepotente e sarcástico non desprovisto de crueldade, á que don Lorenzo Fernández sométese na OPINIÓN o pasado xoves, presentado como excomandante militar da Coruña, cesado fai 7 anos por evacuar un informe sobre a lei de recuperación da memoria histórica. Informe sobre unha lei civil dun Estado e Goberno democráticos, comentado por un militar e transmitido segundo el, por unha "cadea de mando", que ha de estar constitucionalmente supeditada ao único e auténtico mando, é dicir, a autoridade civil que encarna a vontade popular.

A lei para a recuperación da memoria histórica só pretendeu lograr a dignidade dos mortos, inxusta, estúpida e gratuitamente asasinados. De forma especial, civís da retaguardia fieis á II República, militares republicanos cuxa bandeira xuraran, inocentes que fuxían descalzos dos bombardeos, anciáns que se morrían de pé polos camiños de Francia, executados por envexas en pobos e cidades, agnósticos denunciados polos curas, terratenientes que se sacudían a braceros díscolos, pobladores de cunetas e barrancos. Esixir un pouco de dignidade para aqueles que xacen sen saberse onde en contraposición daqueles a quen lles foron dados honores, medallas, distincións, bagatelas, himnos e desfiles, tédeums en basílicas cuxos columbarios, para maior inri, reenchéronse con republicanos extraídos de humildes nichos de vellos cemiterios de pobo, para os que foron a gloria dos heroes, a inmortalidad dos deuses e o incienso das divinidades.

A súa afirmación de que estes corpos han de ser igualmente recolleitos, dáse de bruzos coa formulación de igualdade que impregna a igual medida vítimas e verdugos. Gárdese as súas "boas intencións" e resérvese ese acompañamiento nos sentimentos, que soa a mero espazo de burla e mortificación, só parello á imaxe que reflicte cando se pronuncia sobre o fracaso republicano, ignorando que non ignora, que á II República matárona, non se morreu. Matárona vostedes, refírome.

Recorda señor Fernández a vella petición de don Manuel Azaña? Paz, piedade, perdón. Por favor, só un pouco do que tanto nos deben. Piedade.

domingo, 15 de março de 2015

Rueiro de Lugo

Un ano antes en marzo do 2014. O BNG demandoulle ao goberno municipal que acometa
 a elaboración dun novo rueiro oficial do concello de Lugo


A Voz- Tribuna -  Lugo 14 de marzo de 2015
Xa estamos outra vez ás voltas co rueiro de Lugo. Claro, achéganse as eleccións e todo deus quere que lle dediquen unha rúa ao seu próximo para, pobres ilusos, conseguir así uns votos a maiores ou estar na pomada da actualidade durante polo menos un par de días.
 
En Lugo seguen quedando rúas de fachas e facciosos cuxos nomes deberían quedar no recordo e a ignominia. Véxase senón a Praza do Comandante Manso que mantiveron uns e outros, tal para cal. ¿Quen era o tipo este para ter unha praza? Pois nin máis nin menos que o que entrou no Goberno Militar durante o golpe franquista de 1936 e, pistola en man, díxolle ao seu xefe militar por entón que ou estaba con Francisco Franco ou lle pegaba un tiro na tempa. E así empezaron a gañar aquela guerra os cobardes.
 
Pero o que resulta curioso é que agora, próximas as eleccións, o PP, vaia por deus, pide que se cumpra escrupulosamente a lei da memoria histórica e que se recalifique o rueiro retirando do mesmo aqueles nomes de resonancia franquista.
 
Refírome ao Partido Popular de Lugo porque ao de Sarria, por pór un exemplo próximo, cun alcalde que me asegurou nunha entrevista en televisión que nunca o veriamos no PP, igual é que non sabe onde está agora, que esa é outra, e que mantén nomes nas súas rúas de tanta resonancia fascista como Calvo Sotelo ou José Antonio.
 
Claro que é posible que un mesmo partido teña disonancias pero estas, desde logo, son un pouco chocantes para os mortais.
 
O caso é que agora o Partido Popular, ou algúns dos seus baróns, dirixentes ou o que sexan, enfrontados no seu momento co máximo mandatario Cacharro Pardo, piden agora honras máximos para o falecido. Ao inimigo, nin auga ata que a palma que despois, serve para publicidade pura e dura. Manda truco co que pasa aquí.
 
E xa non digo nada do sistema e da empresa da ORA, porque os fachas de esquerda seguen permitindo que uns procesados sigan explotando aos lucenses e aínda encima, con chulería. Miúda panda de macarras.

Coirós sacará a Franco do concello

 
Traducción Estación Atlántica
O Executivo do PP apoia unha moción do BNG para eliminar os símbolos franquistas, como unha enorme cruz dos caídos e unha placa ao Generalísimo en plena fachada da Casa Consistorial

La Opinión A Coruña - M. Villar | Coirós 14.03.2015
Coirós é un dos municipios españois que a día de hoxe aínda loce en plena cara, na fachada de Casa Consistorial, a casa de todos os veciños, unha placa que recorda que antiguamente a zona chamábase praza do Xeneral Franco. Semellante feito ademais de inaudito vulnera a lei da memoria histórica desde o ano 2007. É máis, cando non fai moito se restaurou a fachada do edificio municipal, arranxouse todo pero sen tocarlle á placa franquista. Este é un dos símbolos que o Concello deberá eliminar próximamente logo de votar, no pleno do pasado xoves, a favor dunha moción do BNG.

O apoio do Goberno local, do PP, á proposta de retirar a simboloxía franquista sorprendeu ata á concelleira que a propuxo, Pura Ferreño, porque xa o intentou noutras ocasións sen éxito. "Non sabemos si o Concello de Coirós descoñecía a publicación da lei da memoria histórica no ano 2007 ou cal é o motivo polo que nunca a cumpriu", declarou Ferreño, que agora espera "impaciente a que o cumpran".

Por si a placa en plena fachada municipal non fose suficiente, a pouco máis dun metro do edificio sitúase un monumento aos "caídos por Deus, España na súa Revolución Nacional Sindicalista do Concello de Coirós". Cunha altura duns tres metros, o monumento de pedra cunha cruz inclúe unha placa de mármore cos 25 nomes dos caídos do bando nacional. Non figura, polo tanto, Gerardo Francisco Mosquera Fidalgo, Ou Claveiro, labrador de 31 anos, cuxo delito en 1936 foi tan grave, pertencer á CNT, que foi paseado e o seu cadáver apareceu en Tiobre (Betanzos).

O Bloque, para lograr que prosperase a súa proposta e acabar por fin con estes vestixios "polos que familiares das vítimas teñen que pasar por diante todos os días", tivo que renunciar á segunda parte da súa moción: realizar un acto en recordo dos represaliados. Coirós agora deberá eliminar monumentos, placas e menciones franquistas. "É unha cuestión de dignidade e de reparación as vítimas da ditadura", di Ferreño.

sábado, 14 de março de 2015

O cofre que pecha aquel vello amor

 
Carlos Miguel Martínez, emigrante galego en Nova Zelandia, camiñou desde A Coruña a Francia para recoller restos do seu avó e enterralos xunto á súa avoa
 
Ten todos os elementos para ser o guion dun thriller: detencións, guerra, cárcere, fortín de prisioneiros, fuga masiva de case 800 presos, fusilamentos ao amencer, unha muller desesperada lanzándose ao mar co seu fillo en brazos... Pero por encima de todo iso hai unha enorme historia de amor: «A miña avoa morreu de amor e para acabar ben esa historia o meu avó tiña que volver a casa, estar de novo con ela». Isto asegura Carlos Miguel Martínez ante a prisión provincial da Coruña, agora en ruínas. Sostén nas súas mans un pequeno cofre co que, asegura, péchase aquela historia de amor dos seus avós.
 
Carlos fixo unha longa viaxe para cumprir este obxectivo: desde Nova Zelandia, onde emigraron os seus pais a mediados do século pasado, ata este cárcere. No interior quería recoller algún resto simbólico, aínda que só fose un puñado de terra, «pero parece que é moi complicado, que non se pode entrar». E é que aquí sufriu o primeiro embate doloroso o matrimonio de Primitivo Miguel Frechilla, un mecánico nado en Palencia, e a coruñesa Purificación Martínez Regueiro. A el encerrárono nesta prisión en agosto de 1936. Tiña 34 anos, relata Antonio, un dos catro fillos daquel matrimonio.
 
Tamén explica que o seu pai, por cuestións políticas que non recorda, xa que só tiña entón nove anos, foi condenado á morte, aínda que logo lle foi condonada a pena por cadea perpetua. Máis tarde sería trasladado a Pamplona, ao forte de San Cristóbal, un fortín con tres plantas baixo terra, celas ás escuras e condicións infames, que acollía a principios de 1938 a case 2.500 presos. Ata o forte viaxou agora Carlos percorrendo a pé o Camiño de Santiago, coa mista intención: recoller algún resto do seu avó na fortaleza na que estivo preso.
 
Unha fuga histórica
Durante a estancia no penal, Primitivo Miguel estudou inglés e esperanto. Neste último idioma entendíase cun grupo de presos cos que preparou a que está considerada como unha das maiores fugas da guerra española: O 22 de maio de 1938, domingo, 795 presos escapaban por unha única porta. O feito está narrado con detalle no libro de Félix Sierra e Iñaki Alforxa Forte de San Cristóbal, 1938. Só tres dos fuxidos chegaron a Francia, que era o seu obxectivo e, segundo narran os autores desta obra, Primitivo Miguel foi un dos xefes detidos, xulgados, e fusilados «ás seis da madrugada» do 8 de agosto nos arredores de Pamplona. Ao coñecer a noticia, a súa muller, cun dos seus fillos pequenos en brazos, lanzouse ao mar na baía coruñesa. Ambos foron salvados por uns mariñeiros e ela, viúva, traballaría durante un tempo na fábrica de mistos da Coruña.
 
O seu neto, que tamén fixo andando o camiño de volta, insiste: «Ela morreu de amor». Por iso «quería recoller terra do lugar onde o mataron e de Francia, que era onde el quería chegar», explica. Xa no cemiterio de San Amaro, busca a tumba onde está enterrada a súa avoa e descobre algo sorprendente: «Hai cinco números 432», explícanlle. Aparece a da súa avoa e alí, Carlos Miguel chega co pequeno cofre que, 76 anos máis tarde, pecha aquel vello amor.

76º aniversario do fusilamento de Manuel Barreiro Rey

Retrato na prisión 1938

Tal día como hoxe 14 de marzo de 1939 foi fusilado na Punta do Martelo do Arsenal Militar de Ferrol, xunto a dous compañeiros máis un de Ares e o outro Sevillano.
 
Os tres asasinados pola loita na defensa dos buques os días 19 ao 21 de xullo de 1936, ata o seu fusilamiento estiveron na prisión da Escollera do Arsenal
Manuel Barreiro Rey, 25 a. Ferrol
Manuel A. López Iglesia, 27 a. Ares
Antonio Alcántara Mejia, 24 a. Sevilla
 
Por todos eles...  

E por todos os marinos galegos esquecidos pola sociedade mais polos partidos políticos

quarta-feira, 11 de março de 2015

O exjefe militar da Coruña destituído dá unha charla sobre a lei de memoria

Foto do 2008 ano da destitución
Traducción Estación Atlántica
La Opinión A Coruña - Redacción | A Coruña 10.03.2015
Destituído e condenado a un mes de arresto. Un informe crítico sobre a lei de memoria histórica elaborado en 2008 polo entón xefe militar da Coruña, o coronel Lorenzo Fernández Navarro de los Panos y Álvarez de Miranda, custoulle o seu posto. "No meu informe defendín a Franco. Non debe ser considerado grave: foi o meu xefe", apuntou entón o excomandante nunha entrevista a este xornal. Sete anos logo do seu destitución, o coronel Navarro pronunciará na Coruña unha conferencia sobre a lei de memoria histórica, Mal chamada da memoria histórica. Unha lei iconoclasta e cainita.
 
A charla, organizada polo Foro Arbil, será o xoves ás 20.00 horas no Casino Sporting Club. No documento crítico sobre a lei de memoria histórica, o coronel Navarro instaba aos altos mandos a incumplirla e a procurar a permanencia nas instalacións militares dos símbolos franquistas.

«A delación de compañeiros serviu para mostrar fidelidade ao novo réxime franquista»

 
O profesor do IES de Valadares presenta hoxe en Vigo o libro «Medo político e control social na retagarda franquista»
 
Vigo/ A Voz,
 
 

A división sindical marca un 10 de marzo en Ferrol sen discursos oficiais

 
Traducción Estación Atlántica
Ferrol360.es - Ferrol | Martes 10 marzo 2015
Breve e sen discurso oficial algún. O acto institucional polo 10 de marzo, Día dá Clase Obreira Galega, transcorreu sen incidentes na mañá deste martes en Ferrol, aínda que trala interpretación do himno de Galicia si se escoitaron cánticos dun sector crítico do ámbito sindical.

Un grupo de manifestantes, que tamén lucían pancartas ante o monumento a Amador e Daniel en Recimil, corearon «Fóra a dereita dá clase obreira». Finalizada a tradicional colocación de flores no lugar por parte de edís e sindicalistas, a comitiva, co alcalde á fronte, disolveuse con rapidez.

José Manuel Rey Varela falou coa prensa nas proximidades dese lugar. O regidor destacou a «lembranza» daqueles acontecementos, acaecidos en «anos moi difíciles» e que «marcaron á nosa cidade». Cre «obrigatorio» recordar eses feitos e desexou ás «organizacións sindicais un bo Día dá Clase Obreira Galega».

Crítica
Preguntado polos gritos ao término da ofrenda, o alcalde dixo que tanto el como os seus compañeiros de partido tratan de «conquerir dereitos para vos traballadores». «Entendo, dentro dá discrepancia, as opinións diferentes», apuntou, indicando que o seu «obriga» é «gobernar para todos» os cidadáns.

O líder de Comisións Obreiras en Galicia, Xosé Manuel Sánchez Aguión, asegurou aos medios que a «defensa de algo tan básico» como o convenio colectivo polo que pelexaba a Bazán de 1972 mantén vivo o 10 de marzo. «Vos elementos que motivaron a mobilización seguen vixentes», declarou.

A desunión entre centrais sindicais queda patente co extenso calendario de actos para esta xornada. Sucedendo á cita institucional, Cerna e a CIG convocaron senllas ofrendas, mentres que pola tarde marcharán por separado polas rúas de Ferrol Comisións Obreiras e o sindicato nacionalista.