O Alcalde socialisto de Vigo é condenado pola xusticia a derrubala de urxencia pero segue negándose

terça-feira, 27 de dezembro de 2011

Homenaxe ós executados en Marín o 31 de decembro de 1936


O Alcalde e veciños de Marín por defender os seus ideais 

O xoves 29 de decembro ás 20:00h. na Biblioteca Municipal 

-Proxección da pelicula "Flores tristes"

O sábado 31 de decembro ás 13:00h. no Paseo Antonio Blanco de Marín

-Ofrenda floral

Organiza: Asociación Recuperación Memoria Histórica de Marín

domingo, 18 de dezembro de 2011

Actos de homenaxe a Mercedes Núñez Targa en Vigo

Vigo homenaxea a Mercedes Núñez Targa, comunista, loitadora antifascista e deportada polo nazismo

O PCG xunto con familiares e amigos de Mercedes Núñez imos desenvolver durante este mes de decembro e xaneiro de 2012 unha serie de actos en homenaxe a esta muller, resistente, deportada nos campos do nazismo e figura imprescindible do comunismo galego.

19 de decembro 2011

-17:30 Horas

(Na placa da Rúa Mercedes Núnez, Vigo (Coia)

OFRENDA FLORAL

-19:30 Horas

GALERÍA SARGADELOS (Rúa Urzáiz 17 VIGO)

ACTO PÚBLICO E PRESENTACIÓN DA EDICIÓN EN CASTELÁN DE "DESTINADA AO CREMATORIO" DE MERCEDES NUÑEZ

Coa participación e intervencións de:

-Xesús Alonso Montero: Catedrático da RAG e prologuista da edición

-Carlos Núñez: compañeiro de militancia de Mercedes Núñez no Partido Comunista

27 de xaneiro de 2012

-19:30 Horas

MUSEO M.A.R.C.O. (Rúa Principe, VIGO)

ACTO HOMENAXE A MERCEDES NÚÑEZ

E do 7 de ao 31 de xaneiro de 2012

EXPOSICIÓN RETROSPECTIVA

(GALERÍA SARGADELOS (Rúa Urzáiz 17 VIGO)

Exposición sobre Mercedes Núñez feita polo Centro Galego de Barcelona e Memorial Democratic de Catalunya

Fonte: PARTIDO COMUNISTA DE GALICIA


sábado, 17 de dezembro de 2011

A Asociación Ferrolter​ra Nosa Memoria solicita anular o rueiro do Arsenal Militar de Ferrol

Nota de prensa
Ferrol 16/12/11
"Ferrolterra Nosa Memoria" insta a Cortés Uría a suprimir o rueiro do Arsenal

A Asociación "Ferrolterra Nosa Memoria" ven de presentar no Rexistro Xeral do Arsenal de Ferrol un escrito solicitando ó Almirante Xefe a supresión dos nomes das rúas do Arsenal. Esta asociación denuncia que o recinto militar está inzado de nomes de militares que no ano 1936 non dubidaron en sumarse á rebelión de Franco para alzarse contra un goberno legalmente establecido.

Ferrolterra NM cré que manter o rueiro actual do Arsenal é , aparte de ilegal, vergoñento tanto para a Armada como para a cidade de Ferrol. Estase ensalzando a militares golpistas e lexitimando que as Forzas Armadas, nun momento dado , poidan someter a vontade do pobo. Por todo elo insta ó almirante Cortés Uría a borrar das súas dependencias os nomes de afectos ó réxime franquista e cooperadores do que acabou sendo un dos maiores xenocidios de Europa.

sexta-feira, 16 de dezembro de 2011

A Igrexa posúe en Santiago 850.000 metros cadrados de uso non relixioso

Mosteiro de San Martiño Pinario

O Arcebispado xestiona locais comerciais, plantacións e pisos sen pagar IBI

ELPAIS.com  / IAGO MARTÍNEZ - Santiago - 06/11/2011
Por cada metro cadrado que o Arcebispado dedica a fins máis ou menos relixiosos en Santiago, desde a liturxia ata a sepultura cristiá, a curia compostelá destina polo menos outros tres á vivenda, o cultivo de eucaliptos, a explotación de baixos comerciais ou a nada dun solar. O protagonismo da catedral no corazón do casco antigo é indiscutible. O seu peso no conxunto do patrimonio eclesiástico, con todo, é só anecdótico. A Igrexa ten ao seu nome máis de 1,1 millóns de metros cadrados en todo o termo municipal. Leiras, reitorais, pisos, igrexas, casas, escolas, trasteiros, prazas de garaxe, cemiterios, chans sen edificar e ata un bloque de vivendas no ensanche. En total, algo máis de 200 propiedades. Dio o catastro.

Aínda que a Cidade da Cultura chegase a completarse algún día, ocuparía oito veces menos que os dominios da Igrexa na cidade. A curia, iso si, é moito máis discreta que o complexo de Eisenman. Nada, salvo as escrituras de propiedade, revela quen é o dono das vivendas que o Arcebispado ten dispersas polo centro urbano de Santiago, desde Conxo ata Fontiñas. Nin sequera o edificio que compite coa austera xeometría do Centro Galego de Arte Contemporánea (CGAC) na rúa Vale Inclán, xusto enfronte do colexio La Salle, está rotulado. Son 3.600 metros cadrados xunto a un centro de maiores da Xunta. Segundo o catastro o seu uso é relixioso, aínda que o porteiro automático xunto ao portón evidencie que non está aberto aos fregueses. É unha residencia de sacerdotes.

Nun informe do ano pasado, a Dirección Xeral do Catastro púñalle números ao patrimonio estritamente relixioso da Igrexa en Galicia: 7.691 inmobles e un valor catastral de 426 millóns, cantidade que neste momento aínda non repercute nos orzamentos municipais. Os Acordos entre o Estado español e a Santa Sé de 1979 eximen á Igrexa de pagar o Imposto sobre Bens Inmobles (IBI) por estas propiedades. A galega é a segunda comunidade con maior patrimonio tras Castela e León e a cuarta segundo o que deixa de ingresar, clasificación que lidera Madrid con 1.384 propiedades e 1.190 millóns. Aínda que Vigo gaña en número, Santiago fai valer a súa condición de sede da "provincia eclesiástica" cos bens máis caros: 91 edificios relixiosos cun valor catastral conxunto de 61,5 millóns.

O de uso relixioso unicamente representa o 22,7% do patrimonio inmobiliario que posúe o Arcebispado en Santiago. Do total, equivalente a multiplicar por noventa a planta da catedral, só 250.000 metros cadrados están así cualificados no catastro, xunto a unha bolsa de 600.000 de parcelas de uso agrario, outra de 100.000 de solares, obras de urbanización e xardinería e restos menos importantes de tipo residencial, industrial, cultural ou comercial. En total, 850.000 metros cadrados de uso non relixioso.

A fronteira máis clara está na cualificación do chan: 340.000 metros cadrados son urbanos e 770.000 son rústicos. Os usos son máis complexos, ata confusos. A parcela do seminario menor, por exemplo, consta como cultural, igual que os 16.000 metros cadrados que albergan a Casa Diocesana de Exercicios Espirituais no campus. A do seminario maior, que comparte San Martiño Pinario con outras dependencias do Arcebispado, é para o catastro un bloque de oficinas. O número 108 de San Pedro ten no baixo unha biblioteca parroquial. Danse cursos de iniciación ao matrimonio e impártese catequese. O resto non deixa de ser unha casa. Ten 324 metros cadrados de uso residencial que poderían venderse mañá mesmo por uns 875.000 euros.

Entre San Roque e a Praza de Galicia hai apenas 800 metros. Callejeando a bo paso pola Algalia de Arriba e despois polo Preguntoiro e a Rúa dás Orfas, non máis de dez minutos. Ao redor dese sinuoso capilar, o máis utilizado para atravesar a pé a améndoa medieval da cidade, a Igrexa alberga en locais da súa propiedade unha florería, unha mercería, unha boutique de roupa para home, unha librería de vello, un par de tendas de souvenirs, algunha residencia para estudantes e ata unha oficina do Consorcio de Santiago, ademais das súas propias dependencias, como as que dedica a atender aos peregrinos na Rúa do Vilar. Tamén ten un puñado de vivendas, a maioría de dúas ou tres alturas. É só unha pequena porción do parque estritamente residencial do Arcebispado: oito pisos, dúas ducias de casas e un bloque enteiro de vivendas.

Dise que os bens eclesiásticos teñen un valor incalculable, ben polo esotérico, ben pola súa dimensión histórica e artística, ben porque están protexidos pola achaiadura urbanística, o que dificulta a súa rendibilidade. O tópico pode valer para a igrexa de San Clara ou a basílica compostelá, pero non para un baixo comercial de pouco máis de 90 metros cadrados moi preto de Praza de Galicia. Ese local, segundo estimacións conservadoras do sector inmobiliario, podería superar os 450.000 euros no escaparate de calquera axencia. E o mesmo para unha vivenda de tres pisos de 172 metros cadrados cada un na Algalia de Arriba, que custaría 1,3 millóns de euros, ou para outra máis pequena na rúa paralela: por 118 metros cadrados, uns 280.000 euros.

Cálea República Arxentina é unha das arterias do ensanche. Comunica a avenida Romeu Donallo, unha das saídas polo sur da cidade, coa rúa de Ou Hórreo, sede do Parlamento de Galicia. Nela hai dous grandes edificios da Igrexa. Un é un templo e ocupa unha parcela de máis de 2.000 metros cadrados. O seu valor catastral é o cuarto máis elevado, 3,5 millóns de euros, só por detrás da catedral, o seminario menor e San Martiño Pinario, pero tería difícil saída. A parcela está cualificada para uso relixioso. O outro é un bloque de vivendas cunha superficie útil de case 1.500 metros cadrados. O seu valor, a ollos do catastro, é moi inferior, pero podería porse sen problemas no mercado. Superaría, din no sector, os 4,65 millóns de euros.

É falso que o patrimonio eclesiástico sexa centenario. Non todas as vivendas teñen tanta soleira como algunhas casas nobres e a maioría dos templos. Hainas antigas, como as da rúa Carretas, en aparente estado de abandono, e hainas moi recentes, como as máis céntricas de Fernando III O Santo ou San Pedro de Mezonzo ou as dispersas en barrios urbanizados nas últimas décadas, produto de permutas, compensacións urbanísticas ou adquisicións directas. Pisos en García Prieto ou Emilia Pardo Bazán que roldan os 100 metros cadrados e que calquera compraría por unha cantidade que oscila entre os 250.000 e os 300.000 euros. O chan residencial, a pesar de todo, só suma 50.000 metros cadrados. Nada, á beira das 600 hectáreas de leiras rústicas, algunhas improductivas e outras que constan nos informes da Dirección Xeral do Catastro como robledales, plantacións de eucaliptos ou prados e campos de labor.

Os solares e as leiras de uso agrario explican a distorsión na fotografía. En vertical, edificio a edificio, o uso relixioso supón case o 44% do patrimonio. En horizontal, parcela a parcela, esa porcentaxe baixa ata o 22,7%. Menos dunha cuarta parte. Con todo, todas estas cifras son relativas. Como recorda o parlamentario socialista Xaquín Fernández Leiceaga, os Acordos coa Santa Sé non só eximían á Igrexa de pagar o IBI: "Tamén deixaban en mans da curia a potestade de cualificar o uso dalgunhas das súas propiedades". É a institución a que decide se unha vivenda é non é de relixiosos. A decisión non é gratuíta: repercute na recadación municipal. É o que Leiceaga chama o "paraíso fiscal" da curia. O outro paraíso da Igrexa.

terça-feira, 13 de dezembro de 2011

Galegos sepultados no Val dos Caídos


Os restos de polo menos 50 combatentes galegos, tamén do bando republicano, xacen no mausoleo de Franco

É o maior cemiterio da Guerra Civil. Máis de 33.000 corpos xacen no Val dos Caídos, a gran sepultura ideada por Franco para inmortalizar a súa vitoria e honrar aos mortos do seu bando. Por orde do réxime, entre 1959 e 1983 foron trasladados ao mausoleo máis de 33.000 corpos, dos que só 21.423 están identificados. Entre os miles de combatentes enterrados están polo menos medio centenar de galegos. Algunhas familias autorizaron o seu traslado desde os cemiterios nos que xa repousaban os seus restos, outras descoñecen que os seus pais, irmáns ou tíos están no Val.

El Faro de Vigo.es / 11-12-11 / ROSA PRIETO
Xunto a Franco e Primo de Rivera. Os restos de polo menos cincuenta galegos falecidos na Guerra Civil están sepultados no Val dos Caídos, o mausoleo que ideou o Caudillo en 1940 para inmortalizar a súa vitoria e honrar aos mortos do seu bando. Pero incapaz de encher a enorme cripta, o réxime recorreu a fosas republicanas. Moitos dos 33.847 corpos que xacen nos columbarios –puideron ser identificados con nome e apelidos 21.423– foron "roubados" para alimentar a cripta da abadía onde o ditador mandouse enterrar, segundo denunciaron algunhas familias na Audiencia Nacional.

Os restos da maioría dos combatentes mortos na Guerra Civil foron trasladados á gran sepultura de Franco tras a súa inauguración en abril de 1959 coa autorización dos seus familiares. Outros, con todo, foron enterrados no Val sen consentimento algún das súas familias, tamén do bando republicano. Algunhas familias decatáronse hai pouco de onde xacían os restos dos seus achegados. É o caso de Teresa Balseiro, de Cervo (Lugo): "Non fai nin tres meses que souben que o meu irmán Pepito estaba enterrado no Val dos Caídos".

Outros aínda descoñecen o lugar onde descansan os seus pais, avós, irmáns, tíos... Nalgún monte, a tapia dun cemiterio, unha cuneta ou o Val dos Caídos. E é que dos preto de 33.900 restos trasladados ao mausoleo de Franco máis de 12.000 figuran nos arquivos como "descoñecidos".

Nas criptas e as capelas do Val dos Caídos están enterrados os restos de polo menos cincuenta galegos, segundo documentos custodiados no Arquivo Xeral da Administración e recompilados por voluntarios da Asociación da Recuperación da Memoria Histórica (ARMH). Estes documentos revelan a "relación de solicitudes de familiares de caídos" nas provincias galegas que "autorizan o seu traslado ao Val dos Caídos", nas que ademais dos datos do "caído" e o lugar de inhumación tamén detallan o nome e domicilio do familiar que autoriza o traslado. A Coruña e Pontevedra concentran o maior volume de autorizacións –16 en cada provincia–, seguida de Lugo, con 14, e Ourense con 4.

Ata o momento, a ARMH recibiu reclamacións de familiares de vítimas da Guerra Civil procedentes de Ávila e Segovia que demandan os restos dos seus pais, avós ou tíos ante unha posible conversión do Val dos Caídos en monumento de reconciliación. Por agora, de Galicia non teñen petición algunha. "Nestes casos trátase de cadáveres roubados que levou o réxime de Franco ao Val dos Caídos sen permiso dos familiares", apunta o vicepresidente da ARMH, Marco González. E é que as previsións sobre a capacidade dos columbarios do Val dos Caídos que fixo o Goberno de Franco foron erróneas polo que finalmente exhumó fosas de republicanos para encher os columbarios que quedaban baleiros e que, nun principio, irían destinados aos caídos do bando nacional. "Non enchían e ían ás fosas dos republicanos e levábanllos de alí", confirma Marco González.

Reclamacións

Pero as primeiras reclamacións de exhumaciones no Val dos Caídos topáronse cun informe forense encargado polo Ministerio de Xustiza que revela as dificultades insalvables que fan imposible a exhumación. En primeiro lugar, pola cantidade de restos que xacen nos columbarios, máis de 33.000, dos que moitos foron inhumados con déficit de sistematización na súa identificación, traslado, rexistro e localización.

Outra complicación para a exhumación está no tempo transcorrido, un aspecto que, engadido á elevada humidade no interior da montaña e á debilidade da estrutura dos columbarios, construídos con madeira de piñeiro, provocou unha grave deterioración en bo número deles. Cada unha destas caixas alberga, polo xeral, os restos de entre 1 e 14 persoas. Tamén hai que ter en conta as distintas posturas dos familiares das vítimas en relación á identificación e exhumación dos restos dun mesmo columbario.

Á marxe das dificultades para a exhumación do Val dos Caídos que apunta o informe da comisión de expertos, algúns familiares non tiran a toalla e loitan desde fai anos por recuperar os restos de pais, irmáns ou tíos enterrados na gran sepultura ideada por Franco. Entre eles, os familiares de sete vítimas do franquismo de Ávila, fusilados en agosto de 1936, enterrados nun pozo de Aldeasaca e desenterrados 23 anos despois por un grupo de homes que cumprindo ordes da mesma autoridade que os matou, trasladounos ao mausoleo do réxime un mes antes da súa inauguración.

Algúns destes familiares visitaron o Val e alí, a través do rexistro, os monxes benedictinos confirmáronlles o lugar exacto no que estaban enterrados. Segundo aseguran, só volverán alí para levar os restos dos seus familiares "outra vez a casa".

domingo, 11 de dezembro de 2011

Presentaci​ón do libro "Mulleres na Guerrilla antifranquista galega"

Presentación do libro Mulleres na guerrilla antifranquista galega de Aurora Marco, o mércores 14 de decembro ás 20 horas na libreria Couceiro de Santiago de Compostela.

-Intervención de Francisco Pillado director de Edicións Laiovento e a profesora Aurora Marco autora do libro.

-Actuación musical de Pilo Sierra.

-Proxección dun capítulo do documental "As silenciadas" de Pablo Ces

terça-feira, 6 de dezembro de 2011

Presentación do novo libro "As viaxes de Pablo Iglesias por Galicia"


Mércores 7 de decembro do 2011 en Santiago de Compostela ás 20.00h.

O autor mergúllase na vida de Pablo Iglesias e os seus contactos e reunións cos traballadores galegos e as súas sociedades, así como a súa amizade e confluencia ideolóxica cos líderes locais do socialismo, que comezaba, entón, a configurarse en Galicia dun xeito orgánico. A través de diversas visitas realizadas polo líder socialista entre 1892 e 1915, Emilio Garrido introdúcese nos problemas que dificultan o asentamento da ideoloxía socialista e o desenvolvemento da organización nunha Galicia atrasada e conservadora, e valora especialmente o impulso que Pablo Iglesias lle dá á configuración do Partido Socialista e da UGT nas diferentes localidades e sectores laborais, en estreita colaboración cos que serán os máis fieis seguidores, a proxección da personalidade e do pensamento do dirixente socialista, así como a súa vinculación á Galicia de entre séculos, necesitada de cambios.

O autor, Emilio Garrido Moreira, natural de Zas e licenciado en Historia Contemporanea pola Universidade de Santiago de Compostela, comezou o seu labor de investigación no CIHUGA (Colectivo de Investigación Histórico-Universitario Galicia-América). Gañador do Premio Luís Tilve 2010 de "Investigación Histórica" e do 2º Premio do Certame de Relatos Breves de UGT-Andalucía, ten publicadas outras obras de investigación tales como: "Víctor Fraiz: vida e asasinato dun mestre exemplar"; "UGT-Coruña, o fogar das esperanzas", "O sindicalismo socialista en Compostela", "Comprometidos co presente e sementando futuro. 25 aniversario da constitución da UGT de Galicia" ou "Historia del Regimiento de Artillería de Ferrol".

Fundación Luís Tilve
Avda. Cruceiro de A Coruña, 22 - baixo
15705 - Santiago de Compostela
Tl: 981585490 / Fax: 981566830

Xornada "Memoria, destrución e resistenci​a frente ao Nazismo". Liceo de Ourense


Día 16 decembro 2011. 18:00 a 21:00 horas

"Memoria, destrución e resistencia en Europa frente ao nazismo: 1933-1945".

Celebrarase no Liceo de Ourense.

Organiza: Rede Interuniversitaria. Aerópago Protestante

sábado, 3 de dezembro de 2011

Seminario sobre o exilio republicano en Mexico co profesor Luciano Concheiro

O luns día 12 de decembro ás 18.00 horas, o Profesor e Investigador Luciano Concheiro (Universidad Autónoma Metropolitana, México), participará nun seminario aberto, dedicado ao exilio republicano en México. A actividade, organizada polo Consello da Cultura Galega e o "Proxecto Nomes e Voces" , terá lugar na biblioteca do Consello da Cultura Galega, en Santiago de Compostela.

Luciano Concheiro (Universidad Autónoma Metropolitana, UAM) imparte docencia nas seguintes licenciaturas: Economía, Socioloxía e Desenvolvemento Rural; sendo a súa principal liñas de investigación o estudo de mercado de terras en México. Na súa investigación realiza un diagnóstico e estuda alternativas sobre o mercado de terras para establecer unha proposta campesiña. Dirixe un estudo a nivel nacional e en concreto nos Ejidos de Oacalco e Tepoztlán, Morelos. Así mesmo, desenvolve unha investigación sobre a relación Estado e Campesiños en México. En canto ao mercado de terras, traballa en equipo con Tarrío e Diego; e na análise das políticas, programas e estratexias do goberno para o medio rural co conxunto do equipo.

Tamén é integrante do Programa de Desarrollo Humano en Chiapas e está desenvolvendo unha investigación sobre a estrutura agraria nese estado despois do levantamento armado do primeiro de xaneiro de 1994.

Outras das súas áreas de traballo son o Estado e a sociedade rural e a Ecoloxía e desenvolvemento rural.

Entre as súas publicacións destacan os libros: Privatización en el mundo rural: Las historias de un desencuentro, México DF: UAM-X, CSH, Depto. de Producción Económica; 1998, 1ra. edición, pp. 376; Los Mercados de Tierras en México, Roma: FAO, Roma, 1994; os artigos: "Nueva ruralidad y desarrollo territorial. Una perspectiva desde los sujetos sociales", Veredas 18, Primer semestre de 2009/año 10, Págs. 145-167; "Chiapas: los cambios en la tenencia de la tierra", Argumentos 51, Nueva época, año 19, mayo-agosto 2006; "Avances en la enseñanza del desarrollo rural", en Red de Instituciones vinculadas a la capacitación en economía y políticas agrícolas en América Latina y el Caribe. Brasil: Ed. REDCAPA/FAO/Universidade Federal Rural do Rio de Janeiro; Rio de Janeiro, 1996. p.33.

Nomes e Voces