10 de marzo, Día da Clase Obreira Galega, coa ofrenda floral e a manifestación en Ferrol

CCOO Galiza 01.03.2016

• 11:00 h: Ofrenda floral diante do monumento ao 10 de Marzo (Ferrol)
• 12:00 h: Inauguración da Rúa de Julio Aneiros
• 19:00 h: Manifestación con saída dende o monumento ao Dez de Marzo ata o Cantón

Galicia, a guerrilla temprana

Benigno Andrade García "Foucellas", quizais
o máis coñecido dos guerrilleiros galegos

Traducción Estación Atlántica

Diagonal - Imanol 19/10/15

Debido ao triunfo fascista en terras galegas nos primeiros días da guerra civil, moitos republicanos de variada ideoloxía víronse obrigados, uns a ocultarse, outros a botarse ao monte, outros conseguiron chegar ata a veciña Asturias para loitar a favor da Republica, outros foron obrigados a alistarse no exército fascista e outros moitos foron apresados e/ou executados. Trataremos de seguir o rumbo aos libertarios que se botaron ao monte tanto no chamado periodo de fuxidos como no de guerrilleiros sen entrar a discutir si de verdade houbo tantas diferenzas entre un e outro.

Unha das primeiras noticias que temos é a morte en enfrontamento armado do cenetista Alejandro Costas Fernández o 13-8-1936 en Soutelo-Salceda de Caselas, dous días despois aparece o cadáver tiroteado no monto do Foxo do libertario coruñés Ramón Ponte Rivas . O 24 de decembro dese ano, nunha batida pola Sierra de Galleiro son abatidos tres libertarios dos que descoñecemos máis datos. Manuel Bergantiños Pouse foi capturado nas proximidades da Coruña en marzo de 1937 e fusilado en outubro do mesmo ano. Tamén en durante o ano 37 foron asasinados nos montes de Viveiro Balbino Gómez Rodríguez en marzo e posteriormente Candido Soto Gómez. O 25-6-1937 é abatido tras un enfrontamento armado o cenetista Alfonso Pérez Cornejo no monte Tureira, formaba parte dunha cuadrilla de fuxidos. Sabemos que estiveron fuxidos pero descoñecemos o que a sorte lles deparó aos libertarios de Almeiras José Castro Seijo e José María Galán Becerra do mesmo xeito que ao veciño de Casal Nicolás Uzal Campos.

Gráfico explicativo sobre voaduras de ferrocarril difundido en Galicia

Nas illas Cies andaron fuxidos un grupo de 7 ou 8 persoas ata ben entrado 1937, a maioría destacados cenetistas da zona, á espera dun barco que os sacase de alí, que finalmente non chegou. Entre eles Antonio Ferrari  Rodal 'O Carabelo', Antonio Fernández Ferrari 'O Amaro', Bernardo Lemos González e Manolo Soliño Soliño 'Carolitos', destes, os dous últimos foron asasinados nas illas, 'O Amaro' entregouse meses despois e 'O Carabelo' entregouse logo de finalizada a guerra.

O 4-11-1937 trala caída da fronte asturiano, e a súa volta a terras galegas, un numeroso grupo de combatentes do batallón 219 Galicia, que estaban dirixidos polo libertario José Moreno Torres tivo un grave enfrontamento no porto do Acebo (Fonsagrada) con gardas civís e falanxistas, no que perderon a vida o propio José Moreno e 12 dos seus compañeiros. José Moreno botouse ao monte en xullo, estando fuxido ata decembro de 1936, cando puido saír de Galicia en compañía doutros 22 anarquistas a bordo de 'A Libertaria', desembarcando en Xixón e alistándose ao Batallón Galicia. Unha vez caído a fronte norte, xunto a unha quincena de cenetistas da súa unidade, deciden volver polo monte desde Xixón onde se atopaban, ata Galicia. Xunto a el, Manuel Bugallo Lois, Jaime Machicado Llorente, Jesús Martínez Castro, Maximino Martínez Fernández, Odilo Masid Masid, Emilio Novás Naya, Manuel Ramos Escariz, Luís Rafael Villar Sánchez e posiblemente Julián Carballo Gómez, Moisés Erguido Blanco, Víctor Paradela Ríos e Julio Roca Gantes. A noite do 29 ao 30 de outubro chegan ata o porto do Acebo, onde fixeron dous grupos e durmiron en senllas cantinas. A que estaba máis penetrada en Galicia foi asaltada por un numeroso contingente de falanxistas e gardas civís, sorprendendo ao grupo de nove que alí se atopaban, sendo apresados e executados. O outro grupo, alertado polos disparos, entabló combate cos asaltantes, matando ao falanxista Emilio Villar. Finalmente, nos días posteriores, foron capturados e executados Manuel Bugallo, Julián Carballo e José Moreno. Tamén foi capturado Julio Rocas, aínda que descoñecemos a súa sorte. Os únicos que conseguiron saír ben librados foron Moisés Ergueito e Víctor Paradela.

Libertarios fuxidos en "A Libertara". Morenos Torres e
outros compañeiros de fuga morrerían despois na emboscada
do Acebo

Desde o triunfo do golpe de estado, bótanse ao monte a partida dirixida polo anarquista Manuel Prado Pereira 'Lolito' quen van funcionar polos alrededores de Gondomar (Pontevedra), a parte de 'Lolito', a partida conta con outros 5 membros. Ademais de varios roubos a man armada, dedicábanse a acosar a delatores da zona. Sabemos que en febreiro de 1938 acabarán coa vida dun tratante de madeira portugués en Priegue-Panxón por consideralo informador da garda civil. Esta partida funcionará ata finais de ano, en novembro, tras un enfrontamento armado nas proximidades de Vigo serán detidos catro dos seus membros, pouco despois serao o propio Manuel Prado en Baiona, sendo posteriormente executado. Sabemos da participación nesta partida, polo menos temporalmente de Francisco Pintado Pérez.

Tamén desde xullo do 36 levaban ocultos no monte o grupo encabezado polos ácratas Víctor Romero Pazo 'Zorrilla', José Fernández Álvarez 'Severo' e José Alonso Álvarez 'Berzas'. Algunhas das noticias que coñecemos sobre eles é que o 27-3-1939 asaltan 5 domicilios en Lameiro-Sárdoma, tres días máis tarde, 3 domicilios en Salgueira-Sárdoma. Finalmente, o 4 de abril, nas proximidades de Vigo, tras un enfrontamento coa benemérita, resultan abatidos 'Severo' e 'Berzas'.

Pola zona de Vilagarcía de Arousa, durante os anos da guerra civil rexistráronse diversos sabotajes contra o alumado público e as vías de comunicación, entre os saboteadores, atopamos aos libertarios José Vidal Bugallo 'Robles' ou Ramón Díaz Hermo.

De Cervantes, Lugo, era a partida familiar dirixida polo libertario Abelardo Gutiérrez Alba, quen trala caída da fronte norte e regresar á súa terra, botouse ao monte xunto aos seus irmáns Jovino e Baldomero, a súa irmá Domitila, a súa nai Consuelo e un irmán desta última chamado Segundo. A maior parte de ell@s acabarían engrosando as filas da federación de guerrillas uns anos máis tarde. Tamén acabou engrosando as filas da federación Eduardo Pérez Veiga 'Tameirón' outro dos derrotados trala caída da fronte norte e que tamén dirixiu unha pequena partida polas terras do sur de orense.

O guerrilleiro cervantino Abelardo Gutiérrez Alba

No verán de 1939, un grupo formado polos anarquistas José Garrido Pasandín e o seu fillo Eduardo Garrido Otero, Amador Domínguez Pan e José Seijo Don eliminan ao axente do SIMP José Barcia Rioboó, no término de Gándara. José Garrido e o seu fillo serán detidos e posteriormente executados, mentres que os seus compañeiros terán unha prolongada carreira nas guerrillas galegas.

Na partida do comunista 'Patitas' que actuaba polas proximidades do Ferrol, atopamos aos libertarios Juan Ares López 'Pallares', Francisco Barcia Casanova 'Paco da Casanova', Jesús López Ardao 'O de Someiro' de quen sabemos que atentou en novembro de 1944 contra o falanxista José Rodríguez 'O Lugués' en Campolongo, Ramiro Martínez López 'Zapateiro' e Victor Bértalo.

Na partida pontevedresa de 'Os Maletas' atopamos a José Luís Quintas Figueroa 'Quintas'.

José Luis Quintas Figueroa "Quintas"

Na zona fronteriza da Raia descubrimos ao militante confederal Juan Salgado Ribeiro, 'O Juan'.

O que posiblemente fose o guerrilleiro máis coñecido de terras galegas, Benigno Andrade García 'Foucellas' era militante libertario aínda que posteriormente foi moi influído polo PCE, montou unha partida na que tamén atopamos a cenetistas como Antonio Sánchez Veiras 'Antonio Varela', Basilio Calvar Solla 'O Roxo de Domaio', Jesús Lavandeira Pérez 'Ladrillo', Andrés Pérez Lavandeira ou Joaquín Sánchez Patiño. Este grupo movíase pola zona de Curtis.

A partida dos irmáns Rodríguez González, Antonio e Eulogio, supuestamente capitaneada polo primeiro deles, ambos libertarios, aos que tamén acompañaba Salvador Gil Moure 'Carolo' e un tal Justo. Este grupo funcionou durante os primeiros 40 pola zona de Chantada e Carballedo. A garda civil acusounos entre outras cousas do asasinato dun capitán de aviación na estrada de chantada a Monforte, de causar outras dúas vítimas na estrada que leva a Orense e do asalto a un coche de feiras. Antonio e Eulogio participarán posteriormente na invasión do val de Arán encadrados na 21ª brigada e despois no AGLA.

Os irmáns Eulogio, Antonio e Custodio Rodríguez González

Dos seguintes guerrilleiros libertarios, coñecemos os nomes pero non temos datos relevantes sobre as súas partidas nin zonas de actuación, Antonio Alejandre Ramos, Antonio Calviño actuaba pola zona ourensá de Alláriz, foi apuñalado por detrás en 1953, Daniel Calvo Rodríguez, abatido pola garda civil o 19-7-56, hai un Dá Silva, que poida que fose José Dá Silva Bartomeu 'Moreno', pero non podemos confirmalo, Antonio González Pérez 'Tono' estivo tres anos no monte, ata 1939, entón pasou a Francia, anos despois estaba como guía confederal na zona de Euskadi, (tamén exerceu de mugalari Juan Romeu Ramos), Eusebio González Pedreira, José Liró Louro 'Pepe o Cocheiro', José López Chao, Juan Mosquera Vázquez, Eduardo Rego Álvarez, Santiago Rey, José Rosende Calvo 'Negro' e Cándido Soto Gómez.

Integrados nas diversas agrupaciones do Ejercito Guerrilleiro de Galicia dirixido polos comunistas, atopamos a varios militantes confederales, entre eles, Benigno Andrade García 'Foucellas', Francisco Barcia Casanova 'Paco dá Casanova', Claudio Díaz Milía 'Manolete', Manuel e José María Díaz Pan 'Rogelio' e 'Jaime' respectivamente, Amador Domínguez Pan 'José Pimentel', Gregorio Dopico Fernández 'Bolichero', Jesús Iglesias Escourido 'O Tizón', Jesús Lago Díaz, José López Ardao 'O de Someiro', Elías López Armesto 'Pajaro', Vicente López Novo 'Rufino', José Pedreira de la Iglesia 'Queimarán', Ceferino Rodríguez Arias 'Bailarín', Juan Salgado Rivero 'O Juan', José Santiago Temprano 'Henares' e José Seijo Don 'Ramón'.

José Pedreira de la Iglesia "Queimarán".

Integrados na plural Federación de Guerrillas León Galicia, atopamos aos libertarios galegos Eduardo Pérez Vega 'Tameirón', Abelardo Gutiérrez Alba, Antonio López Fernández 'Corchas' e Ceferino Rodríguez Arias 'Bailarín'.

Noticia sobre os combates entre guerrilleiros e gardas
en Cambedo en 1946

Fontes: O movemento libertario en Galiza. 1936-1976 (Dionisio Pereira e Eliseo Fernández), Terra e tempo Nº 163/170 (vvaa), Entremontes Nº 3 (vvaa), Enciclopedia histórica del  anarquismo español (Miguel Iñiguez), Proceso e morte de Luís Nodar (Juan Sobrino e Manuel Domínguez), A represión franquista en Galiza , actas do congreso dá memoria Narón 2003 (vvaa), O batallón Galicia nº 19 (Eliseo Fernández), http://losdelasierra.info/  e  http://vitimas.nomesevoces.net/gl/

Fernando Miramontes, o escayolista do Día dá Clase Obreira

Unha das poucas imaxes dos sucesos de Ferrol. /Arquivo histórico da Fundación 10 de Marzo

Traducción Estación Atlántica 

Dirixente do PC durante os sucesos do 10 de marzo de 1972 en Ferrol, Miramontes relata para 'Público' aquela xornada na que foron asasinados dous traballadores da Bazán e as torturas ás que foi sometido pola policía do tardofranquismo

Público 22.09.2015 Cris S. Barbarroja
10 de marzo de 1972, sete da mañá. Preto de 4.000 traballadores da Bazán de Ferrol reúnense nas portas do astillero. O día anterior, tralo despedimento de nove traballadores polo rexeitamento ao convenio colectivo, a policía do tardofranquismo empregouse a fondo en desaloxar aos 6.000 empregados da Bazán que reclamaban a readmisión dos represaliados. Oito da mañá, tras comprobar a pechadura patronal da planta, os 4.000 concentrados comezan a marchar cara ao polígono de Caranza.

A cidade queda deserta, pechan os colexios, paran comercios e empresas en solidariedade cos traballadores da Bazán que avanzan pola Avenida das Pías. Os dirixentes de CCOO negocian con Capitanía Marítima para evitar a intervención do exército, mentres a Policía Armada sitúase na estrada de Castilla. E alí son interceptados. Comezan os enfrontamentos. Ás cargas sucédense, os paus e as pedras dos manifestantes e a sinistra orde de disparar dos grises.

Malia os dous traballadores mortos, Amador Rey e Daniel Niebla, e os máis de 40 feridos, a resistencia conseguiu forzar a retirada policial e converter aquel 10 de marzo en motivo de orgullo obreiro fronte á brutalidad do fascismo. Desde 2006, Galicia conmemórao como o Día dá Clase Obreira. Tamén o celebra Fernando Miramontes (A Coruña, 1935), escayolista e dirixente do PC, co regusto amargo dun día que para el tamén supuxo o primeiro paso dun via crucis de detencións, humillacións e torturas.

"Xa me detiveron antes, xa pasara antes tempo en prisión, pero o que pasou logo daquel día foi o peor", recorda o galego, nacido na II República nunha familia de peixeiras da coruñesa Praza de San Agustín. Huérfano de nai desde neno, o pai, escayolista, afiado á CNT, montou un taller en Ferrol no que Fernando empregouse con só 14 anos. A súa militancia rebelde débella a unha anécdota cando se despedía do seu primeiro e único amor: unha guapa moza de Bilbao.

"Foi o meu primeiro ataque de desesperación. Tiña que volverme a Ferrol á mili que non quería a facer. Na estación de Bilbao, cando ía sacarme o billete de tren, un señor con careta de facha de toda a vida díxome: "Son tantas pesetas e tenme que dar vostede o diñeiro xusto". Eu púxenme tolo e veu un garda. Fun a por moedas e cando volvín, ao vendedor tampouco lle servían as moedas que lle dei. Foi a primeira vez que me sentín maltratado, quizais por ser galego".

Intolerante ás inxustizas, coas escasas noticias que chegaban a España sobre a Guerra de Corea, a Miramontes deulle por aprender o comunismo da man dun comisario político da República, Baltasar Goiriz. Xa casado con Josefina, a súa moza bilbaína, estalou a crise dos misiles en Cuba e Fernando, "convencido de que se aveciñaba a III Guerra Mundial", fuxiu a Francia onde foi captado polo aparello do PC.

"No 67, decidín vender todo o que tiña e volvín a España, a traballar co meu pai en Ferrol. Púxenme en contacto cos compañeiros comunistas e fundamos unha célula nova, a maioría con traballadores da Bazán e de Astano. Distribuiamos octavillas, eu encargábame da multicopista da que saía o Mundo Obrero, a nosa bandeira...Era un home feliz pero estaba fichado e, no 70, durante o estado de excepción do Proceso de Burgos, caín".

Pasou cinco meses na prisión da Coruña; máis de dúas semanas en folga de fame, encerrado nunha cela de castigo, cun buraco no chan para facer as súas necesidades, un grifo e un colchón. No ano 70, tras volver á loita sería detido unha vez máis e pasaría dous meses máis no cárcere galego "por nada, por unha tontería", comenta. Non sabía o que lle esperaba cando estalaron os acontecementos do 10 de marzo do 72.

"Eu xa era entón o responsable de Organización do Comité Central do PC en Galicia. A noite do 9, despois de que entrase a policía no astillero, reunímosnos para ver que iamos facer. Decidimos saír a pedir solidariedade cos traballadores da Bazán. Pero non nos deron tempo. Cando nos dispoñiamos a iniciar a marcha, vimos como a xente saía correndo, ensangrentada, despavorida. A cidade quedouse baleira con patrúllas da Policía e a Garda Civil e unha brigada especial que trouxeron de Valladolid".

Miramontes e outros se esconderon. Pero aos 10 días, a Político-Social deu con el na casa dunha irmá da que o sacaron como nunca antes: "Fixéronme o que nunca me fixeron antes. Esnaquizáronme o forro da chaqueta en busca de papeis, rompéronme os meus cigarros, golpeáronme a cara e o estómago e leváronme á comisaría de Ferrol".

Miramontes, no centro, nun das últimas homenaxes aos asasinados o 10M. / FOTO: SUSO PAZOS

A vitoria do silencio
O panorama confirmoulle que as cousas non serían como outras veces. "Había colchones nos corredores, as celas cheas de xente que levaba máis de 10 días alí. Tivéronme sentado nun asento de pedra ata que ás 11 da noite subíronme a interrogar. Había tres ou catro policías novos ata que chego o xefe e dixo: "Ímosnos a tomar un cubalibre; aí tes papel e boli para que escribas a túa historia desde que che fuches a Francia ata hoxe; tes un cuarto de hora".

Pero Fernando non escribiu. "Me esposaron en crequenas para que non puidese levantarme e obrigáronme a camiñar a saltitos. Díxenlles que a miña dignidade de ser humano non me permitía facer o ridículo, así que me levaron ao quirófano. Tombáronme para arriba nunha mesa, coas pernas suxeitas por dous policías e a metade superior do corpo no aire. Un golpeábame cunha toalla na cara, outro me metía a cabeza nunha palangana e un terceiro golpeábame con paus nos pés".

Non recorda Miramontes o tempo que pasou naquela padiola improvisada da comisaría de Ferrol pero si o que ocorreu cando o levantaron: "Perdín o sentido cando me golpearon contra un rallador. Ao espertar un fillo de puta empezou a darme golpes rítmicos na cabeza cos nudillos; cravábanme a punta dun lapicero entre os dedos da man ata que berraba. Xa estaba medio morto cando me baixaron do novo ao sótano agarrándome polas pernas mentres a miña cabeza "pum, pum, pum, pum- ía baixando a golpes os corenta chanzos. Ao chegar ao final escoitei: "Me cago en Deus. Facémoslle igual que a Ruano. Que se vaia a tomar por cu".

Enrique Ruano, estudante de Dereito, faleceu baixo custodia da Brigada Político-Social en 1969. Fernando, aterrorizado, sobreviviu aos tres días de torturas que finalizaron cando un xuíz, que encubriu aos verdugos, envioulle á enfermería do cárcere da Coruña na que pasou meses. Esnaquizado, pero cun sentimento heroico: "Non falei nada de nada; venceunos".

Era a España predemocrática. Durante os tres anos anteriores á morte de Franco, ao dirixente do PC volveron buscarlle unas cantas veces a casa. Tantas que cando vía chegar á policía -conta- "ía a por un abrigo e unhas zapatillas cómodas porque xa sabía o que me esperaba". A penúltima tivo lugar o mesmo día no que foi asasinado Carrero Blanco e daquela ocasión recorda a frase dun dos represores: "Ti tranquilo que nós estamos esperando ordes a ver que facemos coa xente como ti; si botámosche a ría, cunha pedra no pescuezo, como faciamos no 36".

Co final da ditadura, Fernando Miramontes converteuse en primeiro tenente de alcalde da primeira corporación democrática de Ferrol. Nas penúltimas eleccións municipais pechou a lista de Esquerda Unida. Hoxe quéixase: "Eu sigo pagando a miña cota, sigo sendo do PC. Pero, con todo o vivido, me entristece ver como o PC arruinouse el só. Os trapos sucios internos que somos incapaces de lavar en casa, as tarxetas black... Esnaquizáronnos o orgullo noso: a nosa honradez por encima de todo".

Presentación en Ferrol do libro "Málaga: base naval accidental"

Presentación do libro Málaga: base naval accidental, de Luis Miguel Cerdera Jiménez

Ateneo Ferrolan

A Asociación Memoria Histórica Democrática presentou o libro "Málaga: base naval accidental" de Luis Miguel Cerdera Jiménez

Hoxe día 23 no salón de actos do Ateneo Ferrolán

O acto presentado por Enrique Barrera Beitia, a continuación o autor disertará sobre o libro.

Cerdera naceu en El Palo (Málaga) en 1962 e na actualidade exerce como funcionario do Concello de Logroño, é un apaixoado investigador da guerra civil, especialmente da guerra no mar.

Precisamente a temática do libro desenvolve os acontecementos dos primeiros meses da guerra civil en Málaga, convertida nunha base provisional da Escuadra republicana.

O libro ten especial relación con Ferrol, debido á presenza de numerosos ferroláns nos buques da flota leal ao Goberno lexítimo.

Máis info: http://www.malagabasenavalaccidental.com/

Nota de Mª José Barreiro López de Gamarra
Máis información
Máis información

Un destes ferrolanos, un tío meu nos buques da republica en defensa do porto de Málaga foi o Xauen, o cal conta cun capitulo no libro.

Esta é a historia da miña familia:

O Xauen en canto o golpe de estado realízase en Ferrol, o 19 de xullo do 36, dirixíase á súa Base Naval de Ferrol onde estaba destinado, ao saber das loitas na devandita Base de Ferrol o seu Comandante vira o seu rumbo e diríxese cara ao sur, alí ocupouse de defender o porto de Málaga ata a huída pola estrada de Almería tristemente famosa polos bombardeos sufridos pola poboación civil que fuxía da cidade.

No Xauen estaba destinado o meu tío Mariano Perez Yañez, que durante os bombardeos a Málaga é ferido e sufriu a amputación dunha perna, fué atendido no hospital de sangue de Málaga, onde alí atopábanse como enfermeiras a miña avóa Rafaela Reina Valenzuela e miña tia materna Carmen López de Gamarra, a irmá maior da miña nai con 16 anos; asistiu no quirofano á amputación do seu futuro marido Mariano, ambos realizaron a huída pola estrada de Almería por separado, Mariano xa mutilado de guerra, en Valencia reencontráronse, e alí casáronse, ao ser ocupada Valencia trasládanse a Cartagena onde lles colle o final e perdida da guerra, estando a súa nai de parto o mesmo día 1 de abril do 39, non poden escapar ao exilio nos últimos buques que saíron desde o porto de Cartagena, tiveron unha nena, pero esa nena pasa á historia da familia como falecida ao pouco tempo de nacer, Unha investigación miña, levame a saber que no libro de rexistro do cemiterio de Cartagena nos primeiros días do mes de abril só consta falecida unha nena o día 5 de abril pero sospeitosamente, é sen ser o habitual, a casilla de onde se atopa sepultada esta baleira, a diferenza doutras de adultos que si teñen inscripción, polo cal a considero sospeitosa de ser un bebé roubado e o que si é sen ningunha dúbida é desaparecida, posto que non se sabe onde se atopa.

Ao acabar a guerra todos os que se atopaban no estado español, tiveron por decreto do final da guerra volver ás súas respectivas localidades de orixe, Mariano paso un xuízo que foi sobreseido, a súa xa esposa Carmen, a miña tía materna, xunto coa súa nai xa viuda de Juan López de Gamarra e a miña nai Pilar, trasládanse a vivir a Ferrol, a primeira por reunirse co seu marido aínda que tiveron que volver a casarse pola igrexa xa que o matrimonio civil en Valencia a vista da ditadura fascista non existia, a avóa e a miña nai decídense a irse a vivir a Ferrol por pasar desapercibidas nun lugar onde son descoñecidas dadas as represalias que sufrian os familiares (habitualmente as mulleres) de fusilados. Este éxodo do exilio interior foi moi común en todo o territorio do estado.

Este é o motivo polo cal todos os netos do avó materno malagueño Juan López de Gamarra somos galegos, polo casamente dun marino ferrolán do Xauen casado cunha malagueña que coñece como enfermeira no hospital de sangue de Málaga en enero de 1937.

Entre os buques sublevados que bombardearon tanto Málaga como a fuxida da poboación civil atopábase o Crucero Almirante Cervera, este buque perdeuse en loita armada para o goberno da república na Base Naval de Ferrol e o meu tío paterno tamén ferrolano Manuel Barreiro Rey foi fusilado con 25 anos por defender a tóma de posesión das tropas facciosas do buque con acusación en solitario de promotor da rebelión a bordo do Cervera.

Actos do exilio: "Os nenos e nenas da guerra civil española" en Ferrol e Oleiros

O Ateneo Ferrolán recupera a experiencia do exilio infantil a Rusia despois da guerra 

Diario de Ferrol 14 Octubre 2015

Nos anos 1937 e 1938, no contexto da guerra civil española, uns 3.000 nenos e nenas foron evacuados dende a zona republicana cara a Unión Soviética, para evitarlles os rigores da guerra nas zonas máis afectadas polos combates, aínda que o oriente europeo non foi o único punto do exilio infantil das familias republicanas. Moitos daqueles nenos e nenas exiliados non puideron voltar ás súas zonas de orixe debido ás vicisitudes da Segunda Guerra Mundial, a dictadura franquista e a dinámica xeral da guerra fría.

O Ateneo Ferrolán organiza un encontro con Araceli Ruiz (Palencia, 1924) e Libertad Fernández (Sama de Langreo, 1927) dúas daquelas nenas, e Alejandra “Sura” Marcova, unha moscovita que viviu sempre no ambiente dos nenos de Rusia e casou cun deles, Manolo Fernández. Estas tres mulleres falarán da súa experiencia vital nun exilio que aínda é moi descoñecido para moita xente. E a narración da súa vida en primeira persoa irá seguida dun coloquio co público asistente. 

Tres nenas exiliadas pola guerra civil española contarán a súa historia o xoves na Fábrica de Oleiros

Alternativa dos Veciños Oleiros 13/10/15

O auditorio do centro cultural A Fábrica acolle este xoves, a partir das 20:00 h, un acto público sobre os nenos e nenas da guerra civil española. Araceli Ruiz, Libertad Fernández e Shura Marcova relatarán como sendo menores de idade tiveron que fuxir cara a Moscú ante a persecución fascista en España. Tamén serán proxectados varios documentais e realizarase unha charla coloquio moderada pola Asociación para la Recuperación de la Memoria Histórica.

 

A historia que achegarán Araceli, Libertad e Shura ás persoas asistentes estará acompañada dos comentarios do profesor de xeografía e historia Jorge Calle, que porá en situación e contexto a fuxida destas tres nenas cara a Rusia. Tamén serán proxectados os álbums da guerra de Castelao en Moscú, que contarán coas explicacións do profesor e investigador Xesús Alonso Montero. Carmen Rodeja, da Asociación para a Recuperación da Memoria Histórica e os estudantes Ángela Pérez e Daniel Sánchez moderarán un acto que durará unha hora, aproximadamente.

Promoven un reencontro dos mozos que en 1975 loitaban contra a ditadura

Compartirán unha comida no pavillón de Santa Mariña o sábado 10 de outubro

 La Voz - Ferrol, 04 de outubro de 2015

Mozos que en 1975 participaban en distintas actividades consideradas ilegais e que organizaban asembleas, pertencían a partidos clandestinos e asistían a manifestacións contra a ditadura volverán reencontrarse o sábado nunha comida de confraternidade.

Baixo o lema Memoria de Futuro 1975-2015, parte daqueles mozos que hoxe son profesionais en distintos ámbitos da sociedade convocan esta reunión que se celebrará ás dúas da tarde no pavillón polideportivo de Santa Mariña.

Os fusilados. 40 anos despois de outros 40 anos.

Histagra - Lourenzo Fernández Prieto 28/9/15

Por fin, no programa de Javier del Pino na Cadena SER do sábado 26 de mañá, fálase dos fusilamentos de 27-IX-1975. Un magnífico programa que empezou co Ministro de Información, León Herrera Esteban, lendo no “parte de Radio Nacional” as condeas a morte despois da tétrica musiquiña aquela; tamén entrevistou a Magda Oranich (avogada de Txiqui) e presentou unha gravación de Marc (o outro avogado) que conta como o fusilaron, tiro a tiro, e como lograron facerlle a foto. Tamén participou Carlos Fonseca, autor de Mañana cuando me maten, o  maís recente libro sobre o asunto.

A grande incógnita é porque os escolleron a eles 5 entre os 11 condeados a morte ao mesmo tempo e porque o réxime quería fusilalos, e quen do réxime. Non chega con facer historia das vítimas para entender o pasado. Podemos renovar a premisa logo de escoitar o programa. En agosto de 1975 aprobouse unha lei antiterrorista que foi aplicada retroactivamente nos catro xuízos militares que se seguían –entre moitos outros-: 2 en Madrid contra membros do FRAP, dun escollen a Baena e do outro a Sánchez Bravo e García Sanz; un en Burgos, onde escollen a Otaegui, e outro en Barcelona onde escollen a Txiqui. Escollen porque non só había máis xuízos en curso senón moitísimas persoas en múltiples causas abertas por atentados. 

Non só aplicaron a nova lei (dunha ditadura: un estado de non-dereito) retroactivamente senón que todas as confesións foron obtidas –como era norma- con torturas. Nese mesmo mes de agosto e, coa mesma lóxica, en Ferrol mataron a X.R. Reboiras de 3 tiros polas costas. Os procesos aceleráronse sen garantía ningunha, sen aceitar as probas da defensa, incorporando novas testemuñas, contravindo as lóxicas procesais que mal que ben viñan sendo seguidas na Ditadura. No mes de setembro fixéronse os xuízos, impuxéronse as sentenzas, foron ao Consello de Ministros xuntas e confirmáronse 5. Ao día seguinte fusiláronos. Os avogados tiveron para preparar o último recurso entre as 12 da noite (cando recibiron as notificacións) e ás 4 da mañá.

Vai sendo hora de facerse preguntas que nunca se fixeron para poder pensar outras explicacións que nunca se deron. O réxime non respondeu á crecente conflitividade –como se adoita a afirmar con causalidade simple – senón que a viña provocando dende o peche de todo ensaio de apertura en 1969. Nese fío de man dura contra unha xeración contestataria que xa non tiña medo nin lembranza das atrocidades que coñeceran seus pais, en 1974 xa agarrotaran a Puig Antich e a Heinze. A reacción do réxime, dende o asasinato de Carrero en decembro de 1973, era unha resposta desconcertada que remitía en todo á súa orixe: a facer o que hai que facer, o que houbo que facer en 1936. Os que o viviron lembran a esperanza xornalística da apertura e do espírito do 12 de febreiro. Os feitos son máis teimudos que as sensacións e as esperanzas. Por iso, todo lembra a 1936, non só na aparencia e na sensación de desoncerto senón, fundamentalmente, nas formas, nos procedementos e nos procesos militares. Só muda o número de fusilados.

A foto fíxoa nun descoido Marc, o avogado e parella de Magda Oranich, e publicouse ao día seguinte en todos os xornais do mundo e a onda de antifranquismo medrou e medrou ate o infinito… Determinou o futuro inmediato e o fracaso político do “bunker” que aínda deu moita guerra ate hoxe. A estratexia do franquismo sen Franco presentouse imposible despois disto e das súas consecuencias. O PSOE e o PCE que non permitiran aos seus avogados participar nas defensas dos encausados nestes procesos, tiveron axiña interlocutores dentro do réxime para encauzar unha saída que excluíse as armas.

O museo de memoria histórica de Ferrol estará en San Felipe

O castelo de San Felipe foi prisión franquista e lugar de fusilamentos de poboación civil

A Cuesta de Mella destinarase a centro de interpretación da cidade «máis amplo»

A Voz - R.P.P. Ferrol, 23 de setembro de 2015

O goberno local de Ferrol cambiou a súa intención orixinal de instalar nos baixos da Cuesta de Mella un museo dedicado á memoria histórica. Finalmente, situarase no castelo de San Felipe , no lugar que ocupaban as celas da prisión que acolleu e con saída ao muro que foi utilizado como paredón durante a represión franquista.

A tenente de alcalde, Beatriz Sestayo, precisou que na Cuesta de Mella situarase un centro de interpretación da cidade, «máis amplo», aínda que «compatible» co de San Felipe . A concelleira de Patrimonio Histórico, Rosa Méndez, destacou que esta localización foi decidida por «consenso» entre o Concello e a Asociación de Memoria Histórica, e destacou que situalo en San Felipe «contextualiza ou feito histórico non lugar non que aconteceu».

Desfranquización : o «Ferrol» xa non é do «Caudillo»

Retirada do burro no cabalo en Ferrol ano 2002

Traducción do castelá ao galego Estación Atlántica  

Jean Ortiz, 13 de agosto 2015 

Humanite.fr - O blog de Jean Ortiz.

Defranquisation: le "Ferrol" n'est plus du "Caudillo"

A cidade de nacemento de Franco é en adiante dirixida por un alcalde vermello. ¡Histórico!

De 1938 ata 1982, a cidade portuaria galega do «Ferrol» chamouse «O Ferrol do Caudillo» ("caudillo": dictador militar) porque deu a luz, na rúa da virxe María, a un dos tiranos máis crueis, intolerantes e ridículo do século XX. A cidade era supuestamente máis franquista que o cabalo de Franco e que levaba esta carga como unha cruz, fronte a un océano da que vive como exiliados ...ata tal punto que en Cuba todo español é chamado «galego»... é de Galicia que embarcou para atopar fortuna en Cuba o pai dos Castro, Ramón.

Pero «O Ferrol» tamén tiña unha clase obreira combativa, a dos astilleros hoxe afectados pola crise, «reconvertidos» con salsa europea. Folgas duras marcaron a «reconversión industrial» (eufemismo por non falar de «desmantelamento») decretada polo goberno «socialista» de Felipe González, do ex PSOE, convertido en PE. O PE. Ao PSOE que perdeu desde fai moito tempo a «S» de socialista e a «O» de obreiro, non lle queda senón pouco: o PE, un partido demócrata de estilo norteamericano... Felipe González, o pai dos GAL, Grupos antiterroristas de liberación (paramilitares perseguindo en territorio francés aos militantes vascos) puxo as súas funcións e as súas competencias de avogado ao servizo dos seus, da oposición demócrata venezolana, mentres en España centenares de militantes son perseguidos debido á « lei mordaza » que criminaliza o movemento sindical, social...

Volvamos ao noso « Ferrol » (¡ transición collida polos pelos!). O conflito social dos astilleros durou case unha década. Á fin e ao cabo, os astilleiros tiveron que reducir a súa actividade, a cidade se empobreció, a industria metalúrxica en subcontratación foi afectada pola crise. 

« O Ferrol » viu nacer no entanto ao fundador do socialismo español : Pablo Igrexas... ao Pablo Igrexas sen coleta.

Nas recentes eleccións municipais, Galicia dotouse de listas e de candidaturas de unión, as « Mareas »... as « Mareas », compostas de militantes de Esquerda Unida, de Podemos e de Anova (nacionalistas galegos de esquerdas), disidentes do BNG.

Sostidas por un océano social, as mareas sacaron vantaxe ao PSOE e aos « galeguistas » do BRG, obrigados a renunciar en favor desa nova esquerda, por non elexir alcaldes neo-franquistas. O partido popular non se partiu de risa xa que foi vencido na maioría das cidades galegas.

En diante un alcalde « vermello » dirixirá « O Ferrol ». Formidable símbolo !!! Extraordinario cambio !!! A lista « Ferrol en común », construída desde abaixo, na que ninguén se ha autoproclamado candidato, elaborou e « pactou » o seu programa co movemento social. O novo alcalde, de Esquerda Unida, Jorge Suárez, asegura que está disposto a apelar á insumisión... e que a democracia non consiste só en votar cada catro anos...  Franco asinaría a súa condena a matar despois do café, como adoitaba... A lista elixida comprometeuse a devolver ao sector público os servizos privatizados, a promover o emprego... un programa para facer relinchar ao dictador, o cabalo do «caudillo pola graza de Deus » e todos os seus incondicionales Rajoyistas e Aznarianos.

(Tradución ao castelán: Rose-Marie Serrano)

Homenaxe ao camarada Moncho Reboiras en Ferrol

A Unión do Povo Galego (UPG) convoca ao conxunto da militancia e simpatizantes ao acto público de homenaxe a Xosé Ramón Reboiras Noia que terá lugar o vindeiro mércores 12 de agosto na cidade de Ferrol. Nestes momentos de confusión interesada,  recollemos o exemplo do camarada Moncho no traballo de autoorganización do povo galego e proclamamos a nosa fidelidade á causa da independencia nacional da Galiza,  á que o noso camarada entregou a súa vida, e te convidamos a participar con nós nesta homenaxe.

O programa é o seguinte:

-         19.00 horas. Concentración na Praza de Armas (diante da Casa do Concello). Saída cara ao portal da rúa da Terra onde foi asasinado Moncho Reboiras e ofrenda floral. Canto da Internacional e baixada até o Cantón.

-         19.30 horas. Intervencións políticas no Cantón:

• Adrián R. Bravo. Secretario Xeral da UMG.
• Eva Espiñeira. Concelleira do BNG en Ferrol.
• Néstor Rego. Secretario Xeral da UPG e membro da Executiva Nacional do BNG.

Ao remate, canto do himno galego.

A cela de Tejero no castelo de Ferrol: 65 m2, varias habitacións, baño e cociña

Traducción Estación Atlántica

O cabecilla do 23-F estivo dous anos preso (1981-1983) nunha estancia sen barrotes dunha fortaleza do século XVI que en agosto acollerá visitas guiadas

  

EUROPA PRESS 8/8/15 Ferrol .- 

A cela na que o golpista Antonio Tejero permaneceu arrestado no Castelo da Palma de Ferrol non tiña barrotes, nin sequera era unha cela ao uso pese a que a instalación estaba concibida como un cárcere militar desde a guerra civil. Os aposentos nos que permaneceu arrestado dous anos o cabecilla do 23F eran en realidade unha cómoda estancia duns 65 metros cadrados con varias habitacións, un servizo con bañera e ata unha cociña.

Esta fortaleza abriuse por primeira vez ao público durante este mes de agosto logo dun acordo entre o Concello de Mugardos onde se sitúa o castelo e o grupo de inversores que en 2003 comprou esta construción, iniciada en 1597, ao Ministerio de Defensa co obxectivo de convertela nun luxoso hotel con spa.

Veciños da zona recordan os días nos que tiveron como 'veciño' a Tejero. "Cando saíamos a pescar podíaselle ver facendo gimnasia e correndo en chándal pola cuberta do castelo", narra a Europa Press un veciño de avanzada idade, natural do próximo pobo da Redonda, que participa nunha das primeiras visitas guiadas que se ofrecen deste lugar centenario.

A guía confirma o lugar no que pasou a súa reclusión o golpista e engade que tiña liberdade de movemento por todo o recinto no que había ata unha cantina. Os habitantes da zona apuntan que Tejero non era un preso calquera e relatan que había simpatizantes que se acudían no castelo para entregarlle presentes: "bandexas cheas de carne, mariscos ou viño".

"Outros se subían á montaña para verlle e lanzarlle mensaxes de apoio", conta o mesmo veciño da Redonda, quen sostén que os veciños do pobo podían acceder ao forte para asistir a misa ou tomar a lancha ata o porto de Ferrol cun pase especial.

A 'cela' de Tejero atopábase xunto á entrada principal, preto da capela, nada máis cruzar o foso a través dunha ponte levadizo cuxa estrutura manter en perfecto estado de conservación. Era a primeira residencia de toda a fortificación xa que as habitacións dos altos mandos militares situábanse noutra zona máis apartada.

Tamén había unha galería destinada específicamente aos presos militares á que hoxe tamén se pode acceder. Consiste nun longo e escuro corredor no que se distribúen habitáculos máis modestos que o que ocupou Tejero. Ese lugar foi habitado, por exemplo, por soldados republicanos durante a guerra civil.

A estancia que habitou o golpista desde abril de 1981 ata maio de 1983 contaba con tres habitacións, unha cociña e un baño. Tiña dúas portas de acceso que daban a dúas salas principais. A través dunha delas accedíase a outro habitáculo interior, mentres que a outra sala comunicaba coa cociña e o baño.

Tejero foi condenado a 30 anos de cárcere pola intentona golpista de 1981. Tralo seu paso por Ferrol foi trasladado ao Castelo de San Fernando, en Figueras (Girona), onde permaneceu ata 1991 cando foi levado á prisión militar de Alcalá de Henares (Madrid). Alí recibiu o terceiro grado en 1993 e a liberdade condicional en 1996. Actualmente, con 83 anos de idade, fai unha vida normal en liberdade.

O proxecto para converter o Castelo da Palma nun hotel atópase estancado por falta de financiamento e aínda que hai zonas que presentan un certo abandono pola humidade ou os saqueos, a visita permite descubrir os recunchos e o funcionamento dunha fortificación que en tempos serviu para defender o Arsenal Militar da cidade de Ferrol.

Atópase na mesma beira que o Castelo de San Martín (hoxe en ruínas) e fronte ao Castelo de San Felipe. Entre estas dúas últimas fortificaciones, situadas a ambos extremos de ríaa, despregábase unha cadea de grandes dimensións que unía as dúas fortalezas taponando a entrada aos navíos inimigos que quedaban a mercé dos canóns. experimentou diversas ampliacións e modificacións ata que definitivamente foi convertida en penal militar.

No Castelo da Palma tamén estiveron recluídos no seu día outros presos como o comandante de Infantería, Marín García-Verde, máis coñecido como o home da gabardina, vinculado cos sucesos de Montejurra de 1976 nos que se levou a cabo o asasinato de dúas persoas no marco dun complot da extrema dereita contra os entón dirixentes do Partido Carlista.

O Castelo da Palma poderase visitar só durante os fins de semana deste mes de agosto previa inscripción no Concello de Mugardos ata conformar grupos de 15 persoas, segundo a web oficial da localidade. Os horarios das visitas son os sábados e os domingos ás 10, as 11.30 e as 13.00.

Bernardo Máiz amosa novos datos do asesinato de Moncho Reboiras

6-Febreiro-2014 Ateneo Ferrolán. 

Bernardo Máiz  desvela novas investigacions que descobren coma Mocho Reboiras, o sindicalista nacionalista galego foi asasinado recibindo varios disparos únicamente pola espalda. Tamén rexeita a antiga tese de que Reboiras ía armado. Estas novas investigacions serán publicadas en pouco tempo.

Esta parte pertence a charla feita no Ateneo Ferrolán por Manuel Monge (ex-presidente da CRMH da Coruña), Bernardo Maíz (doutor en Historia) e por Fernando Souto Suárez (presidente da CRMH da Coruña) co título "O camarada Fraga e as víctimas da represión franquista". 

Presentación en S. Simón da Asoc. Familiares de Marinos vitimas do franquismo na Base Naval de Ferrol

Presentouse nos actos da illa de San Simón a Asoc. Familiares de Marinos vitimas do franquismo na Base Naval de Ferrol

Correo de contacto: marinosferrol@gmail.com

FMVF Base Naval de Ferrol

No 79º aniversario dos enfrontamentos por defender os buques na Base Naval de Ferrol como familiares dos marinos destinados nesta Base, asasinados e presos polas forzas sublevadas que provocou o golpe de estado e a posterior Guerra Civil, vémonos na necesidade de organizarnos para darlles visibilidade as nosas vítimas familiares aínda ocultas e profundamente discriminadas, dada a importancia histórica que teñen, tanto na historia de Ferrol, como de Galicia e do Estado Español en canto á resistencia e perdida dos buques que devanditos marinos protexeron e polo cal perderon a vida a través de penas de morte, paseos e crueis permanencias en prisión.

Os nosos obxectivos son:

1- Reivindicar xustiza polos crimes do franquismo sufridos polo persoal destinado na Base Naval de Ferrol, incluíndo como tal penas de morte executadas, paseos e condenas en prisión sufridas polas vítimas.

2-Reivindicar a anulación dos procesos xudiciais do franquismo xunto ás condenas derivadas dos mesmos.

3-Reivindicar a Base Naval e Arsenal Militar de Ferrol como Lugar de Memoria sinalado e recoñecido institucionalmente. Tendo en conta como feitos históricos de relevancia:

a) Os enfrontamentos armados entre os días 19 ao 21 de xullo de 1936 para impedir a marinería que os sublevados fixésense co control dos buques de guerra alí destinados (Almirante Cervera, España, etc...)

b) A existencia do campo de concentración da Escollera dentro da Base Naval como prisión da marina, defensores da legalidade republicana a súa señalización exacta.

c) Os fusilamientos por execución de condenada e paseos no patio do edificio do Corpo de Garda na Punta do Martelo, espigón onde se efectuaban devanditos crimes, ambos sinalados como Lugar de Memoria.

4-Retirar os nomes de exaltación franquista do rueiro do Arsenal Militar de Ferrol, segundo estudo xa realizado por historiadores locais.

5-A realización dunha homenaxe anual e institucional contando con representación das familias represaliadas dedicado a todas as vítimas da marina da Base Naval de Ferrol.

6-Instalación dun monumento ás vítimas xunto a un listado de cada un deles, (ao estilo doutros xa existentes noutros lugares do estado español). Como base do listado usaranse os xa existentes froito das investigacións académicas dos historiadores locais de renombre recoñecido, Deixando espazo para posibles incorporaciones futuras.

Familiares de Marinos vitimas do franquismo na Base Naval de Ferrol

Illa San Simón 19 de xullo de 2015

Jorge Glez Gude na presentación da nova asociación
Foto da Iniciativa Galega pola Memoria

O Museo de Memoria Histórica de Ferrol estará listo en 2016

Reforma dos baixos da Cuesta de Mella

O novo goberno de Ferrol propón agora o seu uso como museo de memoria histórica

 en vez do centro de interpretación histórica da cidade que se prevía no anterior mandato

• Ferrol propón un museo da memoria histórica na Cuesta de Mella
• O alcalde agarda que se poida abrir a principios de 2016

A Voz - Rocío Pita Parada - Ferrol, de xullo de 2015

A Cuesta de Mella converterase no futuro museo da memoria histórica da cidade, un espazo onde, entre outros contidos, recordarase ás figuras que loitaron contra a ditadura e que se espera abrir a principios de 2016. Anunciábao onte o alcalde, Jorge Suárez, fronte á entrada dun proxecto que, recorda, «non era ou noso». E a poucos pasos do tan criticado ascensor panorámico, que unha vez no sitio, non pasa de mero elevador con paredes de cristal, que máis que ofrecer vistas limítase a salvar a altura entre a estrada e os xardíns de San Francisco.

 

O rexedor -xunto á tenente de alcalde, Beatriz Sestayo; e as concelleiras de Urbanismo e Conservación do Patrimonio Histórico, María Fernández Lemos e Rosa Méndez, respectivamente penetrouse baixo a cuberta abovedada dun espazo interior duns 700 metros cadrados que no seu día albergou un pub, cuxos vestixios, en forma de murais pintados nas paredes con motivos animais, aínda poden apreciarse nas paredes. Pero para vestixios, os muros orixinais do convento de San Francisco. As súas pedras medievais, descubertas no transcurso da obra, móstranse cegando varios dos arcos abovedados do interior. E así quedarán, porque a Dirección Xeral de Patrimonio deu autorización para que queden á vista tras o acondicionamento do interior, cuxa finalización se prevé en novembro. Persoal das obras contan que foron necesarios oito días para baleirar de residuos o interior do amplo local. «Había de todo menos cousas bonitas: sofás podrecidos, xiringas, botellas...», enumera.

 

Publicidad

Agora o seu interior está chamado a albergar usos museísticos. Os que propuña o anterior goberno era un centro de interpretación da cidade, explicando a súa historia e actuando tamén como oficina de información turística. O cambio de goberno variou a súa orientación, aínda que o alcalde defende que ambos os usos son «compatibles», xa que a memoria histórica está «intimamente ligada» á interpretación da cidade. En calquera caso, sinalou que o proxecto museístico só contemplaba uns paneis de metacrilato para darlles o contido e fin que decidise a corporación. Para iso, buscarase o asesoramento de expertos, avanzou.

O PSOE de Ferrol critica o rexeitamento do PP a eliminar os símbolos franquistas da cidade

A deputada Paloma Rodríguez recorda o amplo consenso da Lei de Memoria Histórica

 

A Voz - C.L. Ferrol, 18 de xuño de 2015

A deputada socialista Paloma Rodríguez reprobou onte o rexeitamento do PP a unha proposición non de lei do PSOE que reclamaba a eliminación dos símbolos franquistas de Ferrol. Durante a súa intervención no Congreso recordou que a Lei de Memoria Histórica «foi acordada por entidades, asociacións e particulares ata un número de 14.000, constituíndo un gran esforzo colectivo para restaurar a dignidade e a memoria deste país».

 

A iniciativa socialista tiña por obxecto a retirada de «os símbolos de exaltación da ditadura e a guerra civil» que aínda se conservan no arsenal militar, así como o escudo inconstitucional do edificio da antiga Aduana, en Ferrol Vello, que pertence ao Ministerio de Facenda.

 

Publicidad

Rodríguez recordou que o pleno de Ferrol acordou en 2009 e remitiu a Defensa unha listaxe de elementos franquistas a eliminar.

17 de maio. Galego, garantía de futuro

 

17 de maio: Galego, garantía de futuro. Maniféstate pola lingua!



Manifesto: Galego, garantía de futuro

Asina o manifesto

 

Queremos Galego convoca actos na Coruña, Ferrol, Foz, Lugo, Ourense, Pontevedra, Santiago e Vigo

 

Terán lugar ás 12h. O lugar irase confirmando na web

www.queremosgalego.org

Descarga aquí as imaxes da convocatoria

Imaxe do cartaz
(jpg)

Imaxe para facebook e twitter

 

Socialistas de Ferrol ante o monolito de Pablo Iglesias

Beatriz Sestayo Doce ‏@BeatrizSestayoD
                

Familia socialista conmemorando o 1º de mayo no monolito de Pablo Iglesias

 

#1deMayo

 

#Recuperemosferrol

 

Traducción Estación Atlántica

"Acto polo centenario do Congreso Internacional da Paz (Ferrol, 29 de abril de 1915)"

 

 

Ateneo Ferrolán 27/4/15

 

Unión Libertaria

"Acto polo centenario do Congreso Internacional da Paz (Ferrol, 29 de abril de 1915)"

Conferencia a cargo do historiador Eliseo Fernández

o mércores día 29 de abril ás 19,30 h. no Ateneo Ferrolán

 

 O 26 de febreiro de 1915, o Ateneo Obrero Sindicalista de Ferrol facía pública a convocatoria dun Congreso Internacional da Paz, que tería como obxecto a reunión de sociedades operarias de todo o mundo para tentar organizar a oposición proletaria á I Guerra Mundial os días 30 de abril, e 1 e 2 de maio de 1915. Malia o seu orixe no anarcosindicalismo ferrolán, a convocatoria do Congreso da Paz de Ferrol ía dirixida a tódalas tendencias presentes no obreirismo internacional e tentaba organizar á clase traballadora dos países neutrais para unha oposición efectiva á I Guerra Mundial, mediante o boicot ao tráfico de mercadurías e unha posible convocatoria de folga xeral.

O goberno español colocou numerosas trabas aos organizadores, dende a interceptación da súa correspondencia até, finalmente, a prohibición do Congreso (o día antes da súa celebración) e a expulsión de numerosos delegados extranxeiros. E malia todo, o Congreso tivo lugar clandestinamente nos locais do Ateneo Obrero Sindicalista, coa participación de representantes de máis dun cento de organizacións sindicais, ateneos sindicalistas, centros obreiros e grupos anarquistas.

A maioría das organizacións representadas eran da península ibérica, e foi por iso que as conclusións do Congreso só puideron ter algunha relevancia neste ámbito xeográfico. Os seus efectos estiveron ademáis moi limitados tamén polo seu carácter clandestino, pola detención dalgúns dos seus organizadores (entre eles o seu principal promotor, José López Bouza), a expulsión de delegados portugueses e do brasileiro, ou mesmo o feito de que algún delegados chegaran xa cando o Congreso se tiña celebrado. Un dos acordos ao que se chegou foi o de tentar facer renacer a Internacional, o que tivo como consecuencia a creación dun Comité Central con sede en Ferrol e José López Bouza na secretaría, que funcionou en precario por algúns meses e que non conseguiu o seu obxectivo de reagrupar as organización obreiras de todo o mundo. Polo mesmo feito, o acordo de tentar levar adiante unha folga xeral internacional veuse igualmente frustrado.

Para a historia o Congreso da Paz ficou como un antecedente do renacemento dunha Internacional en clave anarquista, artellada en Berlín en 1922, ou da creación da Federación Anarquista Ibérica en 1927. Mais ao final, o grande logro do Congreso foi o acordó de dar inicio á reorganización da Confederación Nacional do Traballo, desartellada dende o ano 1911 pola persecución gubernamental. A proposta do Congreso foi asumida por boa parte das organizacións presentes e en pouco tempo a CNT puido amosar a súa potencia na folga xeral de agosto de 1917. A maior parte dos manuais reflicten que o renacemento da organización anarcosindicalista tivo a súa orixe no Congreso de Ferrol, o que non é pouco tendo en conta a importancia desta organización na nosa historia contemporánea.  

Unión Libertaria

"Presentación do libro "No café/Entre campesiños" de Errico Malatesta. 

Presentado por membros de Unión Libertaria

o lúns día 4 de maio ás 19,30 h. no Ateneo Ferrolán

Presentación en Ferrol do libro Bibliotecarias e bibliotecarios “infames"

O pasado 16 de abriil tivo lugar en Ferrol  no salón de actos do Ateneo Ferrolán a presentación do libro Bibliotecarias e bibliotecarios “infames”: a depuración franquista do corpo bibliotecario republicano. O caso galego. Co seu autor, Francisco Xavier Redondo Abal presentado por Eliseo Fernández, bibliotecario e presidente do Ateneo.

Francisco Xavier Redondo Abal presentou o seu libro “Bibliotecarias e bibliotecarios “infames”: a depuración franquista do corpo bibliotecario republicano. O caso galego” (Santiago: Laiovento, 2014), un traballo dedicado á investigación da represión contra aquela xeración de mulleres e homes que na Galiza e no período previo á guerra civil protagonizaran un progreso sen precedentes no eido bibliotecario.

 Francisco Xavier Redondo Abal é licenciado en xeografía e historia, e traballa como bibliotecario na Universidade de Santiago de Compostela. Ten publicado diversos libros arredor da historia contemporánea de Galiza, e especialmente sobre a historia das bibliotecas no país. Entre as súas obras destacan: Botarse ao monte (2006), O fulgor e as tebras: as bibliotecas na Galiza da II República e a súa destrución durante a guerra civil (2009), e pescudou no paradoiro da bibliotecas de persoaxes da altura de Santiago Casares Quiroga ou Alfonso Daniel Rodríguez Castelao.

“Este é un libro de historia, sí. Ben feito. Impecábel. Mais tamén un libro que fai historia: un acto de verdade, xustiza e reparación. Bibliotecarias e bibliotecarios “infames” semella escrito coa perseverancia luminosa do guizo, ese pao resistente onde a lingua de lume faise lapis, nun movemento ben sutil”
(Do limiar de Manuel Rivas)