O Alcalde socialisto de Vigo é condenado pola xusticia a derrubala de urxencia pero segue negándose

Mostrando postagens com marcador ensino. Mostrar todas as postagens
Mostrando postagens com marcador ensino. Mostrar todas as postagens

quarta-feira, 4 de novembro de 2015

Nigrán promueve o uso do galego cunha cerimonia na que se cambiará a lápida de Vázquez Grela

Traducción Estación Atlántica

Val Miñor TV  23/10/2015
O Concello de Nigrán sumar ao 'Día da Restauración da Memoria Lingüística de Galicia' cun acto o sábado 24 no cemiterio municipal do Ceán no que se honrará ao mestre republicano fusilado José Vázquez Grela, unha vez que a lápida foi cambiada e traducida ao galego polo consistorio co beneplácito da familia. Ademais, antes descubrirase unha placa na entrada ao camposanto co lema 'En memoria de todas as persoas que aquí xacen, porque grazas a elas Galicia segue tendo cultura e lingua de seu' e posteriormente realizarase un acto de firma de últimas vontades para que todo aquel que o desexe exprese por escrito a decisión de que unha vez falecido a súa liturgia sexa en galego (na propia capela do camposanto). O alcalde de Nigrán, Juan González, sumarase á firma e anima a todos os veciños a que tamén o fagan. Este Día de Restauración da Memoria Lingüística está promovido pola Asociación de Funcionarios para a Normalización Lingüística e por vez primeira na súa historia o Concello de Nigrán sumase.

As lápidas dos camposantos galegos demostran a renuncia dos galegos polo seu idioma: prefiren recordar aos seus defuntos nunha lingua que non falan no ámbito familiar. 'Este é un paso máis deste goberno en apoio da lingua galega e de recuperación da memoria histórica ao mesmo tempo. Queremos con este acto contribuír a que cambie esa mentalidad que evita o galego nos camposantos', sinala Juan González, alcalde de Nigrán. Os datos son elocuentes: só una de cada mil lápidas está escrita en galego; e únicamente un 2% das esquelas publicadas nos xornais está redactada no noso idioma.

Por outra banda, o regidor móstrase especialmente orgulloso de homenaxear e recordar a figura de Grela, mestre nacional de Nigrán ao que dedica moitas páxinas do seu libro 'Nigrán. Memoria dunha guerra 1936-1939'. 'Era unha persoa comprometida socialmente, quixo levar o ensino a todos os recunchos do municipio e lograr a alfabetización universal como primeiro paso para lograr unha sociedade máis xusta; desde o goberno de Nigrán quixemos aproveitar este acto de restauración da memoria lingüística para recuperar tamén a memoria histórica', defende González, quen aposta por realizar o ano que vén, 80 anos despois do inicio da Guerra Civil, máis actos nesta liña. Precisamente, Grela ten un parque desde 2011 co seu nome situado á beira de onde era a escola no barrio da Dehesa. O parque bautizouse no mandato de Efrén Juanes a iniciativa do agora alcalde, edil de Cultura entón.

José Vázquez Grela (1897-1936)

Natural de Ames (Padrón) coñeceu á súa muller Josefa Iglesias en Bos Aires, a donde emigró con 12 anos. O matrimonio, que tivo seis fillos, pasou uns anos en Cuba antes de volver a Galicia. Foi xa na terra onde sacou as oposicións de Mestre Nacional e, tras diversos destinos, en 1932 tomou posesión en Nigrán. Desde a súa chegada ao municipio gañouse a admiración e respecto dos veciños. Grela asumiu desde o inicio a presidencia do Consello Local de Primeiro Ensino, institución creada coa chegada da República. Era o prototipo de mestre da República, comprometido cos principios do novo ensino e políticamente moi activo, ao momento de que foi un dos organizadores do mitin de xuño de 1936 nas Angustias (Nigrán) a favor do Estatuto de Autonomía de Galicia, ao que asistiría Castelao. Coa nova situación política, Grela pensou que a única opción que tiña para sobrevivir era achegarse ao novo réxime e a igrexa, con esta idea chegou a escribir varias veces a nova comisión xestora do Concello dando mostras do seu suposto novo ideario falanxista. Con todo, nada diso serviulle, o 12 de setembro, ao redor das 12:30 horas da mañá, foron buscar a Grela á escola interrompendo a clase, á que asistía o seu fillo pequeno. Todos intuíron o que ía pasar, o propio mestre pediu que o deixasen despedirse da súa esposa e non o deixaron. Metérono no coche patrulla dirección ás Angustias e fixéronlle baixar cerca do cemiterio, onde lle deron cinco tiros por detrás e deixárono morto coa báta ensangrentada. Grela contaba entón con 50 anos.

domingo, 17 de maio de 2015

Ensuciando o día das Letras Galegas'15: dedicado a un membro da Comisión Depuradora do Maxisterio

Quen é exactamente Filgueira Valverde
Membro da Comisión depuradora do maxisterio
 
Hoxe a derechona franquista máis recalcitrante baixo o signo do revisionismo e negacionismo empeñáronse en manchar o Día dás Letras Galegas coa distinción a un DEPURADOR REPRESOR FRANQUISTA.

Este día sí pasará á historia das ignominias onde a creación literaria pasa a ser máis importante que a Vida Humana

Pola miña banda unha homenaxe a eses Mestres depurados grazas ás grazas do individuo Filgueira Valverde
 
Vai por Eles


sexta-feira, 15 de maio de 2015

O desfeito: Letras Galegas 2015

Membro da Comisión Depuradora do Maxisterio
 
LETRAS GALEGAS 2015
 
Homenaxeado: Xosé Figueira Valverde
 
A selección deste persoeiro pola Real Academia Galega, foi polémica desde os primeiros momentos, debido aó seu pasado franquista, e no devalar do ano producíronse comentarios a prol e en contra. A ninguén lle escoitei que os seus traballos non merecesen algún agasallo relativo a súa vida profesional, agora ben: entrar no "Olimpo" das Letras Galegas, compromete tamén a ter un pasado democrático limpo, e ese non é o caso de Filgueira.
 
Si a chamada transición non seguirá ocultando os desmáns da ditadura e as consecuencias que arrastou, os colaboracionistas estarían descubertos e non teriamos polémicas sobre quen é quén .
 
Os Relatores da ONU para os Dereitos Humanos teñen informado repetidas veces sobre o chamado "caso de España", entre outras moitas cousas: despois da ocultación ven a negación dos feitos e logo a revisión, e a continuación acontece que os vitimarios pasan a ser as vitimas, quedando as vitimas desprotexidas e consideradas como radicais cargados de odio que non saben perdoar. E nesta situación estamos.
 
Filgueira, en maio de 1935 encabeza Dereita Galeguista, dentro do Partido Galeguista. Cando se produce a rebelión militar apoia aos facciosos con proclamas en Radio Pontevedra e en artigos na prensa. Formou parte da Comisión Depuradora do Maxisterio do que no ano 1947 xa era presidente. Filgueira xa tiña un pasado depurador desde decembro 1936 que xuntamente co cóengo Antonio García Code, formaba parte da Comisión de Depuración das Bibliotecas.
 
Resumindo
 
Un home que ataca o máis fundamental e sagrado da democracia, como son :Mestres/profesores e libros, purgando aos seus propios compañeiros durante anos, colaborando coa implantación do nacional-catolicismo nas aulas, e condenando a "fogueira"a obra de antigos compañeiros como Castelao, Dieste, Seoane, Paz Andrade e tantos outros e outras que fixeran un colosal esforzó por sacar a Galicia das tebras da ignorancia que a consumían. E mentras queste persoeiro desfacía una gran obra, outros morrian diante dun pelotón de fusilamento, outros no exilio e moitos e moitas vivindo estarrecidos polo medo, e él, ai! Él elixido alcalde e xefe local do movimiento chantando no peito os atributos falanxistas.
 
Domingo 17 de maio 2015, día de oprobio para Galicia
 
Poden, os e as educadore/ as si é que coñecen o persoeiro estar dacordo con este insultante nomeamento? Coido que non
 
Supoño que a fenda na RAG está aberta, e non é para menos, porque fixeron revisionismo.
 
Fonte: Medo político e control na retaguarda franquista.
 
Autor: Lucio Martínez Pereda
 
Telmo Comesaña Feixoeira 15 maio 2015
 
Nota: Na páxina 40 do Faro de Vigo, Ceferino de Blas volta a facer revisionismo: magnifica a súa obra e elude a parte máis insidiosa como é a da depuración e a entrega inmediata aos golpistas, e cangalles aos membros da RAG o mal clima creado.
 
Era visto, Ceferino non engaña, está na linia do revisionismo

sábado, 18 de abril de 2015

O drama do Holocausto, explicado a mozos de Moaña e Cangas

Os alumnos do Instituto A Paralaia, Moaña . Foto Gonzalo Núñez
Faro de Vigo - Morrazo 18.04.2015
Os alumnos do Instituto A Paralaia asistiron onte aos actos centrais dunha semana dedicada ao drama do Holocausto cometido polo réxime Nazi.
 
Con motivo do 70 aniversario do peche do campo de concentración de Auschwitz, abriuse unha exposición do fotógrafo Daniel Candal, que fotografou este simbólico campo de concentración. O propio fotógrafo impartiu onte unha charla aos mozos. Pero sen dúbida o momento máis emotivo da mañá produciuse coas palabras de Ania Horszowski.
 
Esta muller, de 94 anos, conseguiu escapar evitando a súa deportación a un campo de concentración. O seu marido si que foi enviado a un deles. As súas palabras sobre o horror vivido, axudado polo seu fillo, emocionaron a moitos dos estudantes presentes.
 
O acto repetirase o día 22 no Auditorio de Cangas, organizado polos institutos Rodeira e María Soliño.
 
Galansky, primero dcha., con los dos profesores de Rodeira y del María Soliño,
los alumnos y la auxiliar estadounidense, tercera izda. // G.N.
Cangas 17.04.2015
 

domingo, 22 de março de 2015

Dunha fosa en Portomarín ao xulgado de Bos Aires


Traducción Estación Atlántica
R. Prieto 22.03.2015
En agosto de 2005, arqueólogos da ARMH abriron en Portomarín a primeira fosa de vítimas galegas do franquismo. Darío Rivas recuperou entón os poucos restos que a humidade da zona deixaran do seu pai, o exalcalde lucense Severino Rivas, fusilado en outubro de 1936. Desde entón, Darío Rivas, afincado en Arxentina, loita para que os xuíces do país austral investiguen os crimes do franquismo.
 
Nestes dez anos, o colectivo da memoria histórica exhumó outras 16 fosas en Galicia. Para a campaña deste ano prevé realizar cinco. En Rao (Lugo), a ARMH buscará os restos de Salvador Voces, abatido por en outubro de 1948. No concello asturiano Santirso de Abres, limítrofe con Galicia, xacen os restos dun mestre de Lugo, Pablo Martínez-Crespo, xunto a outros cinco asturianos.
 
Na aldea lucense de Teilán xa teñen localizados os restos do comandante Benito, abatido pola Garda Civil xunto a Bernardo Álvarez. Aínda que non ten descendientes, a ARMH sopesa a posibilidade de exhumar os restos e levalos ao seu pobo, Mugardos. Tamén buscarán en Vilarmea (Lugo), onde sospeitan que hai unha fosa con numerosos corpos e intentarán retomar os traballos en Amenal (A Coruña).

domingo, 22 de fevereiro de 2015

Isidro Pondal: A Memoria Recuperada

 
18/02/2015 Galeguizargalicia.tv
 

Volveu a memoria restaurada de Isidro Parga Pondal á Facultade de Química da Universidade compostelán, da que foi profesor, e posteriormente expulsado polas autoridades franquistas. Estamos seguros que desde a descuberta do busto realizado polo escultor Xosé Molares na entrada principal da facultade, o alumnado do centro ten un maior coñecemento do labor científico da figura máis senlleira das ciencias do século XX
 

quinta-feira, 12 de fevereiro de 2015

Un documental anima aos alumnos a indagar na memoria histórica

 
A obra, realizada por estudantes de Bacharelato do IES As Adormideiras da Coruña, proxectouse onte no Teatro Principal
 
ontevedra / 12 de febreiro de 2015
Alumnos dos institutos de Pontevedra asistiron onte, no Teatro Principal, á proxección do documental A Pegada dous avós, un traballo que aborda a memoria histórica desde un punto de vista pouco tratado ata agora, pois quen indagaron no tema foron compañeiros seus, estudantes de Bacharelato do IES As Adormideiras da Coruña.
 
Estes mozos investigaron a historia da xeración que viviu a Guerra Civil e enfrontáronse á dureza de historias como as de José Villaverde e de Amada García para profundar nuns feitos sobre os que non tiñan case información. Desde a súa mirada intentaron comprender o drama da ditadura, a represión e, como din eles, «coñecer de primeira man o que non vén nos libros».
 
Julia Lago, unha das alumnas que protagoniza o documental, asistiu á proxección e afirmou que os mozos «saben que se viviu esa traxedia, pero hai moita ignorancia, porque non sabemos realmente da gravidade do que pasou». O que se busca coa proxección ante os estudantes é «que teñan presente que hai moita xente que morreu para que tiveramos unha democracia». Y animarlles a indagar en la memoria histórica a través de las historias de las persoas.
 

domingo, 8 de fevereiro de 2015

Ao rescate da memoria anarquista, da obreira compostelá, así como da exiliada e emigrada portuguesa na Galiza contemporánea

Antonio Loredo Martínez, o anarquista que máis veces cruzou o charco...
por conta do Estado. Esta frase ben podería definir a vida do militante galego
· 25 de Janeiro de 2015
“A educación como medio para liberar á clase obreira foi unha das máximas do anarquismo. Conscientes de que a ignorancia na que se mantiñan as camadas populares era unha das causas da súa explotación, o s militantes anarquistas lanzáronse a intensas campañas propagandísticas. Desde a tribuna, desde os xornais ou desde os folletos os dirixentes ácratas teimaban en sacar o pobo do seu estado de prostración, pois sabían ben que un pobo instruído era un pobo quen de loitar polos seus dereitos.
 
Tal era a súa preocupación por este tema que podemos falar dunha pedagoxía libertaria: a escola racionalista, en cuxa difusión se esforzaron os anarquistas.
Na liña do que comentamos, nos últimos anos apareceron unha serie de libros que recrean ben o propagandismo anarquista en Galiza, ben o labor militante de anarquistas galegos. As seguintes liñas prentenden ser unha análise de tres desas obras.
A primeira delas glosa a viaxe que Federica Montsen y realizou a Galiza en 1935. As outras dúas son memorias de vida de dous anarquistas: Juana Rouco e Antonio Loredo”.

Así comeza, e da man do historiador Prudencio Viveiro Mogo, a sección ‘Lecturas’ do volume 29/30 de Murguía, Revista Galega de Historia .A seguir, os historiadores Gustavo Hervella e Antom Santos reseñan cadansúa obra para nos trasladar á realidade da comunidade portuguesa na Galiza entre o 1890 e o 1940 e o mundo obreiro compostelán a partir da figura de José Pasín Romero. No primeiro caso a obra escollida é Emigrantes, Exiliados e Perseguidos. A comunidade portuguesa na Galiza (1890-1940) e no segundo José Pasín Romero: Memoria do proletariado militante de Compostela, ambas do prolífico historiador Dionísio Pereira.
 
 
A continuación pode ler integramente -ou mesmo descarregar de balde- a sección ‘Lecturas’ do vol. 29/30 de Murguía, Revista Galega de Historia

domingo, 21 de dezembro de 2014

Cazarabet conversa con... Francisco Xavier Redondo Abal, autor de "Bibliotecarias e bibliotecarios infames"

 
La Librería de Cazarabet:
En edicións Laiovento atoparedes este libro que nos dará unha magnífica lección de Historia. De Historia necesaria, contemporánea e esquecida. Desa Historia que agardan e procuran que ninguén saiba.

Falamos de "Bibliotecarias e bibliotecarios infames" de Francisco Xavier Redondo Abal. 8 exemplos onde a maioría son mulleres. Persoas que traballaban a prol do libro e da lectura, da igualdade, da xustiza social. Eran arquveir@s e bibliotecari@s. Persoas anónimas que foron xulgadas e castigadas por crer. Por saber. Pola Cultura. Esa cultura que aínda hoxe adoece no noso país. Unha Cultura que aínda non chegou. As súas voces, as súas teimas, as súas inquedanzas e o seu latrocinio son recollidas polo autor para formarnos e informarnos, nunha xusta compilación histórica de danos e prexuízos que aínda hoxe a sociedade actual, galega e española, tende a esquecer. Ou pretende que esquezamos. Silenciarnos como silenciaron a estes traballadores do ben común. Porque detrás hai libros. E os libros, como ben sabedes, son perigosos. Son "inimigos de España, e por tanto deben queimarse". Que gran poder que teñen, os libros! Así que se os libros teñen tanto poder, pensade o poder que terán as persoas que están detrás deles. E non, non falamos dos seus autores e autoras, falamos de quen os custodia, de quen os dá a coñecer, de quen os propaga. Que perigo! "O segredo da liberdade radica en educar as persoas, mentres que o segredo da tiranía está en mantelas ignorantes". Maximilien Robespierre (1758-1794)

Con motivo de la Fiesta del Libro se celebró un auto de fe en el patio de la Universidad Central, pronunciando el catedrático Antonio Luna las siguientes palabras: "Para edificar a España una, grande y libre, condenamos al fuego los libros separatistas, los liberales, los marxistas, los de la leyenda negra, los anticatólicos, los del romanticismo enfermizo, los pesimistas, los pornográficos, los de un modernísimo extravagante, los cursis, los cobardes, los seudocientificos, los textos malos y los periódicos chabacanos. E incluimos en nuestro índice a Sabino Arana, Juan Jacobo Rousseau, Carlos Marx, Voltaire, Lamartine, Máximo Gorki, Remarque, Freud y al Heraldo de Madrid" Xornal Ya (Madrid), 2 de maio de 1939.


Cazarabet conversa con... Francisco Xavier Redondo Abal:
Traducción Estación Atlántica
 
-Francisco, estamos ante un libro que reivindica a memoria dunha especie de "gardiáns da cultura e as lecturas" que foron represaliados?

-Estamos ante un estudo que si fai un exercicio de memoria e ao tempo pretende reivindicar e reparar os nomes dos perseguidos e os esquecidos, daqueles que traballando en bibliotecas, arquivos e museos arqueológicos non fixeron máis que procurar o ben común a través da difusión do libro e da cultura en xeral. Falamos de homes e mulleres que traballaban en silencio, con profesionalidad, que non buscaban o premio, a fama ou a notoriedade. Tratamos de auténticos patriotas, no sentido de que perseguían a solidariedade, a fraternidad, a xustiza social, a igualdade de oportunidades, o coñecemento e progreso para todos. E fixérono usando como ferramentas o libro e o ensino e aproveitando a oportunidade que por primeira vez en toda a nosa historia brindáballes un Estado, o republicano, que fixo seu unha cuestión primordial: erradicar o analfabetismo que segundo o Censo de 1930 afectaba a case a metade da poboación española. Aqueles homes e mulleres que poñían unha orde fértil nas bibliotecas e os arquivos eran, en efecto, os gardiáns da cultura, si, pero sobre todo eran os responsables de que aquelas lecturas custodiadas neses centros puidesen chegar a todos os sectores da poboación, independientemente da súa status social, o seu xénero ou o seu lugar de residencia. Aqueles represaliados por defender a cultura non foron heroes. Simplemente actuaron e traballaron en consecuencia coa súa profesión: socializaron a lectura porque pensaban que o libro era un arma invencible de solidariedade e progreso social. No meu ensaio procuro recuperar aqueles nomes injustamente esquecidos. Precisamente comezo o estudo recollendo unhas palabras de Teresa Andrés, unha bibliotecaria excepcional que faleceu exiliada en París en 1947, e que nun momento dado pronunciou as seguintes palabras: "Enterrounos o esquecemento. Parecía que non falaban de nós porque non lles deixaban e era, simplemente, que nos esqueceron". Pois para que non os esquezan escribín este libro.

-Sempre se falou máis doutros colectivos como do de mestres e mestras que, tamén defendendo a cultura desde o ensino foron represaliados... eu, personalmente, descoñecía un pouco máis a historia que rodeaba aos bibliotecarios e bibliotecarias... Cóntanos, o propósito era xerar , entre este colectivo, medo para que non se atrevesen a ter entre os seus estanterías, a facilitar lecturas ás xentes que resultasen "como comprometidas para o réxime ditatorial, neste caso, franquista"?

-Os avances en materia biblioteconómica aparecidos durante a etapa republicana foron espectaculares. Non só se renovaron os vellos fondos bibliográficos das bibliotecas senón que se xeneralizou o acceso ás mesmas e impulsouse o préstamo a domicilio. A depuración de bibliotecarios e bibliotecarias foi un aviso a navegantes: trala vitoria franquista xa non había sitio para a innovación e moito menos para a difusión e propagación do libro. A censura campou ás súas anchas e todos quedaron advertidos de que no Novo Estado o prioritario estaba intimamente ligado ao nacional-catolicismo. Saírse dese renglón supoñía o castigo e o descrédito. Moitos libros foron prohibidos, xa polo seu temática ou por quen fose o seu autor. Ata Platón foi mal visto polas novas autoridades que "coñecían" que era o autor dun exemplar titulado A República. Pode soar de broma pero é a triste realidade. Pero, ademais, hai que sinalar que na depuración franquista prevalece un evidente compoñente ideolóxico de corte fascista e represivo. A iso hai que engadir que os sublevados sempre entenderon a cultura como o paradigma de todos os males que "ameazaban" a España: as universidades, os ateneos, os intelectuais, a Institución Libre do Ensino, os mestres, os bibliotecarios... todos conformaban a "anti-España" e todos eles debían ser combatidos. Ata pola forza das armas.

-Creo polo que lin que chegaron a crear un réxime de terror en torno ás lectura... entón, como se podían educar mentes e "almas" libres?