O Alcalde socialisto de Vigo é condenado pola xusticia a derrubala de urxencia pero segue negándose

domingo, 31 de outubro de 2010

Os que non esperan o Papa



Traducción Estación Atlántica

Varios colectivos denuncian o gasto que supón a súa visita a Santiago, o recorte de liberdades, a vixilancia policial e as censuras a publicacións e campañas críticas

Público HENRIQUE MARIÑO Madrid 30/10/2010
Hai unha cidade que agarda o Papa cos brazos abertos, consciente do reclamo que supoñerá para católicos, viaxeiros e curiosos, que pasarán pola caixa de bares, restaurantes e hoteis. Pero a chegada de Ratzinger tamén motivou o rexeitamento de asociacións de diversa pelaxe e de composteláns da pé, afeitos durante este verán a ter que esquivar peregrinos e visitantes nas ateigadas canellas do casco histórico de Santiago, convertido nun parque temático do turismo relixioso e espiritual.

A capital galega, que roza os 100.000 habitantes, podería recibir o 6 de novembro, data da visita de Bento XVI, a máis de 200.000 persoas, segundo o arcebispado santiagués, que non dubidou en pedir donativos aos empresarios para sufragar os gastos e non desinchar as arcas diocesanas. Ademais das molestias que supón o operativo, houbo queixas polo custo, directo ou indirecto, que asumirán as administracións públicas, pola vixilancia e controis policiais e por tratar a figura máis prominente da Igrexa católica como a unha estrela do rock.

Nada máis coñecerse a noticia do birlo do Papa en Santiago, algúns balcóns comezaron a lucir bandeiras co lema Eu nom te espero, inspirado no Yo non te espero que algúns valencianos brandiron na visita que efectuou o pontífice en 2006. Un voceiro da asociación cultural A Gentalha do Pichel, entidade adherida a esta campaña, reproba ademais outro custo: "O da liberdade, que están a pagar todos os cidadáns e que se coarta coas medidas de seguridade adoptadas e con censúralas de carácter preventivo: o secuestro da revista Retranca, o veto á publicidade dun libro ateo nos buses urbanos ou a retirada dun artigo crítico da web dun diario galego,".

Aínda que fontes do Concello e da Policía o negaron, o Movemento polos Dereitos Civís (MPDC) denunciou precisamente a actuación dalgúns axentes da Policía Nacional, que esixiron aos veciños que retiren os carteis. A Gentalha vai máis alá e asegura que houbo detencións de persoas con antedecentes. "Pasear pola cidade vella é pasear polo DNI". Sabiamos que isto ía pasar: a presenza policial é enorme e houbo arrestos de persoas que participaron na manifestación da folga xeral do 29-S".

Laicos en Santiago

Francisco Delgado pasa desapercibido entre a multitude que se achegou ata a catedral. O obxectivo do presidente de Europa Laica non é recibir a compostela nin ver o apóstolo. Acaba de chegar á urbe para coordinar os socios galegos e tratar de implantar unha franquía da súa organización en Galicia, para o que tamén se citou con militantes de Esquerda Unida e con sindicalistas da CIG. Non observa unha exaltación da fe cristiá nas rúas: "A inmensa maioría da cidadanía móstrase indiferente. Van participar os católicos e algún curioso", aventura.

El tamén cre que se está a vulnerar a liberdade de expresión. Critica, por exemplo, a censura por parte dunha axencia publicitaria e unha concesionaria de transporte dun anuncio publicitario para promover un libro ateo en dúas liñas de buses.

"Non" ten "ningún sentido, cando posiblemente o transporte se financia con medios públicos. Ten igual dereito a Igrexa a anunciarse en televisión que a editorial nos buses. O alcalde, socialista, debería intervir para defender a liberdade de expresión e os dereitos do anunciante", opina Delgado, quen cre que "a xente ten medo a enfrontarse a un poder económico, máis que relixioso, que controla moito e ás veces utiliza o seu integrismo,".

Non son os únicos críticos coa viaxe papal. O BNG, terceira forza política no Parlamento autonómico, non ve con bos ollos que se financie con fondos publicos e descartou a súa presenza nos actos polo seu carácter "exclusivamente" relixioso. O PSdeG avogou por mirar con lupa cada partida destinada ao evento e esixiu á Xunta, en mans do PP, que especifique os gastos e non peque de falta de transparencia. O nacionalismo extraparlamentario rexeitou de plano a soa presenza de Benedicto XVI; e algunhas asociacións e colectivos de base organizaron actividades para mostrar o seu rexeitamento.

Cortexo irónico

Sei ou que nos figestes... tomaron o asunto a pitorreo e, así, organizarán o próximo sábado (xunto a Komunikando.net e en colaboración con outras catro agrupacións) o evento gastronómico musical Camiño a Teo. Tras unha camiñada ata o concello veciño - "en sentido contrario ao Camiño Portugués" e disfrazados de "papa ou papisa, pai ou monxa, acólito ou acólito, santo ou beata" - celebrarán un sarao cunha duración similar á visita do Papa e un pouco máis. Poñerá a guinda a outras celebracións anteriores como a Festa dá Hostia e Foi-se co Bento (unha convocatoria de apóstatas no Bispado de Lugo, cuxo irónico nome xoga co filme Lo que o vento se levou e o nome do pontífice, Bento en galego).

Outras organizacións chegaron mesmo ata os tribunais. Esculca (Observatorio para a defensa dos dereitos e as liberdades) interpuxo nun xulgado santiagués un recurso contra as medidas operativas e de seguridade que se efectuarán no casco histórico, mentres que Mulheres Transgredindo presentou o seu particular ofrenda ao apóstolo: unha denuncia contra Joseph Ratzinger por "apoloxía do xenocidio e delitos de lesa humanidade", en referencia aos "abusos sexuais a menores e o seu encubrimento, apoloxía da misoxinia e a homofobia", así como "persecución por motivos políticos, étnicos, de xénero ou de orientación sexual". Isto, no mundo da pé, porque anchas son as redes sociais, onde se crearon páxinas avaladas por outras persoas que tampouco esperan o Papa.

campaña censurada nos autobuses


quarta-feira, 27 de outubro de 2010

Camino Oslé Vicerrectora de Proyección Social e Cultural da UPNA reúnese co Proxecto Nomes e Voces



Hoxe mércores 27 de outubro, Camino Oslé, Vicerrectora de Proyección Social e Cultural da Universidad Pública de Navarra, chega a Santiago de Compostela para reunirse co Proxecto "Nomes e Voces" coa intención de coñecer polo miúdo o traballo desenvolvido nos últimos anos en torno á investigación da guerra civil e a represión franquista en Galicia. O seu interese parte do desexo de iniciar na UPNA un proxecto similar, para o que requiriu o asesoramento e experiencia de "Nomes e Voces".

Acompañada por Antonio Ureta, Secretario Técnico da UPNA e Eloisa Ramírez, Directora do Departamento da Facultad de Geografía e Historia da UPNA, participará mañá día 28 no programa que comprende unha xuntanza co equipo de "Nomes e Voces" na que os investigadores explicarán a metodoloxía de traballo, a recollida de materiais, así como o tratamento das distintas fontes, e unha xuntanza co Vicerreitor de Cultura da USC, F. Javier Garbayo Montabes.

Agardamos que esta nova sexa de interese.

Grazas e un saúdo,
Chus Martínez
Proxecto Interuniversitario “Nomes e Voces”
Residencia Monte da Condesa, 2ºandar
Tel. +34 981 563 100, ext. 13598

terça-feira, 26 de outubro de 2010

Proxección do documental "Las manos en la tierra"


"Las manos en la tierra"
de Virginia Martínez


Mañá, mércores 27 de outubro ás 20.00 horas, no Salón de Actos do Instituto de Estudos Galegos “Padre Sarmiento” rua San Roque 2 en Santiago, proxectarase por primeira vez fóra de terras suramericanas, o documental “Las manos en la tierra” da cineasta Virginia Martínez (Montevideo, 1959), nun acto organizado polo O CSIC, o Proxecto Interuniversitario “Nomes e Voces”, a Universidad de la República Uruguay, a Universidade de Santiago de Compostela e Aceituna Films.

Tras a proxección da película celebrarase unha charla coloquio coa participación do director do Proxecto "Nomes e Voces", Lourenzo Fernández Prieto, o antropólogo e supervisor das excavacións, José López Mazz, e o coordinador da área de Ciencias humanas e Sociais do CSIC, Felipe Criado.

O tema desta película, que ven de recibir o premio DOCTV Latinoamérica, parte dos traballos de escavación que desenvolven un grupo de arqueólogos da Universidad de la República de Uruguai en xuño de 2005, cando entran por primeira vez na historia do país, nun cuartel militar para atopar os restos de detidos-desparecidos durante a ditadura en Uruguai entre 1973 e 1985. O documental reconstrúe a trama do proceso de escavacións, que marca un antes e un despois na historia do país, rexistrando e acompañando a busca dos corpos.

Con esta actividade, o Proxecto Interuniversitario continua ampliando a investigación das políticas de represión, achegando o debate á sociedade.

Agardamos que esta nova sexa de interese.
Grazas e un saúdo,
Chus Martínez

Proxecto Interuniversitario “Nomes e Voces”
Residencia Monte da Condesa, 2ºandar
Tel. +34 981 563 100, ext. 13598

domingo, 24 de outubro de 2010

A Garda recorda aos fusilados de Sestás

O 15 de agosto de 1985, coa presencia de familiares de fusilados en Sestás (na foto un grupo de asturianos), se descubriu a praca cos nomes dos asasinados na Guarda (De espaldas, o histórico republicano guardés, Manuel Domínguez Taxota)


Traducción Estación Atlántica

EVA GONZÁLEZ - A GARDA Faro de Vigo 21/10/10.  "Estamos aquí para render homenaxe aos homes que polos seus ideais e por ser defensores da democracia e das liberdades, foron asasinados polos franquistas". Estas palabras foron as primeiras expresadas no acto organizado pola Unión Comarcal de Comisións Obreiras (CC OO) e pola Agrupación de Pensionistas e Xubilados de C OO de Vigo ante a foxa común de Sestás, en Camposancos (A Garda); un acto no que se fixo un chamamento a manter unha política de esquerdas "crendo no futuro e nun mundo mellor".

Neste lugar, con nomes e apelidos escritos en placas de mármore, gárdanse os restos de 18 homes fusilados no ano 1936, ademais doutras 76 persoas que morreron polas terribles condicións sufridas e os malos tratos recibidos no campo de concentración de Camposancos entre os anos 1937 e 1941, todos eles presos políticos e de guerra de Galicia e de toda España, aínda que a maioría eran orixinarios de Asturias e León.

Bandeiras de Comisións Obreiras e varias republicanas ondearon onte neste lugar onde tomaron a palabra o secretario xeral da Unión Comarcal de CC OO de Vigo, Xosé Cameselle, Manuel Fernández, representante de CC OO en Galicia e o alcalde guardés, José Manuel Domínguez Freitas. Acudiron sindicalistas dende Vigo e sumouse público da Garda, incluídos concelleiros da corporación municipal.

Explicaron que "Comisións Obreiras, dende hai 25 anos, cumpre o compromiso moral recordando estas persoas, cando ninguén falaba de recuperar a memoria histórica. Fixérono a instancias das familias e de colectivos. O alcalde manifestou o orgullo polo pobo guardés que soubo axudar aos represaliados.

Entregan un escrito ao Valedor do Pobo por o Pazo de Meirás

Vista do Pazo de Meirás en 2006, que fora residencia estival de Franco.
I.Molina


Traducción Estación Atlántica
·Memoria Histórica acusa á Xunta de defender os intereses dos Franco en Meirás

·Piden que o Pazo de Meirás abra as súas portas catro veces ao mes
·
Instan o Ejecutuvo galego a que execute a Lei de Patrimonio Cultural

Europa Press A Coruña 22/10/2010 O presidente da Comisión pola Recuperación dá Memoria Histórica da Coruña (CRMH), Manuel Monge, acusou a Xunta de defender os intereses da familia Franco por enriba dos de Galicia ao non executar a Lei de Patrimonio Cultural de Galicia e abrir de xeito gratuíto o Pazo de Meirás catro veces ao mes.

Así o apuntou durante a entrega dun escrito ao Valedor do Pobo para que "interveña" nun asunto no que, segundo Monge, a Xunta están mostrado un "desleixo de responsabilidade" xa que, na súa opinión, o Goberno autonómico conta cos medios necesarios "para facer cumprir a lei".

Así mesmo, dende a CRMH insistiu que a Xunta tampouco cumpre "coas súas promesas", en referencia ás palabras de conselleiro de Cultura e Turismo, Roberto Varela, nas que, segundo Monge, hai máis dun ano, comentou que o Pazo de Meirás se abriría "sen ningún gasto para a Xunta".

O pazo 'non' foi un regalo'

"A familia Franco debe devolver ao pobo o que é do pobo", comentou Monge, ao tempo que negou que o Pazo de Meirás fose un "regalo" dos galegos, en referencia a que, ao seu xuízo, houbo unha "extorsión" para que a todos os traballadores da época se lles descontase un parte da súa nómina "para pagar o Pazo de Meirás".

Por último, Manuel Monge cualificou de "infundadas" as xustificacións levadas a cabo pola familia Franco para non abrir o pazo, facendo referencia aos actos vandálicos que se poderían levar a cabo.

"Somos os primeiros que queremos coidar o pazo", subliñou Monge, quen se comprometeu a establecer un servizo para que as visitas guiadas discorran "sen ningún problema".

terça-feira, 19 de outubro de 2010

Xornadas: O estudo da represión no primeiro franquismo, na provincia de Pontevedra. Estado da cuestión


Amigos e amigas do IEM

Os estudos sobre a represión franquista na provincia de Pontevedra teñen avanzado considerablemente nos últimos anos. Aínda así en moitos concellos non se avanzou moito máis que no baleirado de rexistros civís, causas militares e outra documentación Botar unha ollada ao traballo realizado, reflexionar sobre o mesmo, e esbozar novas liñas de investigación (desaparecidos, detencións non documentadas, iniciativas xurídicas, relación supracomarcal entre as organizacións obreiras e agrarias, conexións para a organización da resistencia, planeamento da represión, etc...) son os obxectivos destas xornadas sobre os estudos da represión do primeiro franquismo na provincia de Pontevedra.

O programa definitivo é:

22 e 23 de outubro. Aula de Cultura Ponte de Rosas (Avda. da Feira, 10, Baixo, Gondomar)

Venres, 22 de outubro

17h. Inicio das Xornadas

17.30 Conferencia inaugural:

"A forza da memoria soterrada: vítimas, verdugos, salvadores"

LOURENZO FERNÁNDEZ PRIETO.

Catedrático de Hª Contemporánea da Universidade de Santiago de Compostela Coordinador do proxecto Interuniversitario “Os nomes, as voces”

18.30h.

"A represión franquista no Val Miñor a través das causas militares"

CARLOS MÉIXOME QUINTEIRO

Instituto de Estudos Miñoranos

19.30h.

A represión no Morrazo

ENRIQUETA OTERO e CARLOS VILLEGAS

Asociación Memoria Histórica de Marín

ANTONIO NORES e XOÁN CHILLÓN

Asociación Memoria Histórica "28 de agosto". Cangas

XOSÉ NOVAS PIÑEIRO

Amigos de Johan Carballeira

22:30h.

CANDIDO PAZÓ: "HISTORIAS TRICOLORES, ou como aqueles animaliños proclamaron a República"

Extracto dun espectáculo de conto e comedia no que Cándido Pazó, desde ohumor e a evocación e coa palabra como principal recurso escénico, reivindica a memoria de dúas personaxes humildes e anónimas implicadas nos atribulados momentos históricos que lles tocou vivir: a proclamación da II República, a Guerra Civil, o Exilio...como homenaxe a aqueles “alegres e ousados

Sábado 23 de outubro

10h.

"Os partidos políticos durante a II República na provincia de Pontevedra"

EMILIO GRANDÍO SEOANE

Profesor de Hª Contemporánea. Universidade de Santiago de Compostela

11h.

A represión franquista na Louriña, O Condado e o Baixo Miño

XOSÉ RAMÓN PAZ ANTÓN

Músico e historiador

ANXO RODRÍGUEZ GALLARDO

Profesor e investigador. Universidade de Vigo

LITO OLIVEIRA

Comisión Cidadá pola Verdade do 36 no Baixo Miño

JOSÉ ANTONIO URIS GUISANTES

12.30 h.

A represión franquista en Terra de Montes, Deza e Tabeirós

DIONISO PEREIRA

Historiador. Investigador. Asociación "Verbo Xido" de Terra de Montes

XOÁN CARLOS GARRIDO

Profesor. Investigador. Fundación "Bautista Álvarez"

MANUEL IGREXAS

Investigador e profesor. A.C. O Naranxo, Lalín

MATIAS RODRÍGUEZ DA TORRE

Profesor e investigador. Comisión pola Memoria Siñor Afranio.

17 h.

A represión franquista en Pontevedra e o Salnés

XOSÉ ÁLVAREZ CASTRO

Profesor e investigador

ANTÓN MASCATO

Editor

18.30

A represión franquista na comarca de Vigo

XOÁN CARLOS ABAD GALLEGO

Historiador. Arqueólogo. Instituto de Estudios Vigueses

20h. Posta en común: os estudos comarcais sobre a represión franquista

21h. Clausura:

GUSTAVO GARCÍA.

Avogado. Fundación Galega contra a Impunidade "Fernando Pereira"

As xornadas son abertas ao público en xeral, limitado só pola capacidade do local. Aínda así pregamos confirmación da asistencia por este motivo

Saúdos
Carlos Méixome
Instituto de Estudos Miñoranos

domingo, 17 de outubro de 2010

Setenta e catro aniversario dos asasinatos na Volta dos Nove



Hoxe sábado 16 de outubro, no setenta e catro aniversario do asasinato dos nove veciños do Val Miñor na Volta dos Nove tivo lugar a ofrenda floral na súa lembranza ante a escultura de Fernando Casás.

Organizado por o Insituto de Estudos Miñoranos e a Comisión Volta dos Nove

quinta-feira, 14 de outubro de 2010

Homenaxe e recoñecemento aos 136 homes asasinados nos muros do castelo do Castro, entre agosto do 1936 e abril do 1942


Asociación viguesa pola memoria histórica do 36
Viguesa Distinguida 2007

Convoca ao acto de:

Homenaxe e recoñecemento aos 136 homes asasinados nos muros deste castelo, entre agosto do 1936 e abril do 1942

Lugar de Memoria: Porta do Castelo de O Castro


Inauguración dun MONOLITO con placa e ofrenda floral

Emplazamento: Xardíns do castelo de O Castro (porta de entrada)

Día: 16 de outubro 2010, ás 18 horas (6 do serán)

Desenrolo do acto:

-Interpretación da marcha do Antigo Reino de Galiza (grupo de gaitas da A. de Veciños “Camiño Vello”de Coia)

-Presentación do acto.- Antonio Monroy (vice-presidente da Asociación)

-Conducción do acto.- Amalia Collazo (tesoureira da Asociación)

-Intervención da xornalista, Ana de Larriva

-Intervención de familiares de vítimas

1.—Marisa Arjones (neta de Rogelio Arjones)

2.—Rexina Vega (familiar de Urbano Moledo)

-Intervención institucional

-Interpretación do hímno de Riego

-Agradecementos.-Telmo Comesaña (presidente da Asociación)

-Descuberta da placa e ofrenda floral polos familiares e asistentes

Fin do acto coa interpretación do himno galego interpretado polo grupo de gaitas e coa participación dos/as asistentes

A Directiva Vigo 8 de outubro do 2010

-------------------------------------------

Acto de homenaxe e recoñecemento aos máis de 136 homes asasinados contra os muros do castelo do Castro entre agosto do 1936 e abril do 1942, despois de ser sometidos a torturas e condenados a morte acusados de REBELIÓN MILITAR, en xuizos sumarios.

Queremos manifestar, que en este acto non imos honrar aos “mortos na guerra civil española”. Imos honrar os asasinados polo fascismo franquista.

Queremos deixar claro que en Galicia non houbo guerra, e que as matanzas foron selectivas, cumplindo as “consignas” do xeneral Mola,

“se tendrá en cuenta que la acción ha de ser extremadamente violenta para reducir al enemigo que es fuerte y bien organizado. Desde luego serán encarcelados todos los directivos de partidos políticos, sociedades y sindicatos no afectos al movimiento, aplicándoles castigos ejemplares a dichos individuos para estrangular los movimientos de rebeldía o huelgas. ¿Parlamentar? ¡¡Jamás!! Esta guerra tiene que terminar con el EXTERMINIO de los enemigos de España Hay que sembrar el terror, tenemos que crear una impresión de dominación eliminando, sin escrúpulos ni vacilación, a todos los que no piensen como nosotros. Cualquiera que sea abierta o secretamente defensor del frente popular debe ser fusilado” e, ademáis, que as matanzas entre o 1939 e 1942, están fora do periodo de guerra.

Arestora, estase outra volta, a querer xuntar vítimas e verdugos como si todos foran da mesma caste. Pois non. As vítimas teñen o seu lugar na historia e os verdugos tamén, pero cadaquén no lugar que lle corresponde, e porén

ESIXIMOS

VERDADE, XUSTIZA E REPARACIÓN

Asinado: A Xunta Directiva
Vigo, 13 de Outubro de 2010.

As últimas balas do franquismo


Traducción Estación Atlántica

A ONU acepta un recurso xudicial. A ONU aceptou o estudo do recurso xudicial contra a sentenza de morte do vigués Humberto Baena, 35 anos despois da súa execución. Baena formaba parte do quinteto de "últimos fusilados do franquismo" xunto a dous etarras e outros dous membros do FRAP.

SALVADOR RODRÍGUEZ VIGO

"Fernando Baena Fernández, casado, de 70 anos de idade, natural de Vigo, ante a vosa Alteza Real acode co maior respecto e submisión e EXPÓN: (É.) Que o seu fillo, mozo idealista galego, alma de poeta soñador, namorado da vida e da natureza, amigo dos nenos e dos animais con probada xenerosidade, non puido ser o autor do feito que se lle imputa". Este é un fragmento da carta que o pai de Xosé Humberto Baena remitiu ao, por aquel entón, Príncipe don Juan Carlos, solicitando a anulación da sentenza de morte á que fora condenado o seu fillo, acusado de ter asasinado un policía. A carta, algo curiosamente inusual para a época, tivo resposta, e asinábaa, con data do 12 de setembro de 1975, o propio secretario de don Juan Carlos, un home ao que o futuro reservaría un insospeitado protagonismo: xeneral Alfonso Armada Comín. Desta contestación, lemos un extracto: "É lamentándoo moito, temos que comunicarlle que a solución ao problema que formula, se sae das nosas atribucións, polo que nada podemos facer para favorecelo. A sorte, pois, estaba botada. Quince días despois, o martes 27 de setembro, Xosé Humberto Baena completaba, cos etarras Juan Paredes Manot Txiki e Antonio Otaegui Echevarría, e os activistas da Frente Revolucionaria Antifascista Patriota (FRAP), José Luis Sánchez Bravo Solla (tamén vigués) e Ramón García Sanz, o quinteto do "últimos fusilados do franquismo", sanguinario berro de agonía dun Francisco Franco que falecería, máis cedo que tarde, o 20 de novembro daquel mesmo ano.

Corenta anos despois, os familiares e amigos de Xosé Humberto, encabezados pola súa irmá Flor, continúan esixindo Xustiza, e a Xustiza neste caso, consumada a execución, consiste na revisión do proceso que conduciu á morte de Humberto e a consecuente revogación da sentenza amparándose practicamente nos mesmos argumentos nos que Baena Fernández se dirixira ao Príncipe: "Que non hai contra el máis proba que a súa declaración, asinada en momentos de angustia horrorosa, sen que se encontrase unha pegada nin coincidan os seus datos persoais cos achegados polos testigos".¿Quién era Xosé Humberto Baena? Calquera dos que foron os seus amigos, responderá que, pasase que o que pasara, non lles cabe na cabeza que "Peter", como así lle coñecían de alcume, fose o autor dos disparos que acabaron co axente nunha refrega entre policía e militantes do FRAP. Iso si, Humberto era un de tantos mozos españois daquela xeración que, ante a persistencia da ditadura, decidira pasar á acción. Xosé Luís Méndez Ferrín, do que foi alumno no Instituto de Santa Irene, recorda que "Cando se foi a estudar a Santiago se afiliou ás Xuventudes Comunistas e despois pasouse ao Partido Comunista Marxista Leninista. O FRAP era a fronte de masas do PCE (m-l) "

Toda a familia Baena, e Humberto de xeito moi especial, mantiña excelentes relacións cos Vaamonde, sobre todo co cantautor Suso, e con Luis. Cando Humberto Baena decidiu participar activamente na loita antifranquista, non lle quedou máis remedio que pasar á clandestinidade. "En 1973 -refire Luis Vaamonde-, cando xa o buscaban, Humberto estivo escondido na nosa casa uns quince días. Eu tiña entón 18 anos e era o que menos estaba metido en política, aínda que ao final fun o que, en maio de 1975, lle levei a Madrid no coche do meu pai, coa idea de que fuxise a Francia. Despois, non sei por que motivos, Baena non cruzou a fronteira e quedou en Madrid, onde o detiveron. Detido e encarcerado, en vésperas da súa execución, Humberto escribiu unha emotiva carta: "Papá, mamá: Executaranme mañá pola mañá. Quero darvos ánimos. Pensade que eu morro, pero a vida segue. Recordo que na túa última visita, papá, me dixeches que fose valente, como bo galego. Funo, asegúrocho. Cando me fusilen mañá, pedirei que non me tapen os ollos para ver a morte de fronte".
 
En homenaxe aos últimos cinco fusilados do franquismo, Suso Vaamonde interpretaba unha canción,"Compañeiros na que, nomeando aos cinco fusilados e outras vítimas de franquismo, remataba" cun "Xosé Baena, irmán/ asasináronte". Iso é exactamente o que Flor Baena, decepcionada ante o nulo caso que lle fixeron tanto en España coma no Tribunal Europeo de Estrasburgo, acaba de transmitirlle aos órganos xudiciais da ONU. Agora tócalle, outra vez, esperar, pero a iso Flor está xa moi afeita.

quarta-feira, 13 de outubro de 2010

M. Victoria Villaverde: “Non esquezo a infamia franquista”


“Levo toda a vida loitando contra os represores e seguirei facéndoo ata o final”

Xornal.com. Daniel Prieto 10/10/2010 A tradutora, xornalista, actriz e escritora María Victoria Villaverde (Vilagarcía de Arousa, 1922) foi nomeada presidenta da Fundación Galega contra a Impunidade, que busca apoios en Galicia para a querela presentada na Cámara Federal Arxentina, que podería sentar no banco dos acusados aos responsables do xenocidio franquista. Considerada a voz dos exiliados galegos represaliados, esta republicana e destacada membro do Partido Comunista dirixiu xunto a Arturo Cuadrado o xornal Galicia en Arxentina. Filla de Elpidio Villaverde, primeiro alcalde de Vilagarcía e deputado en Cortes na Segunda República e viúva do galeguista Ramón Valenzuela, Mariví, como lle chaman os seus amigos, regresou a Galicia en 1966, despois de “tres exilios e unha vida marcada”.

Como valora que desde Arxentina, o país do exilio galego, se promova a denuncia que podería facer que se xulgue aos criminais franquistas?

Paréceme moi ben, porque Arxentina estivo sempre moi vinculada a todos os problemas de Galicia e de España. O xuíz Garzón fixo unha gran labor por moitas causas arxentinas. A Guerra Civil non se viviu como unha guerra calquera nese país, moitos arxentinos viviron como propios os acontecementos que se desenvolveron aquí, todas esas barbaridades e esas mortes.

Reparouse a memoria das vítimas?

En absoluto. Levo toda a vida loitando contra os represores e penso seguir facéndoo ata o final. Isaac Díaz Pardo acaba de darlle un poder notarial á fundación para que se poida investigar por fin o asasinato do seu pai, que foi fusilado polos falanxistas.

Din que vostede é a voz dos exiliados represaliados.

Eu son unha exiliada máis. Tiven que deixar Galicia en 1936, con 13 anos. Desde ese intre sentinme moi involucrada co que ocorría. Moitos dos meus amigos foron asasinados. Tiven a sorte de que o meu pai, alcalde de Vilagarcía e deputado en Cortes durante a Segunda República, puido levarnos a Portugal. Grazas a Claudio Sánchez-Albornoz, daquela embaixador de España en Lisboa, chegamos a Marsella facéndonos pasar por emigrantes de América. Despois de botar tres anos en Francia tamén tivemos que exiliarnos pola Segunda Guerra Mundial. Fomos a Arxentina porque a miña bisavoa nacera alí e meu pai tamén fora residente. Tras cinco anos volvín a Galicia.

Por que decidiu regresar?

Por amor. Porque Ramón Valenzuela me pediu que viaxara a Galicia para casar con el. Coñecérao durante a miña estancia en Francia, onde el colaboraba con iniciativas que recadaban cartos para facer escolas en España, porque ao franquismo interesáballe que os paisanos seguiran sendo analfabetos. Coa ocupación alemá, a Gestapo prendeuno por opoñerse ao nazismo e ao fascismo e entregouno ás autoridades españolas. Encarcerárono varios anos en Ávila e conseguiu volver á súa Bandeira natal, aínda que baixo liberdade vixiada. Esperamos un ano para que lle concederan o indulto e logo marchamos de novo a Bos Aires.

Con que situación se atoparon ao regresar a Galicia?

As cousas seguían iguais e non había cambio, non había esperanza. Así, decidimos marchar de novo a Bos Aires, onde naceron os nosos dous fillos. Este segundo exilio arxentino durou 17 anos. En 1966 decidimos volver pero a Madrid, xa que en Galicia a situación era máis complicada. Sabiamos que moitos galeguistas vivían co medo no corpo. Aínda así, tras tres exilios e unha vida marcada, sempre nos quedou o desexo de instalarnos en Galicia.

No seu libro ‘Tres tempos e a esperanza’ conta a historia dunha mestra tía súa republicana á que lle lía teatro no cárcere. Por que a prenderon?

A miña tía, Argentina Villaverde, era unha mestra exemplar. Preocupábase moito polos raparigos. Nos primeiros meses da Guerra Civil dáballe moita pena ver o mal vestidos que ían á escola os cativos, case non tiñan que poñerse. Organizou unha colecta para mercarlles tecidos e facerlles un uniforme. Mercou fíos brancos e vermellos, os traxes quedáronlle morados e metérona no cárcere por vestir de roxos aos nenos. A última edición do libro é da histórica editorial A Nosa Terra, que por desgraza chegou á súa fin.

Tamén escribiu que “a esperanza estaba fóra de Galicia”, está fóra tamén neste momento para que se xulgue aos que exerceron a represión?

Si. Sempre gardei a esperanza de que chegara ese día, aínda que por sorte a maioría están mortos. Eu era unha nena e todo o que pasou cambioume a vida. Meu pai ensinoume a ser unha persoa comprometida politicamente. E o meu marido que hai que loitar ata o final e que non hai que esquecer. Eu non esquezo a infamia franquista, por iso aceptei a presidencia da Fundación Galega Contra a Impunidade. Non teño a vitalidade de antes e é estupendo que a xente nova se implique neste tema, pero o importante é que todo o mundo coñeza a barbarie franquista.

terça-feira, 12 de outubro de 2010

O Parlamento debaterá unha lei de apoio as vítimas da G. Civil e o Franquismo


Pazo de Raxoi

Traducción Estación Atlántica

Santiago de Compostela, 6 outubro (EFE).- O Parlamento galego debaterá na sesión plenaria da próxima semana un proposición de lei de apoio ás familias das vítimas da Guerra Civil e do Franquismo.

Trátase dun proposta do PSdeG, que pretende con esta iniciativa que o Parlamento aprobe a lexislación autonómica, como fixo Cataluña, que complete o desenvolvemento da lei de Memoria Histórica.

Segundo comentou o voceiro dos socialistas na Cámara autonómica, Xaquín Fernández Leiceaga, en conferencia de prensa, o seu grupo presenta esta proposta con "espírito de equilibrio" para tratar de axudar ás familias das vítimas con "independencia da orixe das represalias".

Ademais desta proposición de lei, a Cámara votará o ditame definitivo para suprimir o Servizo Galego de Igualdade e tamén se acepta a trámite os proxectos de lei de organización e funcionamento da Administración xeral e do sector público, así como da racionalización do gasto na prestación farmacéutica da comunidade autónoma.

Antes, os deputados comezarán un dos plenos máis densos pola cantidade de asuntos incluídos na orde do día, co debate para admitir a constitución dunha comisión de investigación sobre a autovía dá Costa dá Morte, entre Carballo e Berdoias.

A Xunta de Voceiros tamén acordou que os conselleiros de Medio, Territorio e Infraestruturas, Agustín Hernández, e de Educación, Xesús Vázquez, comparezan para informar sobre os recortes no Plan Move e sobre o inicio do curso escolar.

Na sesión de control o presidente da Xunta, Alberto Núñez Feijóo, terá que explicar as actuacións do Executivo autonómico ante o decreto do carbón aprobado polo Goberno, así como a situación sociolaboral da comunidade.

Tamén se retomarán neste pleno algunhas das iniciativas aprazadas na pasada sesión, debido a que os deputados do BNG secundaron a folga xeral do pasado 29 de setembro.

Os efectos da reforma laboral no mercado de traballo, a supresión das axudas ao servizo Noitebús, a reivindicación do cambio de criterios de representación das CCAA na UE e as actuacións para combater o transfuguismo nas corporacións locais serán algúns dos temas que tratará o Parlamento a próxima semana.

A sesión plenaria desenvolverase o mércores 13 e o xoves 14 debido a que o martes 12 é festivo. EFE

Rexeitado o recurso contra a apertura do Pazo de Meirás


Traducción Estación Atlántica

A filla de Franco deberá abrir ao público durante catro días ao mes a residencia de verán do ditador

07/10/2010 18:17 / PUBLICO.ES/EFE / Madrid / A Coruña
O Tribunal Supremo desestimou o recurso de casación presentado por Carmen Franco Polo, filla do ditador Francisco Franco, contra o decreto da Xunta que declara Ben de Interese Cultural o Pazo de Meirás, en Sada (A Coruña), residencia estival de Franco.

A sentenza do alto tribunal, facilitada hoxe aos informadores, confirma a clasificación das Torres de Meirás como Ben de Interese Cultural, unha medida que implica a apertura ao público da instalación durante catro días ao mes.

Deste xeito, os tribunais volveron fallar contra a familia Franco, despois de que esta presentase varios recursos contra o decreto.

De feito, en xuño deste ano o Tribunal Superior de Xustiza de Galicia rexeitou a suspensión preventiva do decreto solicitada pola familia Franco, os que aducían os gastos de gastos de vixilancia e seguro por accidentes que ocasionaría abrir o pazo ao público durante catro días ao mes, así como o alto custo de recibir visitantes de toda Galicia como argumentos contra o decreto.

Un "regalo" do pobo

O pazo de Meirás forma parte da extensa fortuna que a familia Franco obtivo durante a ditadura. A que fora residencia de Emilia Pardo Bazán foi un suposto regalo do pobo de Galicia ao ditador, que en realidade se pagou por subscrición en plena guerra, coa coacción que supón.

As achegas de cidadáns ían dende os 25 céntimos ata as 400 pesetas nunha zona (en mans do Exército sublevado) na que a non adscrición ao regalo significaba ser riscado como "vermello".

segunda-feira, 11 de outubro de 2010

Manane Rodriguez "Un romance permitiu localizar o Batallón Galicia"


Traducción Estación Atlantica

"Para aqueles nenos obrigados a enterrar os mortos foi un alivio poder contalo"

 01/10/2010 Xornal.com
A directora e realizadora Manane Rodríguez (Montevideo, 1955), de Xamalú Filmes, emprendeu a rodaxe de Memorias Rotas despois de coñecer pola tradición oral a historia do Batallón Galicia, que se repregou cara á comunidade tras a caída da Fronte de Asturias. O comandante Moreno e os seus homes foron asasinados en 1937 na Fonsagrada e esta uruguaia, que se viu forzada a abandonar o seu propio país, investiu un ano en restaurar a súa memoria.

Memorias Rotas conta cos escasos documentos audiovisuais existentes da Guerra Civil, ¿como recompilaron ese material?

Cando no Acevo empezaron a exhumar os restos de José Moreno Torres e os seus homes, Carmen García-Rodeja, co-guionista, xunto comigo e con Eliseo Fernández de Memorias Rotas, contounos a historia destes loitadores republicanos e de como os seus últimos días marcaran aos habitantes da Fonsagrada e Grandas de Salime. Falounos do romance anónimo que pouco tempo despois do crime empezou a circular na zona e de como este permitiu localizar o lugar onde foran enterrados. Propuxen o proxecto á produtora, Xamalú Filmes, e empezamos a ir á zona. Durante case un ano estivemos a gravar testemuños e localizacións. Non é que en Galicia haxa poucos documentais sobre a Guerra Civil, pero hai moi pouca documentación sobre o que rodeou o golpe de Estado franquista. Moi pouca sobre a feroz represión que se desatou os días que seguiron o 18 de xullo de 1936, e menos aínda sobre os actos de resistencia. A historia ata agora contárona os vencedores.

A historia do Batallón Galicia e, máis concretamente, da sorte que correu o comandante Moreno, ¿son episodios suficientemente coñecidos?

Moitos galegos loitaron no bando republicano, pero non creo que a existencia do Batallón Galicia, formado case integramente por galegos, sexa coñecida por moitos. A maioría dos seus integrantes eran membros da CNT. Algúns, como José Moreno, tiveron que saír de Galicia para non ser paseados. Outros moitos fuxiron a Asturias para non ser recrutados polo exercito de Franco. Para as testemuñas directas, para aqueles nenos que foron obrigados a carretar e enterrar os mortos, foi un alivio poder contalo.

¿Que sentiron cando se exhumaron as tumbas deses combatentes?

A xente sentiu un grande alivio de, por fin, poder contar a historia que gardaran tanto tempo, e de que o seu testemuño servise para que moitos dos familiares coñecesen, con certeza, o destino dos seus.

Abandonou Uruguai xa que tres familiares seus foron secuestrados e encarcerados. ¿Influíu iso na súa decisión de realizar este documental?

En 1973, cando os militares, en compañía dalgúns civís, deron un golpe de estado en Uruguai eu era estudante e participei da resistencia. En 1975 tiven que saír do país para non ser detida. Instaleime en Bos Aires, pero ao pouco tempo tamén alí os militares deron un golpe de estado. É coñecido de todos o regueiro de morte que deixaron estas ditaduras. Moitos amigos, ademais de tres familiares, foron secuestrados e a maioría segue hoxe detido-desaparecido. Eu vinme a España e aquí vivo dende 1977. Descubrín que a desaparición forzada non foi un invento das ditaduras do cono sur, senón que foi unha constante na represión franquista.

¿Que opinión lle merece que Arxentina lle pida a España que investigue os crimes franquistas?

Paréceme ben que determinados crimes, como os crimes contra a humanidade poidan ser xulgados dende calquera democracia.

segunda-feira, 4 de outubro de 2010

1º Premio "Manuel Murguía" ao labor e mérito historiográfico



No vindeiro día 16 de outubro, ás 14 h., no restaurante Ángel de Santiago de Compostela (ver a súa páxina web www.restaurantelatrinidad.com ), e organizado pola Asociación Galega de Historiadores/as, váiselle facer unha homenaxe a Bernardo Máiz, en recoñecemento polo seu delongado labor a prol da investigación e divulgación da historia contemporánea de Galicia e tamén polo seu compromiso en múltiples iniciativas de interese público, entre elas a recuperación da nosa cultura marítima. A homenaxe consistirá nun xantar de confraternidade aberto a toda a cidadanía e na concesión do 1º Premio "Manuel Murguía", instituído pola devandita Asociación Galega de Historiadores/as; tamén actuarán Mini e Mero, alén doutras sorpresas.

Velaí no arquivo adxunto unha tarxeta con todos os datos e o correo electrónico para confirmar asistencia e enviar as adhesións ao acto.

Saúde

Dionísio Pereira