O Alcalde socialisto de Vigo é condenado pola xusticia a derrubala de urxencia pero segue negándose

terça-feira, 28 de abril de 2015

"Acto polo centenario do Congreso Internacional da Paz (Ferrol, 29 de abril de 1915)"

 
 
 
Unión Libertaria
"Acto polo centenario do Congreso Internacional da Paz (Ferrol, 29 de abril de 1915)"
Conferencia a cargo do historiador Eliseo Fernández
o mércores día 29 de abril ás 19,30 h. no Ateneo Ferrolán
 
 O 26 de febreiro de 1915, o Ateneo Obrero Sindicalista de Ferrol facía pública a convocatoria dun Congreso Internacional da Paz, que tería como obxecto a reunión de sociedades operarias de todo o mundo para tentar organizar a oposición proletaria á I Guerra Mundial os días 30 de abril, e 1 e 2 de maio de 1915. Malia o seu orixe no anarcosindicalismo ferrolán, a convocatoria do Congreso da Paz de Ferrol ía dirixida a tódalas tendencias presentes no obreirismo internacional e tentaba organizar á clase traballadora dos países neutrais para unha oposición efectiva á I Guerra Mundial, mediante o boicot ao tráfico de mercadurías e unha posible convocatoria de folga xeral.
O goberno español colocou numerosas trabas aos organizadores, dende a interceptación da súa correspondencia até, finalmente, a prohibición do Congreso (o día antes da súa celebración) e a expulsión de numerosos delegados extranxeiros. E malia todo, o Congreso tivo lugar clandestinamente nos locais do Ateneo Obrero Sindicalista, coa participación de representantes de máis dun cento de organizacións sindicais, ateneos sindicalistas, centros obreiros e grupos anarquistas.
A maioría das organizacións representadas eran da península ibérica, e foi por iso que as conclusións do Congreso só puideron ter algunha relevancia neste ámbito xeográfico. Os seus efectos estiveron ademáis moi limitados tamén polo seu carácter clandestino, pola detención dalgúns dos seus organizadores (entre eles o seu principal promotor, José López Bouza), a expulsión de delegados portugueses e do brasileiro, ou mesmo o feito de que algún delegados chegaran xa cando o Congreso se tiña celebrado. Un dos acordos ao que se chegou foi o de tentar facer renacer a Internacional, o que tivo como consecuencia a creación dun Comité Central con sede en Ferrol e José López Bouza na secretaría, que funcionou en precario por algúns meses e que non conseguiu o seu obxectivo de reagrupar as organización obreiras de todo o mundo. Polo mesmo feito, o acordo de tentar levar adiante unha folga xeral internacional veuse igualmente frustrado.
Para a historia o Congreso da Paz ficou como un antecedente do renacemento dunha Internacional en clave anarquista, artellada en Berlín en 1922, ou da creación da Federación Anarquista Ibérica en 1927. Mais ao final, o grande logro do Congreso foi o acordó de dar inicio á reorganización da Confederación Nacional do Traballo, desartellada dende o ano 1911 pola persecución gubernamental. A proposta do Congreso foi asumida por boa parte das organizacións presentes e en pouco tempo a CNT puido amosar a súa potencia na folga xeral de agosto de 1917. A maior parte dos manuais reflicten que o renacemento da organización anarcosindicalista tivo a súa orixe no Congreso de Ferrol, o que non é pouco tendo en conta a importancia desta organización na nosa historia contemporánea.  
Unión Libertaria
"Presentación do libro "No café/Entre campesiños" de Errico Malatesta. 
Presentado por membros de Unión Libertaria
o lúns día 4 de maio ás 19,30 h. no Ateneo Ferrolán

Lugo debaterá o 4 de maio a retirada das distincións municipais outorgadas a Franco

Foto:  XESÚS PONTE
 
Traducción Estación Atlántica
A proposta do goberno inclúe tamén a modificación doutros símbolos franquistas, como o nome das rúas Xeral Tella ou Comandante Manso, entre outras

El Progreso- Lugo 28 de Abril de 2015 | Efe
A Corporación municipal de Lugo debaterá o próximo 4 de maio, en sesión ordinaria, a retirada das distincións municipais que lle foron outorgadas no seu día a Francisco Franco, así como a outras figuras do Réxime, ademais de pronunciarse sobre o cambio de nomes proposto para algunhas rúas, en cumprimento da Lei de Memoria Histórica.

A proposta do goberno local da cidade, que será debatida en pleno, inclúe a retirada dos títulos de Alcalde Honorario e Alcalde Honorario Perpetuo a Francisco Franco, así como das medallas de Ouro da cidade concedidas no seu día a figuras como Heli Rolando de Tella, Comandante Manso ou Antonio Pedrosa Latas.

Así mesmo, a proposta do goberno que preside o socialista José López Orozco inclúe o cambio de nome de varias rúas, de forma que a vía Xeral Tella pasaría a chamarse Avelino Pousa Antelo; Comandante Manso sería Mártires de Carral; Cendrón do Val por Isaac Díaz Pardo; Tenente Coronel Teijeiro por Lois Pena Novo; Glorieta Irmáns Pedrosa por Xaquín Lorenzo, "Xocas"; e Ruiz de Alda por Luís Cordeiro

Ademais, esa mesma proposición do goberno local inclúe a dedicatoria dunha rúa da cidade ao expresidente do Goberno, Adolfo Suárez, que daría nome a actual avenida de Carlos Azcárraga.

domingo, 26 de abril de 2015

VI Seminario sobre a memoria, o exilio, a muller e a guerrilla. O Gardarrios






Conferencia sobre pontevedresas pioneiras e heterodoxas luns 27 abril

 
A concellaria de patrimonio histórico do concello de Pontevedra organiza a conferencia “Pontevedresas pioneiras e heterodoxas” o vindeiro luns 27 de abril ás 20 h no Pazo de Mugártegui, coa intervención de María Xesús López Escudeiro e Carme Vidal.
 
Esta actividade forma parte da programación paralela á exposición Do gris ao violeta. Achegas á historia das mulleres de Pontevedra, que se pode ver na Praza de Ourense até finais do mes de abril.

Testemuño de Francisco Martínez López "Quico" en Santiago de Compostela

 
 
Traducción Estación Atlántica
O 14 de abril celebramos o día da república, e en Pulso Rojo puxémonos de gala neste programa especial no que entrevistamos ao guerrilleiro antifranquista: Francisco Martínez López "Quico", nunha conversación a dúas bandas onde nos contará desde os comezos da súa vida durante a II República, pasando pola súa participación na Guerra Civil Española como combatente e o seu posterior loita unha vez acabada a guerra e a súa periodo na clandestinidad.

É unha vida apaixonante, plagada de momentos incribles e heroicos, e que son sen dúbida todo un referente a seguir. 3 programas que viñemos subindo ao longo destes días. Que o gocedes e ... ¡Viva a República!

terça-feira, 21 de abril de 2015

homenaxe as vítimas do terror franquista en Vilaboa

 
A asociación A Regaduxa. Memoria Histórica de Vilaboa promove un monumento homenaxe ás vitimas do terror franquista en Vilaboa que será inaugurado o domingo 26 de abril ás 19 h no peirao de Santa Cristina de Cobres, fronte á illa de San Simón.
 
Moitos presos da illa fixeron traballos forzados para construir a estrada que vai ao peirao de Santa Cristina de Cobres.
 
O domingo lembrarémolos a eles e a todas as vítimas do terror franquista.

segunda-feira, 20 de abril de 2015

Homenaxe ás liberdades en Bueu e Moaña

Xosé Novas e Manuel Mosteiro na presentación do documental sobre
Alexandre Bóveda en Bueu. // Gonzalo Núñez
Os municipios acolleron actos en memoria de Johán Carballeira e Cándida Lago
 
19.04.2015
Bueu e Moaña celebraron onte actos en memoria de dous veciños que se distinguiron pola súa loita en defensa das liberdades. O exalcalde Johán Carballeira recibiu a habitual homenaxe por estas datas por parte do colectivo Amigos de Johán Carballeira. Á tradicional ofrenda floral sumouse este ano a proxección dun documental sobre Alexandre Bóveda. En Moaña a sindicalista Cándida Lago foi a protagonista desta xornada para a memoria.
 
O Morrazo non esquece. Esa é a idea que onte se transmitiu en Bueu e Moaña, onde se celebraron actos en homenaxe a dúas figuras que representan como ninguén a loita polas liberdades. En Bueu foi o exalcalde Johán Carballeira o que recibiu a habitual ofrenda no seu monumento, mentres que en Moaña foi a sindicalista Cándida Lago a que foi lembrada nun acto organizado pola Asociación de Mulleres de Moaña e polos Colectivos dá Memoria.
 
A Asociación de Amigos de Johán Carballeira cumpriu un ano máis co ritual. Anticipándose nuns días ao aniversario do fusilamento de José Gómez da Cova, máis coñecido como Johán Carballeiro, membros do colectivo realizaron a tradicional ofrenda floral aos pés do monumento ao exalcalde budetense. Manuel Mosteiro, presidente do colectivo, foi o encargado de ler unhas palabras en memoria dun dos represaliados da Guerra Civil en Bueu, xusto antes de que se depositase unha coroa de flores. Así mesmo, algúns dos asistentes colocaron caraveis xunto ao monumento nun acto que finalizou coa interpretación do himno galego a cargo dunha gaiteira.
 
Posteriormente, o Centro Social do Mar acolleu a proxección do documental "A fazaña dá liberdade", no que se narra a biografía de Alexandre Bóveda. Nel detállanse tanto aspectos da súa vida como se verten opinións por parte de personaxes como Isaac Díaz Pardo, Xosé Manuel Beiras ou Avelino Pousa Antelo, entre outros. Aínda que inicialmente estaba prevista a presenza tanto do produtor do filme, Roi Carballido, como a dun dos netos de Bóveda, Valentín García Bóveda, problemas de última hora impediron que acudisen a Bueu.
 
En Moaña, a Asociación de Mulleres e colectivos pola memoria histórica renderon homenaxe onte á figura de Cándida Lago, sindicalista do municipio falecida o 13 de abril de 1931 cando participaba nunha manifestación que celebraba a chegada da II República. No local da Asociación de Mulleres celebrouse unha charla das catedráticas Aurora Marco e María Xesús López Escudeiro, esta última activista da memoria da muller; e realizouse unha ofrenda floral na rúa Canexa onde se descubriu unha placa en honra a Cándida.

domingo, 19 de abril de 2015

Presentación en Ferrol do libro Bibliotecarias e bibliotecarios “infames"


O pasado 16 de abriil tivo lugar en Ferrol  no salón de actos do Ateneo Ferrolán a presentación do libro Bibliotecarias e bibliotecarios “infames”: a depuración franquista do corpo bibliotecario republicano. O caso galego. Co seu autor, Francisco Xavier Redondo Abal presentado por Eliseo Fernández, bibliotecario e presidente do Ateneo.

Francisco Xavier Redondo Abal presentou o seu libro “Bibliotecarias e bibliotecarios “infames”: a depuración franquista do corpo bibliotecario republicano. O caso galego” (Santiago: Laiovento, 2014), un traballo dedicado á investigación da represión contra aquela xeración de mulleres e homes que na Galiza e no período previo á guerra civil protagonizaran un progreso sen precedentes no eido bibliotecario.

 Francisco Xavier Redondo Abal é licenciado en xeografía e historia, e traballa como bibliotecario na Universidade de Santiago de Compostela. Ten publicado diversos libros arredor da historia contemporánea de Galiza, e especialmente sobre a historia das bibliotecas no país. Entre as súas obras destacan: Botarse ao monte (2006), O fulgor e as tebras: as bibliotecas na Galiza da II República e a súa destrución durante a guerra civil (2009), e pescudou no paradoiro da bibliotecas de persoaxes da altura de Santiago Casares Quiroga ou Alfonso Daniel Rodríguez Castelao.

“Este é un libro de historia, sí. Ben feito. Impecábel. Mais tamén un libro que fai historia: un acto de verdade, xustiza e reparación. Bibliotecarias e bibliotecarios “infames” semella escrito coa perseverancia luminosa do guizo, ese pao resistente onde a lingua de lume faise lapis, nun movemento ben sutil”
(Do limiar de Manuel Rivas)
 

Manifestación de Vigo en prol da República


 
Video da manifestación pola República en Vigo, que tivo lugar o 14 de abril, o mesmo día no que, tamén un martes martes 14 de abril de 1931 se proclamou a II República, que logo Franco aniquilou, condenándonos a 40 anos de dictadura que pariu un réxime monárquico cunha lexitimidade máis que dudosa. Ó remate da manifestación, na mesma praza onde foron asasinados varios republicanos, interpretáronse o himno de Riego e o Galego, baixo as bandeiras galega e republicana.

Un Policía Nacional de Ferrol négase a atender unha denuncia por falar en galego

 
“Si quieres algo te vienes por la comisaría y se lo intentas contar a alguien que te entienda”, respondeulle un funcionario da Policía Nacional de Ferrol a un cidadán que pretendía presentar unha denuncia por teléfono. A Mesa denuncia o caso de discriminación lingüística. 
 
Sermos Galiza - M.L. 16/4/15   
Un funcionario da comisaría de Ferrol negouse a atender a denuncia dun cidadán por falar en galego. Esa é a queixa recibida a través da Liña do Galego da Mesa pola Normalización Lingüística por un veciño de Caranza que padeceu a discriminación polo uso do galego cando pretendía denuncia un ataque informático do que fora vítima. O funcionario esixiulle que se expresara en español mais, ao se negar o denunciante a cambiar de lingua facendo gala do seu dereito a se expresar en galego recibiu como resposta por parte do seu interlecutor que se dirixise á comisaría para falar con “outra persoa que o entendese” antes de lle cortar o teléfono
 
“A policía debe servir e respectar á cidadanía, non desprezala por usar a súa lingua”, sinala o presidente da Mesa pola Normalización, Marcos Maceira, quen define a situación como un “grave prexuízo e unha inadmisíbel discriminación para este cidadán” ademais da vulneración non só da lexislación vixente sobre dereitos lingüísticos senón tamén o  deber dos empregados públicos de “tratar con respecto que se merece a toda a cidadanía”. “É inadmisíbel que unha agresión como esta parta dun corpo que debería velar polo cumprimento dos dereitos da cidadanía e non desprezalos atacando a quen os fai valer”, denuncia Marcos Maceira. 
 
 A Mesa denunciou o caso perante a Comisaría de Ferrol como ao Valedor do Pobo, o Ministerio do Interior e a SXPL e esixe que a Policía Nacional “cumpra a lexislación e se garantan os dereitos lingüísticos da cidadanía galega”.

O Concello das Pontes cancela a conferencia de Martín Villa


Atribúe a decisión a unha cuestión de "seguridade" pola concentración convocada en rexeitamento á presenza do ex-alto cargo franquista e ministro no Transición
 
Sermos Galiza - A.V. 9/4/15
Un ex-alto cargo do franquismo e da etapa da ‘Transición’ contra o que a xustiza arxentina emitiu hai seis meses orde de detención e extradición pola súa presunta responsabilidade co asasinato de 5 obreiros estará nas Pontes de García Rodríguez o 18 de abril para dar unha conferencia. Rodolfo Martín Villa, coñecido popularmente nos finais dos 70 como ‘La porra de la Transición’ pola violencia e contundencia coas que ordenaba actuar como Ministro da Gobernación contra as manifestación, estará no cine Alvoi para tomar parte no coloquio ‘Transición democrática en España’.

O 31 de outubro do ano pasado a xuíza María Servini-instrutora dunha causa penal contra o franquismo- ordenaba en baseo ao principio de xustiza universal deter Martín Villa e outra vintena de cargos imputados por crimes da ditadura. A Rodolfo Martín Villa considerábao responsábel da 'Matanza de Vitoria', na que a policía matou a tiros a 5 obreiros e feriu a 150.

A mediados de novembro a Interpol iniciaba as dilixencias previas para solicitar a detención de Martín Villa. Mais todo ficou en nada. Desde un principio o goberno español afirmou que non ía proceder a detención nin entrega ningunha do ex-ministro, amparándose na Lei da Amnistía de 1977. O propio Martín Villa, en entrevistas á prensa española, afirmaba que estaba disposto a declarar perante a xustiza arxentina e negaba calquera implicación nos feitos dos que era acusado.

En febreiro deste ano o xuíz Velasco arquivou a petición de asociacións de vítimas para que se detivese o ex-ministro.

Da guerra suxa ás portas xiratorias

Martín Villa ostentou no franquismo varios altos cargos no sindicato vertical e foi procurador en Cortes en 5 lexislaturas. De 1976 a 1979 foi ministro de Gobernación (Interior) do Estado español. Durante o seu mandato, e só en Euskadi, unha trintena de persoas morreron por accións dos membros das forzas de seguridade do Estado -dados dun Informe do Goberno Vasco-. O seu nome estivo relacionado, en reportaxes e investigacións, cos primeiros anos de ‘guerra suxa’ contra ETA, que decorreron na súa etapa como ministro. Tamén se ten indagado sobre a súa responsabilidade en casos como o atentado do Scala ('montaxe' contra a CNT) ou nos atentados contra o independentista canario Cubillo.

Foi deputado no Congreso e ministro nos gobernos de UCD, así como vicepresidente do goberno español despois do golpe de estado do 23-F. De 1997 a 2002 foi presidente de Endesa, no que se describiu xa daquela como un caso de ‘portas xiratoria’. Foi tamén comisionado do goberno español na catástrofe do ‘Prestige’.

Rexeitamento

A presenza de Rodolfo Martín Villa en Galiza xa xerou as primeiras críticas e rexeitamentos das redes sociais. Organizacións como Causa Galiza fan un chamamento a acudir ás Pontes o 18 de abril para evidenciar protestar contra a asistencia dun ex-alto cargo do franquismo sobre o que pende unha orde de detención internacional.

O Concello preguntará aos veciños si queren cambiar o nome de General Mola

 Plaza General Mola / Foto Carlos Pardellas 
Traducción Estación Atlántica
O Valedor do Pobo, a petición dun veciño, recomenda modificar o callejero da Coruña para cumprir a lei da memoria histórica

La Opinión A Coruña - Redacción | A Coruña 18.04.2015
O Concello realizará un informe sobre a denominación que prefiren os veciños da praza do Xeneral Mola. O alcalde, Carlos Negreira, aceptou a proposta do Valedor do Pobo de cambiar o nome polo de praza Fonte de San Andrés, tal e como reclama un dos residentes. O veciño esixiu ao Concello en reiteradas ocasións que cumpra a lei da memoria histórica, á vez que destaca que o Xeneral Mola xa ten unha rúa co seu nome.

O coruñés, que recibiu o amparo do Valedor do Pobo, insiste en que o militar non tiña "vinculación coa cidade nin ningún mérito que xustifique que o callejero oficial dedíqueselle unha rúa e unha praza", á vez que engade que honralo como organizador do movemento militar de 1936 supón "infringir a lei". O afectado tamén alegou que a denominación xera confusión, xa que se atopa xunto á rúa do mesmo nome.

Así, sostén que provoca "erros e confusións moi molestas para os veciños e para as persoas que teñen que repartir paquetes, cartas ou outros envíos, así como aos técnicos e profesionais que se desprazan para ofrecer os seus servizos".

No escrito presentado ante o Valedor, o demandante fai referencia a "contradicións" do Concello, xa que, na actualidade, a praza carece de placa oficial que indique o seu nome. Con todo, o Concello instalou un panel para recoñecer o valor artístico do edificio Casa Fonte de San Andrés, deseñado por Julio Galán.

O alcalde, na súa resposta á recomendación do Valedor do Pobo de cambiar o nome, adianta que convocará a Comisión de Honras e Distincións co obxectivo de executar a súa demanda. O veciño afectado recorda que no pleno celebrado o 7 de setembro de 2009 no Concello, aprobouse un informe proposto pola comisión de expertos do Concello para a aplicación da lei da memoria histórica. Entre outros elementos, acordouse retirar do callejero a rúa e a praza dedicada ao Xeneral Mola. Na actualidade, ese acordo do Goberno municipal non se executou.

sábado, 18 de abril de 2015

O drama do Holocausto, explicado a mozos de Moaña e Cangas

Os alumnos do Instituto A Paralaia, Moaña . Foto Gonzalo Núñez
Faro de Vigo - Morrazo 18.04.2015
Os alumnos do Instituto A Paralaia asistiron onte aos actos centrais dunha semana dedicada ao drama do Holocausto cometido polo réxime Nazi.
 
Con motivo do 70 aniversario do peche do campo de concentración de Auschwitz, abriuse unha exposición do fotógrafo Daniel Candal, que fotografou este simbólico campo de concentración. O propio fotógrafo impartiu onte unha charla aos mozos. Pero sen dúbida o momento máis emotivo da mañá produciuse coas palabras de Ania Horszowski.
 
Esta muller, de 94 anos, conseguiu escapar evitando a súa deportación a un campo de concentración. O seu marido si que foi enviado a un deles. As súas palabras sobre o horror vivido, axudado polo seu fillo, emocionaron a moitos dos estudantes presentes.
 
O acto repetirase o día 22 no Auditorio de Cangas, organizado polos institutos Rodeira e María Soliño.
 
Galansky, primero dcha., con los dos profesores de Rodeira y del María Soliño,
los alumnos y la auxiliar estadounidense, tercera izda. // G.N.
Cangas 17.04.2015
 

Cándida Lago, como referencia do republicanismo

Cándida Lago (dcha.), co seu marido nunha foto do arquivo de Nós
Mulleres de Moaña homenaxea mañá á veciña que faleceu nunha protesta pola II República por un disparo das forzas de seguridade
 
17.04.2015

A Asociación de Mulleres de Moaña e os colectivos pola memoria histórica do municipio lembran mañá a figura de Cándida Lago, sindicalista falecida o 13 de abril de 1931 cando participaba nunha manifestación celebrando a inminente chegada da II República. No acto participarán as catedráticas Aurora Marco e María Xesús López e descubrirase unha placa.
 
Cándida Lago, a pescadera e sindicalista moañesa que morreu o 13 de abril de 1931 nunha manifestación que celebraba a recente vitoria dos partidos republicanos nas eleccións municipais, é un símbolo da muller represaliada e da loita de tantas mulleres anónimas polos valores democráticos.
 
A súa figura será eterna en Moaña pois mañá, 18 de abril, a súa historia será lembrada nun acto organizado pola Asociación de Mulleres de Moaña e polos colectivos pola memoria histórica do municipio. A xornada concluirá cunha ofrenda floral e o descubrimento dunha placa, en principio temporal, na Rúa Canexa, xusto o punto no que Lago foi alcanzada por unha bala mortal cando apenas tiña 25 anos.
 
Os acontecementos producíronse xusto un día antes de que se proclamase oficialmente a II República, o 14 de abril de 1931. Cándida Lago, xunto a outras mulleres da vila, organizaran unha manifestación para celebrar o resultado das eleccións e a chegada dun novo sistema, que parecía inminente. As forzas da orde trataron de parar esa protesta falando mesmo cos maridos das organizadoras. Finalmente celebrouse de todos os xeitos. A Garda Civil disparou varias veces para dispersar a manifestación e unha desas balas alcanzou a Cándida Lago. Nunca quedou claro se foron disparos ao aire para asustar aos manifestantes ou se se tratou dun disparo ás asistentes.
 
Lago, que será homenaxeada mañá, estaba casada con Cándido Giráldez Coloret, que tamén era sindicalista e foi torturado e asasinado en 1936, despois do estalido da Guerra Civil.
 
O acto, que servirá para homenaxear ás mulleres represaliadas, comezará ás 17.00 horas no local da Asociación de Mulleres de Moaña. Arrincará con varias conferencias. A escritora, catedrática da Universidade de Santiago de Compostela (USC) e experta na memoria da loita feminista, Aurora Marco, dará comezo á tarde. Despois tomará a palabra María Xesús López Escudeiro, catedrática e activista da "memoria dá muller". A parte cultural chegará coa participación do poeta Xosé Daniel Costas.
 
Tamén tomará a palabra a presidenta da Asociación de Mulleres, Isabel Lorenzo. Espera, así mesmo, a asistencia das autoridades locais.
 
Os asistentes trasladaranse despois á Rúa Canexa para continuar a homenaxe cunha ofrenda floral e coa instalación dunha placa. Desde a Asociación de Mulleres aseguran que o Concello se comprometeu a iniciar os trámites necesarios para que a placa sexa permanente.

Informes diversos dos sucesos de Ferrol. 10 de marzo de 1972

 
Traducción Estación Atlántica
"Informes varios -Recompila os Informes sobre os sucesos obreiros do 10 de marzo de 1972 en Ferrol. Son documentos oficiais de autores tan plurales como : partidos políticos, entidades católicas como Cáritas de Ferrol, a JOC e a HOAC nacionais, o bispo da diócesis de Ferrol-Mondoñedo; sindicatos, e procedentes de diversos estamentos das forzas de defensa: Garda Civil, Policía Armada local e nacional, Brigada Político Social, etc. . Podemos observar que hai dous bandos, uno denuncia e reprende aos obreiros, constituído polos altos mandos do Astillero-Arsenal de Ferrol, xunto coas forzas represivas en xeral; e o outro bando que apoia, defende e reivindica dereitos para o caso concreto dos obreiros de Bazán, formado por todos os demais organismos, moitos deles clandestinos".
 
La Librería de Cazarabet 
Mas de las Matas
   

segunda-feira, 13 de abril de 2015

14 de abril en Lugo: Dialogo poético con Luis Pimentel

 Luís Pimentel
 
Martes 14 abril, ás 20 h., no Museo Provincial de Lugo
(Organizado por Asociación Cultura do País)

DIÁLOGO POÉTICO CON LUÍS PIMENTEL

(Poeta de Lugo, da República e das cunetas)

por Claudio Rodríguez Fer

Conferencia e homenaxe en Santa Cristina de Cobres-Vilaboa


O colectivo A Regaduxa-Memoria histórica de Vilaboa organiza o xoves 16 de abril, ás 20.30 h na Casa dos Montes* de Santa Cristina de Cobres (Vilaboa), a conferencia de Luís BaráImaxes da memoria”, un percorrido visual pola memoria da represión e a resistencia contra o fascismo.
 
A contido da conferencia organízase en tres partes:
-Memoria de Vilaboa
-O Lazareto de San Simón
-Mulleres da Galiza represaliada e resistente
 
Esta conferencia serve como preámbulo ao acto de homenaxe ás vítimas do terror franquista en Vilaboa, que terá lugar o domingo 26 de abril ás 19 h no peirao de Santa Cristina de Cobres, no que se inaugurará un monumento en lembranza de todas as vítimas.
 
*A Casa dos Montes está situada ao lado da igrexa parroquial de Santa Cristina de Cobres

domingo, 12 de abril de 2015

Un ex-ministro acusado de crimes de lesa humanidade falará en Galiza sobre a Transición

Martín Vila, rostro actual do franquismo
 
A presenza de Rodolfo Martín Villa en Galiza xa xerou as primeiras críticas e rexeitamentos das redes sociais. Organizacións como Causa Galiza fan un chamamento a acudir ás Pontes o 18 de abril para evidenciar protestar contra a asistencia dun ex-alto cargo do franquismo sobre o que pende unha orde de detención internacional.

Sermos Galiza - A.V. 9/4715
Un ex-alto cargo do franquismo e da etapa da ‘Transición’ contra o que a xustiza arxentina emitiu hai seis meses orde de detención e extradición pola súa presunta responsabilidade co asasinato de 5 obreiros estará nas Pontes de García Rodríguez o 18 de abril para dar unha conferencia. Rodolfo Martín Villa, coñecido popularmente nos finais dos 70 como ‘La porra de la Transición’ pola violencia e contundencia coas que ordenaba actuar como Ministro da Gobernación contra as manifestación, estará no cine Alvoi para tomar parte no coloquio ‘Transición democrática en España’.
 
O 31 de outubro do ano pasado a xuíza María Servini-instrutora dunha causa penal contra o franquismo- ordenaba en baseo ao principio de xustiza universal deter Martín Villa e outra vintena de cargos imputados por crimes da ditadura. A Rodolfo Martín Villa considerábao responsábel da 'Matanza de Vitoria', na que a policía matou a tiros a 5 obreiros e feriu a 150.

A mediados de novembro a Interpol iniciaba as dilixencias previas para solicitar a detención de Martín Villa. Mais todo ficou en nada. Desde un principio o goberno español afirmou que non ía proceder a detención nin entrega ningunha do ex-ministro, amparándose na Lei da Amnistía de 1977. O propio Martín Villa, en entrevistas á prensa española, afirmaba que estaba disposto a declarar perante a xustiza arxentina e negaba calquera implicación nos feitos dos que era acusado.
En febreiro deste ano o xuíz Velasco arquivou a petición de asociacións de vítimas para que se detivese o ex-ministro.
 
Da guerra suxa ás portas xiratorias

Martín Villa ostentou no franquismo varios altos cargos no sindicato vertical e foi procurador en Cortes en 5 lexislaturas. De 1976 a 1979 foi ministro de Gobernación (Interior) do Estado español. Durante o seu mandato, e só en Euskadi, unha trintena de persoas morreron por accións dos membros das forzas de seguridade do Estado -dados dun Informe do Goberno Vasco-. O seu nome estivo relacionado, en reportaxes e investigacións, cos primeiros anos de ‘guerra suxa’ contra ETA, que decorreron na súa etapa como ministro. Tamén se ten indagado sobre a súa responsabilidade en casos como o atentado do Scala ('montaxe' contra a CNT) ou nos atentados contra o independentista canario Cubillo.
Foi deputado no Congreso e ministro nos gobernos de UCD, así como vicepresidente do goberno español despois do golpe de estado do 23-F. De 1997 a 2002 foi presidente de Endesa, no que se describiu xa daquela como un caso de ‘portas xiratoria’. Foi tamén comisionado do goberno español na catástrofe do ‘Prestige’.
 
Rexeitamento

A presenza de Rodolfo Martín Villa en Galiza xa xerou as primeiras críticas e rexeitamentos das redes sociais. Organizacións como Causa Galiza fan un chamamento a acudir ás Pontes o 18 de abril para evidenciar protestar contra a asistencia dun ex-alto cargo do franquismo sobre o que pende unha orde de detención internacional.

sexta-feira, 10 de abril de 2015

Actos de Amigos da República de Ourense


Exposición e Ciclo de conferencias en Ribadeo


Festa pola República en Ferrol


Homenaxe 12 de abril en Cedeira


Cangas 2015 Día da República


terça-feira, 7 de abril de 2015

Presentación en Bos Aires "Cartas de un condenado a muerte. Los últimos días en prisión en 1936-37 del republicano español"

 
Traducción Estación Atlántica
Cartas de un condenado a muerte. Los últimos días en prisión en 1936-37 del republicano español José Mejuto Bernárdez

Xoves 9 de abril | 19 hs.
Sala Juan L. Ortiz
Biblioteca Nacional Mariano Moreno
Bos Aires

Presentacións
Preséntase o libro que reúne cartas de Mejuto Bermúdez, publicado por Alvarellos Editora e ao coidado de Ana Paula Mejuto Soba e Olivia Rodríguez González.

Cartas dun condenado a matar... é un testemuño único, desgarrador, da guerra civil española. Trinta e cinco cartas escritas, entre outubro de 1936 e xullo de 1937, nas cárceres galegos do Frontón de Vigo, San Simón e Pontevedra polo preso republicano español José Mejuto Bernárdez (1906-1937).
 
Custodiadas no exilio arxentino pola súa neta Ana Paula Mejuto, ven agora a luz por vez primeira nunha edición ao coidado de Olivia Rodríguez que conta coa participación de Eduardo Galeano, Xesús Alonso Montero e a propia neta de José Mejuto.

segunda-feira, 6 de abril de 2015

«É falso que a miña nai rexeitase o reencontro e aclareillo ao meu pai»

José Anxo Fernández Arruti, xunto á imaxe da súa nai, na exposición da Ferrería
/ Ramón Leiro
O primoxénito de Josefina Arruti Viaño e Bibiano Fernández Osorio-Tafall rememora a historia familiar
 
 - Pontevedra / A Voz,
Jose Anxo Fernández Arruti apenas pode conter a emoción ao contemplar a imaxe da súa nai na exposición Do gris ao violeta, na que se lle rende homenaxe. «A miña nai sufriu aquí en silencio tanto ou máis que o meu pai no exilio». Comparte totalmente esta frase que pronunciou a súa irmá María del Carmen nunha reportaxe publicada no 2009 en La Voz de Galicia e que hoxe encabeza a descrición de Josefina Arruti Viaño, encarcerada en 1936 por ser a muller de Bibiano Fernández-Osorio Tafall, alcalde de Pontevedra durante a República e un dos galegos de maior relevancia internacional do século XX. A Guerra Civil separouna do seu marido, ao que nunca volveu ver, e sumiu á familia nunha difícil situación que o seu primoxénito recorda con dor, pero sen odio e sen rancor.

-¿Como está vivindo a familia esta homenaxe e que sentimentos afloran?
-Estamos moi agradecidos á corporación municipal por esta homenaxe, que me parece xusto. Ela, como pontevedresa nada na mesma praza da Peregrina, amaba profundamente a esta cidade, e para nós son moitos os sentimentos e recordos que afloran. Esta foto que está aquí exposta na Herrería fixéronlla en Madrid en 1936. Entón tiña 30 anos.

-¿Como era Josefina Arruti?
- A miña nai era unha muller sinxela, boa, sacrificada, moi discreta e moi prudente. Todo o que che diga dela é pouco. Para min, unha santa. Chamábanlle Finita e ese nome facíalle honra.

-¿Como foi a desmembración da familia, que recordos ten da súa infancia e da forzada ausencia do pai?
-Verdadeiramente, recórdoo con gran dor. Nós no 36 viviamos en Madrid porque o noso pai era subsecretario de Gobernación. A miña nai, os meus irmáns e eu chegamos a Pontevedra o 12 de xullo a pasar o verán, seis días antes de que empezase a Guerra Civil, e o meu pai quedou alí con idea de vir os fins de semana. El en zona republicana e nós en zona nacional. Iso fixo que nos separásemos. Eu tiña seis anos e non volvín velo ata 1953. Cando acabei a carreira de Dereito fun a facer o doutoramento a Roma, onde ocupaba un alto cargo da FAO. Foi o noso primeiro reencontro e logo volvín velo moitas veces máis en México e nas súas visitas a España.

-A súa nai, en cambio, nunca volveu verlle. ¿Como sufriu ela a separación e as consecuencias da guerra?
-En silencio. ¡Imaxínache!. Sen meterse en nada, sendo unha muller sinxela e prudente, foi encarcerada durante máis dun ano e despois estivo varios meses en arresto domiciliario. Os meus irmáns e eu tampouco podiamos saír á rúa, nin sequera para ir ao colexio. Viña unha profesora a casa. Só a miña avoa, coa que viviamos, podía saír. Parece ser que foron os Pais Franciscanos os que interviñeron, a través de xente boa de Pontevedra, para que nos levantasen o arresto. Desde neno sempre me preguntei quen deu a orde de encarcerar á miña nai e de arrestarnos. Pero non culpo a ninguén e fago miña a frase do gran amigo Gonzalo Adrio: ?Sen odio, sen rancor, pero co recordo vivo?. A vida quitounos, pero tamén nos deu moitas cousas. A diferenza doutras, na nosa familia non houbo morte. A miña muller era sobriña de Bóveda e mira o que lle pasou.

-¿A figura da súa avoa paterna foi moi importante nese momento?
-A nai do meu pai, Emilia Osorio, era unha muller de moito carácter e cando viñan rexistrarnos a casa enfrontábase aos cívicos. Considerábase responsable, ante a ausencia do seu fillo, do coidado da súa nora e dos seus netos e controlábanos ata o tempo que tardabamos en chegar do instituto a casa. A miña nai sufría coa avoa por dúrao que era, pero creo que os tres irmáns fomos moi estudiosos por ela e saímos adiante con moito sacrificio, facendo as nosas carreiras universitarias de Dereito, Historia e Medicina , practicamente, con bolsas.

-¿Cal era o sustento da familia? ¿Contaron con axudas do exterior?
-Contamos con xente que sempre nos axudou - eles sábeno e eu tamén o sei-. Axuda do exterior recibíase esporadicamente a través de terceiras persoas, porque era complicado. E na nosa casa de Benito Corbal tiñamos hóspedes importantes, que chegaron lonxe nas súas carreiras.

- Houbo varios intentos de reunificación da familia. ¿Que fallou?
-Non se sabe que fallou. Sei que un deses intentos ía ser un intercambio cun preso importante do Réxime de Franco. Pero desde Pontevedra comunicouse que a familia non quería facer ese troco, o cal era falso. Iso era mentira. Para nós fose estupendo, pero desde aquí non se permitiu. Estaba previsto que nos reunísemos en Lisboa e non puido levar a efecto porque non nos deron a autorización para saír de Pontevedra.

-¿É verdade que o seu pai chegou a culpar á súa nai de rexeitar o reencontro da familia?
-Sen razón, porque era completamente falso. Eu, aproveitando a miña estancia en Roma, convivín unha tempada con el e funlle explicando e aclarando moitas das dúbidas que el tiña respecto diso. E creo que o comprendeu perfectamente. ¡Que máis quixese a miña nai que marchar!. Hai a teoría de que a miña avoa non quería que nos fósemos, un sentimento entendible en todo caso, pero non foi iso o que o impediu.

-¿A súa nai animáballes a manter o contacto co seu pai, que ela non puido ter?
-A miña nai sempre nos inculcou o amor polo noso pai e que nos sentísemos orgullosos del. Sabía a relevancia que alcanzou na súa vida como científico, intelectual e diplomático e alegrábase de que mantivésemos contacto. Nese sentido eu fun un pequeno Napoleón ao propiciar tamén o seu reencontro cos meus outros dous irmáns. Eles mantiñan unha postura máis silenciosa e distante, que conseguimos romper. A miña irmá, por ser muller, era máis cómplice do sufrimento da miña nai.

-¿E cales eran os sentimentos do seu pai cara a vostedes cando xa refixera a súa vida en México?
-En Roma e en México sempre me acolleu cun gran cariño e con todas as honras, e nas ocasións que veu a España e Galicia para recibir diversos recoñecementos sempre nos tivo ao seu lado. Estaba moi orgulloso dos seus fillos e púñanos de exemplo. Tampouco creo que el tivese ningún sentimento de culpa. Era un home dunha gran cabeza e tamén bastante frío. Aquí non hai culpables, só inocentes e prexudicados. El tivo unha vida máis fácil e a miña nai máis complicada, pero foi felicísima rodeada dos seus fillos, netos e bisnietos.

-¿Nunca pensou en regresar?
-Cando Suárez lle propuxo presidir a Xunta preautonómica rexeitouno porque considerou que non tiña lexitimidade para aceptar. Pero el quería vir morrer a España e a proba é que cando faleceu en 1990 deixou devandito que chamasen ao seu fillo maior para que fóra a México a buscar as súas cinzas, como así fixen. Están depositadas no noso panteón familiar e alí descansan xunto ás da miña nai, que morreu trece anos despois, no 2003.

Panegírico pró-fascista na capa dominical do ‘El Correo Gallego’

 
A imprensa burguesa mais reacionária perde cada vez mais qualquer decoro e lança-se a difundir reportagens que até nom há muito eram consideradas “extremistas” no campo de jogo do sistema. Hoje foi a vez do jornal direitista compostelano, ‘El Correo Gallego’, tradicionalmente ligado ao Partido Popular ou, no seu defeito, a quem quer que governe […]
 
Galiza - Diário Liberdade 05 Abril 2015 - A imprensa burguesa mais reacionária perde cada vez mais qualquer decoro e lança-se a difundir reportagens que até nom há muito eram consideradas "extremistas" no campo de jogo do sistema.
 
Hoje foi a vez do jornal direitista compostelano, 'El Correo Gallego', tradicionalmente ligado ao Partido Popular ou, no seu defeito, a quem quer que governe o concelho da capital e/ou a Junta da Galiza.
 
Numha reportagem de três páginas, o jornal compostelano homenageia um velho fascista que denomina "último galego da División Azul", um miltar veterano da campanha contra a URSS, que exibe abertamente o seu anticomunismo e gaba a "heroicidade" dos milhares de franquistas embarcados na "cruzada" nazifascista contra o povo soviético.
 
A reportagem, assinada por Antonio Balseiro, constitui umha constante apologética dos soldados "sem medo" que fôrom em apoio das tropas hitlerianas em plena invasom da URSS, numha operaçom de grandes dimensons ordenada polo governo golpista e ilegal do assassino Francisco Franco contra um país soberano.
 
Nada disso impede exaltar o alegado papel protagonista dos fascistas espanhóis na batalha de Krasni Bor, impedindo o esmagamento do exército nazi por parte das tropas soviéticas.
 
Para além dos pormenores do vomitivo "trabalho jornalístico", a publicaçom na capa e com grande extensom, textos e imagens laudatóriras de factos históricos como esse constitui mais um indício da deriva reacionária que de maneira cada vez mais visível segue a imprensa do regime.
 
Em maos do grande capital financeiro e da própria arquitetura institucional burguesa, financiados milionariamente com dinheiro público, os meios "de comunicaçom" servem mais do que nunca de complemento propandístico necessário na imposiçom da ideologia e do sistema dominante.

A cruz fascista do monte do Castro ao Tribunal Constitucional


Colecta cidadán durante abril e maio
 
Máis información:
 


Actos en Vigo pola República


O ADN desfará o agravio da fosa do cemiterio de Teilán

Foto Alberto López
O corpo recuperado no 2012 en Bóveda pode non ser o do guerrilleiro Bernardo Álvarez. Haberá que facer outra exhumación para comprobalo
 
onforte / A Voz,


Actos abril 2015 en Marín


Presentación "Luita de Classes e Negociaçom Coletiva na Galiza do século XX"
 
Día: 10 de abril
Hora: 20h
Lugar: Museo ManuelTorres
Organiza: Asociación Recuperación da Memoria Histórica de Marín
 
A Asociación para a Recuperación da Memoria Histórica de Marín, un ano máis, conmemorará o aniversario da proclamación da II República con diversos actos que comezarán o día 10 de abril.
 
O venres día 10, ás 20:00 horas no salón de actos do Museo Torres, terá lugar a presentación do novo libro do historiador e colaborador da asociación Carlos Velasco Souto, titulado "Luita de Classes e Negociaçom Coletiva na Galiza do século XX". Participarán tamén Guillermo Fontán e Xesús Chaves, activistas das folgas do ano 72 en Vigo.
 
Na noite do sábado 11, a partir das 21:30 horas, compartiremos unha velada de fraternidade na III Cea Republicana, no restaurante marinense Casa Pilán. Todas aquelas persoas que desexen acompañarnos deberán facer a reserva previa no correo da asociación (memoriadmarin@gmail.com) ou no teléfono 628 255 072. O prezo do prato é de 20 euros.
 
E o martes 14, día propiamente dito do 84 aniversario da proclamación da II República, ás 20:00 h. realizarase a xa tradicional ofrenda floral ante a Pedra da Liberdade (situada nos xardíns ao carón do edificio do concello); contaremos coa actuación da Banda de Música "Amigos da República" e darase lectura a un texto conmemorativo.

Memorias na Illa de San Simón

 
Traducción Estación Atlántica
Xoan Arco da Vella 2/9/ 2012
Sendo Director Xeneral de Prisións, Máximo Cuervo Radigales (1938-1942), estableceu unha política penitenciaria na que os presos debían pagar as súas penas coa privación de liberdade e con traballos de reconstrución dun País devastado.


 
 
 O proxecto foi gestionado polo Patronato de Redención de Penas polo Traballo. O problema suscítase con que facer cos non aptos para ese tipo de traballos, ben por desnutrición ou ben pola súa avanzada idade. Convertéronse nun estorbo, a solución, ao máis puro estilo hitleriano, configurouse na Illa de San Simón.
 
 
Aproveitando as instalacións dun antigo convento e dun lazareto instalouse nas primeiras semanas da guerra unha especie de cárcere provisional para presos gubernativos que aínda non foran encausados pola jurisdicción militar.
 

Nesta época moitos dos detidos de San Simón foron sacados por elementos de Falange e os chamados "cívicos", e executados nas cunetas das estradas e ante os muros dos cemiterios
 
 
Segundo testemuños, o director de San Simón e das prisións de Pontevedra, Lago Búa, o médico forense Bustelo, foron responsables, xunto co tenente Rodríguez da Garda Civil, de moitos "paseos"; tamén se dedicaron a deter a persoas de dereitas ás que logo poñían en liberdade a cambio de importantes cantidades de diñeiro.

 
Denunciados por unha desas persoas de dereitas, foron condenados a matar en consello de guerra celebrado a porta pechada, e executados por un piquete ao mando, "casualmente", do seu compinche o tenente Rodríguez.
 
 
Ao derrubarse a Fronte Norte moitos prisioneiros foron conducidos a este cárcere provisional en funcións de campo de concentración.

Desde o porto de Bilbao partiu o barco prisión "Upo Mendi", cheo de prisioneiros, coa finalidade de integralo no sistema concentracionario de San Simón. A falta de calado impediu que o "Upo Mendi" achegásese o suficiente á illa de San Simón, permanecendo fondeado en augas máis profundas da ría de Vigo.

 

A San Simón foron tamén conducidos desde o campo de concentración de Camposancos varios presos condenados a pena de morte para ser executados. Ao finalizar a guerra tratouse de converter o Campo de Concentración de San Simón nun centro de reclusión para presos maiores de sesenta anos de idade, trasladando a centenares deles desde todas partes de España.
 
 
O 12 de Febreiro de 1943, coincidindo co principio do fin do Réxime Nazi, se evacua a illa de "refugallos humanos", mediante decreto de Franco no que se posibilitaba que os reos puidesen escoller destino penitenciario. por decreto de 17 de Decembro de 1943, 274 septuagenarios, poden ir libremente a morrer ás súas casas.