O Alcalde socialisto de Vigo é condenado pola xusticia a derrubala de urxencia pero segue negándose

terça-feira, 29 de julho de 2014

Un colectivo busca á familia dun lancarés exhumado en Burgos

Traballos de exhumación en Valdenoceda. (EP)
29/07/2014 - L.P. / El Progreso (Sarria)
Fai 75 anos faleceu na prisión burgalesa de Valdenoceda un lancarés, Adolfo Pérez López. Os seus restos foron recuperados pola Agrupación de Familiares de Represaliados en Valdenoceda, que intenta localizar os achegados do home co fin de realizar análise de ADN e confirmar o 100% a identidade de Adolfo Pérez para entregar os restos os seus descendentes.
 
O lancarés era natural da parroquia de Ronfe, aínda que residía en Madrid. Segundo consta no seu expediente, faleceu o 18 de novembro de 1939 á idade de 47 anos e era empregado. O colectivo busca á súa familia, aínda que cos apelidos Pérez López, tan habituais, «é case imposible conseguir a alguén en Madrid», explicaron desde a entidade. Agora traballan con novas pistas, pois o lancarés estaba casado con Rosario Sola, coa que tivo tres fillos.

domingo, 27 de julho de 2014

A CIG pide distincións e honores a verineneses vítimas do franquismo

Cartel da homenaxe de 2011
 
 
Traducción Estación Atlántica
O sindicato presentou unha solicitude ante o Concello de Verín e levará outra ao de Xinzo

Faro de Vigo - L.f. | Verín 23.07.2014

A Confederación Intersindical Galega (CIG) solicita ao Concello de Verín a concesión de honores e distincións a diversos veciños represaliados durante o franquismo.

Recorda que o 20 de xullo de 1936 unha milicia popular formada por este concello e a súa corporación municipal tomou o control para defender a legalidad fronte ao fascismo, e que o 22 de xullo de 2012 a CIG celebrou a primeira homenaxe ás vítimas do franquismo en Verín. E xusto dous anos despois, no Rexistro do Concello, solicitou a concesión de honores e distincións.

Entre estas está a de nomear fillos predilectos a 15 veciños condenados en 1937, e fillos adoptivos a outros seis condenados. Para os executados tamén se propoñen distincións como o cambiar o nome da actual Praza do Concelho por Praza do alcalde Carlos Reino Caamanho, da actual Rúa Deputación por Rúa de Lino García Vázquez, da Rúa Pedro González Prada por Rúa de Sixto Salgado Farinhas, a Rúa Elhe por Rúa de Xoán Antonio Álvarez Diéguez, e da actual Travesa Elhe por Rúa de Ernesto Ramos Méndez.

Así mesmo, pide a concesión da insignia de Ouro do Concello de Verín a todas as persoas executadas, asasinadas, fuxidas e represaliadas durante o Franquismo, naturais do municipio, e a colocación dunha Placa conmemorativa na fachada do consistorio que poña "Ou Concelho de Verín en lembranza de todos vos homes e mulheres executados/as, asasinados/as, fuxidos/as, violadas, humilhadas e represaliados/as polo réxime franquista".

Ademais de rexistrarse esta solicitude no Concello déuselle traslado a todos os grupos políticos municipais para que urjan ao concello a tramitar e resolver favorablemente esta expediente. E dependendo da resposta que reciba sobre a súa solicitude, emprenderá en caso necesario unha recolleita de firmas esixindo a concesión de tales honores e distincións.

Pero esta proposta non se limita ao Concello de Verín, xa que nas próximas semanas presentará unha semellante no de Xinzo.

sexta-feira, 25 de julho de 2014

25 de xullo Día da Patria Galega

 
 


 
14/3/14, 75º aniversario do crimen de
Manuel Barreiro Rey
que con 25 anos foi fusilado por loitar
contra o fascismo en Ferrol

quinta-feira, 24 de julho de 2014

Paremos o xenocidio en Gaza. Concentración na Coruña


Xoves 24 de xullo ás 20 horas no Obelisco da Coruña
 
Hai uns días iniciábase por parte do exército de Israel unha das peores ofensivas dos últimos anos contra o territorio palestiniano de Gaza. Día tras día estanse a suceder escenas de verdadeiro horror que nos falan ás claras dun auténtico xenocidio. Aos constantes bombardeos sobre o territorio de Gaza uniuse agora unha... ofensiva terrestre que está a causar non só centos de mortxs e feridxs, senón o pánico dunha poboación civil desarmada que non ten para onde fuxir. O masacre continúa no medio da pasividade, a complacencia ou o apoio expreso da chamada comunidade internacional, que nada fai para pararlle os pés ao goberno xenocida israelí.

Perante unha situación límite insuportábel e aberrante chámase en réxime de autoconvocatoria a unha concentración para a quinta feira (xoves) 24 de xullo ás 20 horas no Obelisco da Coruña. Polo fin da agresión a Gaza, pola paz, pola liberdade de Palestina. Contra o xenocidio do pobo palestino. Paremos o masacre. Stop Ocupación!

quarta-feira, 23 de julho de 2014

Iniciativa Galega pola Memoria, en contra de dedicar día Letras a Filgueira

 
22-07-2014 EFE
Las asociaciones de recuperación de la memoria histórica miembros de la Iniciativa Galega pola Memoria, presentes en el homenaje a las víctimas del Franquismo en la isla de San Simón, acordaron por unanimidad expresar su rechazo a que el día de las Letras Galegas de 2015 se dedique a Xosé Filgueira Valverde.
 
En un comunicado, la Iniciativa Galega pola Memoria rechaza la elección de Filgueira Valverde, "una persona significada" del régimen franquista, mientras "se niega el acceso a los archivos y a la verdad" sobre lo acontecido en este periodo.
 
Al mismo tiempo, añade la asociación, se mantiene "la impunidad" sobre los crímenes cometidos por este régimen en la Ley de Amnistía de 1977 y "se sigue sin reparar a las víctimas y mostrar arrepentimiento o pedir perdón", sino que al contrario se tolera "la apología" de los mismos en calles, mausoleos y monumentos.

terça-feira, 22 de julho de 2014

Franco, a pleno por última vez?

Bandeira do Goberno da II República no exilio
 
O PSOE eleva a pleno unha proposta para retirar os honores ao dictador e outros personaxes vinculados á ditadura que non convence a BNG e PP

La Opinión A Coruña - Antares Pérez -  Betanzos 17.07.2014 
Traducción Estación Atlántica

A Betanzos cústalle o seu cumprir a lei de memoria histórica. O Concello, gobernado polo PSOE e que presume de atesourar a bandeira da II República no exilio, aínda mantén ao dictador Francisco Franco como Fillo Adoptivo e Medalla de Ouro. Esta inusual paradoja liquidarase no próximo pleno ordinario. Polo menos, si prospera a proposta do Executivo para retirar as distincións ao dictador e a outras oito acodes vinculadas ao réxime franquista. E todo apunta a que así será. Polo menos, no que a Franco se refire.

Tras innumerables reunións dos partidos con representación no Concello e a elaboración de varios informes por parte de técnicos e historiadores, parece que o caudillo pisará por última vez o salón de plenos. Todos os grupos avanzaron que votarán a favor da proposta, aínda que con matices. O PP xa anticipa que só votará a favor si a proposta elévase a votación desvinculada do resto dos personaxes aos que o PSOE quere desposuír dos honores. Trátase de Fernando Fontes Villavicencio, Ramón Ferreiro Rodríguez, José Antonio Girón de Velasco, Blas Pérez González, Carlos María Rodríguez Valcarcel, Ramón Laporta Girón, José Solís Ruíz e Xullo Pérez Salas.

Os populares aférranse ás observacións dun técnico municipal que advirte que só procede retirar os honores que foron concedidos para a exaltación persoal ou colectiva da ditadura e non daquelas que se deron por outros motivos.

Denuncian a permanencia de símbolos franquistas

 
La Opinión A Coruña 18.07.2014
Traducción Estación Atlántica
A Comisión pola Recuperación dá Memoria Histórica dá Coruña denuncia que cinco anos despois de que o pleno municipal aprobase a retirada de 52 símbolos franquistas, o Goberno local non cumpriu ese acordo, pese ás mociones presentadas nese sentido e ás iniciativas suscitadas nos xulgados.
 
A Comisión destaca que o Executivo municipal non recorreu unha sentenza que mantiña o título de Fillo Predilecto a Millán Astray, finalmente retirado grazas ao recurso presentado por este colectivo.
 

Iniciativa Galega pola Memoria condena que existan "crímenes impunes" del Franquismo

Foto IGM
 
Traducción Estación Atlántica
Unhas conclusións preliminares realizadas por un ponente da ONU mostran que "non existe respecto" pola memoria histórica en España
Pontevedra 20 Jul. (EUROPA PRESS) -
Iniciativa Galega polo Memoria (IGM) condenou este domingo, nunha homenaxe nacional ás vítimas do Franquismo celebrado na Illa de San Simón (Pontevedra), que aínda existan "crimes impunes" desta época.

De feito, un ponente da Organización das Nacións Unidas (ONU) redactou unhas "conclusións preliminares" sobre a memoria histórica tras visitar en xaneiro a Comunidade galega, segundo manifestou, en declaracións a Europa Press, o responsable de comunicación de IGM, Rubén Afonso Lobato.
E é que sostén Lobato que estas conclusións preliminares realizadas por Pablo de Greiff, que foron lidas este domingo no auditorio da illa ante unhas 300 persoas polo escritor galego Manuel Rivas, son "demoledoras". Así, Afonso Lobato asegurou que estas mostran como "non existe respecto" pola memoria histórica.

Nesta mesma liña, criticou que a Lei de Amnistía do ano 1977 continúe "vigente", pois explicou que esta posibilita que existan crimes franquistas que aínda seguen "impunes".

Deste xeito, Afonso Lobato asegurou que esta lei permite que algúns arquivos "non se abran" para "non ver quen foron os responsables".

Visita pola illa
Nesta homenaxe nacional ás vítimas do Franquismo celebrouse unha visita aos edificios da illa, que chegou a acoller, simultáneamente, a máis de 5.000 presos. E é que a Illa de San Simón foi, segundo recordou Afonso Lobato, un dos principais campos de concentración durante o Franquismo en Galicia.

Así mesmo, Iniciativa Galega pola Memoria tirou, tras finalizar o acto, unhas 50 pombas en recordo ás vítimas do Franquismo.

Denuncian a "conversión" de San Simón "na illa do esquecemento"

En primeiro término Manuel Rivas. Foto da IGM
Praza Pública 19/7/14
A Iniciativa Galega pola Memoria (IGM), coordinadora galega de grupos memorialistas, celebrará este domingo 20 a Homenaxe Nacional ás Vítimas do Franquismo na Illa de San Simón. Na homenaxe participarán ao redor de 300 representantes destes colectivos, que ademais do recordo e o recoñecemento ás persoas mortas, presas e represaliadas, servirá para denunciar o que o colectivo A Regaduxa de Vilaboa sinala como "decisión do goberno da Xunta de Galicia, do PP, de silenciar e ocultar a historia da illa de San Simón como lugar da represión franquista e espazo da memoria histórica democrática de Galicia"
 
Para a entidade, este feito "forma parte da política do PP de afogar e aniquilar todas as iniciativas desenvolvidas no período 2005-2009 pola Xunta de Galicia e o movemento asociativo para a recuperación da memoria histórica, que se concretaron entre outras medidas na conmemoración en 2006 do Ano da Memoria, o desevolvemento do proxecto de investigación Nomes e Voces sobre a represión franquista en Galiza, e o intenso labor realizado polas entidades de recuperación da memoria histórica".
Denuncia que a illa "está absolutamente infrautilizada" e que na súa "escasa programación se intenta ocultar o periodo histórico no que a illa foi convertido en sinistro escenario do terror franquista"
A Regaduxa lembra que un dos piares dese programa institucional e social "foi precisamente a escolla da Illa de San Simón como espazo simbólico da represión fascista e da homenaxe ás súas vítimas, polo que foi bautizada como a Illa da Memoria". Nese contexto, a illa acolleu múltiples actividades de recoñemento, divulgación e lembranza, e a historia da illa como lugar de represión era un elemento central das visitas guiadas a este espazo. O colectivo denuncia que a illa "está absolutamente infrautilizada" e que na súa "escasa programación –centrada en escasos eventos lúdicos e visitas turísticas- se intenta ocultar o periodo histórico no que a illa foi convertido en sinistro escenario do terror franquista no que foron recluidos máis de 5.000 demócratas".
 
O único acto organizado na Illa anualmente en relación coa recuperación da memoria histórica, explican, é o organizado pola Iniciativa Galega pola Memoria, "mentres que o goberno galego non promove nin unha soa actividade relacionada co que segue a ser un pasado incómodo para a dereita". A Regaduxa denuncia "a transformación da Illa da Memoria en Illa do Esquecemento" e reivindica "o desenvolvemento dunha programación estábel, financiada con fondos públicos, arredor da historia da illa como escenario do terror fascista e como espazo de homenaxe ás súas vítimas".
 
Nos actos deste domingo un representante da IGM falará da historia da illa como penal franquista. A seguir, o escritor e xornalista Manuel Rivas lerá as conclusións preliminares (á espera de que en outubro deste ano redacte as conclusións definitivas) elaboradas por Pablo de Greiff, relator da ONU, trala súa visita a Galicia o pasado mes de xaneiro, conclusuóns "demoledoras" segundo a IGM, ao manter "a impunidade dos crimes do franquismo". Finalmente, trala lectura dun poema, serán ceibadas unhas pombas "nun xesto simbólico que expresa a metáfora da busca da liberdade por parte de todas as persoas que alí estiveron presas por loitar pola xustiza, pola democracia e contra a ilegalidade do golpismo franquista".
 
Cantando o Himno Galego ao final do acto. Foto da IGM
 

segunda-feira, 21 de julho de 2014

Paremos a agrexión xenocida contra o Pobo Palestino

 
 
Asemblea Republicana de Vigo 
 
1 A falsa vítima e o auténtico verdugo.
Israel asegura que o atacan. Asistimos ao terceiro bombardeo aéreo masivo contra a terra palestina de Gaza, e o governo sionista dálle nome de acción defensiva, coma os anteriores. Lembremos: Chumbo Fundido, ou a confusión e o caos para a Resistencia Palestina en 2008, con 1.800 mortos; Alicerce Defensivo, en 2012, con 170 mortos e 1.300 feridos e a actual Gávea de Protección que xa contabiliza preto de trescentos mortos e incontábeis feridos. A información do Estado de Israel sobre baixas e danos propios non está nunca contrastada; coa excepción de Estados Unidos e Israel, ningún Estado membro da ONU pon en dúbida os feitos do xenocidio palestino.
 
2 A verdade sobre Gaza.
Falar de Gaza é falar dunha franxa de terreo de 40 km de longo por 15 km de ancho e de pouco máis de 350 kilometros cadrados de extensión onde viven un 1.7 millóns de palestinos dos que 1.2 millóns foron expulsados das súas terras (o que agora é o sul do estado de Israel). Lembremos que en 1947 cando a resolución 181 da ONU daba saída á partición de Palestina, só o 5.6% das terras eran propiedade da poboación xudia. Hoxe posúen o 80% da superficie total.
 
Pero no escenario actual hai un elemento que non debemos deixar pasar desapercibido. A razón desta última demostración de barbarie hai que buscala, non na morte, aínda non aclarada, de tres xoves estudantes que, non o esquezamos, eran colonos nunhas terras roubadas aos palestinos. O obxectivo central desta nova agresión militar é o de romper o acordo de unidade nacional contra a ocupación que acaban de asinar Fatha e Hamás. E iso no é algo que o goberno israelí esté disposto a tolerar. Hamás nunca foi nin a causa nin o obxetivo. Precisamente para acabar con este acordo están bombardeando Gaza. O sistema de información obediente insiste en que o Estado de Israel colonizador de Palestina é a vítima e os habitantes de Gaza palestinos, resistentes da colonización, agresores. A rede televisiva norteamericana ABC aprópiase de imaxes de nenos e mulleres palestinos feridos e mortos, para alimentar a saga dos israelís sitiados. A realidade de Gaza desmente heroicamente esta mentira: Gaza está illada e bloqueada por terra, mar e aire; carece de armamento pesado, non ten armas de aviación, o seu sistema de comunicación e de enerxía básica está intervido polos sitiadores e non deixa de ser asexada a cotío por un satélite norteamericano cedido ao Estado de Israel. O Estado de Israel é o 6º exportador de armas do mundo, fabricadas con licencias dos Estados Unidos e do Reino Unido e o primeiro importador de armas fabricadas nos Estados Unidos. O aparato militar–industrial estadounidense, contra o que xa alertara o propio presidente norteamericano Eisenhower, experimenta sistemas de alarma e destrución millonarios sobre o povo de Gaza sitiado pola fame.
 
3 Delictos de lesa humanidade.
Tanto a Lei internacional coma o acervo universal de Xustiza, sancionan os delictos cometidos polo Estado de Israel contra o Povo Palestino: a política de colonización, ocupación de terras e expulsión do povo orixinario; a tortura diaria e asasinato do povo que resiste a ocupación; a cadea sen proceso e sen opción de defensa, tanto de adultos como de menores; o roubo, depredación e contaminación de recursos básicos; o illamento de unidades de povoación; a criminal intervención do dereito de desprazamento dentro de Palestina, roubado dia a dia e hora a hora polos blocaos armados do Estado de Israel; a construción dun muro de sitio sobre Palestina. O cerco contra Palestina limita os recursos fundamentais de saúde, alimentación, comunicación e cultura. A inxerencia do Estado de Israel sobre Palestina é obxecto de condena en todas as súas manifestación pola Asemblea das Nacións Unidas.
 
4 Castigo colectivo.
O Estado de Israel tortura, somete a terrorismo e mata ao Povo de Palestina por resistir a colonización. O Estado de Israel arrógase o dereito de aplicar un castigo colectivo sobre Palestina, un abuso inhumano condenado no mesmo libro do que os sionistan aseguran tomar a lexitimidade da súa violencia. A ONU vén de denunciar que 3 de cada 4 vítimas do novo ataque israelí a Gaza son civis, na súa maioría mulleres e nenos.
 
5. Galiza con Palestina
Os galegos e galegas reclamamos que os respònsabeis desta nova agresión sexan levados ante os tribunais internacionais e xulgados por delito de xenocidio, que a Unión Europea e o Estado español esixan a Israel o cese inmediato desta agresión e que se cumpran os incontabeis acordos de Nacions Unidas que, entre outros, implican o abandono dos territorios ocupados polo estado de Israel .
 
E por iso, polo que Galiza, pobo de exilio e de loita secular pola defensa da súa terra e e da súa cultura; Galiza, que acolleu sempre de brazos abertos aos palestinos desterrados e resolveu ser solidario no combate contra a colonización de Palestina, quere berrar , aquí e agora, nun clamor colectivo e unánime
 
CONVOCAN
Anova, Asemblea Republicana de Vigo, Asociacion de Amizade Galego-Cubana Francisco Villamil, Asociación Galego–Bolivariana Hugo Chávez, BDS-Galiza, BNG,CC.OO,CIG, C.U.T, Equo, Espazo Ecosocialista, EU, Galiza Nova, Marcha Mundial das Mulleres, Mar de Lumes., PCG, PCPG, STOP Deshaucios, UGT.
 
PAREMOS A AGRESIÓN XENOCIDA CONTRA O POBO PALESTINO!!
 
APOIEMOS A RESISTENCIA PALESTINA CONTRA A OCUPACION!!
 
POLA RESISTENCIA AINTIIMPERIALISTA INTERNACIONAL!!
 
PALESTINA VENCERA!!

«Ferrol está infravalorada na historia da Guerra Civil»

Reedición en ebook
Entrevista | Xosé Manuel Suárez 
Doutor en Historia e mestre, Suárez quere rescatar do esquecemento a represión padecida por toda a provincia da Coruña durante o enfrentamento bélico do 36
  
A Voz -  Ramón Loureiro - Ferrol 03 de julio del 2005
Suárez, autor de Guerra civil e represión en Ferrol e comarca, agora, «a través dos rexistros civís», está a facer un «estudo da mortalidade causada pola represión», no que se inclúen «tanto os fusilamentos por sentenza de consello de guerra como os chamados paseos ».
 
-¿Foi a da Coruña unha provincia especialmente castigada pola represión durante esa guerra?
-Si. A de maiores cifras en Galicia, e con tres grandes centros represivos: por esta orde, Ferrol, A Coruña e Santiago.
 
-A pesar de que foi unha das primeiras provincias en sumarse ao alzamento franquista...
-A ver, iso habería que explicalo, porque aquí hai unha serie de tópicos que deforman a realidade. Galicia sumouse tarde ao alzamento, que aquí comezou na cidade da Coruña o 20 de xullo. Outra cousa é que a partir dese día, caese rapidamente. E Ferrol foi o que máis resistiu, o lugar onde houbo a batalla decisiva polos barcos e pola base naval con máis efectivos de toda España. Ferrol está infravalorado na historia da guerra civil. Asturias cae porque cae Ferrol.
 
-¿Quedan mortos represaliados dos que aínda non temos noticia?
-Penso que non. En Ferrol, case ningún, salvando a cuestión de Vilarrube, aínda que no resto da provincia pode haber máis casos. Teño rexistrados máis de 1.100 casos de executados na provincia por causas políticas na guerra civil.
 
-¿Que pasou en Vilarrube?
-En Vilarrube, segundo os testemuños orais que temos, se mataba xente retida no campo de concentración de Cedeira. Cando eu vou alí á praia cos meus fillos non podo deixar de pensar que podemos estar pisando, quizais, os restos de persoas executadas polas súas ideas.
 
-De todo o que se falara e escribira sobre a Guerra Civil española, ¿que non saberemos xamais?
-Quizais nunca saberemos como acabaron todos os desaparecidos, pero en cambio si podemos empezar a dicir xa como afectou á sociedade a eliminación dos sectores máis dinámicos.

domingo, 20 de julho de 2014

20 de xullo

 
Hoxe cúmprense 78 anos da sublevación militar en Galicia.
 
Xosé Manuel Suárez AulaNova 20 XUL14
O luns 20 de xullo de 1936 os oficiais sublevados declararon o estado de guerra nas principais cidades de Galicia, dando comezo á etapa da Guerra Civil no noso país.

O principal efecto da perda do poder republicano foi na nosa terra a terrible represión que emprenderon os rebeldes contra os partidarios da Constitución de 1931.

Máis de 1.300 persoas morreron na provincia da Coruña entre 1936 e 1939 por fusilamento ou paseo: un xenocidio ideolóxico.

A case 80 anos do inicio do réxime franquista, os familiares de vítimas da violencia da ditadura teñen que recorrer a organizacións estranxeiras para recuperar os restos soterrados ilegalmente, e a súa memoria e dignidade, como é o caso de Perfecto de Dios.

quarta-feira, 16 de julho de 2014

segunda-feira, 14 de julho de 2014

Filgueira e o franquismo

 
Sermos Galiza - 11/7/14 - Xoán Carlos Garrido Couceiro
Membro da Iniciativa Galega pola Memoria e profesor de Filosofía
 
O problema non é se Filgueira asasinou a Bóveda ou non, tal como pretende situar os termos do debate unha “Voz” que gosta de presentar o nacionalismo como unha enfermidade irracional padecida por infrahumanos que se matan entre si. A cuestión é si no Estado Español se respectan os dereitos humanos. E, sobre todo, en que medida este debate previo condiciona calquera outro sobre a lingua e literatura que puidera haber e no cal eu non vou entrar por entender que quen está tras desta controvertida proposta non esta movido polo seu interese pola lingua ou a literatura galega.
"Se hai algo que poida frear un xenocidio é a perspectiva de que estas vergoñas se destapen e se amose a auténtica faciana xunto coas mans ensanguentadas de quen se considera gobernante por consentimento popular".
Pois ben, pode parecer moi atrevido mais eu considero que na situación actual non vivimos nun Estado normal no que se poida afirmar que expiou o seu pecado orixinal e tronzara o seu cordón umbilical co pasado do réxime criminal do que procede e, xa que logo, non se dan as circunstancias para que unha iniciativa coma esta careza de repercusión na consolidación e avance da loita pola memoria e, en definitiva, polos dereitos humanos. 
 
Sen entrar en leas filosóficas ou subxectivistas sobre o que son dereitos humanos, simplemente remitámonos ás impresións previas que tirou o relator da ONU Pablo de Greiff en cada un dos seus mandatos.
 
Dereito a verdade
Temos un sistema de acceso discrecional aos arquivos que impide coñecer os crimes do franquismo e de calquera outra feito máis recente que afecta de xeito decisivo a nosa historia. Hai pouco polemizábase polo tratamento de menores de idade recibido polos cidadáns deste Estado cando aínda hoxe se lle restrinxía o acceso as gravacións e documentos relacionados co 23 F. Instalados na opacidade herdada non lles custou aplicar a democracia o que tiñan reservado para o esquecemento do totalitarismo. Mais o caso é que calquera que pretenda acceder as Causas Xudiciais e fichas que puideran botar luz sobre o acontecido no franquismo topará uns limites temporais para ser autorizados ou mesmo uns borranchos acochando nomes de represores que ninguén se pode imaxinar que suceda logo da caída de calquera réxime de terror que se considere ilexítimo. Mais aplícaselle ao franquismo a mesma lexislación de protección de datos que ao que acontece no réxime actual porque no fondo considérase que merecen o mesmo respecto ambos escenarios. Non se pretende un distanciamento do marco franquista alén de consideralo unha solución excepcional porque no fondo preténdese manter a referencia de non descartabilidade no futuro, polo que merece toda a lexitimidade como resposta a posíbeis ameazas as hexemonías existentes. É sabido que se hai algo que poida frear un xenocidio é a perspectiva de que estas vergoñas se destapen e se amose a auténtica faciana xunto coas mans ensanguentadas de quen se considera gobernante por consentimento popular.
"A vixencia no ordenamento xurídico español da lei de amnistía do ano 77 é un escándalo mundial que ano tras ano leva a que se lle aperciba por manter a impunidade cara uns crimes que todos os tratados internacionais consideran imprescritíbeis"
Impunidade
A vixencia no ordenamento xurídico español da lei de amnistía do ano 77 é un escándalo mundial que ano tras ano leva a que se lle aperciba por manter a impunidade cara uns crimes que todos os tratados internacionais consideran imprescritíbeis. Mais a ilegalidade dos crimes contra a humanidade cometidos polo franquismo supoñía a ilegalización do franquismo e, xa que logo, a reforma democrática feita desde dentro dos propios límites que impoñía a ditadura. O problema é que a esquerda española non aceptou a “reconciliación nacional” só como un elemento transitorio no que apoiarse senón como fundamento estrutural do actual sistema democrático. Isto é, a “reconciliación nacional” é un ben superior, certo, mais non eterno e moito menos ao que haxa que subordinar de xeito permanente un sistema que garda na súa manga a tortura e a desaparición forzosa como algo que só se considera inadmisíbel en determinadas circunstancias como as que hoxe gozamos, mais que son aceptábeis noutras.
 
Reparación
A miúdo emprégase alegremente iso de que “antes se prohibía el gallego y ahora se prohibe el castellano” ou “todos mataban”, “Carrillo también hizo de las suyas” e outras frases que temos lido ou escoitado no mesmo sentido de evitar dúas cuestións claves para a superación do franquismo: O recoñecemento da culpa e a compensación as vítimas. As vítimas da represión do “outro bando”xa foron resarcidas de sobra -mesmo si se entendese esta como vinganza- co asasinato, prisión, persecución e exilio dos seus executores, por iso non deben usarse a estes como escusa. As equiparacións que se fan é unha perpetuación da represión: Non só se asasinou, deixou sen traballo, expulsouse ao exilio, etc. a quen escribira en galego senón que por enriba agora se banaliza isto ao comparalo cun Decreto que non xerou ningún expediente ou sanción e que só ordenaba o currículo co fin de que os alumnos adquiriran competencia en ambas as dúas linguas. E non se trata de indemnizacións ou devolución de incautacións. Compre insistir en que non se resarciu as vítimas nin sequera no máis barato: nun Estado onde tanto se fala de transición modélica porque se perdoou todo topámonos co paradoxo de que é o único lugar no que ninguén pediu perdón. É o mínimo que se lle podía esixir.
"Non é comparábel compartir algunhas ideas conservadoras co réxime -como puideron facer moitos outros autores que foron homenaxeados- como o feito de aceptar cargos políticos da embergadura dos que asumiu Filgueira"
Non repetición
Porque non se actúa nos anteriores puntos, pois porque se pretenden manter presente a ameaza. Non hai ningunha vontade de asentar na sociedade a idea de que o franquismo é irrepetíbel senón que se quere condicionar a xente polo medo a que volvan as andadas como alguén se desvíe do rego que se lle marca ( e isto non só vai por Cataluña). 
 
O tratamento dos lugares da memoria ou o xeito no que asistimos a xestión do fin da violencia de ETA supón asentar unha ontoloxía política na conciencia popular que naturalice a desigualdade e xustifique as agresións contra os desobedientes xa que a violencia é en última instancia o único xeito de resolver os conflitos nas relacións xerárquicas.  Como se pode xustificar que Otegui e outros catro presos vascos estean no cárcere polo delito de tentar reconstruír un grupo político (Batasuna) aínda que non cometera ningún acto violento nin estivera relacionado con quen os cometeu e ao mesmo tempo se considere que un ministro de Franco coma Fraga mereza ter dedicados centros de ensino, rúas, pontes, prazas, etc?

 Se o Val dos Caídos e outras moitas iconas do réxime se conservan (como a rúa principal do meu concello dedicada a Calvo Sotelo) mentres se quer borrar o rastro do sucedido en San Simón é porque se quer fundamentar que non todos somos iguais. Uns son enterrados coma porcos, e xa que logo non merecen nin que se retiren os seus restos das foxas comúns, mentres outros – os asasinos coma Franco – teñen un mausoleo intocábel. E tal como se trata ao mortos, así se pretende que sexan considerados os vivos.
"Mentres non se cumpran os catro mandatos anteriores (Dereito a verdade, eliminación da impunidade, reparación e non repetición) moitos non podemos render tributo a Filgueira "
E é neste contexto e non outro no que se lle dedica o Día das Letras Galegas a Filgueira. Podía noutras circunstancias aceptarse este nomeamento polos méritos estritamente literarios do autor?. Pode ser. Obviamente, dentro das lóxicas discrepancias que puidera haber sobre a calidade da súa obra. Mais nestes momentos é inaceptábel porque non podemos falar do franquismo como do feudalismo a respecto da dedicación a Alfonso X o Sabio desta data, e non é comparábel compartir algunhas ideas conservadoras co réxime -como puideron facer moitos outros autores que foron homenaxeados- como o feito de aceptar cargos políticos da embergadura dos que asumiu Filgueira que supoñía acatar o réxime no seu conxunto, sobre todo, ao non presentar a súa renuncia en ningún momento a representar un Estado que até o último alento cometía crimes, mesmo recoñecéndolle o non ter el executado ningún. 

Que quede claro que non foi quen fusilou a Bóveda (por se quedaran dúbidas aos da Voz). Mais do que se trata non é de xulgar a Filgueira, tal como pretende facer quen non quere xulgar ao franquismo. Un xuízo e condena que segue a quedar pendente. Fronte ao que non podemos aceptar sen mais que se aproveite unha homenaxe como esta para lexitimalo aínda máis.
 
En definitiva, mentres non se cumpran os catro mandatos anteriores (Dereito a verdade, eliminación da impunidade, reparación e non repetición) moitos non podemos render tributo a Filgueira sen ter a sensación de estar a contribuír a perpetuar a anomalía na que vivimos, e xa que logo, non podemos concordar con que se lle dedique o día das letras galegas.
 
Cunqueiro (de pé), Fraga, o alcalde Joaquín Fole e Filgueira Valverde, sentados.
Na Festa do Albariño en Cambados
Foto da exposición sobre a Festa do Albariño na Cultural de Cambados

"Filgueira tivo no franquismo todas as responsabilidades habidas e por haber", di Lores

Alumno e profesor, Fraga Iribarne e Filgueira Valverde
Foto e pé de foto de: Un país en lata
“A Academia errou”, di o alcalde de Pontevedra Miguel Anxo Fernández Lores sobre a decisión de dedicarlle o Día das Letras Galegas a Filgueira Valverde. Ao seu ver, o que fora alcalde da cidade no franquismo “non é a persoa máis indicada” para festexar o 17 de maio. 
 
Sermos Galiza - M. Lores 8/7/14
“As letras galegas sufriron durante moito tempo unha longa noite de pedra da que é responsábel o franquismo”, comezou a dicir, en comparecencia de imprensa, Fernández Lores en resposta á pregunta sobre a posición do Concello diante do nomeamento do que fora alcalde Filgueira Valverde, a quen chamou en todo momento “profesor”.
"Había persoas que tiñan máis mérito desde Carvalho Calero a Manuel María"
“O profesor Filgueira Valverde tivo unha alta actividade no franquismo, todas as responsabilidades habidas e por haber e non nos parece a persoa máis indicada para dedicarlle as Letras Galegas nesta época na que estamos a pasar unha época de retroceso do idioma e da cultura”, valorou o alcalde de Pontevedra (BNG) para quen a designación foi “un erro da Academia, improcedente que non creo que fose conveniente nin para a figura do propio profesor Filgueira”. 
 
Segundo Lores, a división na Academia á hora de nomealo pon de relevo que estamos perante o que cualificou de “erro”. “Había persoas que tiñan máis mérito desde Carvalho Calero a Manuel María”, sinalou a respecto dun nomeamento que, segundo dixo, “xera polémica e non está xustificado”. 

´O espírito libertario segue vigente, e nótase no auxe de movementos asemblearios´

García ofreceu unha conferencia sobre a historia da CNT.

"Vilagarcía tiña máis de 3.500 afiliados á CNT en 1936 e o movemento anarquista comezou na cidade en torno a 1890"
 
Faro de Vigo - Arousa 3.07.2014

Jesús García naceu fai 50 anos na Coruña, aínda que reside en Betanzos. Licenciado en Historia, mantivo contacto con membros do sindicato CNT desde moi jóven, especializándose na súa historia. Traballa como administrativo nunha empresa do sector textil.
 
O sindicato CNT organizou nas últimas semanas varias charlas para dar a coñecer a súa historia e actividade aos novos afiliados e ao público arousano en xeral. Onte foi a quenda do historiador Jesús García, da CNT de Betanzos, que realizou un repaso histórico sobre o sindicato a nivel galego, deténdose tamén na forte presenza da organización anarquista na Ría de Arousa ata o estallido da Guerra Civil.
 
-Cal era a importancia da CNT en Galicia e en Arousa, antes e durante a II República Española?
-A CNT era, xunto á UGT, o sindicato predominante na comunidade. Naquela época a presenza do Partido Comunista era moi pequena e a maioría dos seus militantes eran persoas que abandonaran o Partido Socialista. Durante o primeiro terzo do século XX, Vilagarcía foi unha das localidades máis importantes no que a presenza de sindicados da CNT refírese. Logo da Coruña e Vigo era sen dúbida das que máis afiliados tiña, uns 3.500. De feito, esta cidade xa contaba con afiliados anarquistas en 1890, algo que sabemos porque escribían en publicacións como "O Corsario" e "Bandeira Vermella".
 
-A que se debía o éxito do sindicato anarquista en Arousa?
-O seu auxe tivo lugar coa fundación do sindicato de industria pesquera. O seu peso en Galicia era tal que a sé nacional estaba nesta comunidade. Chegado o ano 1936 había máis de 12.000 afiliados ao sindicato pesquero da CNT.
 
-Que sucedeu coa CNT a partir do final da Guerra Civil?
-Os vencedores levaron unha represión brutal contra os traballadores sindicados, dirixentes e de base, ademais, claro, de contra políticos e cidadáns republicanos e doutras tendencias. Foron a por aqueles que tiveron protagonismo durante as folgas celebradas nos anos da República.
 
-Algunha desas folgas tivo lugar en Vilagarcía?
-Si, por exemplo una de panaderos que se prolongou durante sete meses e estivo rodeada de moita conflictividad e producíronse moitos feridos.
 
-A que anarquista vilagarciano destacaría neste período?
-A un minero e pescador chamado Juan García Durán, un pseudónimo que utilizaba este arousano que en 1935 protagonizó un tiroteo cun esquirol durante unha folga e tivo que refuxiarse na Coruña. Cando fuxiu de España pasou a representar á CNT na Alianza Nacional de Forzas Democráticas. Despois fíxose bibliotecario nos Estados Unidos e escribiu varios libros, chegando a visitar universidades como a da Sorbona antes de falecer nos anos 80.
 
-Cantos anarquistas foron reprimidos en Galicia?
-Si na comunidade había 40.000 afiliados, nos dous primeiros meses do Golpe de Estado, ou sexa, ao comezo da Guerra Civil, foron condenados a matar ou "paseados" entre 400 e 500, moitos deles de cadros sindicais. Moitos outros puideron fuxir á zona republicana, Francia ou Portugal.
 
-Como ha evolucionado o anarquismo desde entón?
-O anarquismo español tivo a particularidade de ser moi sindicalista e de querer influír na sociedade. Aínda co escaso peso actual da CNT, seguimos influíndo máis que noutros países, onde o anarquismo prácticamente xa non existe. En España, desde os anos 50 toda a actividade trasladouse ao exilio e desconectouse en gran medida da realidade española. Trala legalización do sindicato, cometéronse erros e faltounos comprender a realidade social, ademais de que sufrimos moitas divisións internas, que nos levaron ata case desaparecer nos anos 90.
 
-Que saúde ten o anarquismo en España actualmente?
-Desde fai unha década experimentamos unha recuperación importante. Reapareceron organizacións como a vilagarciana. Seguimos sendo un sindicato moi pequeno, aínda que o noso papel está máis vigente que nunca. En España segue latente o espírito libertario e iso nótase na actividade de grupos que, aínda que non se denominan anarquistas, si abrazan os seus principios, como o da acción asemblearia e as solucións integrales aos problemas da sociedade que suscitan movementos como o 15-M ou as Marchas pola Dignidade.
 
-Que opina da etiqueta "violenta" que históricamente ha ter o movemento anarquista?
-O anarquismo tivo uns momentos de violencia innegables, sempre cando o movemento era máis débil, pois con forza sempre intentou organizarse e propoñer ideas constructivas. Foron actos de resposta á violencia que á súa vez se aplicaba contra estas persoas que, por certo, poderíanse contar cos dedos dunha man. Fálase menos, por certo, dos ateneos, escolas libres e sindicatos de traballadores que organizaron os anarquistas. Foi a CNT a primeira en defender a xornada laboral de 8 horas, por exemplo.

Homenaxe Nacional ás Vítimas do Franquismo​. Illa de San Simón, 2014


IGM
Como todos os anos chega a data que temos por costume levar a cabo un acto conxunto das asociacións galegas da memoria histórica en San Simón, isto é, o domingo máis próximo ao 18 de xullo. Neste caso o 20 de xullo.

Este ano o Día do Homenaxe ás Vítimas do Franquismo á viaxe que o Relator especial da ONU para a Verdade, a Xustiza, a Reparación e as Garantías de Non Repetición, Sr. Pablo de Greiff fixo a Galiza no pasado mes de xaneiro. O Relator da ONU fixo e publicou unhas conclusións preliminares do seu traballo de observación no que atinxe ao respecto aos dereitos humanos no Estado español no referente á memoria histórica, que,  logo de xuntarse con representantes das asociacións da Iniciativa Galega pola Memoria, supoñen unhas conclusións realmente DEMOLEDORAS para o Estado español, que, segundo o Relator da ONU, non está a cumprir, nin os tratados internacionais asinados polo propio Estado español, nin a lexislación internacional referente ao respecto aos dereitos humanos, defendida pola propia ONU, á que parece que pertence o Estado español. Digo que parece que pertence, porque polo que fai, parece que non é así.
 
Está xa confirmada a presenza na homenaxe nacional ás vítimas do franquismo do escritor e xornalista Manolo Rivas, quen vai ler un resumo das conclusións do Relator da ONU da sua visita a Galiza, sobre todo o referente ao respecto aos dereitos humanos.

En principio -falta a definitiva confirmación-, o barco sairá de Cesantes. Pero pode darse un problema ocasionado polas mareas, similar ao que ocorríu o ano pasado, e se o barco saira de Vilaboa, ou con outro horario, avisaríamos co tempo abondo para avisar aos colectivos.
 
Están garantidos tres viaxes do barco, para recoller a xente -presumiblemente no peirao de Cesantes-, o horario do acto sería o seguinte:
 
Prazas limitadas suxeitas a inscripción nas asociacións de memoria
Saída do 1º barco .- 10,15 h.
Saída do 2º.barco  - 10,40 h.
Saída do 3º barco  - 11,00 h.
 
O acto central na illa sería ás 12,30

E o regreso faríase a partir das 13:30 h.
 
As persoas que veñan de lonxe, teñen que coller o primeiro barco en regresar. A razón desto é lóxica: a xente que vive perto da illa ten que chegar cedo e marchar tarde, a xente que vive lonxe, ten que chegar tarde para marchar cedo, xa que moitas desas persoas van xantar aos seus respectivos lugares.
 
Este ano a axenda reducirase ao acto na Illa de San Antón.

domingo, 13 de julho de 2014

Un século de loita por desenterrar a verdade

Darío Rivas durante a exhumación dos restos do seu pai, fusilado en 1936 en Portomarín. carlos pardellas
Traducción Estación Atlántica
A Diputación de Lugo concede a placa de honor a Darío Rivas, fillo dun fusilado no franquismo e promotor da querella en Arxentina polos crimes da ditadura

Homenaxe o 31 de xullo de 2014

R. Prieto - La Opinión A Coruña  13.07.2014
Cruzou o Atlántico desde o seu Galicia natal a Arxentina con só 9 anos. Cando tiña 17, Darío Rivas decatouse por carta de que o seu pai, alcalde de Castro de Rei, fora fusilado polos falangistas. Aínda que se prometeu non volver a España, viaxou a Galicia coa súa muller en varias ocasións. Nunha destas visitas decatouse por casualidade onde estaba enterrado o seu pai. Foi entón cando empezou a súa loita por desenterrar a verdade e xulgar aos culpables. En 2005 recuperou os restos do seu pai. Desde 2010 dá a batalla en Arxentina por sentar no banquiño aos autores dos crimes do franquismo

Darío Rivas, fillo do exalcalde de Castro de Rei fusilado en outubro de 1936, decatouse por casualidade en 1994 onde xacían os restos do seu pai. En agosto de 2005, voluntarios da Asociación da Recuperación da Memoria Histórica (ARMH), grupo orixinario do Bierzo leonés promotor das primeiras exhumaciones do franquismo, abriron a fosa onde fora sepulto Severino Rivas. Desde entón os seus restos repousan no panteón familiar de Loentia baixo o epitafio: Papá, descansa en paz, pídecho o teu fillo consentido. Aos seus 94 anos, Darío Rivas, afincado en Bos Aires, mantén a loita pola memoria de quen "morreron sen xustiza".

E faio desde Arxentina, onde promovió fai xa catro anos unha querella para que a Xustiza do país austral investigue os crimes da ditadura aos que España deu carpetazo. En recoñecemento ao seu labor a favor dos dereitos humanos e de defensa dos represaliados e familiares das vítimas do franquismo, a Diputación de Lugo entregaralle a placa de honor da provincia e renderalle homenaxe o próximo 31 de xullo.

Loita contra o esquecemento
A historia de Darío Rivas, residente en Arxentina desde os nove anos, foi a que deu inicio ao proceso xudicial que alén do Atlántico investiga os crimes da ditadura de Franco. A querella que promovió este galego en Bos Aires en abril de 2010, que xa suma máis de 300 denuncias, sinala ao Estado español como responsable dos delitos cometidos entre 1936 e 1977. O pasado mes de maio, a xuíz que leva o caso, María Servini, viaxou a España para interrogar a vítimas e familiares do franquismo que pola súa idade non podían desprazarse a Bos Aires para declarar no proceso.

Para Darío Rivas é unha "vergonza" que os "culpables" aínda non sexan xulgados e que o Goberno español non busque aos seus desaparecidos. "É deixar vivo un antecedente de genocidio impune que van pagar as xeracións futuras", denuncia desde Bos Aires.

Investigación
Ten claro que aínda hoxe hai "responsables" destes "asasinatos" que deben sentarse no banquiño para render contas ás familias polos máis de 130.000 fusilados e os máis de 30.000 nenos desaparecidos. "Sei que hai moitos responsables da masacre mortos, pero tamén hai moitos vivos que asinaban sentenza de morte a garrote vil", advirte.

A idea de promover unha investigación sobre as desaparicións do franquismo roldáballe a cabeza desde o mesmo día en que recuperou os restos do seu pai, fusilado nun desnivel que descende da estrada de Lugo á capela de Cortapezas, en Portomarín.

Darío despediuse ata en tres ocasiones do seu pai. A primeira foi en 1929. A súa nai morrera e o seu pai decidiu envialo á prometedora Arxentina de entón onde xa estaba unha das súas irmás e cos anos irían cinco máis. En 1936, Severino Rivas, campesiño, foi elixido alcalde do Concello de Castro de Rei. Pero non durou moito no cargo. Aos catro meses estalou a Guerra Civil. Cando Darío tiña 17 anos recibiu por carta en Bos Aires a noticia de que o seu pai fora asasinado polos falanxistas tras pasar dous meses na prisión de Lugo. E a última ocasión en que se despediu del foi en 2005, cando un equipo de voluntarios da ARMH exhumó os seus restos, os primeiros dunha vítima galega na comunidade.

Foi no ano 1994 cando, por casualidade, decatouse do lugar no que xacían os restos do seu pai. Nunha viaxe a Galicia coa súa muller entrou nunha tenda de agasallos en Portomarín, localidade na que sospeitaba que fusilaran ao seu pai. En teoría, os falaxistas abandonárono nun cemiterio anegado por un embalse. Alí a dona do establecemento preguntou a Darío si era turista, el pensou que lle quería cobrar os detalles máis caros. "Si e non", díxolle. Entón contoulle que residía en Bos Aires pero era de Castro de Rei.

Buscando tema de conversación, a muller faloulle de dous homes aos que mataran os falanxistas cando ela era nena e que eran veciños da aldea de Darío. Fíxolle mención a un gabán que vestía un deles e os rumores que dicían que era alguén importante. Case sen alento, Darío recordou o gabán que lle enviou ao seu pai a súa irmá desde Bos Aires e pediu á muller máis detalles desa historia. "Quen a sabe ben é o carnicero", díxolle. Darío iniciou a procura que lle levou ao lugar onde mataran ao seu pai: a capela de Cortapezas. Os restos de Severino Rivas, case 70 anos despois, seguían alí, debaixo daquela terra e daquelas herbas silvestres. En agosto de 2005, foron exhumados os seus restos. Desde entón xacen no panteón familiar.

sábado, 12 de julho de 2014

No monte Furriolo, un monumento fascista

 
John Thompson - Praza Pública 9/7/14
 
En Galiza hai trinta e dous monumentos que renden homenaxe ás vítimas dos crimes franquistas
 
Neste asunto levo traballando dende hai máis de tres anos. Despois de me ocupar das novelas galegas que exploran a Segunda República, guerra civil e franquismo, vinme mergullado nos lugares físicos de memoria que, igual que a literatura, transmiten a memoria traumática que, sabemos, está a piques de desaparecer nas voces e nos ollos dos que presenciaron os feitos. Os trinta e dous monumentos amosan unha intención de narrativizar os feitos por medio dunha intervención estética. Céntrome na efectividade destas obras á hora de transmitiren o coñecemento dos feitos traumáticos, non só ás persoas directamente afectadas senón á sociedade en xeral e tamén (sobre todo) ás futuras xeracións. A fondo nas consecuencias que teñen estes lugares de memoria sobre a memoria individual e colectiva.
 
Coñecín o mural de Xosé Vizoso, erixido no Alto do Furriolo, en Febreiro de 2010. Inaugurado en agosto de 2006, o mural marcou o que puido ser un antes de despois a respecto da visibilidade pública da memoria dos asasinados neste lugar no concello da Bola. Segundo o artista, que traballou trinta anos como deseñador para o Grupo Sargadelos, o mural representa “una morea de cadáveres.” A obra recorda unha mestura do Gernika de Pablo Picasso e a estética dos libros publicados por Ediciós do Castro. Son corpos fragmentados aínda que se pode discernir, á dereita, a cabeza do que podería ser o corpo social e á esquerda un pé dese mesmo corpo. O que apreciei neste mural, no nivel figurativo, era que este corpo social fragmentado polo franquismo segue a ser fragmentado por culpa dunha transición que deixou libres todos os asasinos.
 
O promotor do mural foi a asociación Arraianos cuxo presidente, Aser Álvarez, comentou que a inspiración de levar a cabo a construción da obra lla transmitiu Elixio Rodríguez, sobrevivinte do cárcere do mosteiro de Celanova, que estivo a piques de morrer fusilado no Furriolo. Arraianos fixo un labor loábel de dignificación das vítimas e recuperación da memoria traumática. Na revista Arraianos publicaron dous volumes dedicados á esta cuestión (en 2005 e 2008) e realizaron xornadas a semana da inauguración do monumento no instituto de Celanova.
 
Un documento interesante tamén é o DVD que sacou a asociación en 2008 con dúas curtametraxes; unha sobre Elixio Rodríguez e outra que fai unha recreación dramática sobre os asasinatos no Furriolo. Hai que sinalar tamén que á inauguración do mural asistiu, entre moita xente da esquerda en Galiza, o anterior vicepresidente da Xunta de Galicia, Anxo Quintana, que reafirmou o compromiso do goberno bipartito coa xustiza histórica.
 
Porén, despois da publicación do segundo volume de Arraianos en 2008, semella que a asociación se desentendeu do mural e da memoria histórica. Cando voltei ao Furriolo en Xullo de 2013 atopei un escenario terríbel. Estaban esvaídas as cores e había manchas de pintura que se botara enriba. Mais o que realmente arrepiou foron unhas letras grosas en negro que lían: “Rojo Muerto Rojo Bueno” e “FRANCO,” e a pintura dunha mira de escopeta sobre a cabeza do corpo social. Esas pintadas levaban alí cando menos un ano, moi posibelmente dous. Tornei hai menos dun mes e encontrei a obra en case idéntica situación. O mural daquela é, dende anos, un monumento franquista que incita á violencia, á matanza de demócratas.
 
Hai dúas entidades que ao meu xeito de comprender as cousas teñen a responsabilidade de resolver esta vergoña canto antes: O concello da Bola e a asociación Arraianos. María Teresa Barge, alcaldesa da Bola dende 2003, apoiou o levantamento do mural en contra dunha esperábel oposición do Partido Popular. Mais é certo tamén que a alcaldesa fixo pouco ou nada para que o lugar fose visitado. En calquera caso, é a súa obriga eliminar do seu concello expresións públicas de odio que poidan incitar a actos violentos.
 
A asociación Arraianos, pola súa parte, ten responsabilidade xa que promoveu a construción da obra. Parece que unha vez falecidos os sobreviventes que asistiron á inauguración, o labor concluíra.
 
Ao tentaren representar determinados sucesos traumáticos, os monumentos conmemorativos tamén reflicten dalgunha maneira as situacións actuais das comunidades; reflicten o estado da memoria. En xeral, pódese dicir que os lugares de memoria en Galiza demostran, por unha banda, que existe conciencia e iniciativa para recordar os crimes franquistas co fin de atinxir unha xustiza histórica a prol dos que perderon (perdemos) a democracia en España. Mais poñen de manifesto ao mesmo tempo as limitacións verbo da capacidade que ten a sociedade para manter viva a memoria. E non só debido á oposición dos sectores reaccionarios que seguen defendendo o franquismo senón tamén á falta de estratexias intelixentes e visión dos que levan a cabo os proxectos memorialistas.
Un dos fallos máis obvios por parte dos promotores do mural de Vizoso foi a súa localización. Malia estar perto de onde os falanxistas mataron, o lugar non é concorrido. Nin sequera pasan por alí os rallies que amaña o concello cada verán.
 
Por medio de consultas que realicei, entendín que a asociación Arraianos depositou a súa confianza no concello da Bola para que este se encargase do coidado e divulgación do mural. Porén, construír un monumento para esquecelo ao cabo duns poucos anos é igual que esquecer os eventos e as figuras que no seu momento se conmemoraron.
 
A solución é doada. No caso de que se propuxese reparar a obra, isto tería que se acompañar dunha mudanza de lugar; por exemplo nun sitio moi visíbel desde a estrada que une Celanova e Xinzo de Limia, ou perto do concello da Bola en Lugar de Veiga. Mais se non houber un proxecto coordinado para ritualizar a conmemoración e seguir elaborando a memoria traumática que representa o monumento, a única solución será a demolición do mural.

Concentracións solidarias coa Palestina



Mar de Lumes 11/7/14
A solidariedade galega coa Palestina reuniuse máis unha vez en diversos puntos do país para condenar os bombardeamentos do exército de Israel e reclamar a liberdade para o pobo palestiniano. Convocados por diversas organizacións, entre as cales Mar de Lumes, celebráronse senllas concentracións en Compostela, A Coruña e Lugo.
 
A de Compostela, que chegou case ás 200 persoas, contou, alén de con Mar de Lumes, coa participación de outras organizacións de solidariedade coa Palestina, entre elas Galiza Por Palestina e BDS Galiza e a Asociación Galaico-Árabe Jenin, que dirixiu unhas palabras por medio do seu portavoz Sami Ashour. Ademais, acordouse nela convocar unha nova manifestación de solidariedade coa Palestina para o luns 14, con saída ás 20:00h. da praza do Toural de Compostela.
 


Concentración en Compostela

 
Non á ocupación criminal da Palestina
Liberdade para os Povos!
 
Estas son as mobilizacións convocadas (en actualización):
  • Compostela: luns 14, 20:00h. Praza do Toural.
  • Ourense: luns 14, 20:30h. Praza do Ferro
  • Vigo:  luns 14, 20:00h. Farola de Urzaiz *
 *A concentración de Vigo non esta incluída na noticia orixinal é engadida pola Estación Atlántica
 

segunda-feira, 7 de julho de 2014

Centenario da Alianza Mariñeira 1914-2014


Reunión de directivos do Sindicato de Industrias Pesqueiras (CNT) e presidentes das sociedades mariñeiras no local da CRG na Coruña. Sentados de esquerda a dereita: Manuel Fandiño, José Villaverde, Manuel Montes e Manuel Nores Sotelo ( presidente da Alianza Mariñeira de Cangas). Foto dos fondos de Voces e Nomes da familia Villaverde Otero
 

Asociación de Memoria Histórica 28 de agosto
Cangas 05/07/2014
"La Alianza Mariñeira" creouse en 1914. O seu primeiro presidente foi Lorenzo Corbacho Rodal, canteiro socialista. Definiuse como sindical e política, chegando a ser de vital importancia.
 

Desde 1913 as motoras de Cangas atrévense a ir pescar a sardiña as costas portuguesas, especialmente dende que termina a ceifa en Galicia, é dicir, de setembro a abril. As primeiras accións da Alianza Marinera foi regular a contratacións e o traballo a bordo. Ós armadores non se lle permitía contratar mariñeiros  que non estivesen asociados á Alianza, os barcos tiñan que  levar un delegado da Alianza que tiña a misión fundamental de controlar as contas e facer respectar a regulamentación do traballo a bordo e as instrucións da Alianza.  As negociacións das Bases de Traballo  (o convenio colectivo para os tripulantes das motoras de Cangas que andaban principalmente á sardiña á ardora nas costas galegas e portuguesas) ocupan os principais esforzos da Alianza durante especialmente os anos 1914 a 1916, 1919 e 1931 a 1933,

Desde 1915 a Alianza cataliza unha batalla frontal ó caciquismo, que culmina en 1917, no dobre éxio da folga xeral e do trunfo nas eleccióna municipais, anque respecto destas últimas o caciquismo conseguirá manipular para impedir o acceso ó poder municipal dos candidatos da Alianza e das forzas democráticas ata 1920, con cinco anos de forcexeos. Estes esforzos de democratización levan a anos de inestabilidade municipal e de eleccións repetidas que terminan coa elección do alcalde proposto pola Alianza. Dende as eleccións de febreiro de 1920, xa quedaba claro que en condicións democráticas, sería a Alianza quen poría alcalde en Cangas. Nos períodos de plenitude ten entre 1500 e 2000 socios activos, e nos de inacción descende ata quedar practicamente sen socios cotizantes.

Na noite do 5 ó 6/2/1922 a Sociedade, como estaba decaída, pasaba por malos momentos. O local foi incendiado, pero os mariñeiros superaron o duro suceso  mercando un solar que logo cos sindicatos construirían unha casa que se terminou de facer a últimos do 1924 e que seria chamada a Casa do Pobo que seria o foro asembleario dos obreiros e mariñeiros,e cando se chegan a organizar, a partir de 1935, das redeiras e fabricantes.

En setembro do 1931 a Alianza federase na CNT e sepárase da UXT. A finais de outubro do 1931 Alianza Mariñeira participa no Congreso de Constitución da Federación Nacional do Sindicato de Industrias Pesqueras (CNT).

En toda historia da Alianza  Marinera poucas veces foi clausurada arbitrariamente. Unha delas foi en outubro de  1934 e ata xaneiro de 1935 sen ningún fundamento legal, pois a dereita instalada no goberno da república exerceu unha feroz represión contra os obreiros organizados que non se parou en ningunha consideración legal, e obedecía principalmente ó seu afán de vinganza.

No 1936 a Alianza Marinera participa no Congreso da CNT en Zaragoza.

A creación da Alianza Mariñeira representa unha transformación moi radical tanto socialmente  como politicamente en Cangas. Dende a súa fundación ata a clausura, os mariñeiros teñen un apreciable control social e político. A Alianza Mariñeira, tivo moito que loitar contra os abusos por parte dos armadores, conserveiros e de outros estamentos sociais, esta  foi capaz de conseguir moitas melloras sociais para a colectividade mariñeira. Estes anos foron socialmente intensos na historia  de Cangas, os mariñeiros tiveron que  loitar e sacrificarse a caso foi demasiado breve a súa historia  que rematou cun final  tráxico a finais de xullo de 1936 polo goberno nacional-católico que “silenciou o mar” clausurando e incauta o patrimonio da sociedade e incendia a biblioteca e reprimindo e asasinando ós dirixentes .

domingo, 6 de julho de 2014

A Mesa non apoia dedicar o Día das Letras Galegas 2015 Filgueira Valverde

 
A MESA pola Normalización Lingüística 6/7/14
 
Para a entidade en defensa da lingua é un insulto a todas as persoas que padeceron con exilio, prisión e morte a defensa da lingua e cultura galegas
 
A Mesa pola Normalización Lingüística chama a Real Academia Galega a rectificar na súa decisión
A Mesa pola Normalización Lingüística mostrou hoxe o seu desacordo coa elección de Xosé Filgueira Valverde como homenaxeado para o Día das Letras galegas 2015.
 
Para a maior asociación cultural galega, unha persoa como Filgueira Valverde que destacou por formar parte da estrutura do réxime franquista, tanto como alcalde de Pontevedra como de procurador en Cortes, non pode ser obxecto de homenaxe, precisamente por ter sido un réxime que dirixiu os seus ataques máis feroces contra a lingua e cultura galegas, con consecuencias que en grande medida padecemos na actualidade.
 
Para o presidente da Mesa, Marcos Maceira, “dedicar alegremente o 2015 a unha persoa coa súa traxectoria, é un insulto a todas as persoas que nas peores circunstancias imaxinábeis fixeron todo o posíbel para dignificar a lingua galega, pagando mesmo a súa actividade a favor do noso país e da nosa lingua coa prisión, o exilio ou a morte”, e é xa que logo, un insulto tamén para as persoas que hoxe seguimos a traballar para que a lingua galega recupere os espazos que lle foron roubados”. Para Maceira, “se a lingua galega está viva e conta cunha rica produción literaria e cultural é grazas ás persoas que sofriron a represión do réxime do que formou parte Filgueira”. “O Día das Letras Galegas ten que ser o día da unidade de todo o pobo galego en torno á súa lingua, o que é claramente contraditorio con festexar a complicidade con quen tentou aniquilala”, sinalou.
 
Desde a Mesa pola Normalización Lingüística, fan un chamado á sociedade galega e a todas organizacións de defensa da lingua e cultura galegas a se organizaren para que o Día das Letras Galegas siga a ser, como até o de agora, unha xornada de reinvindicación do noso idioma, e chaman á Real Academia Galega a rectificar o erro cometido o pasado sábado.