O Alcalde socialisto de Vigo é condenado pola xusticia a derrubala de urxencia pero segue negándose

domingo, 27 de outubro de 2013

A dor franquista de Cambre

Traducción Estación Atlántica
Manuel Monge repasa nunha obra o tráxico destino que sufriron moitos cambreses nos anos da Guerra Civil e a ditadura

La Opinión A Coruña  27.10.2013
O recordo que no tempo deixan a guerra civil española e os anos da ditadura franquista en Galicia sobrevoou onte Cambre durante a presentación da obra A historia secuestrada polo franquismo (Edicións Laiovento), un libro que leva a firma de Manuel Monge, expresidente da Comisión pola Recuperación dá Memoria Histórica (CRMHC).

Monge rescatou do esquecemento na sé da Fundación Wenceslao Fernández Flórez a medio centenar de cambreses que foron vítimas da represión franquista cando tiñan entre 20 e 30 anos. As páxinas do seu libro ceden un espazo de protagonismo a homes e mulleres que no peor dos casos foron executados entre 1936 e 1940, ou detidos e procesados e inculpados por causas militares, servizos ao exército republicano, sedición ou sabotaje, rebelión ou auxilio á rebelión.

A obra de Monge nútrese dunha rigorosa documentación que permite recoller información precisa sobre o destino que deparó a moitas vítimas da era do franquismo. Por iso durante a presentación de onte -como antes na exposición deste volume histórico noutras localidades galegas- o autor referiuse a aquelas persoas nadas en Cambre -con oficios humildes como o de obreiro, xornaleiro ou campesiño- que foron sometidas a un proceso xudicial, acabaron presos en campos de concentración ou fuxiron das autoridades e déronllas por desaparecidas. Monge ata detalla o modo en que algunhas vítimas pereceron (executadas por disparo de arma de fogo, hemorraxia interna, shock traumático).

As fontes que alimentan A historia secuestrada polo franquismo proceden doutras obras históricas como A represión franquista na comarca dá Coruña (Edicións Laiovento), na que o propio autor colaborou, ou determinados traballos de investigación levados a cabo pola CRMHC. Monge quixo deixar viva a pegada que as vítimas do franquismo deixaron na vida dos cambreses que, anos despois, non perden a súa memoria histórica.

A escala nazi do cruceiro da morte

Soldados alemáns embarcando no porto vigués.

En 1939, o luxoso «Wilhelm Gustloff» recolleu en Vigo á Lexión Cóndor; en 1945, o seu afundimento deixaría dez mil mortos, a maior catástrofe marítima da historia

Proceso xudicial da cruz do Castro

 
Asociación ViguesaI pola Memoria Historica do 36
Viguesa Distinguida 2007
 
Informa
Presentación da demanda presentada no Xulgado do Contencioso nº 2 de Vigo

Ó XULGADO DO CONTENCIOSO-ADMINISTRATIVO Nº 2 DE VIGO

            GUILLERME PRESA SUÁREZ, avogado, na representación da ASOCIACIÓN VIGUESA POLA MEMORIA HISTÓRICA DO 36, segundo teño acreditado no Procedemento de Protección dos Dereitos Fundamentais nº 224/2013,  perante ese Xulgado comparezo e DIGO:

            Que cumprimentando o trámite conferido, por medio do presente escrito paso a FORMALIZAR A DEMANDA, baseándome nos seguintes

FEITOS

            PRIMEIRO: A denominada Cruz dos Caídos do Monte do Castro de Vigo foi erixida como consecuencia de unha proposta que fixo ó Concello de Vigo a Xefatura Local de “Falange Tradicionalista y de las JONS”, que escolleu tamén o lugar do seu emprazamento actual, aprobándose a proposta en sesión extraordinaria da Comisión Municipal Permanente de 12 de agosto de 1959.

            Tras un primer proxecto mais modesto, en maio de 1961 o arquitecto municipal presenta o proxecto definitivo, con unha cruz de 12 metros de altura, ampliando o perímetro para unha maior visibilidade do monumento e un maior aforo de persoas nas cerimonias, engadíndose un sarcófago, dúas coroas de loureiro en bronce, a inscripción “Caídos por Dios y por España ¡Presentes! 1936-1939”, un escudo de España, un escudo de Vigo, os emblemas da “Falange” e os Requetés, unha escaleira “imperial” de acceso e, no frontispicio do arranque das escaleiras, as figuras de un mariño e un soldado cos uniformes da época e os emblemas en bronce dos tres exércitos.

            Foi inaugurada o 14 de setembro de 1961 persoalmente polo dictador Francisco Franco e en ese lugar realizáronse exaltacións do franquismo sobre todo cada 20 de novembro, cabodano da morte do fundador da “Falange”, celebracións que perduraron até a morte do dictador, sendo tamén en ese lugar onde se realizaron as exequias polo seu pasamento.

            SEGUNDO: Ca toma de posesión da primeira Corporación Municipal da democracia, o Partido Comunista de Galicia (PCG), que tiña tres Concelleiros, presentou unha moción a principios de 1980 reclamando o derrubo da cruz dos caídos do Castro, requirindo en varias ocasións para que fose elevada ó Pleno sen conseguilo.

            O 30 de xuño de 1981 o Alcalde Manoel Soto Ferreiro presentou unha moción de urxencia propoñendo instalar unha placa no monumento adicando o mesmo ós mortos dos dous bandos, pretensión que recebeu o voto en contra dos tres Concelleiros do PCG e da Concelleira do Bloque Nacional-Popular Galego (BN-PG), sendo aprobada por maioría; pero dita placa nunca foi instalada.

            O que si foi aprobado por unanimidade foi a retirada da simboloxía fascista e as inscripcións existentes no mesmo pero aínda a día de hoxe permanecen no frontispicio do arranque das escaleiras as figuras dos dous soldados cos uniformes da época e os emblemas en bronce dos tres exércitos.

            Na sesión plenaria do Concello de Vigo de 27 de febreiro de 2006 foi aprobada por unanimidade unha moción do grupo municipal do Bloque Nacionalista Galego instando a retirada da simboloxía franquista, na que textualmente se dicía:

            Tampouco non podemos deixar de sinalar, nesta moción, o monumento ós caídos situado na ladeira do Castro e que coa chegada dos concellos democráticos foi reconvertido en monumento ós mortos da guerra civil, reconversión que non consegue eliminar a súa carga simbólica inicial claramente franquista por ser un modelo típico que se repite noutras zonas, xunto co monolito existente nun dos extremos da praia de Rodas, nas Cíes, presidido por un “Víctor” como homenaxe a Franco.

            Franco, certamente, pertence a historia, pero non cabe que símbolos que renden recoñecemento social á ditadura permanezan nos espacios públicos da cidade e do Concello, a non ser que se comparta ese recoñecemento”.

            O monolito das Illas Cíes foi derrubado o 1 de xullo de 2008.

            TERCEIRO: A Asociación demandante ven insistindo na súa petición ó Concello de retirada do obxecto mencionado desde o 17 de abril de 2008 (rexistro de entrada nº 80047594), cando presentou a primeira solicitude, que foi reiterada o 6 de agosto de 2008 (rexistro de entrada nº 80098451), o 31 de maio de 2010 (rexistro de entrada nº 100076283) e o 23 de agosto de 2010 (rexistro de entrada nº 100110314), e reclamada por 4.046 cidadáns e 30 asociacións e colectivos de Vigo (como se acreditou co escrito de 31 de maio de 2010), sen que o Concello respostase nunca as peticións.

            O 19 de xullo de 2011 presentouse escrito exercitando o dereito fundamental de petición do art. 29 CE, regulado pola Lei Orgánica 4/2001, de 12 de novembro, para que en virtude do disposto no art. 15.1 da Lei 52/2007, de 26 de decembro, pola que se recoñecen e amplían dereitos e se establecen medidas en favor de quen padeceron persecución ou violencia durante a guerra civil e a dictadura (coñecida como Lei da Memoria Histórica), que obriga as administracións públicas a tomar as medidas oportunas para a retirada de obxectos ou mencións conmemorativas da sublevación militar, da Guerra Civil e da represión da dictadura, instando a que “proceda de maneira inmediata a adoptar as medidas oportunas para a retirada do obxecto denominado “cruz dos caídos”, sito no monte do Castro de Vigo, propiedade do Concello de Vigo”.

            A pesares da súa obriga constitucional de responder, o Concello non acusou recibo da petición, nin a respondeu nin realizou actividade algunha ó respecto, motivo polo que a Asociación demandante presentou demanda que se seguiu como Procedemento de Protección dos Dereitos Fundamentais nº 4/2011 do Xulgado do Contencioso-Administrativo nº 1 de Vigo, que dictou sentenza o 19 de decembro de 2012 estimando parcialmente a demanda e ordenando “retrotraer las actuaciones para que en el plazo máximo de un mes a partir de la notificación de esta sentencia, por la Administración, o bien se proceda a inadmitir motivadamente la petición de revisión formulada por la parte actora, o bien incoe el procedimiento correspondiente y resuelva lo procedente”, pronunciamento que se complementa co exposto no Fundamento Xurídico segundo, penúltimo parágrafo, no que consta: “Lo procedente, entonces, es ordenar a la Administración que se pronuncie expresamente, bien por inadmitir motivadamente la petición, bien por tramitar el oportuno procedimiento, acomodándose a los trámites de la LO reguladora y del Reglamento Municipal, acordando en definitiva lo que proceda”.

CUARTO: O 10 de xanerio de 2013 o Alcalde-Presidente dictou resolución incoando o expediente nº 1349/110 para resolver a petición que a Asociación demandante formulara o 19 de xullo de 2011.

O 22 de xaneiro de 2013 o instructor emitiu unha proposta previa de desestimación da pretensión, dando trámite de audiencia a Asociación que represento para formular alegacións, que foi notificada o 30 de xaneiro.

Mediante escrito da Asociación demandante que tivo entrada no rexistro do Concello o 12 de febreiro se formularon alegacións.

O 1 de marzo de 2013 a Xunta de Goberno Local adoptou o acordo de non acceder a petición.

Dita resolución non foi notificada a Asociación demandante, que tivo noticia da súa existencia cando foi presentada no procedemento de Protección de Dereitos Fundamentais nº 4/2011 do Xulgado do Contencioso-Administrativo nº 1 de Vigo.

sábado, 19 de outubro de 2013

O Náutico retirará a vidreira franquista para evitar unha crise

A vidreira coa aguia franquista, á esquerda, podería desaparecer en breve para evitar tensións no seo desta sociedade viguesa

A directiva consulta a Patrimonio ao tratarse dun edificio singular

quarta-feira, 16 de outubro de 2013

Proxección en Redondela do documental "A Fazaña da Liberdade"

 
Sala Auditorio do Multiusos da Xunqueira. Paseo da Xunqueira. Redondela

Xoves, 24 de outubro de 2013

Hora, 20:30 - 22:00 

O Colectivo Republicano de Redondela e a Asociación Cultural Alén Nós, organizan en Redondela a proxección do documental, A FAZAÑA DA LIBERTADE, de David Senén Outeiro, ca productora FILMIKA GALAIKA.

SINOSE:

A FAZAÑA da LIBERDADE é un documental que amosa o periplo vital dun dos personaxes mais influintes e tamén más descoñecidos para a inmesa coletividade de Galiza.

Un documental que reconstrúe a vida e actividade de Alexandre Bóveda (1903-1936). Facendista, economista, deseñador das Caixas de Aforros de Ourense e Pontevedra, impulsor do Estatuto de Galicia, integrante do Seminario de Estudos Galegos, cofundador e Segredario Xeral do Partido Galeguista e ante todo, bon e xeneroso, “entregado á causa galega”, como el gostaba dicir.

Escomezando no seu Ourense natal donde Bóveda nace, é mozo e fai-se home, ate a chegada á súa “amada Pontevedra” e posterior exilio, e finalmente o dramático final do protagonista, A FAZAÑA da LIBERDADE é concebida coma unha visión áxil pero sen deixar de afondar no conflicto.

Esta obra biográfica será sempre acompañada dunha explicación do contexto histórico, lugares, axentes e causas que diseñaron o espazo e o tempo de Alexandre Bóveda. Representando así a unha das etapas mais floridas e emocionantes da historia contemporánea Galega.

segunda-feira, 14 de outubro de 2013

Por que en Montecubeiro?

Carmen Sarille

Montecubeiro queda a uns 20 quilómetros de Baralla. Montecubeiro foi un inferno naquel 1937 no que se produciu a matanza de quince mulleres e homes asasinadas polo franquismo. Con biografías que desdín ao alcalde de Baralla. Nada fixeran. Montecubeiro é, por iso, o lugar elixido para honrar as vítimas e reclamar xustiza pola represión que comezou co golpe militar do 36

Sermos Galiza-  María Laxe 
Unha grande pedra de dez toneladas de peso recolle o nome das quince persoas asasinadas en Montecubeiro. Tres son mulleres. Ao pé do monumento promovido por Manuel Sarille, irmá de Carme, unha das asasinadas, vaise realizar este día 13 de outubro o acto nacional convocado pola Iniciativa pola Memoria en desagravio e homenaxe ás vítimas, de condena da impunidade e contra a apoloxía do franquismo. Reclamarase, máis unha vez, a derrogación da Lei de Amnistía do 77 que ergueu un muro de silencio e deixou libres aos asasinos. 
"As mozas Virxinia Meilán, Manuela Graña e Carme Sarille foron das primeiras asasinadas"
En Montecubeiro a memoria das quince persoas asasinadas latexa aínda, ao pé da antiga casa da Unión de Labradores na que se quería montar unha biblioteca durante a República. O franquismo cebouse con saña nesta parroquia de Castroverde de onde era viciño Bonifacio Sarille Lenceiro, líder da Unión de Labradores que canda dous compañeiros fuxiron ao monte despois do golpe militar, o que alertou aos sublevados da posíbel creación dun grupo de resistencia na zona. O masacre veu despois, para rematar con calquera fasquía dun tempo no que en Montecubeiro se soñaba coa forza revolucionaria dunha biblioteca. 

As tres mulleres foron das primeiras vítimas do masacre. A costureira Virxinia Meilán -acusada de ter un amante- a moza que intervira nun acto dun primeiro de maio, Manuela Graña e mais Carme Sarille Lenceiro, irmá de Bonifacio, o mozo fuxido, mais tamén de Manuel, o supervivente que perseguiría unha teima o resto da súa vida: recuperar a memoria das vítimas. “Entre os toxos, sobre a neve, na seca e nas enxurradas, / tres mapoulas iluminan/ noite e día Montecubeiro:/ Virxinia, Carmen, Manuela./ Eran fermosas como pétalos. / Perduran como penedos”. Son versos de Claudio Rodríguez Fer dedicados á memoria das tres mozas masacradas na parroquia de Castroverde, unha das voces que se sentirá na homenaxe ás vítimas do franquismo deste domingo. 

O sobriño de Carmen e Bonifacio e fillo de Manuel, Xosé Manuel Sarille -ex-presidente da Mesa- escribiría a historia dos seus na novela Polos fillos dos fillos, publicada en 2004, aínda vivo seu pai, testemuña de excepción do masacre. 
Ao mestre Arximiro Rico "cortáronlle os testículos. Quitáronlle os ollos. Cortáronlle a lingua. E rematárono a paus e a tiros de escopeta”
Canda as tres mulleres, quitáronlle a vida a dous irmáns de Manuela, Manuel e Xosé Graña Rico, ao directivo da Unión de Labradores, Antonio Pereira, ao fillo dun mestre paseado tamén no 36, Xosé Palmeiro, ao labrego Manuel López, ao barbeiro Xosé Freire, ao mestre de San Bernabé, Arximiro Rico ou ao muiñeiro Xosé Veiga López: até quince nomes de vítimas que non cometeran máis delito que o de confiar nun mundo mellor. 

Entre eles, Arximiro Rico, mestre e promotor do teatro popular, unha figura que ten estudado o profesor Narciso de Gabriel nun libro sobre a súa figura no que narra o brutal asasinato. “E na serra de Montecubeiro aconteceu o que resulta máis estremecedor. Cortáronlle os testículos. Quitáronlle os ollos. Cortáronlle a lingua. E rematárono a paus e a tiros de escopeta,” escribe de Gabriel do mestre exemplar que foi substituído pola filla dun dos que participou no seu “paseo”. 

Por que Montecubeiro? A só vinte quilómetros de Baralla sitúase esta parroquia de Castroverde na que os anos non poden cunha memoria tráxica e inxusta que masacrou a quince veciños e veciñas, xente nova e con ilusións das que ninguén foi quen de transmitir maldade algunha. Montecubeiro, porque ao pé da grande pedra cos seus nomes o “será porque o merecían” do alcalde de Baralla síntese aínda máis lacerante.

Mayor Zaragoza reclama en Montecubeiro a creación dunha comisión da verdade e unha ampliación da Lei da Memoria Histórica

Foto da IGM
Interveu por teléfono no acto de homenaxe ás vítimas do franquismo, celebrado en Castroverde

domingo, 13 de outubro de 2013

"Papá, mamá: executaranme mañá. Quero darvos ánimos"

Flor e Xosé Humberto Baena
Traducción Estación Atlántica

O último fusilado galego do franquismo foi Xosé Humberto Baena Alonso, obreiro metalúrgico, de 24 anos de idade, militante do PCE (m-l) e do FRAP. Ao cumprirse o 38 aniversario do feito falamos coa súa irmá, María Flora Baena 

Javier Coria - Memoria Pública 11/10/13
O 27 de setembro de 1975, un Consello de Guerra solicitou catro penas de morte por atentados contra membros da policía franquista. Das catro penas de morte se dictaron tres, para Manuel Blanco Chivite, Vladimiro Fernández Tovar e Xosé Humberto Baena, cumpríndose esta última e conmutadas as outras por 30 anos de prisión. Aos poucos días sucedéronse outros Consellos de Guerra, onde se chegaron a pedir 11 penas de morte máis. O 27 de setembro, xunto a Xosé Baena, tamén foron fusilados -reusaron o garrote vil- os seus compañeiros de partido José Luís Sánchez Bravo e Ramón García Sanz, e os militantes de ETA político-militar Angel Otaegui e Juan Paredes Manot (Txiki).

A acusación contra o seu irmán foi pola morte do policía Lucio Rodríguez. Que lles contou Xosé sobre isto?

O meu irmán sempre dixo que el non tiña nada que ver co delito do que se lle acusaba, non coñecía de nada a este señor e, ademais, non soubo do que o acusaban ata 15 días logo de estar detido.

No Consello de Guerra Sumarísimo non se presentou nin unha soa proba material -nin de balística, nin de pegadas- nin testemuña algún e, en cambiou, se desestimaron 124 probas da defensa. O xuíz instrutor, o coronel Mariano Martín Benavides, tardou 20 minutos en rexeitar as probas, nun xuízo que durou en total 3 horas, e iso que se pedían catro condenas de morte. Sen garantías procesales de ningunha clase... Podemos falar dun asasinato de Estado?


Naturalmente que foi un asasinato de Estado.

Pódese dicir que a acusación xa tiña o veredicto sinalado polo poder político, e os papeis repartidos para cada un dos acusados. Deuse o caso que algúns dos imputados no posterior Consello de Guerra chegóuselles a acusar de atentados que ocorreron mentres eles estaban en prisión, pero sigamos...


A súa familia, especialmente os seus pais mentres viviron, levan un longo proceso pola reparación moral e pola anulación do Consello de Guerra que condenou ao seu irmán e os seus compañeiros. Como está a situación desta demanda?

Primeiro o meu pai intentou en 1977 reabrir o caso, pero en canto viron do que se trataba non lle admitiron a documentación.

En 2002, levamos o caso ante o Tribunal Constitucional, que nos respondeu que en 1975 aínda non existía a Constitución, polo que quedaba fóra das súas atribuciones.

¡Que bonito!, como non existía a democracia, non defendemos aos que deron a vida por ela.


Iso parece. Logo, levámolo ao Tribunal dos Dereitos Humanos da Haya e a súa resposta foi que en 1975, España non asinara o tratado de DD. HH. e, polo tanto, tamén quedaba fóra dos seus atribuciones (coma se os dereitos humanos houbese que asinalos para que sexan aplicables).

Sobre o ano 2010, recorremos á ONU e a súa contestación foi que, como o caso fora revisado polo Tribunal de DD. HH., quedaba excluída a revisión pola súa banda.

Agora, temos o sumario en Arxentina coa xuíza Servini, xunto con outros centos de afectados pola ditadura franquista. Neste momento hai 9 imputados, 4 dos cales están en busca e captura pola Interpol (aínda que un deles xa faleceu). España pon numerosos impedimentos, entre eles, a Lei de Amnistía de 1977. Entre os imputados está Fernando Suárez, axudante do Fiscal no Consello de Guerra contra o meu irmán. Outro deles é o suegro de Ruíz-Gallardón, o ex ministro franquista José Utrera Molina. Como poderás ver, moi difícil que se faga xustiza neste caso, sendo o seu yerno o Ministro de Xustiza.

Fai uns días, como me comentaba, a xuíz arxentina María Servini dictó orde de detención contra catro torturadores do franquismo. Como recibiu a noticia?

Con moita alegría e esperanza.

Son xa 38 anos desde aquela noite tan longa, desde aquela pólvora da mañá... parafraseando ao cantante Eduardo Aute. Ten esperanzas de que algunha vez fágase xustiza coas vítimas do franquismo?

A esperanza é o último que se perde, pero sendo realista vexo difícil que a xustiza chegue a tempo.

Que lle di aos que abogan por non abrir vellas feridas, e que a Lei de Amnistía resolveuno todo.

Diríalles, en primeiro lugar, que esas persoas que pensan así seguro que non teñen ningún familiar desaparecido nunha fosa ou nunha cuneta ou que fose, como o meu irmán, injustamente asasinado.

En segundo lugar, as feridas, para que curen, hai que limpalas e curalas desde dentro. Non se poden pechar en falso, pois esa dor queda aí e á mínima reábrense.

Cal é o último recordo ou imaxe que ten do seu irmán?


Recordos teño miles deles, pero o último é velo tralas rejas, esposado, coa mirada triste, tratando de gardar a compostura diante do meu pai e do meu e, ao mesmo tempo, dándonos ánimos.

Si quere engadir algo máis...

Podería dicir moitas cousas, pero o máis importante é esperar e confiar en que, por fin, devólvanlle o seu honor e recoñezan públicamente que o que fixeron con el foi un asasinato.

Tamén recordar e agradecer a todos os seus amigos que no día do aniversario durante estes 38 anos, sen fallar un só día, recórdano facéndolle unha homenaxe no cemiterio de Pereiró diante da súa tumba.
A vostede tamén lle agradezo que se acorde del.

Na última carta de Xosé Baena aos seus pais escribiu:


"Papá, mamá: Executásenme mañá. Quero darvos ánimos. Pensade que eu morro, pero que a vida segue. Recordo que na túa última visita, papá, dixéchesme que fose valente, como un bo galego. Funo, asegúrocho. Cando me fusilen mañá pedirei que non me tapen os ollos, para ver a morte de fronte."

terça-feira, 8 de outubro de 2013

Homenaxe na Volta dos Nove en Baredo - Baiona

Amigas e amigos do IEM
vindeiro domingo 13 de outubro, ás 13 horas, volveremos  reunirnos en torno al monumento "Volta dos Nove", na curva da Bombardeira (Baredo - Baiona). Un ano máis, familiares, veciñas e veciños lembraremos a memoria dos nove veciños miñoranos asasinados pola represión franquista na madrugada do 15 de outubro de 1936, á altura do quilómetro 58 da estrada Baiona - Camposancos.
A sinxela homenaxe do domingo consistirá nun momento de recollemento fronte ao monumento, obra do escultor Fernando Casás, unhas breves palabras do historiador Carlos Méixome, director do IEM, e unha ofrenda floral.

Os tres grupos do Concello de Lugo apoian unha condena á ditadura franquista

Traducción Estación Atlántica

Os tres grupos políticos do Concello de Lugo --PP, PSOE e BNG-- apoiaron este luns unha iniciativa, impulsada polos nacionalistas, de condena á ditadura franquista, aínda que os populares esixiron que se fixese no marco da Lei de Memoria Histórica

Lugo, 7/10/13 (EUROPA PRESS)
Os tres grupos políticos do Concello de Lugo --PP, PSOE e BNG-- apoiaron este luns unha iniciativa, impulsada polos nacionalistas, de condena á ditadura franquista, aínda que os populares esixiron que se fixese no marco da Lei de Memoria Histórica.

"Vostedes non me veñen a dar carnés de galego nin de demócrata; a miña nai ten familiares directos represaliados pola ditadura franquista", sentenciou o portavoz municipal do PP, Jaime Castiñeira, quen intentou que a condena estendésese a todas as "ditaduras", aínda que finalmente aceptou a moción nacionalista con esa corrección da Lei da Memoria Histórica.

O portavoz municipal do BNG, Antón Bao, xustificou a moción por "defender" os intereses das "250 vítimas da ditadura" na cidade e as máis de 8.000 no conxunto da provincia.

Con dita defensa, quérese ademais desposuír á cidade e ás súas rúas "de calquera alusión á ditadura ou a personaxes que interviñeron na mesma, aínda que a citada cuestión resolverase o próximo mes.

O alcalde lucense, o socialista José López Orozco ha apelado a aproveitar o pleno deste luns non só para condenar "dun modo claro o franquismo e a ditadura", senón para facer "unha aposta por unha democracia de convivencia, de desenvolvemento, de igualdade".

Previamente, a totalidade dos 24 concelleiros (11 do PP coa ausencia de Arcadio Silvosa por enfermidade, once do PSOE e os dous do BNG) condenaban o atentado no concello de Beade.

sexta-feira, 4 de outubro de 2013

A Asoc. Viguesa pola Memoria Histórica do 36 demanda pola vía xudicial a derriba da cruz do Castro


Traducción Estación Atlántica
O Contencioso deberá pronunciarse - O TSXG rexeitou o anterior recurso da asociación
 
Faro de Vigo - Redacción 04.10.2013
A Asociación Viguesa pola Memoria Histórica do 36 presentou o pasado 11 de setembro unha nova demanda ante o Xulgado do Contencioso-Administrativo número 2 de Vigo solicitando que ordene a derriba da cruz do Castro. A reclamación argumenta que este elemento arquitectónico atenta coa protección dos dereitos fundamentais ao tratarse dun símbolo franquista e o colectivo pide que o xuíz pronúnciese sobre o fondo da cuestión. O Tribunal Superior de Xustiza de Galicia (TSXG) rexeitou o pasado mes de xuño o recurso da asociación contra a sentenza do Contencioso número 1 de Vigo, que se declarou non competente no asunto e que ordenou ao Concello de Vigo resolver sobre a petición de derriba (habíase denegado por silencio administrativo).

Trala negativa municipal no Xunta Local de Goberno do pasado 3 de marzo, a Asociación da Memoria Histórica decidiu demandar esta resolución pola vía xudicial. No último pleno municipal foi rexeitada unha moción do BNG solicitando a derriba. PSOE e PP argumentaron que xa non ten connotaciones franquistas.

quinta-feira, 3 de outubro de 2013

Autobús desde Vigo ao acto de Montecubeiro


A Asociación Viguesa pola Memoria Históirca do 36, pon un autobús para as persoas que queiran achegarse connosco a Montecubeiro. O prezo do viaxe é de 12 € e o xantar de 15 €. A saída  será ás 8.20 horas da Avda de Madrid (frente sanatorio Concheiro)
 
As persoas interesadas que o fagan a este correo telmocomesanha@gmail.com ou o tfn 986241497 Telmo Comesaña
 
Data limite luns día 7    
Nota: as persoas que vaian coa organización de Vigo non teñen que facer ningunha outra xestión 
 
Acto de homenaxe ás vítimas do franquismo en Montecubeiro. Iniciativa Galega pola Memoria.

O próximo 13 de outubro, a partir das 12'30 h. da mañan, haberá en Montecubeiro (parroquia do concello de Castroverde, en Lugo), un acto de homenaxe e desagravio ás vítimas do franquismo, onde está un monolito que lembra o asasinato de 15 persoas nesa parroquia no 36 por parte dos franquistas.

Dito homenaxe celébrase como unha especie de resposta sensata e civilizada ás declaracións de certo alcalde dun concello limítrofe a Castroverde -Baralla-, que o único que conseguiron é retratar como un franquista "de-toda-a-vida" a ese persoeiro. A Iniciativa Galega pola Memoria -coordenadora galega de grupos memorialistas-, entidade organizadora dese acto, quere dar unha resposta forte e chea de valores cívicos profundamente ancorados en principios liberadores a tais manifestacións do innomeable alcalde. Manifestacións que conforman unha verdadeira apoloxía do franquismo, unha defensa duns principios própios do franquismo máis reaccionario. Feito este, que só é posible pola non penalización da exaltación do franquismo, inxusta medida que ven funcionando desde a promulgación da Lei de Amnistía do ano 1977, que fixo posible que os criminais e as vítimas foran postos nun mesmo nível. A Iniciativa Galega pola Memoria posiciónase desde sempre en contra da dita apoloxía do franquismo, e tamén a favor da derrogación da Lei de Amnistía do 1977, que só conduce e conducíu á impunidade dos crimes franquistas. Por todo isto, convocamos este acto de homenaxe ás vítimas do franquismo do día 13 de outubro, que terá a seguinte programación:

- Intervención do alcalde de Castroverde, máxima autoridade local, Sr. Xosé María Arias.

- Intervención do representante do Delegado da Deputación de Lugo de Cultura e Turismo, Sr. Mario Outeiro.

- Intervención dun membro da Iniciativa Galega pola Memoria, en concreto, o profesor e poeta lucense, Sr. Claudio Rodríguez Fer.

- Intervención dun persoeiro coa suficiente conexión co mundo da cultura, da educación e da non violencia, como é o profesor Federico Mayor Zaragoza, ex-director da UNESCO de 1987 a 1999, e presidente da Fundación Cultura de Paz.

- Actuación da artista galega Mercedes Peón.

Para rematar o acto, a xente que así o decidira podemos ir xantar a Castroverde, ao restaurante A Pereira-2, onde temos contratado alí un menú para celebrar conxuntamente tal evento. Podédesvos apuntar a este xantar -cun prezo de 15 euros por cabeza-, na seguinte ligazón:

 
Só tedes que encher o formulario que sae logo de premer na ligazón para anotarse ao xantar. É obrigatorio poñer unha conta de correo electrónico, caso de  que non a teñades, poñede a  de alguén coñecidx.

quarta-feira, 2 de outubro de 2013

«Hai un baleiro de información sobre a Postguerra entre os anos 1940 e 1960»


Xerais 27/9/13
Xosé Álvarez Castro: «Impresionan as persoas que eran nenos e sufriron a represión sobre os seus achegados». Entrevista arredor de «Pontevedra nos anos do medo»

O suplemento Faro da Cultura, de Faro de Vigo publicou o 26 de setembro unha entrevista de Lourdes Varela a Xosé Álvarez Castro polo seu libro «Pontevedra nos anos do medo. Golpe militar e represión (1936-1939)». 

Pontevedra nos anos do medo (Edicións Xerais) é o resultado de varios anos de investigación levada a cabo por Xosé Álvarez Castro, licenciado en Xeografía e Historia e que na actualidade imparte clases no IES de Sanxenxo. A Fundación Alexandre Bóveda concedeulle en 2011 o VI Premio “Día da Galiza Mártir” á recuperación da memoria histórico.

– Para a elaboración deste libro, recorreu Vde. a fontes documentais inéditas. Cales foron ditas fontes e como se arranxou para acceder a elas?

– Poderiamos agrupar estas fontes en dous monllos: por unha banda, o estudo polo miúdo da documentación depositada en arquivos militares (AIRMN de Ferrol), Centro Documental da Memoria Histórica (Salamanca) e diversos fondos en arquivos locais que aportaron en ocasións información moi relevante; por outro lado, tiven acceso á documentación de persoas represaliadas: falo de cartas, diarios… Canto ao propio acceso,os depositados nos arquivos non presentaron máis dificultades que a dispersión e, nalgún caso, deficiente clasificación dos mesmos; os privados foron facilitados por familiares ou outras persoas depositarias. Destacaría pola súa atención o persoal do arquivo militar de Ferrol.

– Tamén recolleu testemuñas orais. Cales foron as que máis o impresionaron e/ou as que máis o sorprenderon?

– Sempre impresionan as dalgunhas persoas que eran nenos naquel momento e que viviron e sufriron a represión sobre os seus achegados, pero as que máis emoción me causaron non eran orais, senón as derradeiras cartas de condenados a morte como unha do mestre Segundo Abal ou algunha en petición de indulto. As máis sorprendentes foron as que elaboraban un relato mítico sobre represores ou represaliados, que non concordaba cos coñecementos que se tiñan do acontecido a través doutras fontes.

– Co paso dos anos, a desaparición física das persoas que viviron directamente a Guerra Civil e Posguerra inmediata vai supoñer unha lagoa histórica irrecuperable ou todo o que había que contar daqueles anos xa está suficientemente relatado? En calquera caso, que é o que, a pesar de todo, aínda falta por mostrar?

– A desaparición de calquera persoa sempre supón un baleiro irrecuperable e unha perda de información, pero na actualidade coñecemos bastante ben as liñas básicas do sucedido arredor do golpe militar e mais a represión subseguinte, pero pode producirse un baleiro de información sobre épocas posteriores, por exemplo sobre a xeira entre 1940 e 1960. As áreas menos traballadas serían as relacionadas cos aspectos económicos da represión (incautacións, cambio de propiedades, etc), a represión das mulleres…

– Se facemos unha comparación entre Pontevedra e Vigo, en que cidade houbo máis resistencia aos sublevados franquistas e en cal delas se desatou unha maior represión por parte dos vencedores?

– Non é comparable o acontecido nestas cidades, pois as diferenzas en poboación, actividade política ou sindical, etc, son moi grandes. En Vigo tivo lugar unha maior resistencia o día do golpe e posteriores e tamén sufríu unha represión maior en termos cuantitativos. Canto ás prácticas represoras, son semellantes, se ben Pontevedra pode diferenciarse polo papel relevante asumido pola Garda Cívica, dirixida polo deputado Victor Lis.

– Que Pontevedra fose a cidade na que residía Castelao ou que alí se fundase tamén o Partido Galeguista influíu en algo para que a represión fose especialmente dura?

– Ao meu entender, non; aínda que houbo galeguistas executados, presos e represaliados, foron outros grupos como os comunistas, socialistas, sindicalistas e agrarios os máis perseguidos.

– Se Alexandre Bóveda estivera residindo en Santiago (como o avó de Mariano Rajoy, que participou moi activamente na redacción do estatuto do 36 e conseguiu sobrevivir sen marchar de Galicia), tamén tería sido executado.

– É difícil facer historia ficción, pero a significación política de Bóveda era moito máis destacada: a súa importancia como“ motor de explosión” do partido, a aposta pola participación na Fronte Popular e o seu evidente labor dentro do Comité de Defensa da República no goberno civil facían case imposible escapar da morte.

– Unha das características deste seu libro é o achegamento que Vde. fai ás historias das vidas das vítimas. Que obxectivo procurou ao facer este enfoque?

– O feito de ser fusilados en Pontevedra personaxes de gran proxección política ou social como Bóveda,Amancio Caamaño, Ramiro Paz, José Adrio, entre outros, deixou en segundo plano a outras persoas que tamén padeceron morte ou persecución e que son as grandes descoñecidas entre a poboación;dando a coñecer a historia de persoas como os irmáns Gama, líderes agrarios como Victor Moldes ou Juan Magdalena, os Zbarsky, etc acadamos un coñecemento moito máis real e completo do que pasou naqueles anos.

– En quen se cebou máis a represión en Pontevedra: nos comunistas, socialistas e anarquistas…ou nos galeguistas?

– En todos eles, se ben os anarquistas tiñan unha presenza reducida na capital; tampouco podemos esquecer a represión sufrida por militantes dos partidos moderados como Unión Republicana ou Esquerda Republicana así como sindicalistas, agrarios…

– Fálase da Pontevedra galeguista, pero, ao remate da guerra, non é certo que a burguesía pontevedresa destacou por abrazar (moi emotivamente) a causa do franquismo?, e falo, en comparación con outras cidades galegas e españolas…

– Este fenómeno non foi moi distinto que noutras cidades;o réxime franquista, logo de consegurir a neutralización dos seus opoñentes, articulou canles para integrar a determinados sectores da poboación. No caso dalgúns galeguistas, para entender o sucedido, deberiamos remontarnos á escisión de Dereita Galeguista, oposta á participación na Fronte Popular e cunha concepción da sociedade coincidente en gran medida coa dos golpistas. É entre membros desta corrente onde se atopan os máis coñecidos persoeiros que se adhiren ao franquismo. Aínda así, non se libraron dos ataques de sectores do réxime como os falanxistas.

terça-feira, 1 de outubro de 2013

Redondela acolhe XIII ediçom da Galiza Combatente dedicada a Maria Araújo

A combatente galego-cubana Maria Araújo será homenageada nos atos organizados por NÓS-UP para comemorar o Dia da Galiza Combatente.
Maria Araújo, dous combates, umha mesma luita é a legenda da iniciativa que se desenvolverá ao longo do domingo 13 de outubro .
Ato político, oferta floral e jantar de confraternizaçom
Às 13 horas na praça da Constituiçom de Redondela terá lugar um ato político no que intervirám Eva Cortinhas, em representaçom da Mesa Nacional de BRIGA e Gustavo Luca de Tena pola Associaçom de Amizade Galego-Cubana Francisco Villamil.
Rebeca Bravo, porta-voz nacional de NÓS-UP encerrará o comício que será amenizado com a voz e a música do cantor-compositor Tino Baz.
Posteriormente, às 14.30 h,  na ponta da praia de Cesantes, a poucos metros da ilha de Sam Simom, que durante anos foi um campo de concentraçom, terá lugar umha oferta floral às vítimas do fascismo.
A jornada finalizará com um jantar de confraternizaçom. Para poder assistir cumpre reservar lugar no telefone 669 778 474 ou bem no co-e da Unidade Popular.
Caderno biográfico de Maria Araújo
NÓS-Unidade Popular editará um caderno com a biografia da revolucionária comunista galego-cubana, no que também se reproduzirá umha entrevista realizada em 1975, asssim como o testimónio da sua filha, a dirigente feminista e comunista cubana Dora Carcanho.

A comisión pola Recuperación dá Memoria Histórica da Barbanza participará nun acto de desagravio ás vítimas do franquismo

A comisión pola Recuperación dá Memoria Histórica de Barbanza participará no acto en desagravio ás vítimas do franquismo que terá lugar o día 13 en Castroverde, en Lugo, ás 12.30 horas. A entidade conta coa colaboración dos concellos de Muros, Rianxo e Noia, o que lle permite pór a disposición dos veciños interesados en asistir un autobús. Quen desexen acudir deberán abonar 20 euros en concepto de comida e transporte. As anotacións terán que crmhbarbanza@gmail.com . O presidente da Comisión, Xan Hermida, tamén efectuou unha valoración do tratamento que está a recibir nos distintos concellos a moción presentada pola entidade para condenar as declaracións do alcalde de Baralla sobre o franquismo e solidarizarse coas vítimas. Hermida asegurou: «Estamos atopando unha postura obstrucionista nalgúns concellos do PP». Indicou que nalgúns concellos a iniciativa non se incluíu na orde do día ou que se impediu abordala por vía de urxencia. Finalmente, o presidente referiuse ao informe da ONU que, dixo, referenda o traballo realizado polas comisións de Recuperación dá Memoria Histórica. Hermida manifestou que debe elaborarse un plan estatal de procura dos desaparecidos, tal e como afirma a ONU.