O Alcalde socialisto de Vigo é condenado pola xusticia a derrubala de urxencia pero segue negándose

quarta-feira, 30 de junho de 2010

Holocausto en Galicia



Tradución da Estación Atlántica

Fai uns días tiven a oportunidade de percorrer terras de Aranga (A Coruña) e Guitiriz (Lugo) nunha marcha organizada pola Comisión pola Recuperación dá Memoria Histórica dá Coruña (CRMH) xunto coas asociacións culturais "Roxín Roxal" de Paderne e "Eira Vella" de Betanzos. Foi unha ruta polas fosas dos represaliados da ditadura, foi unha ruta pola ignominia humana. É difícil entender como os golpistas do 36 puideron chegar a cometer tales atrocidades, con tanta brutalidade... sen remordimientos. É difícil entender como os homes poden converterse en auténticas alimañas. Pouca diferenza vin entre o ocorrido no noso país e o acontecido na Alemaña nazi ( Betanzos tivo o seu propio campo de concentración).

Moitos inocentes foron disparados por detrás ou no cranio. Sacados de noite das súas casas onde non volverían xamais. Desde a tristemente famosa Ponche dá Castelá lanzábanse ao río Mandeo ducias de vítimas procedentes da Coruña , Asturias e Ferrol (algúns aínda levaban posto o mono de traballo dos estaleiros da Construtora- Bazán). Na igrexa de Santa Mariña de Guitiriz un veciño relatou que, ao remover terra no atrio, empezaron a aparecer corpos de represaliados. Que o primeiro levaba unha lanilla ( peza característica dos mariños militares). Moi posiblemente alí enterrado estea un mariñeiro do Arsenal de Ferrol.

O terror estaba perfectamente planificado. Os corpos abandonábanse nas fronteiras , nas zonas limítrofes de España/ Portugal , Asturias / Galicia ou , como neste caso nos límites de concello , provincia e partido xudicial. Con isto buscábase entorpecer aos familiares a recuperación dos corpos ou datos do lugar de enterramento. Algo que, desgraciadamente, conseguiron na maioría dos casos.

Homenaxear aos homes e mulleres que deron a súa vida pola liberdade foi unha experiencia enriquecedora, emotiva e que debe ter continuidade. É de recoñecer o gran labor que están facendo as Comisións pola Recuperación da Memoria Histórica, neste caso a da Coruña, realizando un traballo que lle corresponde aos gobernantes e que lamentablemente non fan.

Ese día, ao pasar por diante dunha unha taberna, a xente deixou por uns segundos de mirar o partido televisado para observarnos a través da fiestra. Miraban con curiosidade, como preguntándose quen sería aquela comitiva.

Por un momento, só por un momento, pensei que os asasinos conseguíseno . Que conseguisen borrar as pegadas dos seus abominables delitos e tamén a memoria dun país. Un país absorto , embobado co Mundial de fútbol. Completamente alleo a que ao pé das súas casas tiveron lugar os feitos máis sanguentos dun dos maiores xenocidios de Europa.

Francisco Maceira

Ferrol

segunda-feira, 28 de junho de 2010

“A SEGUNDA REPUBLICA EN GALICIA – Memoria, mito e historia”



ENVIADO POR: Ateneo Republicano de Galicia

PRESENTACIÓN DEL LIBRO

“A SEGUNDA REPUBLICA EN GALICA – Memoria, mito e historia”

(EDICIONES TREA)

AUTOR: D. EMILIO GRANDIO SEOANE

PRESENTADOR: D. CÁNDIDO BARRAL ALVARELLOS

EMILIO GRANDÍO SEOANE es profesor Titular del Departamento de Historia Contemporánea y de América de la Universidad de Santiago de Compostela. Es autor de varios libros y artículos sobre la II República , la Guerra Civil y el Franquismo. Colaborador habitual del Ateneo Republicano de Galicia.

El régimen democrático surgido después de las elecciones del 12 de abril de 1931 sigue siendo un mundo ajeno, misterioso y hermético. La Segunda República es una gran desconocida para la inmensa mayoría de la sociedad gallega. En este trabajo se pretende un primer acercamiento a lo que ha significado aquel régimen desde el análisis histórico actual, a partir de las investigaciones concretas sobre temáticas que fueron y siguen siendo objeto de controversia en el ámbito historiográfico de la Segunda República. Aspectos cruciales en la interpretación de aquellos años entre 1931 y 1936 fueron la proclamación del régimen, o sistema de partidos, el poder local, las elecciones, las relaciones de la República con la Iglesia, los hechos revolucionarios de octubre de 1934 o los meses de gobierno del Frente Popular. En las nuevas realidades del presente, surgen nuevos temas que no fueran actualizados a finales de los setenta y principios de los ochenta del siglo XX. Los avances historiográficos de los últimos años necesitan ser explicados. La obra tiene la intención de divulgar el conocimiento sobre esos cinco años que cambiaron el rumbo del siglo XX gallego.

MARTES, 6 DE JULIO DE 2010 - 19:30 HORAS

AULA DE CULTURA DE CAIXA GALICIA (MÉDICO RODRÍGUEZ -A CORUÑA)

quinta-feira, 24 de junho de 2010

O 26 de xuño reimplantación da escultura 'Socrates' en Tui


O sábado as 8 da tarde, nos xardíns tudenses, volvera aparecerá Sócrates e soarán as músicas máis fermosas. Vinde todos a ver poñerse o sol da intolerancia 74 anos despois de aquel maldito ano. O himno de riego soará a trompeta para tirar o muro de ignorancia na ciudade de Tui.

Vinde pois ao solpor do 26 de xuño do 2010.

Presentación del acto:

ACTO 1

En 3 de maio de 1936, inaugurabase o busto a Sócrates, obra do profesor do instituto D. Benito Prieto Cousent coa colaboración dos alumnos da súa clase. Estaba instalada en España a II República

Sona acordes do himno de Riego

ACTO 2

Nacían novos tempos de expresión artística. Ese mesmo día, nos actos de inauguración decía o alumno Emilio Alvarez Blazquez:

Tui ten xa seu monumento a Sócrates.

É un anaco de granito enxebre arrincado das entrañas da terra galega.

Tui dende hoxe ten xa un templo á sabiduría.

E para vivir este novo día de xusticia e virtud, como reza a inscripción, escoitaremos a

Eduard Griej de su Perr Gynt, opus 23, acto 4: LA MAÑANA.

ACTO 3

Uns días despois da inauguración, mans oscuras e tenebrosas, PROFANAN, este símbolo da cultura universal. Aldraxan e decapitan o busto indo parar ás profundas augas do río Miño.

Escoitamos a Ludwing van Beethoven, que nos representa esta macabra acción co primeiro compás da 5ª sinfonía.

ACTO 4

Meses despois no 1936, veñen os tempos da barbarie, onde se mata por ter ideas.

Son tempos da guerra fratricida, tempos apocalípticos.

É a NEGRA SOMBRA, a que puxo música Xoán Montes ao poema de Rosalía.

ACTO 5

E tamén tempos de sonos, “imaxina que non hai nada polo que matar ou morrer, nin relixións tampouco, imaxina a toda a xente vivindo a vida en paz,” e John Lennom, ponlle música a Imaxina”

ACTO 6

Volve a democracia a este pais, a mesma que defendía Sócrates nas ágoras atenienses, e pasan 74 anos, e o pobo por susbscripción popular e a colaboración do Concello de Tui, restitue aquel monumento, símbolo da sabiduría, adicado a o noso Sócrates tudense.

Vivaldi pon música, coa su Primavera, a este acontecemento feliz.

ACTO 7

Leese a carta do antigo alumno do antigo instituto de Tui, que colaborou na escultura do busto orixinal, co profesor Benito Prieto Coussent inagurado el 3 de Maio de 1936, Emilio Diz Rodriguez.

“Me telefonea mi sobrino Suso para informarme de la colocación de una réplica del busto de Sócrates destruido en 1936 por el fanatismo y la ignorancia, no en vano la prensa local proclamaba que aquel pedestal no podía soportar el busto de una “deidad pagana”. Bien es verdad que las personas cultas, tanto de un bando como del otro, en que se dividieron los españoles, reprobaron el hecho que destacaba la incultura de sus autores.

Me gustaría estar presente en el acto señalado para el día 26 de los corrientes, pero vivo en las antípodas y mi avanzada edad no me permite el desplazamiento.

El busto era obra exclusiva de Prieto Cusent, sus discípulos, Álvarez y yo, nos limitamos a ayudarle a desbastar el bloque de piedra hasta dejarlo apto para su ejecución definitiva.

Prieto era además de un gran pintor un auténtico pedagogo que respetaba y alentaba la personalidad del discípulo. En esto se asemejaba en algo a Sócrates que - como en otro sentido, las comadronas- ayudaba a su interlocutor a “partear” las ideas mediante una serie de preguntas cuyas respuestas le llevaban a deducir por sí mismo el concepto que se trataba de esclarecer.

Es cierto que en todo tiempo y lugar hubo intransigencias, de lo que es muestra su contemporáneo el comediógrafo Aristófanes, que lo ridiculizó en su comedia Las nubes y así Sócrates, como su efigie en 1936, fue rechazado en vida y condenado a beber la cicuta, acusado de corromper a la juventud. Sabemos por sus discípulos que se enfrentó a la muerte con serenidad y una esperanza, no exenta de curiosidad en la otra vida que intuía.

Curiosamente, este hombre extraordinario que fija por primera vez la Filosofía en el hombre y la moral, este hombre digo, no dejó ningún escrito y su doctrina la conocemos a través de sus discípulos, principalmente Platón.

Celebremos hoy su resurrección en efigie, obra del escultor Rosendo González Martínez, y esperemos que esta vez tenga larga vida.

Orihuela, Junio de 2010
Emilio Diz Rodríguez

ACTO 8

O himno da alegría e tamén o de Europa. E hoxe moi noso. Estamos contentes. Socrates está no seu sitio, nos rendimos tríbuto aós seus creadores, a todos os que aquí estiveron, ahí tantos anos, naquel lonxano maio de 1936. Eles estarián ó noso lado fisicamente. Eles estarán con nos sempre no nosos espiritus e nos nosos corazóns.

Que viva a alegría é haxa paz e democracia para sempre no mundo e na nosa ciudade. Neste Tui de todos.

O Sr. Alcalde en nome de todos e a compañado de antigos alumnos descubrirá este monumento, namentras escoitamos o Himno da alegría e tamén o de Europa. Que sone Ludwing van Beethoven

Unha vez descuberto y el público ollando na mesma dirección de Socrates

A/o alumna/o do actual instituto, podería falar así

ACTO FINAL

Agora para rematar, desde esta esquina da esquina verde que é a nosa terra: Galicia. Desde os mellores sentimentos que poidamos ter os aquí presentes, mulleres e homes, nenos e nenas, cantemos o noso himno.O do Poema de Pondal e a música de Veiga. O noso País é quen canta. E faino na nosa lingoa, na lingoa eterna do noso pobo. A que temos que defender sempre

E unha boa voz debe entonar o Himno de Galicia

Para finalizar decir os presentadores:

Acabou o acto. Socrates está no seu sitio. Gracias a todos.


domingo, 20 de junho de 2010

“Os galegos fuxidos a Portugal na Guerra Civil eran uns sen papeis”


Diario de Ferrol Sábado, 19 de Junio de 2010

Organizada pola asociación Memoria Histórica Democrática, o profesor Ángel Rodríguez pronunciou onte en Sargadelos unha conferencia sobre os fuxidos galegos a Portugal a partir do estoupido da Guerra Civil.

Para o profesor da Universidade de Vigo resulta extraño “que non se saliente máis na historiografía española a importancia do Portugal de Salazar na vitoria franquista, sendo o seu gran aliado, base de aprovisionamento militar e centro de operacións conspirativas da oligarquía e militares franquistas”, suliñou.

Traxectorias > A partir de aí o profesor analizou a traxectoria dos galegos que saíndo do seu país chegaban a Portugal, para os que había varias solucións: “Quedarse pero cambiando a súa personalidade e ocupar os traballos que os portugueses deixaban, regresar a España ou introducirse nas redes de emigración e marchar para Arxentina, México ou Estados Unidos”. Para o investigador, o estatus dos galegos era “de refuxiados sen papeis, como moitos dos que agora veñen a España”. Rodríguez sinalou a gran presenza que nos anos 30 había en Lisboa de galegos e lembrou que dos 1.500 refuxiados que o embaixador da República Claudio Sánchez Albornoz puido evacuar da capital en outubro de 1936 “a maioría eran galegos, xa que o 90% dos españois de Lisboa a esas alturas eran galegos”.

Nunha documentada conferencia, o profesor vigués salientou a “colaboración que as redes republicanas, sobre todo desde Francia, levaron a cabo para axudar aos exiliados galegos”.

A charla pronunciada onte por Ángel Rodríguez no ciclo da asociación Memoria Histórica Democrática forma parte dun traballo que en breve verá a luz na Universidade de Vigo e que leva como título “Refuxiados galegos en Portugal durante a Guerra Civil”.

quinta-feira, 10 de junho de 2010

Publicación da nova páxina web do Proyecto Nomes e Voces hoxe 10 de xuño




Hoxe, xoves 10 de xuño a partires das 12.00 horas
Completando a convocatoria enviada días pasados, lembrámoslle que hoxe xoves 10 de xuño, a partires das 12.00 horas, o Proxecto “Nomes e Voces” fará pública en rede o novo deseño e contido da súa páxina Web nomesevoces.net

Esta nova aplicación está pensada como unha ferramenta de investigación e difusión dos resultados da investigación da represión franquista que o Proxecto Interuniversitario está a desenvolver desde o ano 2006.

A principal novidade son as bases de datos de imaxes, voces e nomes. Así, pódense consultar ás vítimas que sufriron a represión franquista en Galicia entre 1936 e 1939 - 14.704 nomes- a través dun resumo do seu proceso represivo xunto a unha imaxe e á súa voz ou a dun familiar onde nos relata a experiencia vital desa persoa.

Agardamos que esta noticia sexa do seu interese.
Recibe un cordial saúdo,
Chus Martínez

NOTA DE PRENSA
O PROXECTO “NOMES E VOCES” PUBLICA NOVA PÁXINA WEB


XOVES 10 de XUÑO

O Proxecto Interuniversitario “Nomes e Voces” publica en rede o xoves día 10 de xuño a súa nova Web nomesevoces.net, dedicada á difusión dos resultados da investigación que sobre a represión franquista está a desenvolver desde o ano 2006.

Este novo portal foi desenvolto pola empresa A Navalla Suíza, e conta cun novo deseño e un contido estruturado tematicamente, ofrecendo á comunidade científica e ao público interesado unha ferramenta de pescuda, visibilidade e interpretación histórica sobre un tema, o da represión franquista, que, pola información aportada, a análise á que están sometidos os datos e o feedback cos potenciais usuarios convértese en referente galego e estatal entre outras iniciativas dedicadas a este tema.

O Proxecto Interuniversitario “Nomes e Voces” está dirixido por Lourenzo Fernández Prieto e integrado por Emilio Grandío, Xose Manoel Núñez, Dionisio Pereira, Julio Prada, María Jesús Souto, Andrés Domínguez, Gustavo Hervella, Xurxo Pantaleón, Antonio Somoza e Chus Martínez como responsable da páxina nomesevoces.net. Está ideada como un espazo electrónico de pescuda no que ademais de darse conta da actividade investigadora, de realizar exposicións dixitais e de ofrecer un repertorio bibliográfico, aportamos como principal novidade as bases de datos de imaxes, voces e nomes. Así, pódense consultar ás vítimas que sufriron a represión franquista en Galicia entre 1936 e 1939 - 14.704 nomes- a través dun resumo do seu proceso represivo xunto a unha imaxe e á súa voz ou a dun familiar onde nos relata a experiencia vital desa persoa.

Na actualidade, os fondos do proxecto constan de máis de 15.000 imaxes dixitalizadas, e de 475 entrevistas. Con elas estanse a relacionar imaxes/nomes, fragmentos de audio/nomes e vítimas de fonte oral/nomes.

Así mesmo, e debido á intensa actividade científica que o grupo desenvolve tamén poñemos a disposición do usuario os textos e as conclusións que se elaboran a partir da asistencia de congresos, reunións científicas, moitos destes traballos son inéditos e a súa publicación moi difícil, o que incrementa o

valor intrínseco do que aquí expoñemos.

Un apartado importante polo que significa, é a presenza dunha bibliografía específica sobre a represión en Galicia que reúne os fondos públicos das bibliotecas da Universidade de Santiago de Compostela e que desde nomesevoces.net ofrecemos cunha sucinta descrición bibliográfica que permite todo tipo de buscas

A aplicación práctica da web concrétase en dúas liñas a desenvolver. A primeira delas é a que se establece entre o grupo de investigación e a sociedade civil e a segunda entre a grupo de investigación e os científicos sociais que están a preparar as súas teses e traballos de pescuda. Esta dobre relación establécese a través da oferta de datos a través das bases e, tamén, da posibilidade de poder acceder a informes específicos realizados con rigor máximo a partires dos traballos levados a cabo polos investigadores.

As múltiples demandas de buscas de datos –cunha media de 5.000 visitas mensuais- sobre os represaliados teñen xerado tamén unha frutífera relación coas persoas que consultan a Web na corrección de datos e no aporte de novos materiais gráficos e documentais constituíndo, deste modo un canal imprescindible para poder realizar o noso traballo en contacto cos familiares dos represaliados, feito este moi importante e que era unha das nosas intencións como grupo de investigación. O contacto con cidadáns que, de forma aleatoria teñen chegado a nós é, en boa medida, grazas á aposta firme pola comunicación a través da rede.

domingo, 6 de junho de 2010

Unha avenida de nome cuestionado


Tradución da Estación Atlántica

As asociacións da Memoria piden que Fernández Ladreda sexa retirado do rueiro de Pontevedra

José María Fernández Ladreda gozaba especialmente do recoñecemento público e durante a súa etapa como ministro deu nome a decenas de rúas e avenidas españolas. Varios municipios asturianos iniciaron xa en 1979 a retirada do seu nome do rueiro. O máis recente en expor o cambio foi Candás e as asociacións da Memoria piden que Pontevedra siga o seu exemplo. A súa argumentación? Fernández Ladreda non só apoiou a insurxencia militar e beneficiouse das prebendas do réxime franquista (entre elas unha carteira de ministro) senón que formou parte do aparello de represión.

S. R. - PONTEVEDRA 06 de junio de 2010 Fillo dun coronel, José María Fernández Ladreda foi militar e chegou a comandante, pero a súa verdadeira proxección conseguiríaa na actividade industrial e, especialmente, na carreira política: xa durante a ditadura de Curmán de Rivera chegou a ser alcalde e en 1933 obtén o acta de deputado. Ese día xurou fidelidade ás cortes republicanas, voto que revisou oportunamente xa o mesmo 19 de xullo de 1936 cando dá todo o seu apoio ao alzamento e faio en plena praza militar de Oviedo.

Arrinca así unha carreira ascendente que o levará a organizar nos seguintes meses as chamadas "compañías de voluntarios de Oviedo" e a prestar servizos ao coronel Aranda, uns "traballos" que o réxime recompensará xenerosamente ao industrial, de modo que só uns anos despois esta condición de rico empresario levarao ata encabezar o Ministerio de Obras Públicas.

E é a partir dese 1945 cando o nome de José María Fernández Ladreda multiplícase en decenas de rúas españolas, moi especialmente asturianas e galegas.

Por que un político mediocre en tanto nomenclátor local? Explícano as Asociacións da Memoria asturianas: "O motivo está no período histórico, un momento no que o halago ao ministro de quenda era o mecanismo habitual para conseguir os investimentos máis imprescindibles nun país sumido na miseria da postguerra".

A maiores, os historiadores conveñen en que "gustaba especialmente desta deferencia, nesa época outros ministros tiñan unha proxección idéntica e o seu nome non figura en tantas rúas, polo que a hipótese de traballo é que deixaba caer aos respectivos alcaldes que ese recoñecemento será un paso moi positivo para conseguir a obra solicitada, era un procedemento non excesivamente raro no franquismo".

E se de algo dera mostras Fernández Ladreda é de coñecer ben o mecanismo do Réxime. Consultado por este xornal, o recente Premio dá Crítica 2010 e comisario da exposición Memorial dá Liberdade, Enrique Acuña, explica que "ou que xa poden probar vos historiadores asturianos e non que se basea a retirada do seu nome ás rúas e avenidas é non só que fose un destacado membro do franquismo senón que formou parte do aparello de represión dentro dúas tribunais militares, desempeñando ou posto de vogal non consello de guerra sumarísimo de oficiais xerais, que se encargaba de xulgar aos militares que durante a guerra permaneceron leais á República".

Pero igual que chegou os recoñecementos (acumulou unha inxente cantidade de condecoracións, distincións civís, militares ou científicas e todo tipo de nomeamentos) desvanecéronse. Os primeiros en cuestionar tanto encomio foron os municipios asturianos, que maioritariamente optaron a partir de 1979 por retirar o seu nome das rúas.

O exemplo máis recente é Candás, en quen se fixan as asociacións da Memoria Histórica de Pontevedra para reclamar ao concello que actualice o nomenclátor local e retire o nome de Fernández Ladreda.

Sinalan que "as localidades asturianas conviñeron en que esa denominación oficial de rúa ou avenida de Fernández Ladreda é unha manifesta exaltación persoal da sublevación militar, a guerra civil e a represión da ditadura, conforme ao indicado no artigo 15 da Lei".

Informe da xuntanza na Consellería de Cultura. Venres día 4. Illa de San Simón


Xuntanza na Consellaría de Cultura sobre a Illa de San Simón.

Estiveron presentes:

Pola Consellaría:

Conselleiro de Cultura, Roberto Varela

Xabier Alonso, Director Xerente da Fundación Illa de San Simón

Polas Asociacións da memoria:

Manuel Monge (CRMH da Coruña)

Telmo Comesaña (Asociación pola memoria do 36 de Vigo)

Ricardo Gurriarán (Fundación 10 de marzo)

Xoán Carlos Garrido (Comisión pola memoria Sinhor Afranio)

Escusou a súa asistencia o colectivo republicano de Redondela que non podías desprazarse até Compostela.

Comezada a reunión manifestóuselle a nosa inquedanza ao coñecer pola prensa os plans da Consellaría cara a Illa de San Simón e presentóuselle a proposta de puntos mínimos aprobada e asinada polas asociacións, entendendo que non ten sentido entrar noutras consideracións sobre as que non se vai chegar a acordo debido as diferentes concepcións das que partimos a respecto da memoria histórica. Expuxo claramente que a nosa intención nesta xuntanza é como mínimo evitar a destrución de patrimonio, documentación, sinalizacións e conseguir que se nos permita realizar actividades relacionadas coa memoria histórica e de homenaxe as vítimas.

Mais o Conselleiro manifestou que non tiña porque haber diferencias a respecto da memoria, que seguramente podíamos confluír e entender a súa concepción de facer da Illa un lugar que non estivera simplemente relacionada coa vida, sen que iso queira dicir que non se respecte o feito da traxedia que tivo lugar alí e o feito histórico das vítimas.

Desde a dirección da fundación tamén se afondou en que a prensa non transmitiu ben o que se pretendía e que el na propia rolda de prensa de presentación das actividades insistiu nas súa preocupación pola memoria das vítimas. Diante disto comentouse o do nome, “illa do pensamento” e mesmo se lle dixo como é que habendo unha actitude integradora non se puido engadir ao nome o termo memoria, isto é, illa do pensamento e da memoria, pero o Conselleiro insistiu en que non era unha nova denominación da illa senón da programación.

En calquera caso, entrando xa en concreto nos puntos:

1º) Se respecta a musealización xa acometida na Illa en lembranza da Colonia Penitenciaria, incluíndo a exposición, as placas de homenaxe e as distintas propostas estéticas xa realizadas

Manifestóusenos que se ía respectar dita musealización e mesmo as dúas exposicións, se ben a da Illa da memoria específica sobre a represión houbo que retirala por inundación do espazo no que se atopaba. Mais que están dispostos a volvela a poñer unha vez restaurada. Tamén se aceptou que non se ía retirar ningún rótulo, monumento ou placa relacionada coa memoria histórica.

2º) Se facilitan as visitas de grupos promovidas polas asociacións memorialísticas.

Indicóuselle que “facilitar” vai máis alá de abrir as portas dada a insularidade do lugar, é preciso facilitar o transporte para desenvolver os actos.

O Conselleiro descoñecía os custo pero non se pechou en banda a isto, se ben el quería unilo a que se lle presentara unha proposta de actividade. Analizaría a proposta e vería a dispoñibilidade. Obviamente non financiaría unha actividade para “poñelos verdes”. El vía un problema en canto a interlocución, a quen financiar e a quen non, e como articular unha relación da Consellaría coas asociacións, para concretar este apartado.

3º) Se leva a cabo o Centro Documental sobre a Memoria da Colonia Penitenciaria da Illa de San Simón nun prazo razoable de tempo.

Non entendían moi ben a concreción desta proposta. De feito, consideraban que se xa existira eles non ían a desmantelala, pero que non sabían como levalo a cabo, non tiñan persoal, etc... O que se lle transmitiu foi fundamentalmente a preocupación polo estado da documentación que haxa en institucións e a nivel privado sobre a colonia penitenciaria e o desexo de que se faga un traballo de recompilación, e se facilite o acceso para a investigación e divulgación.

O Conselleiro falaba de que esa sería o labor do arquivo nacional que se estaba a implementar na cidade da cultura e que quizais ese sería a canle adecuada para realizar ese traballo.

Quedou no ar a concreción desta proposta sen rexeitar levala a cabo senón tomala en consideración para estudar como se podía levar a cabo.

4º) Se permite realizar o acto que, dende o ano 2006, se ven celebrando o día 18 de Xullo na Illa como homenaxe nacional ás vítimas do franquismo en Galicia.

No escrito que se lle enviou a prensa desde a Consellaría puña: Do mesmo xeito, o conselleiro asegurou que “non esquecermos a historia nin as vítimas, terán o seu lugar na Illa e honraremos a súa memoria neste espazo simbólico para a cultura e o pensamento”

Atendendo a isto manifestóuselle que se a Consellaría estaba disposta a levar a cabo o acto institucional de homenaxe as vítimas do franquismo que tradicionalmente se celebra en San Simón e senón é así se pensa colaborar coas asociacións para celebralo.

Non se lle pasou pola cabeza celebrar dita homenaxe e nin sequera se considera adecuado que a Consellería realice este tipo de actos. Pero estaban dispostos a colaborar economicamente co acto, o que lles preocupaba era saber quen era a “asociación” ou o interlocutor que asumía a organización do acto para chegar a un convenio ou mirar outra fórmula para o acordo.
OUTRAS CUESTIÓNS

O Conselleiro, en canto se empezou a falar doutras cousas, manifestou que consideraba que o tema da memoria non tiña porque ser cousa da súa consellería. De feito mostrouse favorable mesmo a convocar ao Consello da Memoria, pero indicou que lle proporía ao presidente pois el insiste en que non é tema que teña que ver coa Consellaría de Cultura mais alá da investigación e divulgación.

Preguntouse expresamente sobre a referencia que se facía no comunicado a “honrar a memoria” das vítimas e mesmo se aclarou a que clase de vítimas nos referíamos (non os que afogaron no 45, nin os do lazareto), desde o xerente e o Conselleiro insistiuse en que si había vontade por desenvolver actividades neste sentido mais non conseguimos que se fixera ningunha mención a ningún acto concreto.

A cuestión é que quizais poidamos conservar as conquistas realizadas a respecto da illa de San Simón, mais vai depender en parte do activismo que poidamos realizar e do noso esforzo. Non cremos que desde a Consellaría se faga unha política activa neste tema nin en ningún outro relacionado coa memoria histórica.

1º As placas, sinalizacións, e musealización vai conservarse pero é preciso insistir en que se restaure e amplíe a exposición “illa da memoria” centrada na represión franquista.

2º As visitas van ter que ir acompañadas dun programa de actividades. Compre ter en conta a illa e traballar na súa dinamización desde as propias asociacións. Non podemos deixar de períodicamente desenvolver actividades alí

3º O Centro Documental sobre a Memoria da Colonia Penitenciaria da Illa de San Simón hai que tratar de que se leve a cabo para evitar a dispersión e perda desta documentación, para isto hai que entrar en negociacións co xerente da Fundación para ver de chegar a un acordo a partir de propostas de actuación concretas.

4º Acto Nacional de homenaxe as vítimas do franquismo o 18 de xullo. Compre facer un encontro nacional sobre a memoria histórica este ano, coa máxima asistencia posible. Sería ven concretar un programa e organizar o acto canto antes. Propoño que haxa unha xuntanza o sábado 12 pola mañá en Vigo coas asociacións do sur para tratar de concretar un programa.

EN CONSECUENCIA, propoñemos que haxa unha XUNTANZA o sábado 12 de xuño pola mañá en Santiago con todas as asociacións e colectivos memorialísticos de toda Galicia para, entre outros temas que se poidan propor “in situ”, os seguintes puntos:


a) Valoración dos resultados da xuntanza co Conselleiro de Cultura e co Director-Xerente da Fundación Illa de San Simón.

b) Posición das asociacións respecto do acto nacional de homenaxe ás vitimas do franquismo en Galicia a celebrar en San Simón o vindeiro 18 de Xullo. Organización do mesmo.

c) ¿É necesaria algún tipo de coordinación entre as asociacións?. En caso afirmativo, discusión sobre as bases mínimas de acordo.

d) Outros.

Xoán Carlos Garrido
Dionísio Pereira