O Alcalde socialisto de Vigo é condenado pola xusticia a derrubala de urxencia pero segue negándose

sexta-feira, 27 de setembro de 2013

Acto Nacional de homenaxe ás vítimas do franquismo en Montecubeiro. Non á impunidade do franquismo. Pola derrogación da Lei de Amnistía de 1977

IGM 26/9/13
O próximo 13 de outubro, a partir das 12'30 h. da mañan, haberá en Montecubeiro (parroquia do concello de Castroverde, en Lugo), un acto de homenaxe e desagravio ás vítimas do franquismo, onde está un monolito que lembra o asasinato de 15 persoas nesa parroquia no 36 por parte dos franquistas.

Dito homenaxe celébrase como unha especie de resposta sensata e civilizada ás declaracións de certo alcalde dun concello limítrofe a Castroverde -Baralla-, que o único que conseguiron é retratar como un franquista "de-toda-a-vida" a ese persoeiro. A Iniciativa Galega pola Memoria -coordenadora galega de grupos memorialistas-, entidade organizadora dese acto, quere dar unha resposta forte e chea de valores cívicos profundamente ancorados nos principios da democracia a tais manifestacións do innomeable alcalde. Por iso, o acto de homenaxe ás vítimas do franquismo do día 13 de outubro terá a seguinte programación:

- Intervención do alcalde de Castroverde, máxima autoridade local, Sr. Xosé María Arias.

- Intervención do representante da Deputación de Lugo, Sr. Mario Outeiro, representando á Deputación de Lugo.

- Intervención dun membro da Iniciativa Galega pola Memoria, en concreto, o profesor e poeta lucense, Sr. Claudio Rodríguez Fer.

- Intervención dun persoeiro coa suficiente conexión co mundo da cultura, da educación e da non violencia, como é o profesor Federico Mayor Zaragoza, ex-director da UNESCO de 1987 a 1999, e presidente da Fundación Cultura de Paz.

- Actuación da artista galega Mercedes Peón.


Para rematar o acto, a xente que así o decidira podemos ir xantar a Castroverde, ao restaurante A Pereira-2, onde temos contratado alí un menú para celebrar conxuntamente tal evento. Podédesvos apuntar a este xantar -cun prezo de 15 euros por cabeza-, na seguinte ligazón:

 
Só tedes que encher o formulario que sae logo de premer na ligazón para anotarse ao xantar. É obrigatorio poñer unha conta de correo electrónico, caso de  que non a teñades, poñede a de alguén coñecidx.

En arquivos adxuntos, vai o cartel anunciante do acto, un tríptico que informa máis sobre o que pasou en Montecubeiro, e das razóns que levan á Iniciativa Galega pola Memoria a convocar o acto de homenaxe ás vítimas do franquismo, e máis un arquivo dun acceso á parroquia de Montecubeiro desde a autovía que vai de A Coruña á Pedrafita do Cebreiro.

terça-feira, 24 de setembro de 2013

Homenaxe a Xosé Humberto Baena en Vigo

Foto MJBarreiroLG 2013
Como todos os anos nesta data terá lugar a homenaxe a Xose Humberto Baena o venres día 27 de setembro no cemiterio de Pereiro en Vigo ás 18:00h. diante do seu nicho.

sexta-feira, 20 de setembro de 2013

Homenaxe aos que defenderon a libertade en Marín


Faro de Vigo 20/9/13 Traducción Estación Atlántica
"As silenciadas", de Aurora Marco e Pablo Ces, proxectouse onte na biblioteca pública nun acto organizado pola Asociación pola Recuperación dá Memoria Histórica de Marín, dentro do calendario de actividades que veñen organizando nos últimos anos dentro do ciclo de "Homenaxe aos que defenderon a liberdade". Trátase dun documental histórico que recupera historias de vida, inseridas no seu contexto, de numerosas mulleres represaliadas.

Homenaxe as víctimas do franquismo en Mos


Traducción Estación Atlántica

Ana Aller Gómez
Hoxe venres tivo lugar ás 19,30 no monumento á memoria dos asasinados polo fascismo franquista de Mos (aparcamiento do cemiterio de Mos (Estrada Porriño-Redondela), os familiares e amigos das vítimas reuníronse como cada año, arroupados pola súa bandeira e mecidos polas notas da súa himno para honrar a súa memoria e esixir un ano mais xustiza, dignidade e reparación.

Hoxe mais que nunca as súas aspiracions son as nosas. (Traballo e vivenda dignos, "todos" os españois iguais ante la lei, unha sociedade igualitaria sen privilexios para ninguén e un pais laico, dereitos e sanidade e educación gratuita. Hoxe mais que nunca cando as ratas volven a enarbolar publicamente as bandeiras do fascismo. A súa loita é a nosa.

terça-feira, 17 de setembro de 2013

Moción no Concello de Vigo a principios do ano 1980 pola cruz do Castro

O alcalde Manoel Soto do PSG no parque do Castro cerca da cruz, detrás del a torre do Concello desde a que tiña á vista cada día a cruz

Carlos Núñez 14/9/2013
A propósito do ultimo Pleno Municipal, en donde o BNG presentou a moción sobre o derribo da cuz do Castro, debo acrararvos o seguinte:

O PCG presentou unha moción no Concello a principios do ano 1980 -recién entrados na nova Corporación- sobre o derribo da Cruz dos Caídos no Castro, tema que foi requerido en varias ocasións pra que fora levada ao Pleno.  Esta moción -argumentada en termos políticos e históricos similares aos que facemos hoxe, non foi levada a Pleno nunca por ocultación intencionada, ainda que sí aos medios de comunicación.

O Alcalde Manoel Soto presenta sorpresivamente, no pleno de Xuño de 1982 [dous anos mais tarde], unha moción de urxencia coa idea da placa onde se dedica ese resto do fascismo "aos dous bandos", que tuvo a votación en contra del PCG (Carlos, Fraga, Waldino) e do Bloque (Conde-Pumpido). Outra cousa é a votación por unanimidade sobre a eliminación das inscripcións na cruz.

Gracias pola atención

Carlos Núñez

Nota de Prensa. A cruz do Castro no pleno do Concello de Vigo do 9/9/13


NOTA DE PRENSA
A  “  CRUZ  DO CASTRO “  NO PLENO DO CONCELO DE VIGO DO 9 DE SETEMBRO DE 2013

 Á “ASOCIACION VIGUESA POLA MEMORIA HISTORICA DO  36 “, recoñecida como”Viguesa Distinguida “  polo Concello de Vigo  que co respaldo das asinaturas de  4041 vigueses e viguesas e colectivos cidadáns leva anos reclamando ao citado Concello o derrubamento do monumento franquista en forma de “CRUZ que esta pe do Castro en aplicación da “Lei da Memoria Histórica” quere amosar a súa satisfacción polo feito de que tal cuestión se tratase  no  pleno municipal do pasado nove de setembro.

Porén,  a nosa Asociación non pode  por menos que amosar a súa máxima preocupación  logo de que, nese mesmo pleno municipal, o portavoz socialista Sr. López Font,  fixera publico a existencia dun pacto, digamos secreto, entre o Concello de Vigo e o Bispado de Tui-Vigo para non proceder ao derrubamento da citada cruz.

Tal sorprendente revelación obríganos a formular unha serie de interrogantes que, por hixiene democrática e por pura conciencia cidadán, queremos trasladar a todas e todos os vigueses en xeral:  un, qué negociou ó Sr. Caballero co Sr Bispo? ; dous,  onde está escrito e asinado o citado pacto e cando informou o Sr. Caballero as vigueses e viguesas sobre a súa existencia? e tres, porqué o Sr. Alcalde ten que negociar co bispado sobre un monumento que está nun espazo publico e que ademais é propiedade do Concello ? .

Na Asociación Viguesa Pola Memoria Historica do 36  pensamos que a cidade de Vigo, como todas as cidades, gobérnase con ”luz e taquígrafos” , transparencia e informando á cidadanía,  e no por medio de pactos secretos propios de formas de gobernos autocráticos.

Non é o noso obxectivo entrar en liortas partidistas e particulares, pero compre lembrar que os cargos públicos  deben dar conta dos seus actos. Que clase de inxieneria argumental terán que empregar  a  Sra. Carmela Silva e o  Sr. Hector Santos – ambolos dous concelleiros   do PSOE - para explicar a  abraiante contradicción que existe entre ter apoiado coas súas asinaturas o derrubamento da Cruz do Castro e a súa esquizofrénica abstención no pasado pleno municipal do nove de setembro?

Asemade, tamén queremos agora facer público, dado que no pleno fixose referencia ao Bispado,  que a Asociación Viguesa pola Memoria Historica do 36 remitiu unha carta ao titular da diocesis preguntandolle si pensaba que a Cruz do Castro era unha cruz cristiá, tal como afirma o Concello.  Compre sinalar que, a día de hoxe, aínda non recibimos resposta e que tamén, polo momento, ningunha autoridade relixiosa se ten pronunciado nunca sobre este particular  

Para finalizar, a ASOCIACION VIGUESA POLA MEMORIA HISTORICA DO 36 quere poñer en coñecemento da opinión publica, que por moito que no pleno do Concello non se aprobara tirar abaixo a “Cruz do Castro”(cos votos en contra do PP, a abstención do PSOE e os votos afirmativos do BNG que foi quen levou a iniciativa ao pleno) esta  reivindicación, de limpa pureza democrática, non vai paralizarse e que continuaremos, teimuda e conscientemente, non só co procedemento aberto nos tribunais de xustiza, senón mantendo unha loita lexitima que , co apoio de miles de viguesas e vigueses antifranquistas, acabara  por conseguir  a retirada deste símbolo e testemuña  da ignominia e o crime. 

ASOCIACION VIGUESA POLA MEMORIA HISTORICA DO 36
11 de setembro de 2013 

Contacto
Telmo Comesaña Pampillon
Presidente
Tf  986-24-14-97
659-041-394

Proxección do documental "A fazaña da libertade"


O Xoves 26 de Setembro de 2013, o Ateneo Ferrolán proxectará o documental biográfico sobre Alexandre Bóveda do director Senén Outeiro, o acto será presentado polo historiador Bernardo Máiz. A entrada é de balde.


Trailer da longa documental "A Fazaña da Liberdade". Filme biográfico sobre Alexandre Bóveda. Director: Seném Outeiro. Produtor Executivo: Roi Carballido. FILMIKA GALAIKA (2013).

segunda-feira, 9 de setembro de 2013

O pleno de Vigo rexeita demoler a cruz do Castro, coa abstención do PSOE e a negativa do PP

Os xardíns adornan a cruz, ben coidados polo alcalde do PSOE / Foto EUROPA PRESS

Traducción Estación Atlántica

Socialistas e populares remítense a un acordo plenario de 1981 para manter que é un monumento a "todos os caídos"

Vigo, 9 Sep. (EUROPA PRESS) -
O pleno do Concello de Vigo rexeitou este luns unha moción do BNG que instaba ao goberno local, entre outras medidas, a demoler a cruz do Castro para dar cumprimento á Lei de Memoria Histórica. Así, mentres que o PP votou en contra da iniciativa, o grupo do PSOE abstívose ao non aceptar os nacionalistas que se votasen por separado as diferentes medidas propostas.

A moción, defendida por Iolanda Veloso, instaba ao goberno local a demoler esa cruz que, segundo precisou "non é un monumento relixioso, nin unha homenaxe a todos os caídos, senón un emblema fascista, inaugurado polo dictador Francisco Franco". Así mesmo, pedíase a eliminación de referencias franquistas do callejero de Vigo, e o seu sustitución por nome de "persoas republicanas loitadoras".

Na moción do BNG tamén se instaba ao Concello a colocar un panel de advertencia próximo aos restos do capitán Carreró, que indique "que foi un criminal fascista", así como a adherirse ao proceso xudicial que se desenvolve en Arxentina contra os delitos de genocidio cometidos pola ditadura franquista.

Iolanda Veloso advertiu, tanto a PSOE como a BNG, de que o acordo plenario de xuño de 1981, que aprobaba a colocación dunha placa na cruz para que se convertese nun monumento de recoñecemento "a todos os caídos", non foi máis que unha forma de "reescribir a historia". "Tirar a cruz do Castro é unha cuestión de xustiza", apuntou a portavoz nacionalista, que lamentou a existencia de "vestixios" da ditadura na cidade, cinco anos despois de que se aprobou a Lei de Memoria Histórica.

PSOE e PP
O portavoz do grupo do PSOE, Carlos López Font, defendeu que "os socialistas sempre estiveron preocupados pola memoria histórica", e repasou as actuacións do goberno local para cumprir a lei, como cambio de nomenclatura en lugares da cidade, ou retirada de símbolos de fachadas de edificios institucionais e relixiosos.

Con todo, aínda que "a lei está para cumprir", Font precisou que "a fixación pode converter en símbolo o que non o é", e aludiu ao acordo plenario de 1981. "Hoxe, a cruz do Castro é só iso, unha cruz", sentenciou.

Pola súa banda, o concelleiro Roberto Relova, en nome do PP, limitouse a precisar que o grupo popular declara un "apoio total" ao acordo de 1981, adoptado por unanimidad. Por iso, este grupo votou en contra da moción do BNG.

O regidor ourensano, Senén Pousa, é admirador do dictador e presume diso

O regidor, Senen Pousa no seu despacho / Foto Nacho Gómez

Traducción Estación Atlántica

"Ninguén do PP recriminoume nunca honrar ao franquismo"

El País - Pablo Taboada - Ourense 9 set. 2013  
A Beade chégase pola rúa Caudillo. Non é a única loa ao dictador que atesoura este minúsculo municipio galego rodeado de viñas. Unha gran foto de Franco preside o despacho do alcalde, convertido nun pulcro santuario do réxime. Alí conviven a bandeira de España coa figura do dictador, estanterías repletas de libros sobre a súa vida, o escudo preconstitucional do aguia e ata un pequeno altar no que hai botellas de viño coa cara de Franco, Fraga ou o logo do PP nas etiquetas. Ata hai unha foto de Aznar asinada. Non hai imaxe do Rei, aínda que si está colgada no piso de arriba.

O regidor, Senén Pousa, é franquista e presume diso: "Xamais na vida ninguén do partido díxome nada por pensar así. E mellor porque non acepto imposiciones". Con todo, non está de acordo cos membros de Novas Xeracións que enxalzan simboloxía fascista: "Estas cousas que fan os mozos non me gustan nada e está ben que os expedienten". O vicesecretario de Estudos e Programas do PP, Esteban González Pons, afirmou en agosto que "quen cometen a estupidez de fotografarse facendo xestos nazis ou fascistas non merecen formar parte do partido", pero a reprimenda pasa no bico dos pés por Beade. Fontes da dirección do PP de Galicia aseguran "descoñecer" que ten Pousa no despacho. "A nosa postura quedou clara no Parlamento cunha condena expresa ao franquismo", matizan. O alcalde insiste: "Si dixésenme algo, seguramente iríame. Non consinto que me recriminasen a miña forma de pensar".

Durante décadas, cada 20 de novembro celebrou unha misa en honor ao dictador e "ninguén do PP opúxose xamais". Agora xa non convoca o acto. "Deixei a misa porque viñan os de AMI [organización política independentista] a montar lea á igrexa". Tamén pagou do seu peto esquelas en honor a Franco, Primo de Rivera e todos os caídos. "Eu non obrigo a nada. Quero levarme ben con todos. Respecto mentres non se metan comigo" di Pousa. Con todo non está contento con algúns compañeiros de filas porque "o partido non debería renegar da historia". Afirma que "hai moita xente no PP que respira igual que eu, pero logo non din nada". Pousa é membro da Fundación Franco e está orgulloso da visita que a filla do dictador fixo ao seu pobo. En segundos rescata varias fotografías na que pousa xunto a Carmen Franco, Isaac Vila [outro histórico exalcalde do PP galego] e varios membros da familia do Conde de Fenosa durante unha comida. "Hai moita xente que fala dalgunhas barbaridades que se fixeron en 1934 e culpa a Franco. Foder, daquelas era un simple militar. Hai que falar con propiedade. O seu maior erro, unha barbaridade, foi ir á Guerra Civil" relata. No entanto, insiste en que non se pode eliminar a historia dunha plumada: "Hai que deixar as cousas boas e borrar as malas, pero quitar nomes de rúas que xa estaban aí postos son vinganzas porcas".

De trato amable e campechano, leva na alcaldía catro décadas. Fala sempre en galego, saúda a todos os veciños polo seu nome e en poucos minutos arrinca algún sorriso: "si chámanme e estou cun do PSOE ou o BNG, que tamén son os meus amigos, deixo que soe un intre para fodelos [risas]". E é que o ton do seu teléfono é un sonoro Cara ao sol versión vocal. Tampouco está contento con algúns compañeiros de ideoloxía porque cre que a Franco se lle tratou "máis mal que ben" ao morrer. "Moitos que viviron moi ben grazas a el, renegaron despois. Iso está moi feo" asente. O seu discurso é tan claro como as súas ideas. "Corrupción hai en todos os partidos. O que as fixo que as pague, pero todos fináncianse con diñeiro de empresas a cambio de obras. Ninguén regala nada. E todos enchufan aos seus". É un xubilado pola agraria que leva en política toda a vida sen cobrar salario como alcalde. Ten o carnet número uno de Alianza Popular en Ourense e outro rojigüaldo da asociación de amigos da bandeira española. Aos seus 74 anos, non pensa deixar a alcaldía, aínda que ten claro que non terá herdeiros políticos: "O franquismo morreu con Franco, así que non creo que a súa foto colgada moleste a ninguén. O día que eu me marche de aquí sacarei todas as cousas".

domingo, 8 de setembro de 2013

A oposición de Baralla fala de clientelismo e de pánico cerval entre os veciños

Traducción Estación Atlántica

Baralla, co alcalde a matar
O pobo de Lugo pecha filas co regidor que xustificou a represión franquista
A oposición fala de clientelismo e de pánico cerval entre os veciños
 
El País - Silvia R. -  Baralla 7 septiembre 2013
Leandro Llorente e Obdulio Naves, comunistas de 25 e 27 anos, foron asasinados pola Garda Civil o 3 de abril de 1946 en Recesende, parroquia do municipio lucense de Neira de Xusá, que no 75 cambiou o seu nome polo de Baralla (2.956 habitantes). Daniel Fernández, o párroco de San Cirilo, mandou enterralos muros dentro do camposanto, nun recuncho discreto, sen sinais, do que deixou constancia escrita coma se tratásese dun mapa do tesouro. Leandro á esquerda, Obdulio á diestra, a fosa se cavó a 2,20 metros da esquina norte posterior da igrexa, a 90 centímetros da árbore vella e a un metro da lápida dun veciño chamado Antonio González. A morte destes dous guerrilleiros, uno chofer, o outro xornaleiro de oficio, desencadeou, segundo a Asociación por la Recuperación de la Memoria Histórica, a caída do comité provincial do PC.

A lista (aínda incompleta) de represaliados da postguerra que vai alimentando a duras penas o Proxecto Voces e Nomes cita en Baralla ao avogado Faustino Cela, ao labrador Lino Fernández, ao funcionario Paulino Pardo, e aos irmáns Domingo e Anxo Pérez Gándaras. O primeiro deles (irmáns ademais dun tenente xeral de Franco) era médico, permaneceu fuxido ata que se entregou, e foi procesado pero non o mataron. En cambio, Anxo, boticario, foi executado en febreiro de 1937. Pola súa banda, o practicante Anxo Ansareo logrou librarse do mesmo fin fuxindo a México vía Lisboa, pero outros non foron capaces de tomar o mesmo camiño e o seu rastro pérdese baixo o asfalto. En Baralla houbo moitos paseados, perseguidos, enjuiciados. Hóuboos nas parroquias de Vilachambre, Constantín, Neira de Rei, Francos, Berselos e a aldea de Vilasantán, enumera Patxi Fernández, secretario de organización do PSOE local. Na cuneta da estrada que vai a Láncara algún hai aínda.

A xulgar polos datos cosechados polos historiadores que aquí houbo represión parece evidente. Imaxino que en Baralla habería ejecuciones, pero dentro dunha media normal, declarou a Público o alcalde, o popular Manuel González Capón, despois de que atravesase toda España a súa polémica afirmación de que si na ditadura franquista houbo condenados a matar sería que o merecían.

Pasou o pleno no que dixen iso, e o que hai que facer agora é esquecer, defendía no seu despacho esta semana o regidor, ao que aínda lle espera o último martes de setembro o pleno da Diputación de Lugo, onde o PP non goberna. Pero é precisamente o esquecemento o que se percibe por maioría nos veciños cando se lles pregunta si en Baralla houbo mortos e pídeselles unha opinión sobre as palabras da súa sempiterno gobernante local. ?A xente non fala porque ten medo. Aquí funciona un clientelismo feroz, un réxime de terror?, describe Patxi Fernández. Hai pánico cerval a incomodar ao alcalde, que ten despregados polas aldeas ás súas pedáneos, as súas caciques locais e algún cura preconciliar... pero preconciliar do de Trento.

"A xente non fala porque ten medo. Aquí funciona o terror", di o PSdeG

A min paréceme que o alcalde non tiña que dicir iso, admite don Ramón (Rodríguez), un relixioso de longa sotana e paraguas dos chamados sete parroquias, aínda que a el tócanlle oito das 30 que son, ademais de ser capelán da residencia de anciáns San Vitorio, baixo tutélaa do grupo San Rosendo, cuxo sacerdote fundador, Benigno Moure, foi condenado por estafa.

Pero a verdade é que nunca oín que aquí houbese represaliados, segue o párroco que, xunto aos outros dous do municipio, Antonio Agra e Manuel Rodríguez, xa desatado o escándalo, deron o terceiro premio do concurso de meriendas a un grupo vecinal bautizado como Cara ao Sol. O nome improvisárono no momento, conta o cura, e xustifícao: Nese grupo hai mozos de todas as tendencias. Puxérono porque facía calor e pegaba moito o sol. En Baralla somos antipolemistas. Pero sacouse todo de quicio. O concelleiro do BNG \[Xosé Manuel Becerra\] é bo mozo, pero estase equivocando de estratexia e vaille a custar votos. A min dixéronme que no grupo Cara ao Sol había moitos votos do Bloque e que os perdeu todos.

O que pasou fai 70 anos eles saberano, segue defendendo o relixioso en alusión aos veciños de entón, a min interésanme as cousas de agora e é do que hai que falar, como o recibo do auga, que subiu un 100%.

"Pasou o pleno, e agora o que hai que facer é esquecer", defende o regidor

Fai 70 anos, polo concello de Neira de Xusá estendeuse unha práctica que ao parecer facía moita graza a uns poucos, aínda que os demais vísense forzados a rir: A quen pensasen que eran simpatizantes da República dábanlles purgantes, dúas marcas bastante famosas na época, atábanlles os pantalóns á altura dos tobillos e obrigábanos a andar polas aldeas para avergoñalos. Isto conta que llo contou o seu pai o veciño emigrado en Bilbao Francisco Amado Herbelle, que recibiu como metralla as polémicas declaracións do actual alcalde.

Capón, casado cunha sobrina de Ramón Piñeiro (encarcelado polas súas ideas entre 1946 e 1949), aperta con man firme o bastón de mando desde fai 26 anos e logrou 1.500 votos e oito concelleiros en 2011. No pleno de xullo, un deses que se estilan aquí aos que nunca vai a prensa e queda entre catro paredes, afirmou o que afirmou, a oposición pediulle que rectificase (Manolo, pensa ben a barbaridade que dis), pero el mantívose firme. Ata que a polémica alcanzou dimensións insospechadas e (sen que nin Feijóo nin Barreiro, o presidente provincial do PP, chegasen a pedir públicamente desculpas) divulgou un comunicado de rectificación, e non dimitiu no pleno extraordinario ao que acudiron moitos dos seus homes fortes no pobo e varios colectivos pola memoria con pancartas. As palabras foron desafortunadas, e feren e moito, defendeuse Capón, pero de humanos é errar e de sabios rectificar. Segundo el, BNG (dous edís) e PSdeG (un), descontextualizaron a frase, e esta explicación bastoulle aquí á maioría.

O alcalde dixo ben, si foron xulgados e condenados por algo foi, e na próxima imos ter 10 concelleiras cos que vai perder o Bloque por sacar estas cousas de casa fóra de Baralla, afirma e repite un dos alcaldes pedáneos de Capón. Para min non é unha cuestión de votos, senón de dereitos humanos, responde o nacionalista Becerra.

O meu pai, Francisco Amado Hermida, chegou a ser alcalde na República, relata Amado Herbelle. Levárono ao cárcere de Becerreá onde, como cada día entraban presos, facían limpeza sacando a outros ao paredón. O día que lle tocaba a el, mandou un mensajero andando cunha nota escondida nos calzóns, pasoulla polas rejas, con destino a alguén de Lugo que para min é un misterio. Media hora antes da ejecución, chegou a Becerreá a orde de traslado e salvouse. Na nova prisión matábanos de sede. El e todos bebían o seu ouriña para sobrevivir.

sábado, 7 de setembro de 2013

Petición ao Parlamento de Galiza: Institucionalización do 17 de Agosto como Día da Galiza Mártir

Asinar
 Dirigida a Pilar Rojo Noguera

 Petición creada por Fundación Alexandre Bóveda
A primeira vez que os dereitos e liberdades nacionais do pobo galego foron recoñecidas xurídica e políticamente incardináronse dentro do marco constitucional da IIa República española, coa abrumadora maioría social que permitiu plebiscitar o Estatuto de Autonomía galego o 28 de Xuño de 1936.

Poucas semanas máis tarde producíuse a sublevación violenta dun segmento das forzas armadas do Estado español, instigada e apoiada por sectores reaccionarios e organizacións políticas paramilitares de ideoloxía fascista, contra do réxime constitucional da IIa República e do seu lexítimo goberno, saído das eleccións democráticas celebradas en Febreiro do mesmo ano de 1936; gañadas polo Frente Popular.

Logo desa sublevación anticonstitucional e antidemocrática, milleiros de cidadáns e cidadás, galegos e galegas, nacionalistas ou non; mais demócratas en todo caso, e todos e todas leais e fieis ao réxime constitucional republicano, ás liberdades democráticas vixentes e máis ao Estatuto de Autonomía de Galiza xa plebiscitado, foron asasinados/as sen xuízo previo ou executados/as por sentenzas de tribunais títeres das forzas sublevadas. Outros/as, coñecidos/as popularmente como fuxidos/as, pasaron á resistencia armada na guerrilla antifranquista e foron perseguidos/as durante décadas até o seu completo exterminio. Moitos/as máis aínda padeceron o exilio e, nel, seguiron a loitar polo restablecemento das liberdades individuais e colectivas do pobo galego e pola reconstitución dun réxime democrático en Galiza e no Estado español.

Alfonso Daniel Rodríguez Castelao, figura emblemática para todas as persoas que seguiron a loitar por esa causa no exilio até a súa morte, inmortalizou simbolicamente no seu álbum “Galicia Mártir” a todas as vítimas da represión fascista en Galiza durante a Guerra de España. A máis representativa delas á súa vez, a quen Castelao adicou o seu testamento político, o libro “Sempre en Galiza”, e máis a quen el ergueu á categoría de símbolo de todas no seu descurso “Alba de Gloria”, foi Alexandre Bóveda Iglesias, dirixente do Partido Galeguista, vítima dun proceso irrisorio e aldraxante en Pontevedra e fusilado na Caeira o 17 de Agosto de 1936.

Na citada colección de estampas existe unha que foi enormemente difundida, coñecida e comentada, que se denomina “A derradeira lección do mestre” da que os/as coetáneos/as de Castelao, os/as seus/súas colaboradores/as, persoas que coñeceron e que mesmo estiveron ao pé del nos momentos nos que éste compuxo o álbum, afirmaban que a persoa que xace morta no chan ten a faciana e os trazos exactos de Bóveda.

Castelao fíxolle así unha primeira homenaxe a un home cristián e crente que á hora de tomar unha decisión entre as súas crenzas individuais, aplicadas miméticamente aos esquemas ideolóxicos, sociais e políticos da época, ou a lealdade ao seu país, optou por manterse fiel ao insobornábel compromiso político de liberdade da súa Patria.

Bóveda fixo da Vila de Pontevedra un escenario privilexiado para desenvolver os seus proxectos. Alí uníronse Castelao e Bóveda e xuntos participaron de andainas sociais, culturais e políticas nunha das etapas máis fecundas da historia da cidade capitalina: fixeron parte da Coral Polifónica; colaboraron no proxecto reformista de Daniel de la Sota -Presidente da Deputación de Pontevedra-, do que xurdirían empresas de longo percorrido coma o Museo de Pontevedra, a Misión Biolóxica de Galiza -dirixida por Cruz Gallástegui Unamuno-, as Pensións Artísticas da Deputación -que deron unha extraordinaria xeración de artistas-, mais sobre todo a Caixa de Aforros Provincial de Pontevedra, obra persoal dun novísimo Alexandre Bóveda, que en 1930 foi nomeado primeiro Director da institución con tan só 26 anos.

Alexandre Bóveda, xunto a Lois Tobío, Carvalho Calero e Vicente Martínez-Risco, foi o vertebrador do Anteproxecto de Estatuto que elaborou o Seminario de Estudos Galegos; defendéndoo na decisiva Asemblea de Concellos celebrada en Compostela do 17 ao 19 de Decembro de 1932, e asumindo a responsabilidade e a tarefa histórica de impulsar o laborioso proceso de aprobación do propio texto estatutario, culminado finalmente co apoio cidadán maioritario no referendo do 28 de Xuño de 1936.

Logo do levantamento militar fascista de Xullo de 1936, Bóveda foi xulgado no Salón de Plenos da Deputación Provincial de Pontevedra e, acusado de traizón, foi condenado a morte; cumpríndose a sentenza co seu fusilamento na mañá do 17 de Agosto de 1936 na Caeira (Poio). Esta condena a morte e o posterior asasinato de Alexandre Bóveda constitúen unha inxustiza histórica que debe ser reparada mediante a recuperación e a rehabilitación institucional da súa figura, así como a divulgación do seu inxente traballo a favor da causa da liberdade, da democracia e do progreso de Galiza.

Nos últimos anos sucedéronse distintos acordos institucionais que tiñan como obxectivo o recoñecemento da figura humana e política de Alexandre Bóveda: a homenaxe institucional do Concello de Poio, o nomeamento por aclamación como Fillo Predilecto de Ourense, adoptado na Corporación Provincial ourensá, e máis recentemente o nomeamento de Fillo Adoptivo da Cidade de Pontevedra, xunto coa concesión da medalla de ouro de Pontevedra, polo que, con esta petición, demandamos do Parlamento de Galiza que honre a todas as persoas mártires da liberdade na Historia do pobo galego, institucionalizando como Día da Galiza Mártir o 17 de Agosto, cabodano da morte de quen Castelao converteu en símbolo de todas elas, o cidadán galego Alexandre Bóveda Iglesias, e máis a rehabilitación pública e política do propio Bóveda e de todos/as os/as mártires da liberdade que él mesmo simboliza na memoria histórica e democrática do noso pobo.

O Parlamento é a Cámara de representación de todos os galegos e galegas e, daquela, demandamos dela que recoñeza a Bóveda e a todos/as os/as mártires galegos, como unha institución que represente verdadeiramente ao noso pobo, na referencia aos valores humanos e democráticos que fican mentados.

Por todo o anterior, ao abeiro do disposto no Artigo 4.1 da Lei Orgánica 4/2001, de 12 de Novembro, reguladora do Dereito de Petición, instamos ao Parlamento de Galiza:

.- A declarar e instituir como “Día da Galiza Mártir” o día 17 de Agosto de cada ano, con carácter de celebración nacional na Comunidade Autónoma de Galiza e xornada non laborábel no seu ámbito territorial, en memoria e homenaxe de todos/as os/as cidadáns e cidadás galegos/as que deron a súa vida ou padeceron o exilio por defenderen as liberdades e dereitos democráticos e nacionais do pobo galego, plasmados dentro do marco constitucional daquela vixente, no 1o Estatuto de Autonomía de Galiza, plebiscitado o 28 de Xuño de 1936.

.- A incoar a revisión do proceso seguido e condena a morte ditada contra o dirixente do Partido Galeguista, Alexandre Bóveda Iglesias, por un tribunal das forzas antodemocráticas sublevadas contra do réxime constitucional da IIa República española, e executada en Poio o día 17 de Agosto de 1936.

.- A rehabilitar, de xeito institucional, pública e políticamente a figura de Alexandre Bóveda Iglesias e, simbólicamente expresada nela, a de todos/as os/as cidadáns e cidadás mortos/as en Galiza, a partires de Xullo de 1936, en defensa da mesma causa pola que foi executado Bóveda.

.- A promover institucionalmente a celebración de actos protocolares da devandita rehabilitación pública e política para o primeiro “Día da Galiza Mártir” que se conmemore.

Pontevedra, 17 de Agosto do 2013.

Condenan a un escocés a pagar 434 euros por romper unha placa franquista en Negueira de Muñiz

A placa estaba nun lavadoiro. A peza que rompeu Cliff Torrents

Cliff Torrents, fillo dun republicano catalán, alega que quitou un «símbolo ilegal»

quinta-feira, 5 de setembro de 2013

O PSOE contrata para o Sam Froilám umha espanhola que fai apologia do terrorismo fascista

Charo Reina no acto de Blar Piñar en 1978
A 'folclórica' espanhola Charo Reina sempre se gabou das suas ligaçons com o fascismo espanhol.

Apoiou publicamente o ultra-direitista espanhol Blas Piñar e mesmo se tirou fotos vestida de Falangista.

5 de setembro de 2013 - Galiza - Diário Liberdade
Charo Reina gosta de posar com o uniforme da Falange, apoiou a candidatura do fascista Blas Piñar e justifica o uso da "violência" fascista quando se ofende "Deus e a Espanha".
  
Coletivos, associaçons e BNG denunciam a presença desta elementa  
Vários coletivos e entidades culturais de base lamentárom o esbanjamento de dinheiro público dos vizinhos e vizinhas de Lugo em convidar umha cantora de péssima qualidade como Charo Reina e que ainda por cima é umha franquista reconhecida.

Também o Bloco Nacionalista Galego, através do seu porta-voz na Cámara Municipal, Antom Vau, criticou a contrataçom da cantora da extrema direita para o programa de festas do Sam Froilám. Aliás, Vau preguntou ao PP se nom considerava, neste caso, que se estám a “politizar as festas”, como acusara a direita espanhola ao BNG quando a organizaçom nacionalista organizara as festas noutros anos.

Corrupçom e esbanjamento de dinheiro público
Para além do mau gosto musical e da ofensa à democracia galega que supom a contrataçom desta "folclórica" espanhola, o PSOE, apesar da crise, também contratou um "gerente" para a gestom das festas. Para ocupar a vaga foi "selecionado" um cargo de confiança do PSOE, que receberá 10.000 euros por três meses de trabalho.

quarta-feira, 4 de setembro de 2013

Morre Ascensión Concheiro, a Chonchiña de “O lapis do carpinteiro”

Chonchiña con Comesaña
 A biografía de Ascensión Concheiro podería ser unha das esquecidas historias da represión franquista se non fora porque Manuel Rivas a levou á literatura en O lapis do carpinteiro.

Ascensión Concheiro, Chonchiña, morreu en México aos cen anos, o país do seu exilio ao que regresara en 2012

C.V.  Sermos Galiza 2/9/13
Chonchiña, como era coñecida Ascensión Concheiro, viviu en Tui até poucos anos antes da súa morte, acontecida neste peche de agosto en México a pouco de ter feito os cen anos. Tui foi o lugar do regreso xunto con Francisco Comesaña, o médico comunista co que compartiu a súa vida e protagonizou a intensa historia que Rivas novelou. A México regresou hai apenas dous anos, para vivir a súa última etapa na compaña da súa filla, instalada xa para sempre no país do exilio dos pais. 

Con Francisco Comesaña partillara unha intensa historia de amor e resistencia que Manuel Rivas levou a novela en O lapis do carpinteiro e Antón Reixa ao cine na película do mesmo nome. Médico Comunista, Francisco Comesaña estivo preso na cadea de Compostela, entre outros, con Manuel Calvelo e Isabel Ríos e esta mesma lembra nas súas memorias as visitas de Ascensión Concheiro ao cárcere e a súa solidariedade cos demais presos. Como no caso de Isabel Ríos, tamén a Francisco Comesaña a sentenza de morte foille conmutada por cadea perpetua e despois dun tempo en diversas cadeas franquistas, a parella, casada por poderes, atopa a liberdade no seu exilio en Cuba e México até o seu regreso a Tui en 1975.  

Natural de Ordes, onde nacera en 1913, Chonchiña coñece a Francisco Comesaña en Compostela, cando tiña dezasete anos e xa era secretario das Xuventudes Socialistas en Santiago. O 26 de xullo de 1936, cando van xuntos para que coñeza ela coñeza á nai del, Comesaña é detido e encarcelado en Santiago onde a presión do goberno cubano -el nacera en Cuba- fai que a pena de morte de fora conmutada por cadea perpetua.  Casados por poderes, Conchiña e Paco a primeira convivencia despois do matrimonio foi a viaxe en tren dos cárceres de Valencia a Vigo, baixo a custodia da Garda Civil, episodio que Rivas narraría na súa novela. 

Máis de trinta anos vivirían en México, onde Conchiña Comesaña participaría na Asociación de Mulleres Antifascistas Mariana Pineda.  

No congreso, O Exilio Galego, celebrado en Pontevedra no 1999, Ascensión Concheiro foi homenaxeada canda Mariví Villaverde como símbolo das mulleres que sufriron o exilio para fuxiren da represión franquista. 

terça-feira, 3 de setembro de 2013

Carta de Darío Rivas ao Presidente da Diputación de Lugo

Traducción Estación Atlántica

Ao Sr. Presidente da Diputación de Lugo:
Don José Ramón Gómez Besteiro

Fai dous meses e con 93 anos ao lombo, volvín cruzar o Atlántico. O meu propósito era participar do Encontro Estatal de Apoio á Querella Arxentina que busca destrabar a impunidade do Franquismo.

A Data elixida para a presentación da demanda non foi inocente. Un 14 de Abril de 2010, acompañado dun nutrido grupo de : Madres de Plaza de Mayo, Pérez Esquivel, Liga Argentina por los Derechos del Hombre, Comisión  Provincial por la Memoria, Asamblea Permanente por los DDHH, Centro de Estudios Legales y Sociales (CELS), Asociación de  Ex detenido Desaparecido, C.A.B., Federación de Asociaciones Gallegas Argentinas, Instituto de Estudios comparados en Ciencia penales y sociales I.E.C.P CABA, Comité de Acción y Justicia CAS Asociación Civil ; presenteime nos xulgados de Bos Aires esixindo a aplicación do principio de xustiza universal que permitiu ao Dr. Baltasar Garzón reter a Pinochet en Londres en 1998.

En 1929 marchoume á Arxentina con tan só 9 anos. A miña nai falecera 4 anos antes. Entón o meu pai decidiu enviarme á capital da 5ta provincia galega. Algún tempo despois cando xa era todo un rapaz, recibín por carta a peor noticia posible. O meu pai Severino Rivas Barja Alcalde do Concello de Castro de Rei (Lugo) fora asasinado o 29/10/1936 en Cortapezas sobre a estrada a Porto Marín (Lugo) e tirado ná cuneta polos Falanxistas. A mesma banda que o secuestro en Lugo e entrégoo aos militares no cárcere da devandita cidade, con nota pedíndolles procesasen a Severino Rivas por traizón á patria e portación de armas. Sendo que eles eran os traidores e os que portaban armas (nota que teño na miña poder).

O meu pai levaba 4 meses como alcalde. Desde aquel momento inicie unha loita que continuase ata que me morra.

Desde a diáspora seguín cun profundo pesar as prácticas terroristas dun réxime que co de Stalin, disputan de xeito conxunto a maior cantidade de desaparicións forzadas do século XX. Coa morte de Franco cesaron as ejecuciones sumarias e as liberdades formais invadiron a escena política. Pero como bo dictador fixera promesa e a diferenza de moitos dos seus pares, deixo á súa tropa lista para seguir administrando os designos dos españois. Aínda logo da súa partida, seguiu gobernando nas sombras. Os sectores transformistas da Falanxe en complicidade cos principais formacións de esquerda instalaron un sentido común que ancoro o Pacto da Moncloa ao Ideal transicional entre os alicerces daquel consenso aos cales asocio coas condicións de produción do actual descalabro, tomo forza unha lei de Amnistía. Con ela comezou a impunidade e unha política cultural de resignación do pasado recente consolidando un estado de amnesia colectiva do que España recentemente empeza a recuperarse.

Por iso mesmo a Querella non só busca Memoria, Verdade e Xustiza, tamén pretende inscribirse nunha disputa política polo significado dos esbirros dunha ditadura manchada do sangue español.

No presente mes de Agosto e a partir dos devanditos fascistas do regidor de Baralla quen dixo: "...quen foron condenados a matar durante o réxime de Fanco, seria porque o merecían..." marca un crebe na cuestión. É máis, representa unha nova ofensiva tinguida de provocación. A isto súmaselle o recente feito de haber arengado co coñecido saúdo fascista a un grupo de seguidores seus.

Ata este entón a maioría das declaracións sobre o tema esquivaban o intento de xustificación. En moitas oportunidades recaían en actos de verborraxia Católica, por suposto baixo o anclaxe da Lei de amnistía.

Agora ben, como promotor da Querella Criminal, pola comisión dos Delitos de Xenocidio e/ou de Lesa Humanidade que tiveron lugar en España no periodo comprendido entre o 17 de Xullo de 1936 e o 15 de Xuño de 1977 e como particular damnificado por devanditos crimes cometidos polo réxime franquista, observo unha contradición insalvable que nace das mismísimas entrañas do estado.

Neste sentido, é necesario mencionar que na mesma liña de conduta que mantiven toda a miña vida publique un libro (autobiografía) na memoria do meu pai Severino Rivas. Editados tanto en castelán como en galego, devanditos exemplares contaron co patrocinio da Diputación de Lugo e editado tamén en Bos Aires co patrocinio de Castro de Rei. Libros que non permitín a venda e que os editados en Bos Aires, foron obsequiados e os editados en Lugo algúns foron obsequiados en homenaxes ao meu pai e os outros se venden polo Concello de Castro de Rei para beneficencia.

Así mesmo, tiven a oportunidade de estar presente en homenaxes de reparación moral á memoria do meu pai. Todos eles organizados polo Concello de Castro de Rei. Neste sentido a partir de 2008 unha rúa do municipio leva o seu nome "Severino Rivas". Ademais a posteriori realiza un acto oficial e publico por desagravio con colocación de placas na rúa antes citada (polo falso procesamiento oficial).

En consecuencia existe unha brecha entre discursos e feitos que debe salvarse.

O estado en todos os seus niveis esgrime unha retorica e moitos casos complementa con mociones condenatorias. Sen ir máis lonxe ao momento do exabrupto fascista, o pleno de Baralla (Lugo) estaba a piques de rexeitar os actos violentos de resistencia galega.

Pero para os edís do PP o xenocidio por a dereita está xustificado.

Ao rexidor de Baralla infórmolle que o meu pai asasinárono por ser coñecido e recoñecido polo pobo e oficialmente como un bo ser humano, bo veciño, que cooperaba económicamente e moralmente cos pobres. Bo alcalde e bo pai.

Si o señor rexidor participo ou ten coñecemento do ocorrido en oportunidade dos asasinatos, ten a obrigación moral de presentarse na querella promovida por Darío Rivas, por medio da xustica internacional reclamando por 115.000 asasinados e máis de 30.000 nenos roubados.

Quero deixar constancia de que o meu desexo de xustiza é para todas as victimas que foron perxudicadas ou asasinadas sen xustiza e a miña solicitude é de respecto para todas as ideas e de castigo para os crimes de lesa humanidade. O cal é imprescindible para que os españois vivan en paz e xustiza e sen odios. Non acepto ningunha idea política e nin intereses que intenten empañar a defensa dos dereitos humanos.

Por isto mesmo mais alá de que exista unha rectificación do Rexidor, o parlamento Lucense debería dictar unha medida exemplar respecto diso.

É imperioso que a apoloxía do crime, veña de onde veña reciba a mais enérxica condena.

Sen outro particular. Saúdo atte. 

Darío Rivas

Videos do acto homenaxe en San Simón



O pasado 21 de xullo tivo lugar o acto homenaxe anual na illa de San Simón, estes son os videos que gravou o compañeiro Tomás Montero da Asociación Memoria y Justicia de Madrid

Orden de intervención:

Himno de Riego 
http://www.youtube.com/watch?v=PDaX8DGiyjE

Presentacion de Telmo Comesaña 
http://www.youtube.com/watch?v=ykr6kpw9Bhk

Intervención de Mª José Barreiro 
Intervención de David Fernández
Intervención de Enriqueta Otero 

Intervención de Jorge Gomez
http://www.youtube.com/watch?v=Q9SvTGHPupw

Intervención de Manuel Idelfonso Puente
http://www.youtube.com/watch?v=0LkYpRCa8cY

Poesia de Manuel Xío Blanco 

Interpretación de Samuel Acuña
http://www.youtube.com/watch?v=hzENcqHJdl4

Pombas e Himno Galego
http://www.youtube.com/watch?v=KmIzIj57p8U

A dereita Antonio Nores coa Pomba pola As. 28 de agosto de Cangas, tres membros do CRMHC e Mª José Barreiro coa pomba pola As. Viguesa pola Memoria Historica do 36