O Alcalde socialisto de Vigo é condenado pola xusticia a derrubala de urxencia pero segue negándose

quinta-feira, 30 de setembro de 2010

Presentación do libro "Represalia e desagravio dun médico lucense republicano"



Hoxe, xoves día 30 de setembro ás 19.00 horas, no Museo do Pobo Galego (Santiago de Compostela), terá lugar a presentación do libro de José Luis Díaz Gómez Represalia e desagravio dun médico lucense republicano (Ediciós do Castro, 2009), nun evento organizado polo

Proxecto Interuniversitario "Nomes e Voces".O acto, presentado e moderado polo Catedrático de Historia Lourenzo Fernández Prieto, Investigador Principal do Proxecto, contará coa presenza do autor, que estará acompañado pola profesora María Jesús Souto Blanco, coordinadora do Proxecto "Nomes e Voces", xunto a Isaac Díaz Pardo e Xosé Ramón Fandiño, como representantes da editora.

Grazas e recibide un cordial saúdo,
Chus Martínez

Memorial Luis Yzquierdo Balbuena o 30 de setembro



Prezado/a amigo/a:

Mándoche información dunha inmediata actividade da asociación ourensá Amigos da República para que participes nela, se así o desexas, e deas conta da mesma.

Para asistir ao concerto -30 de setembro de 2010, ás 20,30 horas, no Teatro Principal de Ourense- é obrigatorio trocar o resgardo numerado que figura na parte superior dereita do programa de man por unha entrada no despacho de billetes do Teatro Principal o propio día do concerto de 11 a 13,30 h. e a partires dunha hora antes do inicio. Ou retirar directamente a entrada nese lugar.

Lembrar finalmente que Luis Yzquierdo Balbuena foi unha persoa boa e decente á quen asasinaron os traidores á Legalidade da II República porque si. Funcionario de correos, violinista e home culto, Yzquierdo Balbuena é un magnífico representante de cidadán comprometido coas medidas de progreso impulsadas por aquela II República dende a súa militancia socialista. Estes "graves delitos", unidos a súa condición de masón fixeron que fora detido e xulgado en Ourense por rebelión militar co resultado de sentencia a pena de morte, execución que se levou a cabo no Cumial o 26 de setembro de 1939. Tiña 45 anos.

Graciñas pola túa axuda

Xosé Lois Carrión

Bernardo Máiz: “Agardemos que a barbarie e o autoritarismo non triunfen nunca máis”



Diario de Ferrol. N.V.  Ferrol  23/9/10
Nun concurrido acto na capela do Centro Torrente Ballester, o historiador Bernardo Máiz presentou o seu novo traballo de investigación “Castelo de San Felipe. Cárcere e morte” (Edicións Embora). Un documentado volume no que recolle a memoria máis negra dun monumento que foi cárcere franquista e lugar de fusilamento na década dos 30.

Máiz, que aporta documentación nova sobre o castelo e os seus usos, falou do proceso de investigación despois de que boa parte dos seus arquivos se perdesen no traslado á Coruña. “A tres feitos debo o ter dado con documentación –salientou–: a ser un vello historiador, á miña intuición e ao labor do Arquivo Intermedio Militar do Noroeste de Ferrol”.

En canto á temática do traballo, o historiador dixo que tratara de fuxir “de empatar historias dramáticas, xa que a grandeza monumental do castelo merecía outro trato, non só como lugar de morte”. Así mesmo, salientou que agardaba “que o autoritarismo e a barbarie non triunfen nunca máis”, e rematou a súa intervención lembrando uns versos de Labordeta, a quen cualificou de “amigo e colega”.

Memoria pétrea - O libro presentado onte forma parte do plan director de usos do castelo de San Felipe, no que traballa o arquitecto Iago Seara que foi quen encargou a Bernardo Máiz a elaboración do traballo. Seara salientou que “o castelo ten unha memoria pétrea, pero tamén unha memoria dos homes e mulleres que nel viviron. Na tarefa de fixar e limpar a memoria é clarificador este preciso estudo”.

Pola súa banda, tamén participou no acto o investigador ferrolán Eliseo Fernández, que salientou o valor do traballo de Máiz e equiparou a historia á memoria histórica: “Hai quen pensa que a dor ten que quedar fóra da historia, cando tamén é historia. E aquí Bernardo fixo un percorrido polas persoas que viviron e padeceron nese monumento”. Así mesmo, definiu a Máiz como “un home que loita polo que é xusto, xa sexa a defensa da súa terra, da historia ou do ensino”.

Pola súa parte o historiador Emilio Grandío sinalou que Ferrol estaba a ser a “punta de lanza na recuperación do noso pasado, algo que en boa parte se debe a Máiz”. Grandío cualificou o estudo do historiador mugardés como “cheo de sensibilidade”, salientando que grazas ao seu traballo o castelo de San Felipe fica como “a memoria da represión en Galicia”.

domingo, 26 de setembro de 2010

Xustiza logo de 35 anos


Traducción Estación Atlántica

Faro de Vigo 24 de setembro de 2010   

Este luns con motivo da conmemoración do fusilamento de Baena, celebrarase un acto no cemiterio de Pereiró ao que acudirán familiares e amigos para renderlle tributo. Ademais, Amigos da República proxectará ás 20.00 horas o documental Setembro do 75, baseado na vida de Baena, no Centro Social Caixanova en Vigo
"Non me depcione máis, Sr. Presidente", proclama Flor Baena, que esixe a inocencia do seu irmán, último fusilado polo réxime franquista
 
T.NOVOA Dan para moito 35 anos. Flor Baena empregounos en defender a inocencia do seu irmán, un dos cinco fusilados o 27 de setembro de 1975 polo réxime de Franco. Logo de tanto tempo, Flor continúa loitando sen perder a esperanza por que se faga xustiza.

Xustiza. É o único que reclama Flor Baena, a irmá do último fusilado pola ditadura franquista, Xoxé Humberto Baena. O 27 de setembro de 1975 Baena Alonso, Sánchez Bravo, García Sanz, ´Txiqui´ e Otaegui foron vítimas do réxime ditatorial. Treintaicinco anos despois, a irmá do militante vigués da FRAP (Fronte Revolucionaria Antifascista Patriota) continúa defendendo a súa inocencia.

"Non me decepcione outro ano máis, Sr. Presidente" con estas palabras comeza Flor unha carta que dirixe a Zapatero. Leva cinco anos pedindo ás autoridades políticas que recoñezan publicamente a inxustiza pola que o seu irmán perdeu a vida. Polo momento non obtivo resultados. Baena advirte que a Lei da Memoria Histórica non serve para nada. "A Lei permíteche reclamar ante o Constitucional a revisión dun caso que consideres inxusto e así o fixemos. A resposta do tribunal foi que non poden facer nada porque no 75 non había Constitución en España", explica Baena, "polo que a Lei de Memoria Histórica non é máis que unha cortina de fume", engade. O mesmo ocorreulle ao reclamar ante o Tribunal de Estrasburgo, onde recibiu a mesma contestación porque ata o 78 España non asinou a declaración dos Dereitos Humanos. Agora está reclamando ante a ONU, pero Flor témese que o resultado sexa o mesmo.

Humberto, ´Peter´ como lle chamaban na súa casa de Lavadores, foi acusado de asasinar ao policía Lucio Rodríguez o 14 de xullo en Madrid, día no que, segundo a súa irmá, Baena estaba en Portugal. No xuízo no que foi condenado a pena de morte, non se presentou ningunha proba da súa culpabilidade nin se permitiu que testemuñas que presenciaron o asasinato declarasen ante o xuíz.

"Represalia e desagravio dun médico lucense republicano"


Traducción Estación Atlántica

"Represalia e desagravio dun médico lucense republicano"
(Ediciones do Castro)

Autor José Díaz Gómez:

Fillo de emigrantes galegos, estudou medicina e emprendeu a súa carreira académica como investigador da Universidad Nacional Autonómica de Méjico (UNAM). É autor de varios artigos e libros de investigación e divulgación sobre psicoloxía e conduta.

A aparición dun vello manuscrito en casa dos seus antepasados, foi o estímulo decisivo para a elaboración por parte do autor, dun amplo traballo de investigación sobre a vida e a morte de Manuel Díaz, médico republicano que falece violentamente tras ser "paseado" atado a un cabalo e enterrado nunha improvisada fosa próxima ao cemiterio municipal.

Presentación do libro o pasado día 24 de setembro no Liceo de Ourense (en coordinación coa Asociación de Amigos dá República) coa presenza de Xosé Lois Carrión (Vicepresidente de Amigos dá República), David Simón-Lorda (médico e investigador de historia social de medicina), Pedro Trillo ( Presidente do Colexio de Médicos de Ourense) e o autor.

sexta-feira, 24 de setembro de 2010

Homenaxe a Marcial Villamor Varela



Toques, sábado 25 setembro

Mañá sábado 25, o Proxecto Interuniversitario "Nomes e Voces" en colaboración co Concello de Toques e a Familia de Marcial Villamor, celebrarán un acto de homenaxe a Marcial Villamor Varela, na parroquia de Vilouríz.

O programa do acto consistirá nunha ofrenda floral e inauguración dunha placa recordatorio no Campo da Feira de Vilouríz, ás 17.30 horas, contando coa asistencia da Familia de Marcial Villamor Varela, o alcalde de Toques, Jorge Calvo, e o historiador e investigador Dionisio Pereira, en representación do Proxecto de Investigación.

A continuación, ás 19.00 horas, Dionisio Pereira, impartirá a conferencia titulada: Marcial Villamor Varela, Sindicalista do Olvido, na Aula Multiusos de Toques (Colexio Vello. Praza de Souto).

Acompañamos o programa e o cartaz do acto.

Esperamos que esta información resulte de interese.

Grazas pola atención e un saúdo cordial
 
Se desexan recibir máis información:
Chus Martínez, Responsable de Comunicación
Proxecto Interuniversitario “Nomes e Voces”
Residencia Monte da Condesa, 2ºandar
Tel. +34 981 563 100, ext. 13598

Invitación da Comisión Memoria e Dignidade de Mos


Queridas familias e amigos;


Póñome en contacto convosco para comunicarvos, que este ano, por motivos persoais e laboráis, foime imposible organizar ningún acto de homenaxe aos nosos familiares e amigos, asasinados polo fascismo franquista como se vén facendo, os últimos, anos no monumento, erixido na súa honra, ñas proximidades do cemiterio de Mos.

Nembargantes, e coa intención de que non se esqueza a súa memoria, e que sigamos esixindo reparación e xustiza, comunícovos que o vindeiro sábado 25 de setembro ás 17,30 no monumento ás vitimas no cemiterio de Mos ,estrada Porrino-Redondela, amigos e familiares reunirémonos para honrar a súa memoria e depositar un ramo de flores. Será un acto breve e sinxelo.

Espérovos a todos e agradezo de antemán a vosa asistencia.

Un saúdo cordial.
 
Presidenta da Comisión
Ana Aller Gómez

Salvar a memoria do exilio



O Museo da Emigración Galega dixitaliza en Bos Aires fichas e documentos do antigo Centro Republicano

JOSÉ LUÍS ESTÉVEZ - Bos Aires - 18/09/2010
Un pedazo da historia de España descansa hoxe en día nos almacéns do Museo da Emigración Galega (Mega) de Bos Aires, unha institución que alberga desde 2005 os fondos do antigo Centro Republicano da capital porteña e que emprendeu un proceso de clasificación dese patrimonio. Fai uns días terminaron os traballos de restauración das máis de 5.000 fichas de membros do centro, que contaba nas súas filas con persoas tan ilustres como Castelao, Arturo Cadrado ou Lorenzo Varela. O seguinte paso será a apertura, antes de fin de ano, dunha sala no museo dedicada á República e a Guerra Civil.

A Pasionaria anima nunha carta aos emigrantes a loitar contra a ditadura.

O subdirector do centro, Miguel Chiloteguy, explica que entre os proxectos do museo tamén se atopa a dixitalización de máis de 70.000 artigos xornalísticos sobre a Guerra Civil e o exilio que forman parte do arquivo do Centro Republicano, extinguido a finais da década dos anos setenta tras a chegada da democracia a España. Os fondos foron doados á Federación de Sociedades Galegas de Arxentina (propietaria do Mega) pola orientación ideolóxica que esta institución mantivo ao longo da historia. Na actualidade aínda se mantén ese apego aos ideais republicanos e cada mes de abril a federación celebra unha homenaxe á República nun teatro próximo ao propio museo.

Chiloteguy apunta que a restauración das fichas dos republicanos españois permitiu ao Mega dotarse dun modelo propio para o tratamento de documentos antigos que agora se pon a disposición doutras entidades españolas en Arxentina que desexen restaurar os documentos que posúen.

"Moitas institucións teñen material de interese e sería bo poder traballar con elas para conservalo. Nós chegamos a un acordo cunha universidade de Bos Aires para formar persoal especializado e hai outras universidades que están dispostas a colaborar", indica o subdirector deste museo arxentino.

Ademais das fichas restauradas no arquivo atopáronse documentos de interese histórico, como unha carta de Dores Ibarruri, A Pasionaria, na que anima á Federación de Sociedades Galegas a persistir na súa loita contra o franquismo ou tamén varias misivas de simpatizantes republicanos que agradecen a esta institución o envío de fondos para poder abandonar España, onde eran perseguidos, e viaxar a Arxentina para exiliarse.

A Federación de Sociedades Galegas naceu en 1921 en Bos Aires e tiña como obxectivos "a redención do campesiño galego, a superación do atraso económico e cultural de Galicia e a liberdade do conxunto do pobo español". Nos anos 30 a federación adheriuse con entusiasmo á II República e chegou a contar con dous deputados nas Cortes, Ramón Suárez Picallo e Antón Alonso Ríos. Tras a Guerra Civil, converteuse nun ariete permanente contra o réxime franquista e no principal ámbito de actuación dos intelectuais exiliados. O seu momento de esplendor atravesouno na década dos cincuenta, cando chegou a agrupar a 58 entidades con 15.000 socios. Na actualidade a federación está integrada por 14 sociedades.

sábado, 18 de setembro de 2010

Un orfo no exilio


Traducción Estación Atlántica

Luís Eugenio Aballe, fillo dun dos nove fusilados en Baredo en 1936, visita Nigrán tras 72 anos de emigración en Arxentina


Luís Eugenio Aballe asina, onte, no Libro de Ouro de Nigrán. // FdV


Faro de Vigo- comarcas 17/9/10 D. VÁZQUEZ - NIGRÁN

Fuxiu a Arxentina en 1938 coa súa nai e o seu irmán menor dun país en guerra que xa se cobrou a vida do seu pai. Luís Eugenio Aballe Rial, aos seus 82 anos, regresa agora ao seu pobo natal coa mirada posta nun pasado tráxico que nunca puido borrar da súa memoria. Este orfo dun dos "Nove de Baredo" foi recibido onte no Concello de Nigrán.

"Non son un fillo da guerra; son unha vítima". Luís Eugenio Aballe Rial reivindica, aos seus 82 anos, a súa tráxica infancia e o sufrimento da súa familia, emigrada "por forza" desde Panxón a Bos Aires en 1938.

O exilio foi a única saída que atoparon para afastarse dunha guerra que xa se cobrou a vida do pai, Manuel Aballe Domínguez, fusilado polos falanxistas dous anos antes en Baredo xunto a outros oito homes.

"O meu pai non tiña un compromiso político especial", explicou onte Luís Eugenio, de visita no Concello de Nigrán tras 72 anos de exilio. "Foi vítima dun comentario a treo que fixo en presenza dun garda civil", agregou.

Aballe recorda aínda con espanto o día en que irromperon na súa casa para levar detido ao seu pai, un home de 41 anos que proxectaba establecerse coa súa familia en Cádiz, onde xa traballaba como mariñeiro: "Eu tiña oito anos, pero conservo gravada a súa imaxe sentado na cama, cos cóbados apoiados nun colchón enrolado e suxeitándose a cabeza coas mans".

Aquel arresto foi a sentenza de morte de Manuel, que días despois era conducido nunha camioneta xunto a outros oito homes ata a ensenada da Bombardeira, en Baredo. Alí foron fusilados un a un. Os seus corpos foron a parar a unha fosa común no cemiterio de Baiona.

Aínda que non todos os cadáveres foron recuperados, os restos de Manuel Aballe foron identificados e sepultados definitivamente en Panxón. "Contáronme que a miña avoa rescatou o seu corpo, que recoñeceron polos zapatos. Déronllo medio fraccionado, pero o trouxeron nunha gamela ata Panxón e metérono en segredo na tumba", asegura Luís Eugenio, que dous anos logo da morte do seu proxenitor emprende viaxe a Arxentina coa súa nai e o seu irmán menor.

Saíron de España nun tren cara a Lisboa: "Foi unha viaxe triste. Levabamos unha mazá e 15 duros de prata que mamá tivo que deixar na fronteira". Ao chegar á capital lusa esperaban embarcarse inmediatamente cara a Bos Aires, "pero nos atopamos con que o barco saía con tres días de demora. Por sorte a miña tía puido dispolo todo desde Arxentina para atoparnos aloxamento".

As crises nerviosas acompañaron a Luís Eugenio ata a súa adolescencia. "Non se podía falar do meu pai na miña presenza e un día rompín todos os barrotes de bronce da miña cama", afirma. Aínda así logrou reporse á adversidade, estudou na Escola Nacional de Belas Artes e traballou nos laboratorios cinematográficos Álex de Bos Aires e nunha fábrica de froita. Nunha viaxe a España en 1950, grazas a un permiso militar, coñece á súa muller, Mercés, coa que formou unha gran familia, con 5 fillos e 10 netos, en Arxentina, país ao que agradece "que nos recibise cos brazos abertos".

Onte asinou no Libro de Ouro de Nigrán, o pobo que lle viu nacer e que, segundo o alcalde, colocará unha placa no porto de Panxón en memoria do seu pai e dos outros oito miñoranos fusilados en Baredo.

Cedeira-Buscan aos descendentes dos presos do campo de concentración



Traducción Estación Atlantica

Diario de Ferrol. Venres, 17 de Setembro de 2010 00:00

P.C.C. Ferrol As asociacións Memoria Histórica Democrática e Fuco Buxán tratan de localizar a algúns descendentes daqueles represaliados que durante a Guerra Civil estiveron detidos no campo de concentración de Cedeira.

Este chamamento obedece á participación dalgúns deles no acto homenaxe que terá lugar o día 30 de outubro na vila e que contará coa presenza de Vicente Álvarez Areces, presidente do Principado de Asturias.

A asistencia de Areces débese a que a maioría dos presos eran de orixe asturiana. Así, mentres o Principado comprometeuse a buscar aos familiares dos represaliados asturianos, as entidades con implantación na comarca de Ferrol tratan de facer o propio cos galegos. Por iso, ambas asociacións pon a disposición das persoas que poidan ter entre os seus familiares a algúns dos máis de 380 presos do campo de concentración dous números telefónicos, o 635 470 038 e o 660 571 291.

En canto á celebración do acto en cuestión, dará lugar aos tradicionais discursos, á actuación dalgunhas das moitas agrupacións musicais que existen na vila e ao descubrimento dun monólito no lugar antes ocupado polos barracóns do campo militarizado. A contorna da praia da Magdalena é a referencia. O dique de Ferrol, os muros do lugar de San Pedro, na cidade da Coruña; e os localizados en Betanzos, Padrón e Santiago de Compostela foron outros dos campos que estiveron máis operativos durante a contenda nacional.

Por outra banda, o goberno de José Luís Vergara aproveitará a celebración do acto previsto para o último sábado do próximo mes para render homenaxe aos membros da corporación republicana que, segundo apúntase desde a Asociación da Memoria Democrática, sufriu a represión e morte por parte dous sublevados contra a orde constitucional.

quarta-feira, 15 de setembro de 2010

Aberto o prazo da matrícula do Congreso Internacional sobre memoria da guerra, reconciliación e cultura de paz





Estimados/as amigos/as:

O Proxecto Interuniversitario "Nomes e Voces" quere informarlles de que xa está aberto o prazo de matrícula para a edición do FORO 2010 que comenzará o 3 de decembro, e no que se celebrará o CONGRESO INTERNACIONAL SOBRE MEMORIA DA GUERRA, RECONCILIACIÓN E CULTURA DE PAZ (días 13, 14 e 15 de decembro), organizado polo Proxecto Interuniversitario "Nomes e Voces".

Neste correo achegamos a seguinte información sobre o Congreso:

- PDF no que expoñer os obxectivos do Congreso, a súa duración e contidos, que contará coa participación de recoñecidos profesionais, especialistas no estudo histórico e xurídico dos procesos de paz e reconciliación en diferentes sesións de traballo.

- Folla de man na que consultar os diferentes Congresos que forman parte do Foro 2010.

- Cartaz do Foro 2010

Esperamos que este evento lles resulte de interese.

Grazas pola súa atención e un saúdo cordial

Se desexan recibir máis información, por favor contactar con:

Gustavo Hervella e Chus Martínez, Secretarios do Congreso
Proxecto Interuniversitario “Nomes e Voces”,
Residencia Monte da Condesa, 2ºandar
Tel. +34 981 563 100, ext. 13598