O Alcalde socialisto de Vigo é condenado pola xusticia a derrubala de urxencia pero segue negándose

quinta-feira, 30 de julho de 2015

A CRMH denuncia a permisividade da Xunta por "permitir aos Franco que sigan veraneando nun pazo roubado ao pobo"

Pazo de Meirás CC BY-SA Merce Blanco
A familia Franco di agora que abre o pazo de Meirás pero xa non permite reservar visitas
 
Miguel Pardo - Praza Pública 29/7/15
Como cada verán desde hai xa uns anos, a polémica volve arrodear o pazo de Meirás. Un día despois de que asegurase que as visitas se suspenderían ata setembro, a empresa privada que organiza as rutas di agora que se abre catro días ao mes, pero que as prazas xa están reservadas. A compañía contratada pola familia de Francisco Franco, que ocupará o inmoble durante o vindeiro mes, pareceu recuar ante as críticas, especialmente as do alcalde de Sada, que censurou o desleixo da Xunta ao "eludir a súa responsabilidade" á hora de asegurarse que a familia do ditador garanta que se cumpre a normativa que obriga a abrir ao público o pazo. 
A familia Franco di agora que si abre catro días de visitas pero que as prazas para os catro días xa están reservadas
Curiosamente, a empresa ofrece visitar o pazo este venres 31 de xullo, pero xa non ningún dos catro días de agosto que se tería que abrir segundo indica Turgalicia na súa web (28, 29, 30 e 31). "Tamén podería vir en setembro", asegura unha empregada de intentarmos reservar praza. "Pero non en agosto porque xa non hai sitio". Pero está pechado? "Si, está pechado... Non hai sitio", responde a compañía. Ao igual que ocorrera noutros veráns, resulta imposible facer reservas xa a finais de xullo, o que incrementa as dúbidas sobre a dispoñibilidade da familia do ditador a cumprir a normativa e o que provoca as críticas do Concello de Sada, que acusa a Xunta de facer "oídos xordos" e de non garantir as visitas. 
A CRMH denuncia a permisividade da Xunta por "permitir aos Franco que sigan veraneando nun pazo roubado ao pobo"
Non obstante, son moitas as voces que reclaman máis. A Comisión pola Recuperación da Memoria Histórica (CRMH) da Coruña rexeita a permisividade da Xunta de Galicia coa familia Franco por "permitirlles que sigan veraneando no pazo de Meirás, que foi roubado ao pobo mediante impostos revolucionarios". "Descontos nas nóminas de centos de traballadores públicos ou achegas dun 15% dos orzamentos municipais dos distintos concellos da comarca da Coruña", aclara a entidade, que aclara que estes datos "invalidan" o argumento dos Franco, que sosteñen que o pazo de Meirás foi doado polo pobo galego ao ditador.
 
A CRMH critica a "permisividade" da Xunta, máis aínda logo de que o pazo fose declarado Ben de Interese Cultural (BIC), o que obriga á súa apertura ao público. Acordouse que foran catro días ao mes como mínimo, aínda que a Lei de Patrimonio Cultural de Galicia non estipula as xornadas. Pero os Franco adoitan poñer atrancos ou mesmo impedir as visitas, que xa son ben restrinxidas, ao vetar varias estancias da casa e non permitir sacar fotografías nin gravar vídeos na maioría delas. "Os señoritos que veranenan en provincias que non queren ser molestados, coa complicidade da Xunta do PP, que agocha a súa responsabilidade á hora de pedir que se cumpra a legalidade", insiste a CRMH. 
"Nin catro, nin seis nin oito días; se os Franco queren veranear en Galiza, que paguen un hotel, o pobo debe ter a titularidade do pazo"
"O PP que nunca condenou o franquismo é coherente coa permisividade que sempre tivo coa familia Franco ao deixala usar un pazo para veranear cando sabe perfectamente que foi roubado ao pobo polo ditador e que é o pobo quen debería ter a titularidade del", engade a Comisión, que exixe "que se restitúa ao patrimonio público o pazo de Meirás". "Non vale que se abra ao público catro, seis, oito días ao mes. Os que sexan. A familia Franco, se quere veranear en Galiza, que pague un hotel, como fan todas as persoas decentes", di. 
 
"Non é para nada presentable nunha democracia que as persoas descendentes dun ditador sanguinario teñan usufructo de propiedades que deberían de ser públicas para veranear. A ninguén se lle pasa pola cabeza en Italia ou en Alemaña que a familia de Benito Mussolini ou de Adolf Hitler aínda sigan gozando das riquezas que tiñan os seus parentes. Sobre todo se esas riquezas tiñan moito que ver co Estado italiano ou alemán", remata a CRMH nun comunicado que pide a "inmediata devolución ao patrimonio público" do inmoble. 

domingo, 26 de julho de 2015

Presentan máis de 11.000 firmas para que se dea a coñecer a obra de Castelao

 
A presidenta de Galiza Cultura, federación que agrupa a varias asociacións, tamén denunciou o uso "en balde" que a Xunta de Galicia realiza coa entrega dos premios Castelao
 
21 de Xullo de 2015 | Galiciaé / Efe
A comisión promotora da Iniciativa Lexislativa Popular sobre o dereito ao coñecemento e á contemplación da obra de Alfonso Daniel Rodríguez Castelao polo pobo galego presentou este martes máis de 11.000 firmas no Parlamento de Galicia para que debata esta proposición de lei.

Unha iniciativa coa que se pretende reclamar que o intelectual, considerado un dos pais do nacionalismo galego, sexa "apreciado" e "coñecido" por toda a súa "magnificencia artística", que consta de 4.000 pezas documentadas de obra artística.

"En todo o que significou de defensor e patriota esclarecido e máximo defensor do pobo galego na primeira metade do século XX. Queremos que todo iso sexa coñecido, sacalo do conxelador, dese enterramento que é o que se practica con figuras que son usadas máis nada que como un recurso de lexitimización", explicou Pilar García Negro aos xornalistas ás portas do Parlamento.

A presidenta de Galiza Cultura, federación que agrupa a varias asociacións, tamén denunciou o uso "en balde" que a Xunta de Galicia realiza coa entrega dos premios Castelao.

"Tantos anos logo do seu falecemento en Bos Aires por exilio forzoso, continúa estando dobremente enterrado no coñecemento da poboación galega e sen ser atendido polos poderes públicos galegos, lamentou.

Para García Negro, o debate político que hai na actualidade tanto en Galicia como en España está "perfectamente guionizado e tematizado en tantas e tantas páxinas de Castelao", polo que, ao seu xuízo, "non é unha figura histórica en absoluto superada".

"Queremos que retornen pezas artísticas súas fundamentais como 'A derradeira lección do mestre', ese lenzo que podemos contemplar en Bos Aires e que está recluído alí tamén", abundou.

Preguntada sobre se confía en que a iniciativa prospere no hemiciclo, Pilar García Negro confiou en que "todos os deputados desta Cámara se comporten efectivamente como xente ilustrada, xente galega onde o adxectivo debe valer non só para cobrar e para comer das institucións galegas".

"E que, xa que logo -continuou-, fagan honra ao pensador, ao patriota, ao artista galego sen o cal ninguén estaría sentado aquí", sinalou a ex deputada autonómica polo BNG.

Recordou, así mesmo, que foi Castelao quen "in extremis e nun traballo ímprobo" rescatou o Estatuto que estaba "sediciosamente perdido" en Madrid, e quen conseguiu a tramitación parlamentaria do Estatuto de Galicia o 1 de febreiro nas Cortes Republicanas celebradas no mosteiro de Montserrat e a súa posterior aprobación definitiva.

"Se isto os deputados que sentan nos escanos ignórano, pois entón teriamos que chamalos semi analfabetos políticos. E digo semi, só, para que ninguén senta ofendido", dixo García Negro.

“Todo o que fago é polo meu pai, asasinado a mans dos falanxistas”

Dario Rivas de camiño a San Simón
 
Darío Rivas era o fillo de Severino, alcalde de Castro de Rei, asasinado polos falanxistas en 1936. Con 95 anos, segue a loitar por restituír a memoria das vítimas da represión e da guerra civil. Hoxe intervén no acto das Asociacións pola Recuperación da Memoria Histórica na Illa de San Simón
 
Sermos Galiza - Marta Obelleiro 20/7/15
Con 95 anos, Darío Rivas continúa con ganas de traballar por recuperar a honra das vítimas da represión. A súa loita en defensa das persoas represaliadas levouno a promover a querela arxentina contra o franquismo. Antes de intervir no acto convocado polas Iniciativa Galega pola Memoria (coordinadora nacional de entidades memorialísticas) na Illa de San Simón –que este ano homenaxea persoas exiliadas “sen relevancia política”-, conversou con Sermos Galiza para nos narrar a súa historia.
 
Este arxentino de adopción aténdenos do outro lado do teléfono, desde Lugo, onde descansa estes días na casa da súa familiar. Ten moito, moitísimo, que contar. De feito, convídanos a conversar en persoa para contarnos como comezou o seu activismo en defensa da recuperación da memoria. “Hai moitos detalles”, avanza. Explícanos que o seu afán por honrar a memoria das persoas que sufriron a represión “vén de hai anos, polo meu pai, que morreu asasinado en Portomarín”.
 
O seu pai, Severino Rivas, levaba tan só tres meses como alcalde de Castro de Rei cando foi apreixado polos falanxistas e asasinado nunha cuneta en Portomarín. A súa familiar intervén na conversa para nos explicar como tiveron coñecemento do lugar onde descansaban os restos do finado. “Foi unha casualidade. Pensabamos que o corpo de Severino ficara sepultado no cemiterio vello, baixo o caudal do río de Portomarín”, expón. Porén, nunha visita de Darío á vila luguesa, nunha tenda de souvenirs, unha veciña reconstruíu a morte do seu pai. “A veciña contou que sendo unha nena vira dous mortos nunha cuneta e que un dos asasinados era de Castro de Rei, segundo comentaban daquela en Portomarín”. Esta coincidencia provocou que, desde entón, Darío Rivas se afanara aínda máis en recuperar os restos do pai.
 
“Foi en 2005, grazas á Asociación para a Recuperación da Memoria Histórica, cando conseguín recuperar o que quedaba de meu pai para enterrar os seus restos na sepultura da miña nai”, lembra. Severino Rivas convertíase hai unha década no primeiro galego vítima da represión exhumado. Para o resto dos familiares das vítimas reclama xustiza, “quero que os restos das persoas represaliadas que se atopan en fosas comúns lles sexan entregados ás familias”. “Tería que normalizarse a exhumación dos ósos de todas as persoas asasinadas polos falanxistas durante a represión e durante a ditadura”, sinala.
 
Darío Rivas non entende como a día de hoxe sigue habendo “ostentación da guerra civil”. Como mostra, alude ao Valle de Los Caídos, en Madrid, “un lugar construído por prisioneiros de guerra e onde aos falanxistas aínda se lles fan homenaxes”. Considera imprescindíbel reformar a constitución para garantir que as familias das persoas asasinadas recuperen os restos enterrados en fosas comúns e para acabar co enxalzamento da represión e de Franco. “O actual goberno prexudica a memoria, pois non ten problemas en sacar a relucir a guerra civil”, engade.
Franco segue gobernando. Deixou ben atadas as leis, o tipo de goberno e mesmo a Transición
Sobre a querela arxentina que el propio promoveu, lamenta que a xustiza española non aceptara investigar os crimes do franquismo. No Estado español, asevera, non hai democracia, “Franco, o criminal máis grande do século XX, segue gobernando”. “Encargouse de deixar ben atadas as leis, o tipo de goberno e mesmo a Transición”, denuncia.
 
Darío Rivas cóntanos que queda moito por recuperar a memoria, “fai falta que nos apoie o Goberno”. O que máis desexo, insiste, é que o Goberno contemple a situación das vítimas e que se faga cargo da exhumación. Antes de nos despedir, insiste en que non ten interese político nin económico ningún na recuperación da memoria: “todo isto fágoo polo meu pai”.
 
Con retranca, aos seus 95 anos, advírtenos de que teñamos tino co que publicamos “a ver se vos van cortar as subvencións por sacar á luz o que vos estou contando”. Hoxe volve citarse coa memoria na Illa de San Simón.
 

quarta-feira, 22 de julho de 2015

Homenaxe ás vítimas do franquismo na Comarca de Monterrei


6 DE AGOSTO DO 2015
O CONCELHO DE VERÍN E A CIG ACORDAN REALIZAR UMHA HOMENAXE ÁS VÍTIMAS DO FRANQUISMO NA COMARCA DE MONTERREI

Tras a proposta formulada pola CIG de organizar un Acto institucional de Homenaxe ás vítimas do franquismo, hoxe, 21 de xulho de 2015, (exactamente 79 anos despois do levantamento militar que diu lugar á defensa da vila, en 1936, por parte dumha milicia constituída polo ...ente local verinés) o Grupo de Goberno do Concelho de Verín ven de tomar o acordo de celebrar, o próximo día 6 de Agosto de 2015 (xoves), un Pleno da Corporación municipal, co obxecto de outorgar honores e distincións aos vicinhos/as, políticos/as e sindicalistas executados, apresados e represaliados polo franquismo.

Rematado o Pleno, sobre as 21.30 horas da noite, tamén se desenvolverá, na Praza da Concelho de Verín, un acto de homenaxe ás vítimas e entrega de distincións aos familiares.

Nos próximos días o Concelho de Verín dará conta, en rolda de prensa, de todos os detalhes do acto a celebrar e publicarémolo nesta páxina.

Agora, é moi importante que todos e todas os que, durante este mes nos axudastes a conseguir que esta iniciativa torne en realidade, lhe deades a máxima difusión pública (redes sociais, vicinhos/as, etc), pra que o día 6 de Agosto o Salón de Plenos do Concelho de Verín estea ateigado de verineses/as que desexen facer xustiza 79 anos despois.

CIG
 

terça-feira, 21 de julho de 2015

Buscamos la memoria de los presos asturianos en Cedeira (1937-1938)

Plano do Campo de Concentración de Cedeira situado na Praia
Imaxe de Asturias republicana.com 
Xosé Manuel Suárez. Historiador. Ferrol 21/7/15
Desea recibir documentos, cartas, recuerdos, fotografías... de presos asturianos en el Campo de Concentración de CEDEIRA (A Coruña) en 1937 y 1938
Estan recogiendo información para realizar un documental sobre el campo de concentración de Cedeira

domingo, 19 de julho de 2015

Falece aos 97 anos Rosina Villaverde, símbolo do socialismo vilagarcián

 
A infatigable defensora dos valores republicanos expresara o seu desexo de ter un enterro civil
 
Vilagarcía / A Voz,  19 de xullo de 2015
Rosina Villaverde faleceu a pasada madrugada na súa casa de Vilagarcía, segundo confirmaron fontes do Partido Socialista na cidade. Os restos mortais desta muller de 97 anos xa se atopan no tanatorio de Cea. Rosina, convertida nun símbolo do socialismo e o republicanismo en Vilagarcía, deixara escrito que quería un enterro civil, e así será.

A pesar da súa avanzada idade, a filla do primeiro alcalde republicano da capital arousá, Elpidio Villaverde, foi unha muller activa ata o final. O pasado 14 de abril acudiu, puntual como sempre, ao acto que o PSOE realiza con motivo do día da República no parque Miguel Hernández. Como todos os anos, depositou unha flor ante o monumento Rosas Rotas e, como sempre tamén, exteriorizó sen andrómenas o seu desexo de ver chegar a terceira República. Rosina, que acudiu a votar nas últimas eleccións municipais, si puido ser testemuña de como o Partido Socialista, do que foi nomeada militante de honra en 2013, recuperaba a alcaldía de Vilagarcía. 


Presentación en S. Simón da Asoc. Familiares de Marinos vitimas do franquismo na Base Naval de Ferrol

Presentouse nos actos da illa de San Simón a Asoc. Familiares de Marinos vitimas do franquismo na Base Naval de Ferrol

Correo de contacto: marinosferrol@gmail.com

FMVF Base Naval de Ferrol
No 79º aniversario dos enfrontamentos por defender os buques na Base Naval de Ferrol como familiares dos marinos destinados nesta Base, asasinados e presos polas forzas sublevadas que provocou o golpe de estado e a posterior Guerra Civil, vémonos na necesidade de organizarnos para darlles visibilidade as nosas vítimas familiares aínda ocultas e profundamente discriminadas, dada a importancia histórica que teñen, tanto na historia de Ferrol, como de Galicia e do Estado Español en canto á resistencia e perdida dos buques que devanditos marinos protexeron e polo cal perderon a vida a través de penas de morte, paseos e crueis permanencias en prisión.

Os nosos obxectivos son:

1- Reivindicar xustiza polos crimes do franquismo sufridos polo persoal destinado na Base Naval de Ferrol, incluíndo como tal penas de morte executadas, paseos e condenas en prisión sufridas polas vítimas.

2-Reivindicar a anulación dos procesos xudiciais do franquismo xunto ás condenas derivadas dos mesmos.

3-Reivindicar a Base Naval e Arsenal Militar de Ferrol como Lugar de Memoria sinalado e recoñecido institucionalmente. Tendo en conta como feitos históricos de relevancia:

a) Os enfrontamentos armados entre os días 19 ao 21 de xullo de 1936 para impedir a marinería que os sublevados fixésense co control dos buques de guerra alí destinados (Almirante Cervera, España, etc...)

b) A existencia do campo de concentración da Escollera dentro da Base Naval como prisión da marina, defensores da legalidade republicana a súa señalización exacta.

c) Os fusilamientos por execución de condenada e paseos no patio do edificio do Corpo de Garda na Punta do Martelo, espigón onde se efectuaban devanditos crimes, ambos sinalados como Lugar de Memoria.

4-Retirar os nomes de exaltación franquista do rueiro do Arsenal Militar de Ferrol, segundo estudo xa realizado por historiadores locais.

5-A realización dunha homenaxe anual e institucional contando con representación das familias represaliadas dedicado a todas as vítimas da marina da Base Naval de Ferrol.

6-Instalación dun monumento ás vítimas xunto a un listado de cada un deles, (ao estilo doutros xa existentes noutros lugares do estado español). Como base do listado usaranse os xa existentes froito das investigacións académicas dos historiadores locais de renombre recoñecido, Deixando espazo para posibles incorporaciones futuras.

Familiares de Marinos vitimas do franquismo na Base Naval de Ferrol

Illa San Simón 19 de xullo de 2015

Jorge Glez Gude na presentación da nova asociación
Foto da Iniciativa Galega pola Memoria

Crónica do Homenaxe nacional ás vítimas da represión franquista en San Simón

Foto da IGM
 
Iniciativa Galega pola Memoria [IGM] 19/7/15
O reclamo de xustiza e non esquecemento para as vítimas da ditadura franquista uniu a máis de 400 persoas este domingo no antigo campo de concentración da illa de San Simón. Convocados polas asociacións reunidas na Iniciativa Galega pola Memoria, participaron dun acto, este ano inspirado na lembranza das persoas exiliadas por causa da represión. A xuntanza, cun fondo carácter tamén emotivo, contou coa testemuño de Darío Rivas, quen aos 94 anos lidera a querela na Arxentina contra os responsables do xenocidio iniciado en 1936, entre cuxas vítimas atópase seu pai, alcalde de Castro Rei executado por falanxistas. 
Nesta homenaxe anual ás vítimas, a IGM reiterou demandas centrais como a derrogación da lei de amnistía, lembrando ao Estado español que está a incumprir coas recentes recomendacións que en materia de dereitos humanos fíxolle Nacións Unidas .
 
Especial fincapé tivo o reclamo por devolver o carácter de lugar de memoria á illa de San Simón, un dos maiores campos de concentración montados polo franquismo entre 1936 e 1943. Pedido estendido a un debido recoñecemento ás familias da parroquia de Cesantes, pola súa labor solidaria e humanitaria naquel período cos repesaliados e as súas familias. 
 
Os asistentes á homenaxe chegaron á illa en catro quendas dun barco que partiu do porto de San Andrés de Cobres (Vilaboa). E no mediodía comezou a homenaxe coa interpretación do Himno de Reigo por parte do grupo de gaitas presente. Inmediatamente Fernando Souto (da CRMH da Coruña) fixo un resumo aos presentes das demandas históricas da IGM, para logo dar paso á lectura por parte de Queta Molas (ARMH de Marín) dun texto de Luís Bará (Asociación “A Regaduxa” de Vilaboa) que lembra a testemuña de Isabel Gómez Costas e a súa familia, veciños de Redondela, que marcharon ao exilio no ano 1937.
 
Darío Rivas foi presentado polo músico e mestre Mero a quen une unha afastada relación de amizade. Espazo da homenaxe altamente emotivo para eles e o público que seguiu cun silencio respectuoso a lembranza das horas difíciles que viviron esas familias de Lugo. A intervención de Darío Rivas, puxo broche final ao acto xunto coas tradicionais soltas de pombas e achegas florais que familiares e amigos das vítimas achegaron una ano máis a San Simón. Unha sentida entoación do Himno Galego pechou a homenaxe.

sábado, 18 de julho de 2015

Piden a Feijóo a elaboración dun catálogo de vestixios da ditadura e que inste a retirar a simboloxía franquista

 
Traducción Estación Atlántica
 
Santiago de Compostela, Europa Press 14/7/15
O avogado especializado en Dereitos Humanos Eduardo Ranz remitirá ao presidente da Xunta, Alberto Núñez Feijóo, un escrito no que lle pide a elaboración dun catálogo de vestixios relativos á Guerra Civil e á Ditadura, para que sexa posto a disposición dos concellos para retirar a simboloxía franquista.

No escrito, con copia aos portavoces de todos os grupos políticos e á secretaría xeral do Parlamento de Galicia, tamén demanda a creación dunha comisión técnica, relata os símbolos que perviven na comunidade, e pide audiencia co presidente, Alberto Núñez Feijóo.

O letrado, que enviará este escrito aos diferentes presidentes autonómicos, apóiase no artigo 15 de Lei de Memoria Histórica obriga ás Administracións Públicas a tomar as medidas oportunas para retirar os escudos, as insignias, as placas e outros obxectos ou menciones conmemorativas da "exaltación, persoal ou colectiva, da sublevación militar, da Guerra Civil e da represión da ditadura".

No mesmo comunicado, informou de que presentará este xoves na Nunciatura Apostólica en Madrid unha petición dirixida ao Papa Francisco na que solicita a retirada dos símbolos franquistas do territorio pertencente á Igrexa católica e a saída dos restos de Francisco Franco e do fundador da Falanxe, José Antonio Primo de Rivera, da Basílica do Val dos Caídos.

No escrito, Ranz reclama tamén ao Pontífice que dicte un decreto para que a tumba do xeneral Gonzalo Queipo de Llano non permaneza no interior da Igrexa da Macarena de Sevilla por vulnerar o Dereito Canónino, que só permite enterrar nos seus territorios cadáveres de pontífices, cardeais ou bispos.

"Permisividade"
O avogado, que advirte de que a "permisividade" dos arzobispos de Madrid e Sevilla está violando "manifiestamente" estes cánones, solicita unha audiencia privada co Papa e require que acorde a retirada "inmediata" das placas que "exaltan" a Guerra Civil e a ditadura franquista do territorio pertencente á Igrexa Católica.

En concreto, denuncia que no mapa eclesiástico español obsérvase simboloxía do franquismo nun total de 24 arzobispados ou obispados, entre a que se atopan escudos da Falanxe, placas conmemorativas de Primo de Rivera, escudos anticonstitucionales, emblemas do jugo e as flechas e ata unha pintura "idéntica" ao xeneral Francisco Franco colocada no retablo do altar maior da Igrexa da Santa Cruz de Valencia.

Acto anual de homenaxe as vitimas do franquismo na Illa de San Simón

 
Día 19 de xulio na Illa de San Simón
 
Programa:
  • Interpretación do himno de Riego
  • Fernando Souto da CRMH da Coruña
  • Enriqueta Otero Asociación pola Recuperación da Memoria Historica de Marín, lectura de texto sobre  Isabel Gómez Costas e a súa familia, veciños de Redondela, que marcharon ao exilio no ano 37 
  • Presentación de Mero de Darío Rivas
  • Intervención de Darío Rivas
  • Solta de pombas
  • Ofrenda floral
  • Himno Galego
Fóra de programa presentarase a Asociación de Familiares de Marinos vítimas do franquismo na Base Naval de Ferrol.

quarta-feira, 15 de julho de 2015

Rúa de Álvaro Cunqueiro fora do rueiro de Madrid por falanxista moi activo

Foto Google Maps - MJBarreiroLG
 
Traducción Estación Atlántica
 
 
Fonte: Historiador Antonio Ortíz Mateos en La H/historia en la memoria (base de datos para o Concello de Madrid)
 
Rúa de Álvaro Cunqueiro, 
Situada entre a avenida do Cardenal Herrera Oria e a rúa de Angelita Camarero, o 29 de abril de 1992 adoptou este nome en recordo do escritor Álvaro Cunqueiro Mora, nacido en Mondoñedo (Lugo) o 22 de decembro de 1911. Foi novelista, poeta, dramaturgo, xornalista e gastrónomo.
 
-En 1936 afiliouse a Falange Española, militando activamente.
 
-A partir de 1937 colaborou con diversas publicacións falangistas.
 
-En 1939 estableceuse en Madrid para traballar como redactor do diario ABC.
 
En 1946 regresou a Galicia e colaborou nos principais xornais galegos.
 
Faleceu en Vigo (Pontevedra) o 28 de febreiro de 1981.
 
(Barrio de Pena Grande. Distrito de Fuencarral-O Pardo. Madrid)

sexta-feira, 10 de julho de 2015

Alberto Pena profunda no papel da ditadura portuguesa na Guerra Civil

 
Traducción Estación Atlántica
 
O profesor de Ciencias Sociais publica un libro no que destaca que o apoio do Goberno luso resultou decisivo para o triunfo dos golpistas

Faro de Vigo -  Pontevedra 09.07.2015
O apoio que brindou a ditadura de Salazar desde o primeiro día ao golpe de estado do xeneral Franco resultou decisivo na vitoria dos sublevados na Guerra Civil. É unha das conclusións da obra "A guerra dá propaganda. Portugal, Brasil e a Guerra Civil de España: prensa, fascismo e diplomacia".

Publicado pola editorial brasileira Edipurs, o libro complétase coa visión que aportan sobre como se viviu a guerra no país americano as investigadores María L. Tucci, Heloisa Paulo e Esther Gambi.

En 1936, como se recorda na investigación, o país veciño non dispoñía do armamento de Alemania ou Italia pero "sentiu a Guerra Civil española coma se fose propia. Salazar cría que o destino de España estaba unido ao propio destino de Portugal", destaca o autor.

Esta recorda que Salazar apoiou sen condicións ao franquismo, ao considerar que a II República era un "réxime político incompatible, democrático" e ao seu modo revolucionario, e que xa que logo situábase nas antípodas do Estado Novo Portugués.

Así, o dictador luso entende que unha forma de salvagardar o seu proxecto era que en España se instaurase un réxime autoritario de corte fascista, como o que había en Portugal".

Para iso aporta máis de 10.000 combatentes lusos que se estima que loitaron no bando rebelde e tamén xoga un papel moi activo na propaganda e a diplomacia. O apoio do goberno do país veciño foi "fundamental para crear un clima de opinión pública favorable ao franquismo, non só na Península Ibérica senón tamén internacionalmente".

E é que Alberto Pena tamén propón na obra un achegamento ás dinámicas propagandísticas nas colonias de inmigrantes portugueses e españois en Brasil. Destaca a este respecto que "Salazar puxo ao servizo de Franco toda a súa estrutura diplomática", o que contribuíu por exemplo a atrasar un tratado de non intervención que dificultase a entrada por Lisboa das armas procedentes de Italia e Alemania.

O alcalde comprométese a homenajear ás vítimas do franquismo e a retirar símbolos

Emilio Grandío, Rodríguez Igrexas, o alcalde e Afonso Eiré onte no
 presentación do libro ´O Piloto´. Víctor Echave
O Concello levará ao pleno "sen présa pero sen pausa" un plan integral para cumprir a lei de memoria histórica para modificar o callejero e reivindicar aos damnificados
 
Rubén D. Rodríguez   10.07.2015
O compromiso coa Comisión pola Recuperación dá Memoria Histórica (CRMH) anunciado por Marea Atlántica en campaña electoral e nada máis converterse en Goberno municipal tras unha reunión co colectivo para retirar a simboloxía franquista do callejero da cidade e cumprir a lei de memoria histórica adquirirá un novo matiz de alcance coa homenaxe que o Concello espera dar ás vítimas da Guerra Civil e represaliados durante a ditadura.

O alcalde, Xulio Ferreiro, recalcou onte que o seu Executivo pretende converter o respecto pola memoria histórica nun tributo "público e festivo da reivindicación da dignidade", de tal xeito que A Coruña pase de ser "a cidade da simboloxía franquista á cidade da memoria".

Ferreiro avanzou a intención de modificar o callejero e homenajear ás vítimas do franquismo como parte dun plan integral de reparación dos damnificados na presentación do libro Ou piloto. Ou último guerrillerio, de Afonso Eiré, na Fundación Rodríguez Igrexas. O alcalde resaltou que este compromiso é tanto un reto persoal como un obxectivo do Goberno que lidera e apuntou que no proceso será importante a participación dos cidadáns.

Os veciños poderán intervir no proceso coa proposta de cambios no callejero, que se levarían a cabo -así como as previstas homenaxes- despois de que as iniciativas recolleitas no plan integral sigan as canles institucionais e sexan votadas e aprobadas no pleno municipal.

Ferreiro remarcou que a "nova política" que Marea representa "non pode enfrontarse á memoria histórica" e criticou que gobernos precedentes negásense a cumprir coa legalidad ao non eliminar da cidade as numerosas alusiones ao franquismo que aínda perduran.

A defensa do cumprimento da Lei de Memoria Histórica que esixe desde fai anos a CRMH coa retirada de símbolos franquistas de rúas e prazas da Coruña tropezouse ata agora coa oposición dos anteriores gobernos municipais a cambiar o callejero, malia que durante o bipartito do PSOE e o BNG acordouse iso precisamente, en concreto no pleno do mes de setembro de 2009.

Durante o mandato do PP a comisión e outros colectivos próximos solicitaron ao Goberno de Carlos Negreira que acatase a lei e suprimise do callejero nomes da etapa franquista de case unha treintena de rúas ou prazas, como División Azul, Alférez Provisional ou Xeral Sanjurjo. A comisión tamén reclamou no Rexistro municipal que en cumprimento dos acordos plenarios de fai seis anos eliminásese o escudo da ditadura da vidriera da entrada principal do concello e retirásese a distinción de Fillo Adoptivo da cidade ao exministro con Franco Manuel Fraga.

Reclamaciones como estas e a realización de actos festivos de homenaxe a vítimas do franquismo están agora na axenda do Goberno de Marea. Ferreiro comprométese a cumprilas, aínda que sen prazos, "sen présa pero sen pausa".
 
 

Presentación na Coruña "O Piloto, o último guerrilleiro"

 
Traducción Estación Atlántica
 
Afonso Eiré presenta este xoves na Coruña "O Piloto, o último guerrilleiro" , acompañado do historiador Emilio Grandío e do alcalde Xulio Ferreiro
 
El diario.es - Praza Pública 08/07/2015
O 10 de marzo de 1965 era asasinado pola Garda Civil cerca do embalse de Belesar José Castro Veiga, Ou Piloto. Así comezan a maior parte dos relatos sobre o último guerrilleiro de toda España morto en combate, uns relatos e unha historiografía que adoitan presentalo como un loitador solitario nese momento, que se limitaba a resistir, "un home que esperaba", como escribiu Carlos G. Reigosa no seu Fuxidos de sona. Con Ou Piloto, ou último guerrilleiro (Hércules de Edicións) Afonso Eiré rompe esa visión: nin inactivo nin illado, José Castro Veiga contaba na comarca de Chantada cun importante apoio social, que Eiré ennumera en ata 105 casas que lle daban acubillo e recursos, un carácter social da guerrilla galega no seu conxunto que axuda a desmontar tamén a imaxe de Galicia como un territorio totalmente sumiso ao franquismo.

Afonso Eiré presenta a súa obra este xoves na Coruña, ás 20 horas na Fundación Rodríguez Igrexas (Rúa Cordelería, 32-A), nun acto organizado pola Comisión pola Recuperación dá Memoria Histórica dá Coruña, e no que participarán o alcalde Xulio Ferreiro, o historiador Emilio Grandío e o editor Francisco Rodríguez Igrexas. Un libro con documentos e materiais inéditos e cun formato que se sitúa a medio camiño entre o ensaio e a novela, no que emerge o intenso traballo de documentación realizado por Eiré durante anos, incluídas ducias de entrevistas: "Quixen darlles voz ás fontes, para que sexan os protagonistas. Non é novela nin é ensaio, quixen que xente que habitualmente non lería un ensaio histórico interesásese por isto, como se lese unha novela de acción", destaca o autor. Eiré sinala a importancia dos traballos de investigación que se están realizando de xeito local, acudindo ás fontes, e que rompen coa "distorsión e contaminación da propaganda existente en boa parte da historiografía sobre este tema", denuncia.

A figura de Ou Piloto quedou como mito, asociado a esa etiqueta do 'último guerrilleiro', pero o teu libro mostra que era pouco o que sabiamos realmente sobre el, e que había moitas ideas erróneas. Por que non se estendeu máis o coñecemento sobre el?

Dixo Armand Balsebre que o silencio imposto á memoria dos guerrilleiros desde os anos 60 reuniu, paradójicamente, no mesmo lado a visión do PCE e a do aparello propagandístico de Fraga Iribarne. Sen iso non se entende a imaxe que quedou da guerrilla galega. O propio Balsebre di que existiu unha 'amnesia xeral' cara á causa guerrilleira por parte do PCE. Iso é o que leva a que a figura do Piloto fósese desvanecendo, malia ser o último guerrilleiro do Estado morto en combate. Tampouco se conta que a guerrilla galega foi a primeira de todo o Estado en autoorganizarse, en 1942, e que o fixo tres anos antes que o resto. O propio PCE toma a organización da guerrilla galega como exemplo para todo o Estado.

Tamén se di sempre que era un guerrilleiro que xa non exercía como tal, e que se limitaba a resistir, de forma solitaria...

É que tampouco se conta a verdade cando se di que Ou Piloto xa non era guerrilleiro, porque estaba só ou porque había anos que non realizaba ataques armados. Isto é descoñecer o que era a guerrilla e a actividade dos guerrilleiros. A guerrilla facía máis cousas ademais de atentados; a guerrilla distribuía panfletos, entrevistábase con xente, protexía e organizaba aos veciños para evitar a represión. A represión nos lugares nos que actuaba Ou Piloto foi moito menor que noutras partes de Galicia, malia ser un lugar onde triunfara a Fronte Popular. En 1963 Ou Piloto publica e difunde un manifesto dirixido ao pobo galego (que ata se distribuíu nas cidades), no que chamaba aos comunistas e a todos os antifranquistas a facer unha folga xeral: ?Franco, treme, treme de medo, porque a folga xeral política vaiche a colgar do valado do Retiro?. Nos últimos anos de actividade de Ou Piloto estaban celebrando a campaña dos 25 anos de paz, e non lles conviña para nada que existise a guerrilla e que se falase dela.

Cal era o seu apoio social na zona?

Había 105 casas da zona de Chantada que lle daban apoio a Ou Piloto. E a súa importancia continuou máis aló da súa morte. Eu crieime coa figura de Ou Piloto, para min era un heroe. Antes de coñecer ao Capitán Trono, a Rede Ryder, ao Llanero Solitario ou a Roy Rogers, para min o heroe era Ou Piloto, que era o que escoitaba todos os días. Pero ata que escribín o libro non me decatei dalgunhas cousas que sempre había ter diante do nariz. Cando comezamos a montar as Comisións Labregas en Chantada en 1973, tivemos un éxito impresionante: en plena clandestinidad en tres meses fixen máis de 100 afiliados. Cando es mozo pensas que es un fenómeno, pero despois deime conta de que toda esa xente estaba relacionada coa guerrilla e con Ou Piloto. E esa xente é a que nos permitiu facer en 1976 a primeira gran tractorada de todo o Estado, na que só quedaron cinco tractores sen saír á manifestación. Entón non me decataba, pero estaba todo aí.

Ese apoio social pode verse noutras cousas. Por exemplo, a guerrilla en Málaga, Asturias, Cantabria..., lugares onde era moi forte, foise desfacendo por culpa das delacións internas. Esas delacións en Galicia case non existiron. Iso nunca se di sobre a guerrilla galega. Outro exemplo do apoio social da guerrilla en Galicia podémolo ver en comparación con Catalunya: cando matan ao último guerrilleiro catalán, Ramón Vila, en 1963, os veciños non deixan que sexa enterrado no cemiterio; en cambio Ou Piloto si é enterrado no camposanto, o cura rézalle o responso e os veciños vanlle a poñer flores. Os guerrilleiros galegos non eran maquis, como noutros sitios. A guerrilla galega estaba nas casas, reuníase nas casas, non no monte. Pero cal é a outra diferenza? Que en Catalunya Ramón Vila ten un museo e aquí Ou Piloto, unha figura esencial, está abandonada á súa sorte.

Crees que cambiará nos próximos anos a visión que se ten sobre a guerrilla galega e o seu recoñecemento?

Espero que si. A Diputación de Lugo fixo unha exposición que está indo por todos os concellos. E o documental Ou Piloto, do que son guionista, tamén se está vendo en moitos sitios, e cun éxito tremendo. Tamén o libro estase vendendo moi ben e estame gustando especialmente que a algunhas presentacións estea indo xente que son fillos ou netos das persoas que axudaron á guerrilla. E iso significa que aínda que esa relación nunca se exteriorizara, si que nas casas falábase do tema e esa memoria quedou aí.

O Museo de Memoria Histórica de Ferrol estará listo en 2016

Reforma dos baixos da Cuesta de Mella
O novo goberno de Ferrol propón agora o seu uso como museo de memoria histórica
 en vez do centro de interpretación histórica da cidade que se prevía no anterior mandato
  • Ferrol propón un museo da memoria histórica na Cuesta de Mella
  • O alcalde agarda que se poida abrir a principios de 2016
Ferrol, de xullo de 2015
A Cuesta de Mella converterase no futuro museo da memoria histórica da cidade, un espazo onde, entre outros contidos, recordarase ás figuras que loitaron contra a ditadura e que se espera abrir a principios de 2016. Anunciábao onte o alcalde, Jorge Suárez, fronte á entrada dun proxecto que, recorda, «non era ou noso». E a poucos pasos do tan criticado ascensor panorámico, que unha vez no sitio, non pasa de mero elevador con paredes de cristal, que máis que ofrecer vistas limítase a salvar a altura entre a estrada e os xardíns de San Francisco.
 
O rexedor -xunto á tenente de alcalde, Beatriz Sestayo; e as concelleiras de Urbanismo e Conservación do Patrimonio Histórico, María Fernández Lemos e Rosa Méndez, respectivamente penetrouse baixo a cuberta abovedada dun espazo interior duns 700 metros cadrados que no seu día albergou un pub, cuxos vestixios, en forma de murais pintados nas paredes con motivos animais, aínda poden apreciarse nas paredes. Pero para vestixios, os muros orixinais do convento de San Francisco. As súas pedras medievais, descubertas no transcurso da obra, móstranse cegando varios dos arcos abovedados do interior. E así quedarán, porque a Dirección Xeral de Patrimonio deu autorización para que queden á vista tras o acondicionamento do interior, cuxa finalización se prevé en novembro. Persoal das obras contan que foron necesarios oito días para baleirar de residuos o interior do amplo local. «Había de todo menos cousas bonitas: sofás podrecidos, xiringas, botellas...», enumera.
 
Publicidad
Agora o seu interior está chamado a albergar usos museísticos. Os que propuña o anterior goberno era un centro de interpretación da cidade, explicando a súa historia e actuando tamén como oficina de información turística. O cambio de goberno variou a súa orientación, aínda que o alcalde defende que ambos os usos son «compatibles», xa que a memoria histórica está «intimamente ligada» á interpretación da cidade. En calquera caso, sinalou que o proxecto museístico só contemplaba uns paneis de metacrilato para darlles o contido e fin que decidise a corporación. Para iso, buscarase o asesoramento de expertos, avanzou.

Lalín "fai xustiza" á súa outra historia

Replica da placa orixinal
Traducción Estación Atlántica
 
Colocan no consistorio unha placa de homenaxe aos represaliados polo franquismo

Faro de Vigo - Xan Salgueiro  - Lalín 09.07.2015
Unha placa de bronce cos nomes de 52 "fillos do Partido de Lalín que caeron en defensa da liberdade da República Española e os dereitos humanos" preside desde 1954 un dos salóns da Federación de Sociedades Galegas en Bos Aires. Culminada cunha alegoría da república e do progreso (o campo e a industria), foi instalada alí provisionalmente polos emigrantes e/ou exiliados dezanos coa esperanza de que, unha vez recuperada a democracia en España, fose trasladada ao Concello de Lalín. Desde onte, unha réplica de cartón pluma colga dunha das paredes do seu vestíbulo.

En Bos Aires, colgada nun dos locais da Federación de Sociedades Galegas, hai unha placa de bronce cunha alegoría da República que os emigrantes da Unión do Partido de Lalín instalou en 1954 en homenaxe aos que caeron "en defensa da liberdade da República Española e os dereitos humanos". Figura nela un listado de 52 persoas co seu cargo ou profesión, agrupadas por concellos, que comparten o ser "asasinados por pensar e desexar para todos un mundo mellor".

Unha réplica en cartón pluma de devandita placa preside desde onte una das paredes circulares do vestíbulo do Castro Tecnolóxico, actual sé municipal de Lalín. O acto de colocación contou coa presenza do alcalde, Rafael Cuiña Aparicio, e o tenente de alcalde, Nicolás González Casares, e outros membros do goberno local. Tamén estiveron presentes representantes da Asociación Cultural Manuel Ferreiro, que albergaba a placa, e da Comisión pola Memoria Siñor Afranio. A intención do executivo lalinense é traer, nun futuro, a plancha orixinal de bronce desde Arxentina para colocala no consistorio, lugar que para ela desexaran no seu día os dezanos emigrados e exiliados. Nese caso, propoñerían á sociedade porteña deixar unha réplica no seu lugar.

A colocación da placa coa alegoría da república e o progreso (o campo e a industria) e o nome das 52 persoas asasinadas polo franquismo é un xesto do goberno para contribuír á recuperación da memoria histórica e unha "xusta homenaxe para os dezanos mortos por defender a liberdade e un mundo mellor", tal como indicou Nicolás González Casares, membro do colectivo Manuel Ferreiro. "É un honor para nós e para o pobo de Lalín e un xesto de xustiza para os represaliados", abundou o edil do PSOE.

En similares términos expresouse Manuel Igrexas, socio de Siñor Afranio que leva anos loitando pola recuperación da memoria histórica. "É un acto de xustiza e un motivo de muchísimo orgullo para os lalinenses que logo de tantos anos a réplica estea, por fin, no concello", apuntou o profesor e historiador lalinense. Recalcou que a intención é traer o orixinal de regreso, como era o desexo dos propios promotores da placa. Así o dixo Bernardino Dobarro, presidente de Unión de Lalín en Bos Aires, durante a inauguración da placa, o 14 de abril de 1954. Igrexas tamén aludiu ao "singular" do elemento e precisou que, aínda que é un listado bastante exhaustivo, algúns nomes teñen erros, pois foron recollidos de forma oral polos propios dezanos na diáspora. Hai casos tan significativos como o de José Natividad Serpa Araque, venezolano afincado en Carboeiro (Silleda), xunto ao seu cuñado José Fares, que aparece identificado na placa como "Aniceto", ou o do único agoladense que figura no monolito, Julio "Barreiro", cuxa verdadeira identidade sería a de Julio Barrio Negro, a única persoa das que están na placa que combateu no exército da República. Outros que figuran como "militares" foron soldados do exército rebelde, a maioría paseados polos informes que os denunciaban como republicanos enviados polas novas autoridades.

segunda-feira, 6 de julho de 2015

Ánxel Casal xa «goberna» en Santiago

 
Martiño Noriega recoloca no despacho da alcaldía o retrato do rexedor republicano
represaliado
 
A Voz - Santiago,
O retrato de Ánxel Casal, o editor e político compostelán asasinado tras a sublevación militar de 1936, ocupa xa un lugar destacado no Concello de Santiago, do que foi alcalde entre febreiro e agosto dese ano, cando o seu corpo apareceu nunha cuneta de Teo. O novo rexedor, Martiño Noriega, rescatou o cadro, que se exhibía nun discreto lugar do corredor que comunica a área de alcaldía co salón de plenos do pazo de Raxoi, e ordenou colgalo no seu despacho, sobre o tresillo que adoita ser utilizado para acomodar aos visitantes cos que se reúne.
 
Publicidad
Era cuestión de días que Noriega levase ao despacho a imaxe de Ánxel Casal. Desde o mesmo momento no que informou de que se presentaría ás eleccións primarias de Compostela Aberta para optar á alcaldía de Santiago, o entón rexedor de Teo apelou a Casal como referente, ata o punto de convocar aos medios de comunicación na rúa do Vilar, para realizar ese anuncio, ante o que foi a sede da editorial Nós, fundada por Ánxel Casal. O exalcalde republicano tamén foi unha das figuras citadas por Noriega no seu discurso de toma de posesión como alcalde, xunto a outros como Isaac Díaz Pardo, Avelino Pousa Antelo ou Xosé Manuel Beiras, dos que tamén instalou fotografías no seu despacho.

quinta-feira, 2 de julho de 2015

A CIG inicia unha campaña para honrar aos represaliados polo franquismo

1º Maio 1936 Verín
 
Traducción Estación Atlántica

Campaña de recolleita de firmas ata o próximo 13 de xullo

30-06-2015 / EFE
A CIG iniciou unha recolleita de firmas para promover a concesión de honores ao obxecto de que se distinga a todos os represaliados pola ditadura franquista nesta comarca ourensá tras considerar que é "de xustiza" que se rehabilite a memoria destes fusilados.

A través dun comunicado, esta central sindical deu a coñecer o inicio da campaña de recolleita desde hoxe e a cal prolongarase ata o próximo 13 de xullo.
"Unha vez que teñamos as firmas no noso poder", o obxectivo é presentalas ao alcalde Verín, o socialista Gerardo Seoane, para que inicie a organización de diversos actos.

Nun escrito, o portavoz sindical Manuel Anxo García Torres, solicitou que se leven a cabo as modificacións propostas na localidade ourensá de Verín e entréguense aos represaliados as distincións propostas na solicitude con data 22 de xullo de 2014.

En concreto, o sindicato pediu o nomeamento destes represaliados como 'Fillos Predilectos' da localidade "por ser naturais do concello de Verín" e doutros seis, como 'Fillos Adoptivos', entre os que figuran o exalcalde Carlos Reino; o tenente de alcalde Juan Antonio Álvarez, e outras persoas como o industrial Lino García e o presidente do sindicato de oficios, Sixto Salgado, fusilados en 1937.

Actualmente, a CIG indicou que se atopa "en conversacións" co grupo de goberno co fin de organizar "un acto de homenaxe ás vítimas do franquismo que coincida coa concesión das modificacións requiridas.

"É de xustiza que case oitenta anos despois rehabilítese a memoria dos que permitiron que, hoxe, podamos ter a liberdade necesaria para expresarnos, criticar, decidir, querer, en definitiva, para ser persoas malia que algúns queiran tallárnola", recalcou o sindicato.

Ademais da entrega de distincións, esta central propuxo a modificación da actual praza do Concello por "praza do Alcalde Carlos Reino" e da actual rúa da Diputación polo nome de "Lino García".

Así mesmo, solicitou a concesión dunha insignia de ouro "a todas as persoas executadas, asasinadas, fuxidas e represaliadas" durante o franquismo xunto á colocación dunha placa conmemorativa na fachada do consistorio que diga "O Concello e o pobo de Verín en recordo de todos os homes e mulleres executados, asasinados, fuxidos, violadas, humilladas ou represaliados polo réxime franquista".