O Alcalde socialisto de Vigo é condenado pola xusticia a derrubala de urxencia pero segue negándose

domingo, 31 de agosto de 2014

Filme en lembranza ás vítimas da represión franquista en Amoeiro

Alciprestes de Trasalba nos que se agochou o Concelleiro
Agustín Rivera Suárez
 
Concello de Amoeiro
En xullo de 1936 acabaron os cantos da democracia, a libertade e o progreso que agromaron no municipio de Amoeiro tras séculos de caciquismo e poder feudal. Persoas humildes, boas e xenerosas que comezaban a albiscar os beneficios da educación, a igualdade e o progreso viron fatalmente truncados os seus soños.
 
Labregos, canteiros, carpinteiros, carrilanos e demais membros do pobo chan perderon os seus dereitos e foron vítimas dun xenocidio planificado. As familias nas que había comunistas, nacionalistas, socialistas, anarquistas … ou amigos deles recibiron a negra sinal da morte, as torturas, o exilio ou o illamento social.
 
Os datos oficiais e o comenzo das pescudas realizadas ó longo dos últimos meses, identificaron dez asasinatos e arredor de 90 persoas represaliadas. As imaxes de case 50 delas aparecen, grazas á xenorosidade das familias,  ó longo dos 7 minutos deste filme. Un filme que conmocionou á audiencia reunida na Cerimonia de Honra á Corporación de Amoeiro 1931-1936 e ás Vítimas da Represión Franquista que se congregou no Pazo-Museo Otero Pedrayo o pasado domingo 15 de xuño de 2014.
 
Na súa honra e memoria, amosamos esta historia:
 

sexta-feira, 29 de agosto de 2014

Hemorragia interna por ferida de guerra

Ver galería
Unha treintena de persoas rendeu homenaxe aos once mártires de Anguieiro fusilados en agosto do 36
 
29.08.2014
O 28 de agosto de 1936, fai 78 anos, once veciños de Cangas foron fusilados nunha cuneta na zona de Anguieiro. Onte, unha treintena de persoas desprazouse ao área onde un monolito recorda a cada un dos falecidos e rendéronlles unha sentida homenaxe. O membro da Asociación Memoria Historica do 28 de agosto, Camilo Camaño recitou un discurso que foi seguido do himno da Segunda República interpretado á armónica e unha ofrenda floral con caraveis vermellos e centros florales que representaban as cores vermello, amarelo e púrpura da República Española.
 
A Asociación Memoria Histórica do 28 de agosto fixo onte un acto conmemorativo aos once Mártires de Anguieiro. Once acodes con nomes e apelidos de Cangas que o 28 de agosto de1936, recentemente estalada a Guerra Civil, foron reprendidos, apresados, torturados e fusilados a mans dos soldados do bando falangista. A memoria destes once falecidos conmemorouse na cuneta da actual estrada que vai de Cangas a Bueu, onde foron brutalmente asasinados "por aqueles que seguen sementando ou horror e medo na actualidade" resaltou Camilo Camaño, membro da Asociación Memoria Historica do 28 de Agosto, no seu discurso inicial. Camaño tamén fixo referencia á pintada da bandeira pre constitucional no monolito aos represaliados de Cruz dá Maceira e cualificouno de "atentado".

Sobre o monumento na cuneta onde se realizou a homenaxe, ondeaban ao vento a bandeira republicana e a galega. Cada persoa que chegaba , tomaba un caravel vermello na man. Nos seus rostros apreciábase o recordo e o apoio a eses once veciños fusilados.

Once nomees con apelidos
Ao solemne á vez que amargo acto conmemorativo achegáronse máis dunha treintena persoas. Entre elas atopábanse os familiares e coñecidos das familias dos asasinados. Mercés Bernárdez, a sobrina neta de Daniel González Graña, un dos mártires de Anguieiro,leu un discurso no que nomeou a Secundino Rubial Villar, Nornandino Núñez Martínez, José Nores Rodríguez, José Martínez Pazó, Alejandro Martínez Pazó, Daniel González Graña, Estanislao Ferreiro Núñez, Antonio Ferreiro Núñez, Guillermo Fernández Fernández, Antonio Branco Rodal e Eugenio Bastos Fernández; seguidos, a maioría, de"aparece non Rexistro Civil de Cangas como morto por hemorraxia interna por ferida de guerra". No seu discurso tamén apeló á xustiza polos asasinatos e barbaries cometidos durante os anos da Guerra, e pediu ás administracións que aplicasen correctamente a "Lei Para a Memoria Histórica" e fixésese xustiza.

O acto continuou coa interpretación do himno da Segunda República Española á armónica de mans de Sisco de Agarimo, seguido da lectura dun poema escrito por Clodio Rodríguez Fer. O grito de ¡Viva á República! deu paso á xente a depositar o seu caravel vermello e a ofrenda floral, mentres unha gaita e un tambor facían soar o himno galego de fondo.

quinta-feira, 28 de agosto de 2014

Solidaridade galega con Novorossiya


A oposición planta a Caballero nun acto de memoria histórica


Nota da Estación Atlántica: O cidadán Abel Caballero na actualidade alcalde da cidade polo PP$o€ non pode nunca ser sucesor de ningún SOCIALISTA do PSOE dos anos 30 xa que lle falta primeiro o ser socialista (non afiliado e da cúpula do partido) e segundo a dignidade mínima de recoñecer os crimes xa non de calquera ser humano en mans das hordas fascista do xeneral franco senón dos seus "antecesores" no partido que destruíron entre todos os que se asentaron na súa cúpula desde a sanguenta transición. Non se pode "ser sucesor [dos seus antecesores]" como el quere presumir e á vez compracer á igrexa católica negándose á destrución do adefesio fascista da cruz do Castro
 
Os familiares non esquecemos nin perdoamos a teu cabezonería de manter esa ignominia, así pasarás á historia da cidade e dos socialistos.
 
Jorge Lamas - V 28 de agosto de 2014
O rexedor presidiu en Pereiró unha homenaxe aos alcaldes vigueses represaliados polo franquismo en 1936

Elas, as doblemente perdedoras

Ernestina Otero, mestra e pedagoga en Pontevedra

Dúas mulleres foron fusiladas tras un consello militar e centos sufriron represión: violacións, separación dos fillos...

27.08.2014 
Non sobrevivas a quen amas. É un consello que darían quen integraron "o gran sector oculto da represión franquista", como sinala o investigador Xosé Álvarez Castro, as mulleres (nais, fillas, parellas, amigas, camaradas... As perdedoras da guerra) que sobreviviron a partir do verán de 1936 aos seus afectos. Dous delas, as veciñas de Salcedo Consolo e Elvira, nin iso e foron fusiladas en Monte Porreiro tras un xuízo militar, pero outras sufriron o pelado, violacións, o pintado de siglas na fronte, a separación dos fillos, obrigáronas a beber aceite de ricino... Foron centos.

¿A cantas mortes equivale a dor da muller entrada en anos que aparece nunha foto abrazada ao piñeiro da estrada de Campañó, na Caeira, onde xunto a outros compañeiros, fusilaron ao seu fillo Víctor Casas? Faise a pregunta Xosé Álvarez Castro, autor do libro Pontevedra nos anos do medo, unha publicación inspirada no blog do mesmo nome no que o que o experto vai detallando, case un a un, os casos de represión en Pontevedra: roldan os 220 nos primeiros anos tralo golpe de estado.

Nos anos trinta Pontevedra gozaba do seu efervescencia cultural: un ano antes do golpe franquista Laxeiro estreara as súas formas volumétricas e a súa lejanía do costumbrismo nunha exposición na cidade do Lérez, en cuxo novo museo Castelao xa depositara os 11 primeiros cadros da actual intente colección do artista.

Con todo, si algo se recoñece na pequena capital é un alto índice de analfabetismo que os mestres republicanos esforzábanse por corrixir, os primeiros intentos de transformación social e unha poboación que arrastra séculos de miseria... O que non aparece para nada é "a desorde e a violencia que os golpistas utilizaron" para xustificarse, sinala o historiador.

Mestra de Miño fusilada María Vázquez Suárez
Neste escenario e unha vez proclamado o golpe a elas, as vermellas, llas culpa dobre ou triplemente, de ser de esquerdas e mulleres para empezar, pero tamén llas acusa de militar no comunismo, de propagar o amor libre, de acudir ás reunións do partido uniformadas ou ata de procurarlle un enterro laico á súa nai, razón pola que foi fusilada nunha praia a mestra de Miño María Vázquez Suárez.

Deliberadamente en opinión dos expertos, xerouse un clima de terror entre a poboación. Falange e a Garda Cívica que encabezaba Víctor Lis Quibén tiveron o triste honor de liderar o medo.

Como no resto de Galicia, aproximadamente 68 de cada cen mortes que se produciron foron extraoficiales. No caso de Pontevedra, só dúas mulleres foron sometidas a un consello militar, Consolo Acuña Igrexas e Elvira Lodeiro.

Á mantenta deste episodio, Álvarez Castro explicou a FARO que en decembro de 1936 a Garda Cívica, baixo o mando de Víctor Lis, xunto coa Garda Civil, un de cuxos grupos tamén participaba na "misión" acode a Salcedo de madrugada e rodean unha casa onde están escondidos persoas fuxidas no monte.

"Iso era algo moi habitual nos primeiros tempos, que a xente fuxise ao monte, neste caso polos montes de Salcedo e Tomeza", explica o historiador "Alí estaba Juan Manuel Gómez Corbacho, ao que eles tiñan especial interese por capturar porque fora un personaxe moi importante a nivel obreiro en Pontevedra ... O que fan é incendiar a casa... É unha situación confusa, ata hai versións diferentes nos xornais, que é unha cousa rara que os xornais dean este tipo de noticias pero neste caso saen e aparecen dúas versións bastante diferentes. En resumo: matan a dúas persoas, Juan Manuel Gómez Corbacho e Manuel Méndez, e atopan na casa a un tranviario, ao seu irmán e á compañeira de Corbacho que era Elvira Lodeiro. Xulgan a estes tres e Elvira, que era unha muller nova duns 28 anos, aduce que está embarazada e polo tanto non a matan. Condenan a matar aos outros dous irmáns, a Consolo e ao seu irmán, e a ela unha semana despois fusílana dicindo que en realidade non estaba embarazada, pero hai outras versións que indican que en realidade a fixeron abortar para matala en Monte Porreiro".

O fusilamiento era só unha, e en rigor a menos aplicada, forma da represión, que si algo foi é poliédrica: depuración de mestres e outros funcionarios, económica mediante incautaciones, donaciones forzosas ou polas ameazas de inclusión en listas negras "un entramado que moveu gran cantidade de diñeiro", recordaba o investigador ao presentar o seu libro no IES Val Inclán.

Tamén represión, engadía, pola militarización da sociedade e polo que se chamou o franquismo sociolóxico: a promoción dun sector social de indiferentes.

Como resultado, as mestras máis significadas foron depuradas (o exemplo máis claro é Ernestina Otero, que foi a primeira directora da Escola Normal de Pontevedra, unha pionera na defensa da educación universal e, especialmente, da formación das nenas), as obreiras que militaran en sindicatos, as poucas intelectuais, as nais, parellas ou fillas de persoas significadas.

E en xeral, toda pobre, condenada por exemplo a abortar en condicións infames facendo uso do cornezuelo, de agullas de calcetar, o aguardiente alemán... Non poucas pagaban o pecado (como era retratado polos ultracatólicos) coa vida e si eran sorprendidas cunha hemorragia e probábase o aborto enfrontábanse a 6 anos de cárcere.

A Angelita, Mariña ou Celia, tres das mulleres documentadas por Álvarez Castro, rápaselles o pelo ao cero e píntaselles a fronte por desfilar coas milicias; a señora Carmen Martínez "A Mariona", unha jornalera que xamais tragou cos cívicos, antifranquista e anticlerical, acudía ao monte co pretexto de recoller toxo e deixáballes roupa e comida aos homes da súa familia, fuxidos no monte; outras, escondidas na Illa do Covo, escoitaron cantar aos seus homes e familiares e logo os disparos, aquel 17 de abril de 1937.

Sen maridos ou con eles presos ou fuxidos, con fillos pequenos, expostas ás vexacións, as entradas nas casas dos "cívicos" e ás malleiras... O estraperlo, a busca do volframio e traballar de sol a sol eran na gran maioría dos casos as alternativas para sacar adiante á familia.

Foron as perdedoras, mulleres como Carmen Casalderrey. Horas antes de que fusilasen ao seu compañeiro e pai dos seus dous fillos, Albino Sánchez, casouse con el e unha vez que chegou a democracia concedéronlle unha indemnización. Conta Xosé Álvarez Castro que o primeiro que fixo co diñeiro foi comprar o anel que non puidera ter naquela triste voda.

segunda-feira, 25 de agosto de 2014

O fillo dun alcalde galego asasinado no franquismo intentará entregarlle unha carta a Merkel este luns en Santiago

A pancarta nas proximidades da praza do Obradoiro o día 25
Traducción Estación Atlántica
O primeiro querellante contra o franquismo en Arxentina e fillo do alcalde republicano de Castro de Rei (Lugo) asasinado polas forzas franquistas, Darío Rivas, intentará entregarlle unha carta á canciller alemá, Ángela Merkel e ao presidente do Goberno, Mariano Rajoy.
 
EUROPA PRESS. 24.08.2014
O primeiro querellante contra o franquismo en Arxentina e fillo do alcalde republicano de Castro de Rei (Lugo) asasinado polas forzas franquistas, Darío Rivas, intentará entregarlle unha carta á canciller alemá, Ángela Merkel e ao presidente do Goberno, Mariano Rajoy.
 
Farao este luns en Santiago e nela, segundo informou a Asociación para la Recuperación de la Memoria Histórica a través dun comunicado, pide que Alemania "descúlpese públicamente polo apoio militar a Franco, os bombardeos de civís e o internamiento de 14.000 republicanos españois nos campos nazis".
 
Ademais, Darío Rivas, acompañado polo escritor galego Manuel Rivas e por membros da mencionada asociación da memoria histórica, pedirá ao Goberno español que "retire todos os honores que figuran no Boletín Oficial do Estado a Hitler, Himmler e decenas de oficiais nazis".
 
Así, os activistas achegaranse ás 10,30 horas deste luns á Praza do Obradoiro, con "unha gran pancarta" na que aparecerá unha "fotografía de tamaño natural dunha fosa" e a frase 'Merkel, Alemania estivo aquí'.
 
Unha vez finalizado o intento de entregarlle a carta á canciller alemá e ao xefe do Executivo español, o activista, de 94 anos de idade e residente desde fai máis de 80 anos en Bos Aires, lerá o escrito, tras o cal o autor de 'O lapis do Carpinteiro' falará sobre a memoria histórica.
 
Xa solicitaron as desculpas de alemania
A Asociación para la Recuperación de la Memoria Histórica xa informou o pasado xoves de que enviaran esta petición a Merkel como previsión da súa visita á capital galega.
 
De feito, o presidente da organización, Emilio Silva, remarcou que, "noutras ocasións", solicitaron o "mesmo xesto" de perdón e recibiron negativas por parte da embaixada alemá, que respondeu que non se inmisce" en asuntos de España.
 
Con todo, a asociación recordou que, en agosto de 2004, o canciller naquel momento, Gerhard Schröder, pediu perdón polos crimes nazis nunha visita a Polonia. Deste xeito, reprochou que Alemania si presente as súas desculpas "ante numerosos países" por motivos similares, pero non a "toda a sociedade española".

Darío Rivas intenta entregarlle a carta a Merkel sen éxito
 
Vídeos do día 25 
 
A Policía Nacional cargaron contra os centos de manifestantes que se congregaron ese día en Santiago
 

 
 

domingo, 24 de agosto de 2014

Homenaxe aos Mártires de Anguieiro


   A ASOCIACION MEMORIA HISTÓRICA
   “28 DE AGOSTO” – CANGAS 
 
         Convida a Vde aos actos a celebrar na data  
 
       “MÁRTIRES DE ANGUIEIRO”
 
      que se celebrarán o
    XOVES 28 de AGOSTO  de 2014
 
       19 h.- OFRENDA FLORAL
         no Monolito “Mártires de Anguieiro”
          ( Estrada de Cangas a Pontevedra)
           Lectura do Manifesto, Música e Palabra na Memoria
 
        20 h.- Casa do Pobo – Antiga Lonxa –
            Centenario de ALIANZA MARIÑEIRA (1914-2014)
 
         PRESENTACIÓN DO LIBRO
            “ A Alianza Mariñeira de Cangas–1914-1936”
            Antonio Nores Soliño e Iago Santos Castroviejo
 
Agardando a súa presenza.
Un saúdo republicano

A Comisión pola Memoria Histórica da Coruña esixe devolver Meirás ao Estado

Manifestación da CMHC de fai uns anos
 
 
Traducción Estación Atlántica
'Nós non queremos que abran máis días ou máis espazos, queremos que o devolvan ao Estado'.
 
Mundiario 22/7/14
A Comisión pola Recuperación da Memoria Histórica da Coruña considera 'inadmisible' que a familia Franco 'aínda siga veraneando gratis nunha propiedade usurpada polo dictador', segundo o secretario da entidade, Rubén Alfonso Lobato. Esta declaración derívase do pousado de Carmen Martínez-Bordiú en Meirás para a revista ¡Hola!

Lobato recorda que o pazo foi declarado en 2007 Ben de Interese Cultural, o cal obrigou aos Franco á firma dun convenio, en 2011, coa Consellería de Cultura, para que o recinto fose aberto ao público catro días ao mes salvo en agosto. 'Como ese mes a familia veranea alí, non queren que se lles vexa e péchano', denunciou. 'Nós non queremos que abran máis días ou máis espazos, queremos que o devolvan ao Estado'.

Meirás era propiedade da familia da escritora Emilia Pardo Bazán. Trala Guerra Civil, os franquistas coruñeses emprenderon unha campaña para comprar o complexo e regalarllo ao dictador co obxectivo de que veranease alí. Para a Comisión, no momento en que o dictador deixou de ser Xefe do Estado -en novembro de 1975-, 'o pazo debeu pasar a titularidad pública, pero os Franco quedáronllo'.

Memoria Histórica 28 de agosto de Cangas homenaxea o xoves aos ´Mártires de Anguieiro´

Acto ante o monolito de Anguieiro no ano 2010
Faro de Vigo -Cangas 23.08.2014

A Asociación Memoria Histórica 28 de agosto de Cangas celebra o vindeiro xoves 28 a tradicional ofrenda aos "Mártires de Anguieiro".
 
Este ano está previsto que ás 19.00 horas teña lugar a ofrenda froral ao monolito situado na estrada de Cangas a Pontevedra, onde se dará lectura do manifesto: "Música e Palabra na Memoria".
 
Ás 20.00 horas, na Casa do Pobo, antiga lonja, celebrarase o centenario da Alianza Marinera (1914-2014) coa presentación do libro A Alianza Mariñeira de Cangas 1914-1936, de Antonio Nores Soliño e Iago Santos Castroviejo.
 
Trátase de dous actos de carácter republicano que pretende rememorar uns acontecementos que quedaron gravados na memoria colectiva do pobo. A ofrenda aos Mártires de Anguieiro converteuse co tempo nun acontecemento que reivindica a memoria histórica, pero con claros tintes culturais e ata artísticos. É a homenaxe que rende Cangas a uns homes que morreron pola liberdade baixo as armas dos seguidores da ditadura.
 
Polo que respecta á Alianza Mariñeira, pódese dicir que é o primeiro sindicato marinero que houbo en O Morrazo. Foi o culpable de organizar aos traballadores do mar para loitar contra as duras condicións de traballo impostas a principios do século pasado polos armadores. De aí saíron destacados líderes políticos e agora quérese recordar a importancia do citado movemento obreiro, sempre baixo tutéla do colectivo que preside Xoán Carlos Chillón.

sexta-feira, 22 de agosto de 2014

A familia Franco presume do Pazo de Meirás na prensa do corazón


Traducción Estación Atlántica
A neta do dictador fai ostentación do inmueble que o seu avó roubou en Sada (A Coruña) mentres a organización das visitas ao recinto, declarado Ben de Interese Cultural, asegura que cada vez se pode acceder a menos espazos porque "vai máis gentuza a estropearlo que a visitalo".

A memoria histórica non ten "espazo" no Val Miñor. O documental "A volta dos nove" terá que estrearse en Vigo



O 27 de setembro ás 20:30 horas a película documental A Volta dos 9 verá a luz logo de 8 anos de produción. Sen embargo, esta historia por demais vencellada ao pasado recente do Val Miñor, non terá a súa estrea na bisbarra. O Concello de Nigrán negou o Auditorio Municipal a tal fin. A concelleira de Cultura, Liliana Silva (PP) comunicou telefonicamente no pasado mes de xullo que o auditorio municipal estaría ocupado todas as fins de semana de setembro, sen interesarse en procurar unha solución alternativa, segundo denuncia Antonio Caeiro, director do filme.

Finalmente será Vigo quen acolla o primeiro pase da Volta dos 9 no seu auditorio municipal. Baiona, concello onde aconteceu a triste infamia, o asasinato dos nove veciños do Val Miñor en outubro de 1936, xa fora descartado pola produtora tralos innumerables atrancos interpostos pola administración do popular Vázquez Almuíña (PP) ao proxecto, onde incluso o Valedor do Pobo tivo que obrigar ao concello baionés a permitir o acceso dos documentalistas á información do arquivo municipal. As obras de rehabilitación do auditorio de Gondomar remataron por pechar a posibilidade de estrear a película nalgúns dos espazos municipais do Val Miñor.

VM.info mantivo unha conversa con Antonio Caerio, veciño de Gondomar que actualmente reside en Vilagarcía de Arousa, na que afonda nas diversas vicisitudes nas que se veu envolto o proxecto documental Volta dos 9 coas administracións locais.

VM.info - Que pasou no proceso de investigación co acceso aos arquivos en Baiona? Por que descartou este concello onde tivo lugar a execución dos 9? 

Antonio Caeiro - Durante a segunda parte da procura de material para documentar o fimle decidimos pedir a colaboración do arquivo municipal de Baiona para ver o que podería haber alí desa época, especialmente das datas máis próximas aos feitos.

Enviamos dous escritos introducidos por rexistro dos que non recibimos moita resposta. Mais tarde xa nos interesamos persoalmente para ver que pasaba coa autorización para acceder, e fora denegada posto que non precisábamos cal era o motivo da nosa procura exactamente. Explicamos que buscábamos todo o que puidese haber sobre esa época (que total falábamos duns meses concretos do ano 1936), pero, aínda así, nada.

Fixemos un chamamento ao Valedor do Pobo ante a negativa ao acceso público a esta información e o Valedor deunos a razón e obrigaba ao concello a atender a nosa solicitude.

Pero daquela xa entráramos no arquivo do Concello de Nigrán, sendo alcalde Efrén Juanes e concelleiro de Cultura, Juan A. González. E alí atopamos unha documentación que nos parecía adecuada para o que estábamos a precisar e, aparte, tamén tíñamos o apoio gráfico do Arquivo Pacheco de Vigo e doutros particulares que nolo cederan durante o tempo que transcorreu desde as solicitudes para o acceso ao arquivo hasta o requerimento do Valedor. E entón decidimos prescindir de volver a Baiona.

¿Qué nos deixamos atrás algo que puidera ser importante para o traballo?, posiblemente, como o descoñecemos non sabemos como podería ser o resultado final pero este non nos ía afectar ao traballo tal como está hoxe. Pode ser que si podería aportar resultados a un traballo mais de ensaio, pero non a este documental.

VM.info - Por que o Concello de Nigrán denegou a sala do Auditorio Municipal? Contestaron por escrito á petición presentada? Quen foi o interlocutor?

Antonio Caeiro -   A nosa idea era de estrear o documental nun lugar axeitado, xa que se merece que o espazo este acorde co que se está mostrando e as familias e o público en xeral poidan disfrutar das intervencións e situacións descritos nel sen ter que ser importunados por cuestións alleas ao pase do mesmo. Por iso, a pesares de que non é un espazo totalmente preparado para este tipo de accións, o salón do Concello de Nigrán adecuábase ao que queríamos, ademais de ser un lugar equidistante dos outros dous concellos do Val así como de Vigo, onde podería haber persoas interesadas en asistir.

Unha vez feita a solicitude, sen especificar data fixa da estrea, pero coa condición de que fose nun fin de semana de setembro, e logo de varios requerimentos telefónicos realizados durante o mes de xullo, xa que intuíamos de que si entrábamos en agosto ía a ser mais difícil ter unha resposta do concello debido as posibles vacacións que puideran tomar os distintos responsables da xestión, a concelleira de cultura Liliana Silva indícanos que nesas datas non se podería xa que o salón estaría ocupado con actividades. O que nunca soubemos era de que actividades son, xa que a día de hoxe non aparece nada na axenda do concello e nin tan sequera lle dixéramos para que día o precisábamos. O malo é que as respostas sempre foron a través do teléfono xa que nós precisábamos rapidez da resposta, de si si ou si non, para non entrar neste mes de vacacións e non ter marxe de reacción.

VM.info - Fíxose algunha solicitude ao Concello de Gondomar?

Antonio Caeiro -  En principio descartouse Gondomar, por que nos informaron de que o único espazo minimamente adecuado, estaba en obras – o Auditorio Lois Tobío-  e porque para facer as proxeccións había que preparar o lugar, cando nos buscábamos algo que xa tivera unhas mínimas aplicacións para o desenvolvemento habitual do audiovisual. E en Baiona tamén se descartou, unha, por descoñecer o espazo, e outro para evitarlle o sufrimento de ter que denegalo. Así todos estamos máis contentos.

VM.info -  Cómo chega a presentarse en Vigo?

Antonio Caeiro -  Xa só nos quedaba un concello implicado en toda esta historia e este era o de Vigo. Nestes momentos xa tíñamos claro o día que tiña que ser a estrea, estivera como estivese o documental, e ese día tería que ser o 27 de setembro.

Nese día de 1975, caían fusilados neste país as últimas persoas da ditadura franquista. E ese tería que ser a ponte que nos levase hasta o noso documental, onde eran asasinados os primeiros. Non os primeiros exactamente, pero si os primeiros “caídos” daquel inmundo golpe de estado que rematou coa República e a Democracia imperante nese momento e que levou a Franco a presidir unha ditadura que durou 39 anos. E Vigo formaba parte nas dúas historias, no 1936, parten de alí os nove de Baredo para o seu tráxico final e de Vigo era Humberto Baena, un dos cinco de 1975.

Pero é mais, A VOLTA DOS NOVE é o terceiro e último traballo do que lle din en chamar a TRISTELOXÍA GALEGA. Os outros dous son AILLADOS e A MEMORIA NOS TEMPOS DO VOLFRAM. Pois ben, no orde cronolóxico, este documental que vamos a presentar, sería o primeiro desa serie que remata (por pór unha data) o 15 de outubro de 1936, o mesmo día no que comeza o de AILLADOS, que é o segundo da “tristeloxía”. E ambos teñen Vigo como punto de inflexión, un como comezo dunha viaxe en camión que os levará a morte e outro como a final da viaxe que os trae de Pontevedra, camiño de San Simón. E ademais “Aillados”, en 1988, tamén foi estreado no auditorio do concello vigués.

Por iso Vigo era unha boa opción, coñecíamos o espazo, xa que acabábamos de participar no Festival Primavera do Cine co documental DESDE DENTRO DO CORAZÓN e parecíanos o lugar mais axeitado para a estrea aínda que claro, o mais difícil é para a xente do Val Miñor que ten que desprazarse. Pero as veces hai que realizar algún pequeno sacrificio e coidamos que este vale a pena.

segunda-feira, 18 de agosto de 2014

"Compañeiros, sempre compañeiros alén da morte"

BNG Oleiros 17/8/14
En 1998 o veciño de Nós Xulio Dans -mestre polifacético, coa colaboración económica doutros dous veciños de Nós -Maximiliano Bao e José Luis Sánchez Cacheiro -encargou un monolito de 1,60 metros cunha sinxela inscrición para lembrar para sempre a Xaquín Taboada Díaz, derradeiro presidente da Comarcal de Sindicatos de Nós e da Unión Campesina Republicana desta mesma parroquia, fusilado o 29 de abril de 1937. Era a veciñanza máis consciente da parroquia a encargada de restituír a memoria e a dignidade tan vil e violentamente roubadas por espazo de máis de 40 anos. A pedra, que hoxe ocupa unha das marxes da Praza da Liberdade do Vilar de Nós, ao carón da Casa do Pobo, custou 320.000 pesetas.
 
Nós foi nos días da República núcleo anarquista, con sindicatos agrarios, asociacións e mesmo unha cooperativa de compras. En 1932 a Unión Campesina Republicana, presidida por Taboada Díaz, adquiría os terreos para construír unha Casa do Pobo para a veciñanza, un local para poder crear un ateneo libertario ao xeito dos que a CNT promovía aquí e alá. O golpe fascista de xullo de 1936 paralizou aquel soño e aquela obra xa iniciada: a "Comisión administradora de bienes incautados de Oleiros" espoliaba as terras e o xa construído. Só en 1977 a Asociación veciñal Os Rueiros de Nós, que presidía o sobriño de Xaquín, Manuel Taboada Marzoa (teniente de alcalde de Oleiros na 1ª corporación democrática do Concello), retomaba aquel soño, cuxa memoria a represión, a morte e o medo non foran quen de borrar: en 1981 a Casa do Pobo de Nós nacía como realidade. En 1993 foi cedida ao Concello.
 
Non foi Taboada o único que deu a súa vida pola liberdade, polos seus ideais libertarios: Manuel Lafuente, Andrés Pinilla, José Aradas, Francisco Martínez, José Doldán, Manuel Díaz, Emilio Novás, Amador Domínguez, José Mª Díaz...padeceron tamén a represión daqueles días terríbeis.
 
Desde hai 18 anos a Asemblea Local do BNG de Oleiros vénse xuntando arredor do Día da Galiza Mártir na Praza da Liberdade de Nós para reivindicar o exemplo de valerosa entrega e dignidade das nosas veciñas e veciños, ademais, por suposto, de Alexandre Bóveda e doutras mulleres e homes que se converteron en mártires. Oleiros foi, despois da Coruña, o concello da comarca onde máis persoas foron "paseadas" en 1936 e nos anos seguintes ao golpe de estado. Había que borrar como fose todo rastro de consciencia colectiva e de autoorganización popular; substituílo polo terror, a submisión, o silencio. Moitos nomes precisan ser rescatados aínda dese silencio. Moitos exemplos merecen ser recordados e desagraviados: tal é o caso, por exemplo, do pintor Francisco Miguel e da súa dona Syra Alonso, veciñ@s de Santa Cruz. A casa que habitaron en Coruxo de Abaixo, aínda en pé, debera servir para recordarnos o que nunca máis debe volver acontecer.

domingo, 17 de agosto de 2014

A Fundación Alexandre Bóveda capta apoios para "institucionalizar" o 'Día dos Mártires Galegos'

 
Traducción Estación Atlántica
O neto de Bóveda insta ao PP de Pontevedra a imitar aos seus homólogos de Poio, no canto de absterse para "logo ir poñerlle flores a Castelao"

Pontevedra, 17 Ago. (EUROPA PRESS) -
A Fundación Alexandre Bóveda continúa "buscando apoios" que apoien a iniciativa popular que impulsou esta entidade para acudir ao Parlamento galego coa petición de "institucionalizar" o 'Día dos Mártires Galegos' cada 17 de agosto, data na que se cumpre o aniversario do fusilamiento, en 1936, deste político galeguista.

O neto de Alexandre Bóveda e secretario da fundación que leva o seu nome, Valentín García Bóveda, referiuse á homenaxe celebrada este domingo en Poio (Pontevedra), como unha conmemoración "distinta" porque foi a primeira realizada con esta iniciativa en vigor, desde a súa presentación a finais de agosto de 2013.

Entre as primeiras adhesións, Valentín García Bóveda destacou a do concello de Poio, cuxa corporación aprobou "por unanimidad" a proposta, incluído o grupo municipal do PP, cuxo portavoz, Angel Moldes, asistiu á homenaxe. Valentín García comparou o posicionamiento do PP de Poio co dos seus homólogos en Pontevedra, que se abstiveron "e logo van poñerlle flores a Castelao", criticou o neto de Bóveda.

Valentín García Bóveda cualificou de "difícil" o camiño da loita "pola memoria nun Estado ao que non lle interesa que non se recupere". Tamén invocou a memoria do seu avó recordando un artigo seu de 1934 onde Alexandre Bóveda referíase a que a autonomía de Galicia quedaría "implantada cando a xente convénzase de que o seu diñeiro serve para mellorar o progreso" da "nación" galega.

Nación
Precisamente, o presidente da Fundación Castelao, Carlos Mella, centrou a súa intervención en reclamar que Galicia non se resigne a ser unha rexión nin unha autonomía". Mella reclamou "que se recoñeza como nación, e despois xa falaremos", engadiu.

Para Carlos Mella, o ideario de Alexandre Bóveda segue "vigente" e advertiu que "os mesmos que lle fusilaron seguen vivos e dispostos a facer o mesmo", en alusión a quen comulgan coa ideoloxía franquista. "Están máis educados, máis urbanizados, pero o seu desexo é o mesmo que o dos que mataron a Bóveda", concluíu.

En representación da Iniciativa Galega pola Memoria, Enriqueta Molas criticou a "falsificación da historia, que perdura ata hoxe", en alusión ás vítimas da represión durante a Guerra Civil e o réxime posterior.

Tamén volveu a condenar os "actos de barbarie" como a agresión que se produciu esta semana ao Monumento ás Vítimas do franquismo situado en Cruz dá Maceira, entre os municipios de Marín e Moaña, que apareceu pintado coa bandeira española, o escudo franquista e a frase "os perdedores fóra de España".

Molas pediu "que non se banalicen" os actos que, como neste caso, fan "apología do fascismo" e contribúen a sementar "palabras de medo nunha sociedade democrática", afirmou a presidenta da Asociación pola Recuperación da Memoria Histórica de Marín.

O alcalde de Poio, Luciano Sobral, concluíu a homenaxe a Bóveda cualificándolle de "símbolo que une as distintas sensibilidades nacionalistas".

Tralas intervencións, realizouse unha ofrenda floral na que, ademais de Amalia Bóveda --filla do político pontevedrés-- e Valentín García Bóveda, participaron os representantes dos concellos de Poio e Pontevedra, así como da Asociación pola Memoria Histórica, que depositaron varios ramos de flores ante o monumento dedicado a Bóveda e ao 'Día dá Galiza Mártir'.

Entre os asistentes ao acto estiveron o portavoz nacional do BNG, Xavier Vence, os escritores Claudio Rodríguez Fer e Carmen Branco, os músicos Xosé Luís Rivas e Baldomero Iglesias, o editor Sabino Torres, e Xosé Fernando Filgueira Valverde, fillo do polígrafo Xosé Filgueira Valverde, ao que se dedicará o próximo Día dás Letras Galegas.

Entrevista con Amalia Bóveda Álvarez no 78º aniversario do crime do seu pai

 
Traducción Estación Atlántica
No 78 aniversario da morte de Alexandre Bóveda a súa filla recorda ao pai que nunca coñeceu
 
Entrevista de Manuel Jabois 17/8/14
-Vén agora da aldea.

-De Ratel, onde nace o río Verdugo. Alí escápome sempre que podo. Teño o meu horto: os meus lechugas, os meus rábanos, as miñas patacas. Queres ver unha foto? Esta é a casa, en forma de L e este o manzano en flor.

-Aí non a atopa ninguén.

-Hai que coller varias estradas e chega un momento en que xa podo deixar o coche en metade dunha, porque nunca pasa ninguén.

-Pero o domingo vai ter que volver a Pontevedra.

-O domingo si, claro.

-Vostede como se decata de que o seu pai está morto?

-Cada 17 de agosto a miña nai collíanos aos cinco e levábanos ao cemiterio a velo. A miña nai estaba embarazada de min cando a el matárono. Eu nacín en 1937.

-Que pasou despois?

-Que a miña nai quedouse soa con cinco fillos, separáronnos aos irmáns para poder saír adiante. Eu fun interna a un colexio de monxas escolapias en Carabanchel Alto.

-A filla dun fusilado.

-Un día ás rojas, como nos chamaban as monxas, escondéronnos nunha aula cando Franco viño a visitar a escola.

-Cando empeza a coñecer a dimensión do seu pai?

-En casa a miña nai non falaba do ocorrido. Supoño que por sentido de protección, por non alentar odio e pola última carta del.

-A súa nai tivo que sufrir.

-Unhas señoras chegaron a chuspila pola rúa. Como fusilaran ao seu marido, e era a viuda de Alexandre Bóveda, humillala era unha adhesión indubidable ao réxime.

-Pero non odiou.

-Nunca se permitiu odiar a ninguén. Mantivo amizade con familias falanxistas toda a súa vida, con familias veciñas coas que convivira en paz ata a guerra e despois. Pero viviu o suficiente para ver a restauración da figura do meu pai, o seu busto nesta praza, o monumento onde o mataron, o seu recoñecemento como fillo predilecto da cidade, o seu aniversario como Día de Galiza Mártir.

-É raro non odiar.

-Grazas a ela ningún de nós crecemos con revanchismos. Só quixemos, e aínda queremos saber, porque sempre hai que sabelo todo. Pero odio non. Porque os que o fixeron están mortos, e os fillos nunca deben pagar polos pecados dos seus pais.

-Non lle dicían nada cando era nena?

-Claro que me dicían. Un día dixéronme que o meu pai volveuse tolo e collera armas e ía pola rúa disparando. Cheguei a casa e díxenllo á miña nai, e ela díxome a verdade. Díxome como morrera o meu pai e por que.

-Algún recordo máis?

-Un moi turbio. No verán xogaba diante da porta de casa que tiñamos en Poio. Xogaba soa ao mediodía porque non había ninguén, e sempre pasaba un home moi groso que se me quedaba mirando fixamente. A min dábame moito medo e un día díxenllo á miña nai. Ao día seguinte as dúas esperamos trala porta para ver quen era. Pasou como sempre, non me viu fóra e seguiu de longo. A miña nai díxome moi seria que nunca máis saíse de casa a esas horas.

-Quen era?

-Decateime de maior: Víctor Lis Quibén.

-Médico brillante e culto, autor dun libro sobre medicina popular galega e estudioso da etnografía.

-Si, ese.

-Un inimigo do seu pai. Cantaba con el na Polifónica. O seu pai era tenor e Víctor barítono.

-El foi o que comandó a chamada garda cívica de aquí. Saían de noite a matar xente aos pobos veciños e a saquear locais sindicais.

-Chegou a ser apartado da garda pola súa violencia, o cal non ten moita lóxica, ou toda a do mundo.

-Bo, pois ese home era veciño noso.

-Fai anos falei con vostede, e falei co seu irmán, e lin varios libros sobre a morte de Alexandre Bóveda. Recórdao?

-Claro.

-Entón quería confirmar unha historia que se escribiu e da que se falou sempre en Pontevedra. Que chegado o momento de fusilar ao seu pai, un dos elixidos para formar parte do pelotón foi un vello amigo seu da infancia. Este soldado conseguiu contactar con Xosé Sesto, un íntimo do seu pai, para contarllo. Sesto díxolle que finxise unha enfermidade, pero o soldado díxolle que si o facía faríanlle un Consello de Guerra. Entón Sesto preguntoulle si tiña fillos. «Teño», díxolle. Preguntoulle despois si era bo tirador e el contestou que de primeira categoría. Sesto pediulle, por favor, que apuntase ao corazón.

-Recordo esa historia. Non che puiden axudar.

-O seu irmán tampouco, aínda que a oíu, e escoitara algunha vez da súa nai que efectivamente un dos que estaban no pelotón era amigo seu. Recordo o que me dixo o seu irmán cando lle insistín coa identidade dese home.

-Que che dixo?

-«Fose amigo ou non, comprenderás que a un dos que lle pegaron un tiro ao meu pai ninguén veu presentarmo».

-...

-Alexandre Bóveda foi un intelectual, un político precoz. Con 23 púxose de responsable de Facenda na Diputación e con 26 proxectou a primeira banca pública galega. Fíxose íntimo de Castelao, co que axudou a fundar o Partido Galeguista, e participou na redacción do primeiro Estatuto de Autonomía con outro amigo íntimo seu, Enrique Rajoy, que supoño a vostede soaralle.

-A miña nai dicía que lle dedicaba máis tempo a Galicia que a nós. E eu creo que el, cando o detiveron, recoñeceuno e arrepentiuse de non pensar máis en nós. A miña nai nunca falou, só ao final, e eu funme decatando de máis cousas.

-A historia de amor. O seu avó dicíalle á súa nai: «Moito falas dese de Facenda». E ela contestáballe que non, que lle gustaban máis altos. «E vaia si gustoume. Era todo: a súa conversación, aquel marabilloso falar e contar». Esta foto que teño aquí, indo xuntos en barco na procesión de San Benito un 11 de xullo. Colleron unha casa en Andurique, alén de ponte da Barca, e alí en seis anos tiveron cinco fillos.

-A miña casa de nena, de sempre.

-Cando se produciu o golpe de Estado, Alexandre Bóveda, con Amancio Caamaño, Telmo Bernárdez, Luís Poza, Paulo Novás, Germán Adrio, Benigno Rey, José Adrio Barreiro, Víctor Casas, Juan Rico e Ramiro Paz (fusilados todos o 12 de novembro) e Amando Guiance Pampín, entre outros, formaron un grupo de colaboración co gobernador civil para defender á República. De aí veu o xuízo. A súa nai contou que nunha desas noites espertouse chorando e el preguntoulle: «Choliñas, Choliñas, que che pasa?». Ela contestoulle: «Acabo de soñar que pasabas por diante dá casa vestido de soldado e que caías morto dun tiro».

-Detivérono por confiarse. Un día o mando militar díxolle que non cruzase a ponte porque ás veces había disparos e meteuse en casa dos meus pais, dos seus suegros. Queríano ter cerca.

-Desa noite falou comigo a súa tía, Lolita Álvarez Galego, cuñada de Bóveda. Foi en 2009, cumprira 100 anos e recordaba a última noite de Bóveda en liberdade, o 20 de xullo de 1936.

-A miña tía Lolita morreu fai dous anos. A miña nai morreu con 95. Enterrárona co meu pai e eu quero que me enterren con eles.

-Ao día seguinte de durmir alí ao seu pai detivérono. O xuízo pasou rápido. Vive unha testemuña, o avogado Gonzalo Adrio. Falei con el e recorda que a pantomima foi de tal extremo que un funcionario da Diputación levantábase aplaudindo a gritos en cada pregunta do fiscal. O día 16 de agosto visitouno a súa nai, embarazada de vostede, cos catro nenos. David Otero escribiu algo que sempre me gustou moito: que os seus pais déronse o último bico coa entereza dos inocentes aos que se lles está roubando algo incalculable. O seu pai tiña 33 anos, a súa nai 30.

-A miña nai non sabía que o ían a fusilar unhas horas despois. O camión pasou preto de casa e a familia aínda durmía. O meu tío recorda que se escoitou o tremor dos disparos na Caeira.

-O seu pai pediulle algo á súa nai. Que a vostede, cando nacese, chamásea Amalia, como ela.

-Si, ese é o meu nome. En prisión o meu pai deseñou o seu lápida: unha cruz, o seu nome, a data da súa morte e unha estrela de cinco puntas. Confesouse, participou na misa e comulgó.

-O seu pai dedicou os últimos minutos a escribir tres cartas. Unha delas á súa nai.

-A miña nai a fotocopió e enviouma cando cumprín a maioría de idade.

-A carta dicía, [e traduzo ao castelán]:

"Choliñas, Miña Peque, Vidiña:

Quixese escribirche moito. Pero xa sabes todo o que podería dicirche. Perdóame todo, que os peques recórdenme sempre; que cumpras todos os meus encargos. Eu, almiña, estarei sempre convosco como che prometín. Faltan uns minutos e teño valor, por vós, pola terra, por todos. Vou tranquilo. Adeus, Vidiña: vive para péquelos e os vellos, abrázaos, confórtaos. Sé Ti, o meu pequeñita admirable, a máis valente de todos. Alá sentirei alegría e satisfacción de ti e de todos. Recordareivos sempre, velarei sempre por vós. Adeus. Contigo, con péquelos, cos vellos todos, estará sempre no recordo, no máis grande, máis fondo, máis infinito dos abrazos, voso, Xandro".

´Compañeiros máis alá da morte´

Casa do Pobo de San Pedro de Nós, na actualidade. i.r.
A Opinión A Coruña - Marta Villar- O 17.08.2014
"Estamos aquí Xaquín, a pesares de todo os pesares, para rendirche tributo de admiración e proclamar, unha vez máis, que os homes coma tí non morren nunca. E hoxe... que non hai aquela fame nin a miseria na que nós vivimos, os homes seguen encabuxados, ollándose de esguello uns aos outros, porque a pesares do tempo pasado e dos holocaustos de que fomos testigos, non foron aínda capaces de aprender a lección maxistral que ti lles deches: o respeto ás crenzas dos demais, para que cada quen poida vivir como lle pete". Era o 11 de setembro de 1998, o 25 aniversario da morte de Salvador Allende, e o mestre republicano e músico Xulio Dans recordaba con estas palabras ao veciño de San Pedro de Nós Xaquín Taboada Díaz, fusilado durante o franquismo no 37, con motivo da inauguración dun monolito que lembra a súa historia e a doutros compañeiros que tiveron o mesmo destino.
 
Hoxe, aniversario do fusilamento do dirixente galeguista Alexandre Bóveda, na parroquia de Nós tamén lembran a historia de Xaquín Taboada, a forte conciencia social e sindical do municipio oleirense e consecuentemente a grande represión que sufriu, sendo o concello da comarca con máis persoas paseadas (tense constancia de 23) sen contar A Coruña. Moi pretiño da placa que lembra a Bóveda está o monolito de máis ou menos 1,60 metros de alto que lembra para sempre a Taboada. Os dous están nun xardín, cun parque infantil e un pavillón deportivo ao lado, dentro todo dunha praza chamada Liberdade.
 
A familia de Taboada, se quere ir lembrar ao seu familiar, ten que acudir ata este monolito. Os restos de Xaquín están aínda hoxe nunha foxa común no cemiterio de San Amaro en A Coruña despois de ser "pasado por las armas" ás cinco da tarde do 29 de abril de 1937 según acta do Xulgado Militar, despois de ser acusado de rebelión militar. Tiña entón 43 anos, era xornaleiro e deixou viúva e tres fillos. O seu delito fora a súa actividade sindical: foi fundador e presidente da Unión Campesina de Nós e directivo da Federación Comarcla Campesiña da CNT.
 
A fonda altura moral e honra de algúns veciños de Nós quedou expresada na xenerosidade con que recoñeceron a figura de Taboada: tres particulares pagaron do seu peto o coste do monolito que ningunha institución quería poñer, unha sinxela pedra que homenaxea ao derradeiro presidente da Comarcal Sindical e aos seus compañeiros que compartiron destino tráxico. "Compañeiros, sempre compañeiros máis alá da morte", di a última frase esculpida no monumento.
 
"O monolito custou naqueles anos unhas 320.000 pesetas. Xulio Dans puxo 150.000 e o resto, metade eu que era vicepresidente e metade Maximiliano Bao, presidente da Asociación de Veciños de Nós Os Rueiros. A asociación non podía pagar iso, que era unha cousa nosa e eran moitos cartos. Xulio tiña moito interés en facerlle este homenaxe a Xaquín, eles andiveran polas parroquias axudando á xente a poñer marcos nas fincas para que non anduvesen a paus. Xaquín era xardiñeiro dos chalés Bailly. A familia marchou a México e querían levalo con eles pero el preferiu quedar na súa terra e liquidárono", explica José Luis Sánchez Cacheiro, veciño da zona de As Grobias e o único que aínda vive dos tres que pagaron o monumento.
 
"O de pagarlle este monumento a meu tío... foi demasiado... Hai máis xente ca él na parroquia que tamén hai que lembrar. Eu non coñecín a Xaquín, matárono no 42 e eu nacín no 37, o que sei contoumo meu pai", explica Manuel Taboada, sobriño do asasinado. O sobriño e tamén Sánchez Cacheiro recordan cómo o anarquista Xaquín foi o que organizou a defensa do convento das monxas que había no lugar en contra doutros compañeiros dun concello veciño. "As monxas foron testificar a favor del cando o prenderon, dixeron que era un excelente pai de familia, moi traballador, cómo as defendera... Pero matárono igual", lembra Manuel Taboada.
 
O sobriño recorda tamén que cando él era neno tiñan escondido a un home na cuadra, debaixo do esterco. Naqueles tempos de medo, un veciño do lado, de A Gándara, durmía moitas noites enriba dunha árbore, dun negrillo, atado cun adibal por se caía ao durmir, polo temor a que fosen collelo. Outros veciños vivían máis tranquilos. En Nós hai un dito moi repetido dende que se colocou o monolito de Xaquín: os que axudaron a matalo, agora teñen que pasar por diante do seu nome cada vez que van á misa (a igrexa está preto), e mentres deles non se lembrará ninguén, de Xaquín sí.
 
A Casa do Pobo de Nós é unha herdanza de descendentes de Xaquín Taboada e compañeiros. A sociedade de agricultores Unión Campesina Republicana comprou en 1932 un terreo de 216 metros cadrados por 500 pesetas para construir un local social, un ateneo dos que facía entón a CNT. Xa estaban levantadas as catro paredes de formigón e produciuse o alzamento militar, a Guerra Civil e trinta anos de dictadura. Tras a morte de Franco, os veciños de Nós xuntáronse en asociación e o primeiro obxetivo foi recuperar aquel edificio abandonado, obra que remataron en 1981. Manuel Taboada foi o seu primeiro presidente da asociación, cargo que tamén ocupou José Luis Cacheiro.
 
"Conseguimos comprar o solar ao Concello e empezamos a construir a Casa do Pobo. Eu no 79 presenteime ás eleccións e fun tenente de alcalde e deixei a presidencia. Os veciños axudaron con aportacións económicas e coas súas propias mans a facer o edificio, víñamos os sábados e domingos a traballar na construcción unhas vinte persoas.", relata Manuel. Outro veciño da zona, Ferreiro, foi tamén outra peza básica nesta xestión. No 93 o edificio cediuse ao Concello. Tiña entón consultorio, aulas de preescolar, biblioteca, salas de reunións...
 
Nós foi núcleo anarquista, con moitas asociacións e sindicatos gandeiros e agrarios. Había ata unha cooperativa de compras. Esta vitalidade social e a cercanía a A Coruña fixo que fora un dos concellos máis represaliados como constata Carlos Velasco en A represión franquista en Oleiros. No 33 asaltaron o cuartel da Garda Civil, que se frustrou por un chivatazo e orixinou unha ducia de procesamentos. Tamén lle prenderon lume á igrexa de Nós. E nos cincuenta ainda había disparos. "Eu era neno e estaba con meu pai nun partido de fútbol e oín os tiros, atoparan catro guerrilleiros que estaban escondidos no bar A Cuba Grande, tres escaparon, un matárono", conta Taboada.

Día de Galiza Mártir en Boiro

 
BNG Boiro
O BNG, un ano mais e no día da execución de Alexandre Bóveda, ríndelle homenaxe a@s represaliad@s polo franquismo e dentro dos actos encadrados no DÍA DA GALIZA MÁRTIR, en Boiro queremos adicarlle este día a JOSÉ LAÍÑO LOJO, veciño da Cuncheira, sindicalista que foi torturado e asasinado polos escuadróns da morte franquista en Lousame. 

Moitas grazas á familia de José por permitir e facilitar esta homenaxe xa que en contra do que poda parecer, a día de hoxe aínda son moitas as familias que POR MEDO prefiren que non se fagan este tipo de actos...un exemplo mais do que significou a DITADURA FRANQUISTA...exemplo do TERROR co que se actuou sobre a poboación civil...exemplo da barbarie na que tiveron que vivir amig@s, veciñ@s e familiares de todos nós polas ideas fascistas dun militar, o xeneral Francisco Franco Bahamonde, que amparándose en ter ao seu dispor tropas levantouse contra un goberno democrático que funcionando ben ou mal era representativo do Estado. 
 
Decir tamén que a día de hoxe o PP sigue sin condenar tal acto terrorista, sigue sen recoñecer a@s centos de miles de asasinad@s e desaparecid@s polo franquismo e sigue sin querer aplicar a Lei da Memoria Histórica (lei moi laxa, por certo!)...convidámosvos a tod@s a participar neste acto e animámosvos tamén a participar no empeño de que se faga xustiza por todos eses crimes que só prescribiran cando se recoñezan e cando se repare a inxustiza cometida...as memorias de moit@s heróes anónimos que deron as sùas vidas para que nós hoxe vivamos en LIBERDADE meréceno!!

sexta-feira, 15 de agosto de 2014

A Alcaldesa de Marín condena o atentado ao monolito da Cruz dá Maceira

A alcaldesa María Ramallo e a presidenta da Memoria Histórica de Marín, Queta Molas

Traducción Estación Atlántica
-A Alcaldesa de Marín condena o atentado ao monolito da Cruz dá Maceira en honor ás vítimas do franquismo
-Os grupos da oposición marinense aínda non se manifestaron
 
Cosas de carragal Marín 14.08.2014.
As asociacións da Memoria Histórica de Marín e Cangas e a alcaldesa de Marín, María Ramallo, son as únicas voces que condenan as pintadas fascistas sufridas polo monolito da Cruz de Maceira en honor aos fusilados polo franquismo. Os grupos da oposición do Concello de Marín, de momento, aínda non se pronunciaron.
 
Os colectivos da Memoria Histórica a través dos seus representantes "condenan públicamente e rexeitan firmemente o atentado contra o monumento por todos os valores que representa, así como denuncian a gravidade do acto, en claro desprezo á dignidade daquelas vítimas do franquismo, na defensa das liberdades e da xustiza social, como da orde constitucional naqueles momentos" e piden "que as autoridades competentes realicen unha pronta investigación sobre o acontecido coas correspondentes medidas e sancións para ese efecto", recalca Queta Molas.
 
Pola súa banda, a alcaldesa de Marín, María Ramallo, lamentou o ocorrido, (como xa o fixese na primeira ocasión en que tivo lugar un ataque semellante a este mesmo monumento) e censurou a pintada que a calfica de "moi agresiva, e que atenta contra a liberdade de expresión" Así mesmo sinalou que dita pintada "contén símbolos dunha enorme carga ideolóxica xa desterrados". A regidora anunciou tamén que do mesmo xeito que na anterior ocasión o Concello farase cargo dos gastos de limpeza e reparación do monolito.