As camelias son deles
A pedra está chantada no Fontao, Abellá, Frades, diante da parede dun pendello de tixolo sen revoque de cemento. Detrás, os fíos dun pastor automático alindan vacas frisoas, e rodean a finca na que está a casa, unha construción tradicional que debería ser restaurada, polo seu valor patrimonial e mais polo histórico. A pedra reproduce as cores republicanas da bandeira da IV Agrupación do Exército Guerrilleiro de Galicia. O escultor Valdi labrouna con letras vermellas, que din: o día 21 de abril de 1947 aquí morreron Manuel Ponte Pedreira, Manuel Díaz Pan e Manuel Rodríguez (O Asturiano) en defensa da liberdade.
Desde o ano 2004, convocados teléfono a teléfono ou por correo e., un grupo de persoas reúnense nese lugar nunha fin de semana de abril próxima ao 21, en lembranza destes tres compañeiros defensores da legalidade republicana. Este ano, o acto comezou na mañá do 16, coa gaita de Raúl Galego a debullar as notas dunha alborada. Despois, Baldomero Iglesias, Mero, conta do sentido que ten esta sinxela xuntanza. Clara Ponte, neta de Manuel Ponte, le unha carta, inédita ata hai pouco, na que o seu avó explica o porqué da súa loita. O historiador Bernardo Máiz, que repartira entre os asistentes un papel cun didáctico cadro da vida da guerrilla antifranquista en Galicia, e mais un resumo dos feitos que aconteceron no Fontao, recita fragmentos de poemas de Méndez Ferrín. A seguir, escóitase a versión galega dun poema en catalán, do cubano Andrés Marí, en homenaxe aos republicanos. David Otero achega versos de seu. Palabras da emoción para lembrar os guerrilleiros.
Fomos cara ao cemiterio de Abellá, despois de que a gaita guiase as nosas voces polo Himno Galego que cantamos. Diante do único panteón sen cruz, no que están depositados os restos destes nosos mortos, escoitamos, na voz do historiador Máiz, máis versos de Ferrín, e tamén un fragmento dun poema de García Bodaño. Lembrou Mero a Francisco Díaz Pan, o irmán de Manuel, que, ata a súa recente morte, asistía cada ano ao acto. As palabras de Mero lévannos ao ano 1947.
-Diante da porta do cemiterio -di Mero o que contaba Francisco-, guindaron os corpos dos tres. Cando as familias porfiaban por enterralos dentro, irrompeu un mando da Garda Civil, e díxolle á nai de Díaz Pan por que miraban tanto por cadáveres de bandoleiros. A muller non dubidou: eles foron guerrilleiros, os bandoleiros e ladróns son quen roubou o reloxo e mais as botas do meu fillo, despois de o matar.
Conta David Otero atrocidades de represión na súa Terra de Montes, e a gaita de Raúl Galego trae onda nós os sons solemnes da Marcha do Antigo Reino de Galicia.
Despois da ofrenda floral confraternizamos ao redor da delicia das troitas que preparan, na súa taberna da Berxa, as fillas do Alcalde republicano de Mesía, Antonio Gómez Carneiro, tamén vítima da represión.
Á beira da pedra que recorda os tres guerrilleiros queda unha manchea de camelias vermellas. Unha veciña de Fontao dérallas a Maruchi Ponte, a filla do "home, bo, alto, guapo... que tiña unhas ideas que defendeu sempre até a morte". As flores son dunha camelia que naceu da árbore que floreaba, no mesmo lugar, o cruel abril no que os mataron, nesa casa onde eles durmiran a súa derradeira noite. As camelias son das deles, dixo a veciña de Fontao.
No libro "A guerra silenciada", de Manuel Pazos Gómez, recóllese esta reflexión de Maruchi Ponte: A transición beneficiou os políticos e os gañadores, pero non cerrou as feridas da esquerda. Recuperar a Memoria Histórica é non deixar no esquecemento os perdedores".
Saúde e República Galega.
18 de abril de 2011
Nenhum comentário:
Postar um comentário