 |
| O coronel Navarro, ante un retrato de Franco, o día en que foi destituido Foto e texto da foto de La Opinión A Coruña 9/7/09 |
Traducción Estación Atlántica
Cartas dos lectores
La Opinión A Coruña - Cándido Barral Alvarellos 15.03.2015
Con estupefacción leo a entrevista entreverada dun cinismo prepotente e sarcástico non desprovisto de crueldade, á que don Lorenzo Fernández sométese na OPINIÓN o pasado xoves, presentado como excomandante militar da Coruña, cesado fai 7 anos por evacuar un informe sobre a lei de recuperación da memoria histórica. Informe sobre unha lei civil dun Estado e Goberno democráticos, comentado por un militar e transmitido segundo el, por unha "cadea de mando", que ha de estar constitucionalmente supeditada ao único e auténtico mando, é dicir, a autoridade civil que encarna a vontade popular.
A lei para a recuperación da memoria histórica só pretendeu lograr a dignidade dos mortos, inxusta, estúpida e gratuitamente asasinados. De forma especial, civís da retaguardia fieis á II República, militares republicanos cuxa bandeira xuraran, inocentes que fuxían descalzos dos bombardeos, anciáns que se morrían de pé polos camiños de Francia, executados por envexas en pobos e cidades, agnósticos denunciados polos curas, terratenientes que se sacudían a braceros díscolos, pobladores de cunetas e barrancos. Esixir un pouco de dignidade para aqueles que xacen sen saberse onde en contraposición daqueles a quen lles foron dados honores, medallas, distincións, bagatelas, himnos e desfiles, tédeums en basílicas cuxos columbarios, para maior inri, reenchéronse con republicanos extraídos de humildes nichos de vellos cemiterios de pobo, para os que foron a gloria dos heroes, a inmortalidad dos deuses e o incienso das divinidades.
A súa afirmación de que estes corpos han de ser igualmente recolleitos, dáse de bruzos coa formulación de igualdade que impregna a igual medida vítimas e verdugos. Gárdese as súas "boas intencións" e resérvese ese acompañamiento nos sentimentos, que soa a mero espazo de burla e mortificación, só parello á imaxe que reflicte cando se pronuncia sobre o fracaso republicano, ignorando que non ignora, que á II República matárona, non se morreu. Matárona vostedes, refírome.
Recorda señor Fernández a vella petición de don Manuel Azaña? Paz, piedade, perdón. Por favor, só un pouco do que tanto nos deben. Piedade.
Con estupefacción leo a entrevista entreverada dun cinismo prepotente e sarcástico non desprovisto de crueldade, á que don Lorenzo Fernández sométese na OPINIÓN o pasado xoves, presentado como excomandante militar da Coruña, cesado fai 7 anos por evacuar un informe sobre a lei de recuperación da memoria histórica. Informe sobre unha lei civil dun Estado e Goberno democráticos, comentado por un militar e transmitido segundo el, por unha "cadea de mando", que ha de estar constitucionalmente supeditada ao único e auténtico mando, é dicir, a autoridade civil que encarna a vontade popular.
A lei para a recuperación da memoria histórica só pretendeu lograr a dignidade dos mortos, inxusta, estúpida e gratuitamente asasinados. De forma especial, civís da retaguardia fieis á II República, militares republicanos cuxa bandeira xuraran, inocentes que fuxían descalzos dos bombardeos, anciáns que se morrían de pé polos camiños de Francia, executados por envexas en pobos e cidades, agnósticos denunciados polos curas, terratenientes que se sacudían a braceros díscolos, pobladores de cunetas e barrancos. Esixir un pouco de dignidade para aqueles que xacen sen saberse onde en contraposición daqueles a quen lles foron dados honores, medallas, distincións, bagatelas, himnos e desfiles, tédeums en basílicas cuxos columbarios, para maior inri, reenchéronse con republicanos extraídos de humildes nichos de vellos cemiterios de pobo, para os que foron a gloria dos heroes, a inmortalidad dos deuses e o incienso das divinidades.
A súa afirmación de que estes corpos han de ser igualmente recolleitos, dáse de bruzos coa formulación de igualdade que impregna a igual medida vítimas e verdugos. Gárdese as súas "boas intencións" e resérvese ese acompañamiento nos sentimentos, que soa a mero espazo de burla e mortificación, só parello á imaxe que reflicte cando se pronuncia sobre o fracaso republicano, ignorando que non ignora, que á II República matárona, non se morreu. Matárona vostedes, refírome.
Recorda señor Fernández a vella petición de don Manuel Azaña? Paz, piedade, perdón. Por favor, só un pouco do que tanto nos deben. Piedade.
Nenhum comentário:
Postar um comentário