Holocausto en Galicia

Tradución da Estación Atlántica

Fai uns días tiven a oportunidade de percorrer terras de Aranga (A Coruña) e Guitiriz (Lugo) nunha marcha organizada pola Comisión pola Recuperación dá Memoria Histórica dá Coruña (CRMH) xunto coas asociacións culturais "Roxín Roxal" de Paderne e "Eira Vella" de Betanzos. Foi unha ruta polas fosas dos represaliados da ditadura, foi unha ruta pola ignominia humana. É difícil entender como os golpistas do 36 puideron chegar a cometer tales atrocidades, con tanta brutalidade... sen remordimientos. É difícil entender como os homes poden converterse en auténticas alimañas. Pouca diferenza vin entre o ocorrido no noso país e o acontecido na Alemaña nazi ( Betanzos tivo o seu propio campo de concentración).

Moitos inocentes foron disparados por detrás ou no cranio. Sacados de noite das súas casas onde non volverían xamais. Desde a tristemente famosa Ponche dá Castelá lanzábanse ao río Mandeo ducias de vítimas procedentes da Coruña , Asturias e Ferrol (algúns aínda levaban posto o mono de traballo dos estaleiros da Construtora- Bazán). Na igrexa de Santa Mariña de Guitiriz un veciño relatou que, ao remover terra no atrio, empezaron a aparecer corpos de represaliados. Que o primeiro levaba unha lanilla ( peza característica dos mariños militares). Moi posiblemente alí enterrado estea un mariñeiro do Arsenal de Ferrol.

O terror estaba perfectamente planificado. Os corpos abandonábanse nas fronteiras , nas zonas limítrofes de España/ Portugal , Asturias / Galicia ou , como neste caso nos límites de concello , provincia e partido xudicial. Con isto buscábase entorpecer aos familiares a recuperación dos corpos ou datos do lugar de enterramento. Algo que, desgraciadamente, conseguiron na maioría dos casos.

Homenaxear aos homes e mulleres que deron a súa vida pola liberdade foi unha experiencia enriquecedora, emotiva e que debe ter continuidade. É de recoñecer o gran labor que están facendo as Comisións pola Recuperación da Memoria Histórica, neste caso a da Coruña, realizando un traballo que lle corresponde aos gobernantes e que lamentablemente non fan.

Ese día, ao pasar por diante dunha unha taberna, a xente deixou por uns segundos de mirar o partido televisado para observarnos a través da fiestra. Miraban con curiosidade, como preguntándose quen sería aquela comitiva.

Por un momento, só por un momento, pensei que os asasinos conseguíseno . Que conseguisen borrar as pegadas dos seus abominables delitos e tamén a memoria dun país. Un país absorto , embobado co Mundial de fútbol. Completamente alleo a que ao pé das súas casas tiveron lugar os feitos máis sanguentos dun dos maiores xenocidios de Europa.

Francisco Maceira

Ferrol