 |
Placa que recorda a O Piloto
|
- Un grupo de persoas comeza a organizar, en réxime de convocatoria aberta, unha homenaxe a José Castro Veiga, O Piloto, o último guerrilleiro antifranquista de Galicia, asasinado pola Garda Civil en 1965.
- Os actos de recordo celebraranse o 10 de marzo no cemiterio de San Fiz de Asma, no concello lucense de Chantada.
Marcos Pérez Pena - eldiario.es - 13/2/14
O 15 de marzo de 1965 José Castro Veiga, O Piloto, era asasinado pola Garda Civil cerca do embalse de Belesar mentres descansaba e comía algo sentado nunha roca. Era o último guerrilleiro antifranquista que resistía no monte, defunto oito anos logo da morte de Facerías e cinco desde que caera Quico Sabater. Tiña 50 anos e pasara os últimos vinte fuxido, mantendo a loita contra a ditadura, moitos anos despois de que as guerrillas fosen disoltas oficialmente e cando a actividade de todos os demais guerrilleiros xa cesara. Como destacou Carlos G. Reigosa no seu Fuxidos de sona (Forajidos de fama), nese momento O Piloto máis que un guerrilleiro debía considerarse "un home que esperaba".
Foi enterrado no cemiterio de San Fiz de Asma (Chantada), pero non foi ata 1986, cando tamén foi homenaxeado, que puido ter unha lápida e unha placa que recordasen o seu nome e a súa actividade. Aquel día, o 9 de marzo de 1986, un grupo de amigos xuntáronse alí para recordalo, ver a compañeiros do Partido Comunista e da Guerrilla, entre eles Camilo de Dios. Estaba tamén o seu inseparable compañeira Ramona Mirella Corto e ata Enriqueta Otero, que durante anos foi tamén guerrilleira.
Algúns dos organizadores desa primeira homenaxe están preparando un acto semellante, que se celebrará no mesmo lugar o próximo 10 de marzo. Fano "en réxime de convocatoria aberta", á que se poden sumar todas as persoas que queiran "para que siga viva a súa memoria e a de todos aqueles que loitaron e morreron polas liberdades". "Debe ser un acto no que participen e ao que acudan todas aquelas persoas que o desexen, independientemente da súa militancia política e da súa condición ideolóxica" -destacan- "todos os que queiran terán tempo para falar, para cantar, recitar e, ata, para chorar. Só serán mal vistos aqueles que vaian con ansias de acaparar protagonismo político. Será un acto aberto, cooperativo, sincero, sinxelo e de axuda á recuperación da memoria da Guerrilla e dos guerrilleiros", sobre o cal nas próximas semanas coñeceranse máis detalles e os seus participantes. Por exemplo, os seus organizadores están pendentes de que a saúde de Camilo de Dios permítalle acudir.
Foi enterrado no cemiterio de San Fiz de Asma (Chantada), pero non foi ata 1986, cando tamén foi homenaxeado, que puido ter unha lápida e unha placa que recordasen o seu nome e a súa actividade. Aquel día, o 9 de marzo de 1986, un grupo de amigos xuntáronse alí para recordalo, ver a compañeiros do Partido Comunista e da Guerrilla, entre eles Camilo de Dios. Estaba tamén o seu inseparable compañeira Ramona Mirella Corto e ata Enriqueta Otero, que durante anos foi tamén guerrilleira.
Algúns dos organizadores desa primeira homenaxe están preparando un acto semellante, que se celebrará no mesmo lugar o próximo 10 de marzo. Fano "en réxime de convocatoria aberta", á que se poden sumar todas as persoas que queiran "para que siga viva a súa memoria e a de todos aqueles que loitaron e morreron polas liberdades". "Debe ser un acto no que participen e ao que acudan todas aquelas persoas que o desexen, independientemente da súa militancia política e da súa condición ideolóxica" -destacan- "todos os que queiran terán tempo para falar, para cantar, recitar e, ata, para chorar. Só serán mal vistos aqueles que vaian con ansias de acaparar protagonismo político. Será un acto aberto, cooperativo, sincero, sinxelo e de axuda á recuperación da memoria da Guerrilla e dos guerrilleiros", sobre o cal nas próximas semanas coñeceranse máis detalles e os seus participantes. Por exemplo, os seus organizadores están pendentes de que a saúde de Camilo de Dios permítalle acudir.
Todas as persoas que queiran participar deben apuntarse no correo electrónico paralembranza.piloto@gmail.com.
20 anos no monte
José Luís Castro Veiga naceu en O Corgo o 11 de febreiro de 1915 e aos 16 anos ingresou como voluntario na Aviación militar española (de aí a súa alcumo), chegando ao grado de cabo. Cando comezou a Guerra Civil, desertó do bando nacional para loitar no republicano. Capturado en Madrid en 1939, foi condenado a 30 anos de cárcere, pero foi indultado tras cumprir catro, en 1943. En 1945 regresa a Galicia e pasa á clandestinidad como militante do PCE, entrando en contacto cos guerrilleiros e botándose ao monte no verán dese ano. As guerrillas mantiveron unha intensa actividade nos anos seguintes, ata comezos dos anos cincuenta. O grupo liderado por O Piloto actuaba principalmente nunha ampla zona entre Castroverde, O Corgo e Sobrado, chegando ata Asturias e León pola comarca de Os Ancares.
O 27 de maio de 1954, nun duro enfrontamento, perdeu á maior parte dos seus homes na zona de Paradela. Desde entón e ata a súa morte, permaneceu oculto, realizando de cando en cando golpes económicos (atracos), xustificando sempre políticamente estes roubos, afirmando que actuaba en nome da autoridade republicana. Puido resistir, así mesmo, grazas á colaboración de amigos e de numerosos veciños destas comarcas, que lle ofrecían refuxios seguros que tiña que cambiar continuamente, para evitar ser descuberto. A construción do embalse de Peares acabou con algúns dos seus refuxios habituais, por exemplo os situados na aldea chantadina de Sernande.
O 10 de marzo de 1965, O Piloto entrou a roubar na casa dun empresario ganadero da parroquia de Rebordaos (O Saviñao). Do mesmo xeito que noutras ocasións, fíxoo "en nome da República". Con todo, o fillo do propietario seguiu a José Luís Castro Veiga ata o monte e chamou á Garda Civil, informando da situación do fuxido. O Piloto recibiu un disparo mentres estaba comendo, algunhas fontes din que na cabeza, outras que na barriga. A prensa da época publicou informacións breves sobre o sucedido, destacando que as autoridades acabaran coa vida dun "fuxido tristemente famoso, soado asasino e responsable dunha partida de malhechores", obviar a súa condición de loitador antifranquista.
Do Piloto cóntanse moitas anécdotas e historias, algunhas difíciles de verificar, pero polo xeral destácase a súa firmeza de carácter e a súa dureza no combate. Tambén a súa astucia e intelixencia, que lle permitiron soportar case en solitario unha persecución de 15 anos. Dise, por exemplo, que nunha ocasión, nas festas da parroquia de Diomondi (O Saviñao), fíxose pasar por vendedor de xamones e ata invitou a unha rolda á xente do lugar e tamén a un grupo de gardas civís. Non foi recoñecido por ninguén.
O 27 de maio de 1954, nun duro enfrontamento, perdeu á maior parte dos seus homes na zona de Paradela. Desde entón e ata a súa morte, permaneceu oculto, realizando de cando en cando golpes económicos (atracos), xustificando sempre políticamente estes roubos, afirmando que actuaba en nome da autoridade republicana. Puido resistir, así mesmo, grazas á colaboración de amigos e de numerosos veciños destas comarcas, que lle ofrecían refuxios seguros que tiña que cambiar continuamente, para evitar ser descuberto. A construción do embalse de Peares acabou con algúns dos seus refuxios habituais, por exemplo os situados na aldea chantadina de Sernande.
O 10 de marzo de 1965, O Piloto entrou a roubar na casa dun empresario ganadero da parroquia de Rebordaos (O Saviñao). Do mesmo xeito que noutras ocasións, fíxoo "en nome da República". Con todo, o fillo do propietario seguiu a José Luís Castro Veiga ata o monte e chamou á Garda Civil, informando da situación do fuxido. O Piloto recibiu un disparo mentres estaba comendo, algunhas fontes din que na cabeza, outras que na barriga. A prensa da época publicou informacións breves sobre o sucedido, destacando que as autoridades acabaran coa vida dun "fuxido tristemente famoso, soado asasino e responsable dunha partida de malhechores", obviar a súa condición de loitador antifranquista.
Do Piloto cóntanse moitas anécdotas e historias, algunhas difíciles de verificar, pero polo xeral destácase a súa firmeza de carácter e a súa dureza no combate. Tambén a súa astucia e intelixencia, que lle permitiron soportar case en solitario unha persecución de 15 anos. Dise, por exemplo, que nunha ocasión, nas festas da parroquia de Diomondi (O Saviñao), fíxose pasar por vendedor de xamones e ata invitou a unha rolda á xente do lugar e tamén a un grupo de gardas civís. Non foi recoñecido por ninguén.
Nenhum comentário:
Postar um comentário