40º aniversario do asasinato de Moncho Reboiras no cemiterio de Imo en Dodro

CIG e Fundación Moncho Reboiras lembrarán cunha ofrenda floral o 40º aniversario do asasinato do dirixente nacionalista

O acto terá lugar o 12 de Agosto ás 12 horas no cemiterio de Imo, en Dodro

O vindeiro 12 de agosto cumpriranse 40 anos do asasinato de Xosé Ramón (Moncho) Reboiras Noia a mas da policía fascista en Ferrol. Desde a Fundación que leva o seu nome e maila Confederación Intersindical Galega renderémoslle tributo mediante unha homenaxe floral ás 12 horas no cemiterio de Imo, en Dodro, onde descansan os seus restos. Moncho, alén da súa prolífica militancia nos diferentes campos do nacionalismo popular, destacou tamén nos primeiros xermes de organización obreira que deron lugar ao actual sindicalismo nacionalista.

Moncho Reboiras Noia criárase en Teis, un dos barrios máis populares de Vigo, moi preto da factoría Vulcano. Polo seu traballo de electricista, durante a década dos 70 viviu tamén noutras cidades galegas. O 12 de Agosto de 1975, foi asasinado pola policía franquista nun portal da rúa da Terra en Ferrol, a poucos metros do edificio do Concello, despois dunha persecución polos tellados de varios edificios. Reboiras era unha persoa nova, tiña 25 anos, de face sorrinte, cun engado persoal evidente, sempre disposto a traballar polo país, a escoitar máis que falar, e que sabía o que quería.

Contrariamente ao que algúns poderían pensar polas circunstancias nas que morreu, Reboiras non era unha persoa que considerase como principal a actividade armada da Unión do Povo Galego, partido ao que pertencía. Por esta razón, o seu partido encargoulle anos antes participar na organización da Fronte Cultural e posteriormente da Fronte Obreira. Moncho foi un home que destacou pola súa actividade no eido político e reivindicativo. Dende a Fronte Obreira impulsouse o nacemento dos xermolos sindicais en varias cidades, e estes deron lugar en maio de 1975, poucos meses antes da súa tráxica morte, ao nacemento do SOG e do periódico Eixo como voceiro do sindicato.

A fundación do SOG, e doutros sindicatos como a UTEG, puxo as bases da que sería a máis forte das organizacións do nacionalismo, e que daría lugar andando o tempo ao que hoxe é a nosa central sindical, a CIG. A súa participación destacada na autoorganización da clase traballadora galega foi recoñecida pola Confederación Intersindical Galega renomeando a súa fundación de estudos e formación sindical, co seu nome: Fundación Moncho Reboiras para o estudo e a divulgación da realidade social e sindical na Galiza.

De vivir, Moncho Reboiras sería sen dúbida hoxe un dos dirixentes do nacionalismo, un referente. Tiña todas as calidades para selo. Era un home do povo, disciplinado, aberto ás novas ideas, de fácil relación cos demais e, fundamentalmente, unha persoa solidaria e que loitaba desde un proxecto de masas pola xustiza social e os dereitos nacionais de Galiza. Unha parte do que é hoxe o nacionalismo e das liberdades democráticas (aínda que limitadas e en retroceso), debémosllas a el. O seu asasinato foi un revulsivo, especialmente entre a mocidade. Unha vida a imitar e unha demostración da coherencia, que colocou o movemento nacional popular galego como referencia política nunha conxuntura decisiva.

Mais Moncho non era un caso illado. Formaba parte dun partido de xente moza, atrevida e entregada, teimosa, procedentes das clases populares, que tiñan como obxectivo principal da súa vida a liberación nacional e social de Galiza. Moncho Reboiras, ademais dun exemplo persoal, representa a todos e todas aqueles que na dura etapa do franquismo senil fixeron posíbel que o nacionalismo das clases populares sexa hoxe unha realidade. Non foi unha excepción, senón alguén que estivo na primeira liña de loita contra a opresión. Hoxe a 40 anos do seu asasinato pola ditadura, lembremos a súa caída coa mellor homenaxe, continuando a súa obra.

Manuel Mera

Director da Fundación Moncho Reboiras