Carta de Darío Rivas ao Presidente da Diputación de Lugo

Traducción Estación Atlántica

Ao Sr. Presidente da Diputación de Lugo:
Don José Ramón Gómez Besteiro

Fai dous meses e con 93 anos ao lombo, volvín cruzar o Atlántico. O meu propósito era participar do Encontro Estatal de Apoio á Querella Arxentina que busca destrabar a impunidade do Franquismo.

A Data elixida para a presentación da demanda non foi inocente. Un 14 de Abril de 2010, acompañado dun nutrido grupo de : Madres de Plaza de Mayo, Pérez Esquivel, Liga Argentina por los Derechos del Hombre, Comisión  Provincial por la Memoria, Asamblea Permanente por los DDHH, Centro de Estudios Legales y Sociales (CELS), Asociación de  Ex detenido Desaparecido, C.A.B., Federación de Asociaciones Gallegas Argentinas, Instituto de Estudios comparados en Ciencia penales y sociales I.E.C.P CABA, Comité de Acción y Justicia CAS Asociación Civil ; presenteime nos xulgados de Bos Aires esixindo a aplicación do principio de xustiza universal que permitiu ao Dr. Baltasar Garzón reter a Pinochet en Londres en 1998.

En 1929 marchoume á Arxentina con tan só 9 anos. A miña nai falecera 4 anos antes. Entón o meu pai decidiu enviarme á capital da 5ta provincia galega. Algún tempo despois cando xa era todo un rapaz, recibín por carta a peor noticia posible. O meu pai Severino Rivas Barja Alcalde do Concello de Castro de Rei (Lugo) fora asasinado o 29/10/1936 en Cortapezas sobre a estrada a Porto Marín (Lugo) e tirado ná cuneta polos Falanxistas. A mesma banda que o secuestro en Lugo e entrégoo aos militares no cárcere da devandita cidade, con nota pedíndolles procesasen a Severino Rivas por traizón á patria e portación de armas. Sendo que eles eran os traidores e os que portaban armas (nota que teño na miña poder).

O meu pai levaba 4 meses como alcalde. Desde aquel momento inicie unha loita que continuase ata que me morra.

Desde a diáspora seguín cun profundo pesar as prácticas terroristas dun réxime que co de Stalin, disputan de xeito conxunto a maior cantidade de desaparicións forzadas do século XX. Coa morte de Franco cesaron as ejecuciones sumarias e as liberdades formais invadiron a escena política. Pero como bo dictador fixera promesa e a diferenza de moitos dos seus pares, deixo á súa tropa lista para seguir administrando os designos dos españois. Aínda logo da súa partida, seguiu gobernando nas sombras. Os sectores transformistas da Falanxe en complicidade cos principais formacións de esquerda instalaron un sentido común que ancoro o Pacto da Moncloa ao Ideal transicional entre os alicerces daquel consenso aos cales asocio coas condicións de produción do actual descalabro, tomo forza unha lei de Amnistía. Con ela comezou a impunidade e unha política cultural de resignación do pasado recente consolidando un estado de amnesia colectiva do que España recentemente empeza a recuperarse.

Por iso mesmo a Querella non só busca Memoria, Verdade e Xustiza, tamén pretende inscribirse nunha disputa política polo significado dos esbirros dunha ditadura manchada do sangue español.

No presente mes de Agosto e a partir dos devanditos fascistas do regidor de Baralla quen dixo: "...quen foron condenados a matar durante o réxime de Fanco, seria porque o merecían..." marca un crebe na cuestión. É máis, representa unha nova ofensiva tinguida de provocación. A isto súmaselle o recente feito de haber arengado co coñecido saúdo fascista a un grupo de seguidores seus.

Ata este entón a maioría das declaracións sobre o tema esquivaban o intento de xustificación. En moitas oportunidades recaían en actos de verborraxia Católica, por suposto baixo o anclaxe da Lei de amnistía.

Agora ben, como promotor da Querella Criminal, pola comisión dos Delitos de Xenocidio e/ou de Lesa Humanidade que tiveron lugar en España no periodo comprendido entre o 17 de Xullo de 1936 e o 15 de Xuño de 1977 e como particular damnificado por devanditos crimes cometidos polo réxime franquista, observo unha contradición insalvable que nace das mismísimas entrañas do estado.

Neste sentido, é necesario mencionar que na mesma liña de conduta que mantiven toda a miña vida publique un libro (autobiografía) na memoria do meu pai Severino Rivas. Editados tanto en castelán como en galego, devanditos exemplares contaron co patrocinio da Diputación de Lugo e editado tamén en Bos Aires co patrocinio de Castro de Rei. Libros que non permitín a venda e que os editados en Bos Aires, foron obsequiados e os editados en Lugo algúns foron obsequiados en homenaxes ao meu pai e os outros se venden polo Concello de Castro de Rei para beneficencia.

Así mesmo, tiven a oportunidade de estar presente en homenaxes de reparación moral á memoria do meu pai. Todos eles organizados polo Concello de Castro de Rei. Neste sentido a partir de 2008 unha rúa do municipio leva o seu nome "Severino Rivas". Ademais a posteriori realiza un acto oficial e publico por desagravio con colocación de placas na rúa antes citada (polo falso procesamiento oficial).

En consecuencia existe unha brecha entre discursos e feitos que debe salvarse.

O estado en todos os seus niveis esgrime unha retorica e moitos casos complementa con mociones condenatorias. Sen ir máis lonxe ao momento do exabrupto fascista, o pleno de Baralla (Lugo) estaba a piques de rexeitar os actos violentos de resistencia galega.

Pero para os edís do PP o xenocidio por a dereita está xustificado.

Ao rexidor de Baralla infórmolle que o meu pai asasinárono por ser coñecido e recoñecido polo pobo e oficialmente como un bo ser humano, bo veciño, que cooperaba económicamente e moralmente cos pobres. Bo alcalde e bo pai.

Si o señor rexidor participo ou ten coñecemento do ocorrido en oportunidade dos asasinatos, ten a obrigación moral de presentarse na querella promovida por Darío Rivas, por medio da xustica internacional reclamando por 115.000 asasinados e máis de 30.000 nenos roubados.

Quero deixar constancia de que o meu desexo de xustiza é para todas as victimas que foron perxudicadas ou asasinadas sen xustiza e a miña solicitude é de respecto para todas as ideas e de castigo para os crimes de lesa humanidade. O cal é imprescindible para que os españois vivan en paz e xustiza e sen odios. Non acepto ningunha idea política e nin intereses que intenten empañar a defensa dos dereitos humanos.

Por isto mesmo mais alá de que exista unha rectificación do Rexidor, o parlamento Lucense debería dictar unha medida exemplar respecto diso.

É imperioso que a apoloxía do crime, veña de onde veña reciba a mais enérxica condena.

Sen outro particular. Saúdo atte. 

Darío Rivas