O Día da Clase Obreira Galega

Traducción Estación Atlántica

O 10 de marzo é a festa dos traballadores galegos onde se conmemora unha desgraza e unha inxustiza: o asasinato dos obreiros Amador Rei Rodríguez e Daniel Néboa García por defender os seus dereitos laborais.

nuevatribuna.es10.03.2011

En 1972, debido á negociación do convenio colectivo, atópanse en loita os obreiros de Bazán. Ao asinarse en Madrid o novo convenio, os traballadores indignáronse, xa que eles querían o seu propio convenio, e isto radicalizou o problema. O día 9 prodúcese un paro total na fábrica. A empresa anuncia suspensión de emprego e soldo. Os traballadores, que ocupan a fábrica, reúnense en asemblea. Ás 17.15 a policía irrompe con gran violencia, obrigando aos traballadores a saír á desbandada pola porta: fóra espéranlles máis policías.

O 10 de Marzo, os traballadores concéntranse ante Bazán, que ten as portas pechadas. Os obreiros percorren as demais fábricas ferrolás pedindo a solidariedade dos outros obreiros. Os traballadores parten en grupo cara á ponte das Pías. Alí lles embosca a policía e comeza a carga policial. Os obreiros, cos seus líderes sindicais á cabeza, ao berro de "¡A eles!" (¡a eles!) responden ás agresións policiais con paus e pedras. A policía responde con pistolas e metralletas. Hai varios feridos de bala, e Amador Rei e Daniel Néboa caeron mortos.

Amador e Daniel, obreiros do Ferrol, foron enterrados ao día seguinte: o funeral converteuse novamente nun acto de solidariedade da clase obreira, baixo a atenta e lacerante mirada dos gardas civís.

O mesmo día do asasinato, por toda Galicia sucédense as mostras de solidariedade e duelo. Nos muros de Vigo aparecen pintadas como "Galiza con Ferrol", "Policías asasinos", "¡Viva Ferrol!". Prodúcense paros importantes en varias fábricas de Galicia, como Citroën, convócase folga xeral en Galicia e ten lugar unha importante manifestación en Pórta do Sol de Vigo.

O 20 de Marzo, os traballadores de Bazán volven ao traballo, coas portas tomadas pola vixiante policía, armada con metralletas.

Amador e Daniel foron dous máis: dous obreiros asasinados máis polas forzas da orde de entón como o foron os de Vitoria, os de Erandio, os de Madrid... Dous máis... Dito así, e pido perdón, parecen os sumandos dun total: pero non é así. Sinxelamente foron vítimas dun tempo no que se dicía que o réxime traballaba para os traballadores, pero, a verdade, á hora de pedir o que xustamente corresponde a cada un, así era como este actuaba. A día de hoxe, os herdeiros daqueles patróns e daqueles políticos seguen negándose a realizar actos de condena. E eu, como outras veces dixen (e seguirei dicindo, ao xeito de George Orwell: cando vexo a un obreiro enfrontado a un policía, non necesito demasiado tempo para situarme.

¡GLORIA AOS MORTOS DO MUNDO DO TRABALLO!

Blog: La Zamarra de Gustavo