A Xusticia e a familia

 

MJBarreiroLG 26/1/14

O pasado 15 deste mes por fin puiden presentar as tres denuncias familiares xunto a outras tres colectivas no Consulado de Arxentina en Barcelona.

A decisión de volver entregar toda a documentación dos meus dous familiares fusilados chegou grazas a que a xuíza María de Servini no mes de setembro decide abrir todos os consulados arxentinos do mundo para que vítimas e familiares poidamos denunciar libremente, sen intermediarios, que no meu caso e no moitas familias desde fai xa ano e medio que entregamos toda a documentación estabamos enredados nun bucle de engano xa que a nosa documentación a día de hoxe non temos probas fehacentes de que entren en ano e medio no xulgado da devandita xuíza.

Polo cal esta vez si sei, si sabemos na familia que os nosos familiares asasinados, máis o posible bebe roubado en Cartagena entra por fin no xulgado.
 

A Xustiza e a familia, sen intermediarios que dándolles os poderes notariales fai ano e medio servíronse dese xeito da nosa desgraza e da nosa dor pero a palabra dada de que os crimes familiares entraban no xulgado arxentino nunca a cumpriron, nin para nós nin para moitas máis familias.

Polo cal aconsello non crer nada de palabras dadas, quen queira ter a seguridade de que os seus documentos entran ou entraron no xulgado non ten máis que esixir un documento asinado por devandito xulgado, de non ser así a seguridade nunca a terán, palabras que llas leva o vento; poderes xudiciais que no seu día serviron sumados uns a outros para reforzar judicialmente en Arxentina a actuación de determinadas persoas pero nunca en beneficio dos mortos das persoas que asinamos, polo menos dos que non habemos ter a sorte de ser os elixidos dos señores que se nomearon en donos dun proceso histórico para a poboación deste país.
 

Moito é o dano ocasionado, crearnos expectativas falsas de poder pedir xustiza e deixarnos tirados coa necesidade e a dor, deixar aos mortos en boca duns e outros segundo a ignorancia humana dálles por pensar que os mortos selecciónanse. Maior escarnio non poderiamos pasar, os nosos mortos en dúbida e a nosa documentación xa non a antiga senón a vixente sen saber onde se atopa e que lei de protección de datos de que país a ampara.

A través do Consulado non temos avogados nin procurador, pero si temos a seguridade que este organismo entrégao ao xulgado da causa contra os crimes do franquismo, a xustiza na súa plena aceptación segue sendo para quen ten medios económicos ou para quen foi ou sexa elixido dos señores que se apropiaron do proceso de todos.
 

Coidado cos altruismos... cando sobretodo encerran vida laboral e medallas internacionais, fotos e entrevistas nos medios... altruismo foi o noso, que entregamos un poder notarial asinado co traballo intelectual e toda a documentación a cambio de nada, de si dis algo che poñemos a caer dun burro, pero do burro caeranse os que cometen a falta que o tempo poñerá no seu lugar.

Os meus mortos chegaron ao xulgado de Arxentina só grazas á intelixencia da xuíza, polo menos de momento así o demostrou dándonos a posibilidade de que todos podamos entregar os nosos casos sen amiguismos, nin favoritismos nin supostas estratexias falsas para manipular e apropiarse como dixen dun proceso que é de todos.
 

As miñas denuncias colectivas refírense aos fusilamientos dos Mariños do Arsenal Militar de Ferrol, co seu listado de vítimas e o seu listado de causas militares; os fusilamientos en Málaga no cemiterio de San Rafael co listado de victimas desde 1937 a 1948 que son os que coñezo a través de dous historiadoras e o crime da estrada de Málaga- Almería. Estes textos levaban un ano esperando a oportunidade de chegar á xustiza e foron ignorados por esas persoas tan altruístas que por maledicencias primeiro dun individuo que se nomeou así mesmo coordinador de Cataluña baixo o beneplácito dunha asociación de expresos políticos de novo cuño en Madrid crearon o mal clima apropiado onde a xustiza e as expectativas altruístas deixaron paso aos favoritismos e aos amiguismos así como ao engano que en casa sufrimos todos durante o ano 2013.

Seis dossieres foron entregados por mi no Consulado, coa esperanza de que no Xulgado Nacional no Criminal e Correccional Federal nº1 -Secretaría nº 1, da cidade de Bos Aires atopen por fin a xustiza para tantas vítimas esquecidas de "xente tan altruísta" a través da Causa 4591/10 caratulada -N.N. s/genocidio-.
 

E para que así conste o noso engano e a nosa dor expóñoo para que non se esqueza nunca que as vítimas do franquismo somos pasto fácil de quen veña a cubrir o que o estado español négase a cumprir.

 E parafraseando a Groucho Marx: "Esta é a miña experiencia si a alguén non lle gusta non teño outra"