*Fotos familiares prohíbida a sua reproducción*
 |
| Manuel cunha das súas irmás |
 |
| Manuel arriba á esquerda coa súa nai e os seus irmáns, faltan os dous pequenos que non naceran |
MJBarreiroLG 22/6/2013
Manuel naceu en Ferrol o 21 de xuño de 1913 á unha da madrugada, era o
terceiro fillo e primeiro varón do matrimonio formado por Antonio
Barreiro López Capitán de Infantería de Mariña xubilado pola Lei de
Azaña e Josefa Rey Freire, que tiveron 9 fillos, puxéronlle os nomes
Manuel Antonio José e viviron na rúa San Carlos nº 35-2º no barrio de
Esteiro da cidade.
Nos anos 1915 e 1916 tivo dous accidentes que poderían ser fatais, con dous anos tragouse unha moeda de 5 cts. e o pai tívoo que levar A Coruña de urxencia logo dun día de moitas visicitudes por fin puideron extraela, aos tres anos en o lugar chamado de "Baterías" en Ferrol estivo a piques de afogarse de modo que o seu pai tivo que lanzarse vestido ao auga e rescatalo, estes sucesos eran apuntados polo seu pai en " Libro de Anotaciones Familiares".
Nos anos 1915 e 1916 tivo dous accidentes que poderían ser fatais, con dous anos tragouse unha moeda de 5 cts. e o pai tívoo que levar A Coruña de urxencia logo dun día de moitas visicitudes por fin puideron extraela, aos tres anos en o lugar chamado de "Baterías" en Ferrol estivo a piques de afogarse de modo que o seu pai tivo que lanzarse vestido ao auga e rescatalo, estes sucesos eran apuntados polo seu pai en " Libro de Anotaciones Familiares".
Tenia un carácter impulsivo, realizou estudos de bachiller, adoraba á súa nai pero chocaba co pai.
O 4 de decembro de 1929 viaxou a Madrid para participar nas oposicións do Corpo de Correos, regresou o día 15 pero sen conseguir praza.
O 1 de novembro de 1930 con 17 anos, ingresou voluntario como soldado no Reximiento de Infantería do Exército de Ferrol nº 65, posto que exerceu catro meses ata o 1 de marzo de 1931.
En 1932 empezou a desempeñar o cargo de escribiente mecanógrafo na 1ª Oficina do mesmo Reximiento.
O 14 de xaneiro de 1933 volveu a Madrid para opositar ao Corpo de Auxiliares de Oficinas e Arquivos da Mariña, aprobando todos os exercicios; o 13 de marzo o promueven ao emprego de Auxiliar 2º do Corpo de Auxiliares de Oficinas e Arquivos, e o 24 destínano con carácter voluntario na Intendencia Xeral da Base Naval de Ferrol, ata o 10 de xuño que cesou en Intendencia; e o 3 de xullo presentouse na Ayudantía Maior do Arsenal de Ferrol.
Ata o 13 de marzo de 1935 que cesou para a Escola de Tiro Naval "Janer" con sede en Marín sendo instrutor de analfabetos, condicción que despois máis tarde lles serviría de agravante durante o consello de guerra que sufriu.
A que sería a súa noiva vivía en fronte de Intendencia onde el traballaba, fixouse nela cando saía a colgar a roupa no balcón e saíalle ao paso na rúa onde lle botaba piropos como: "Ten coidado non se che enreden as pestanas nos cables da luz".
A familia non a deixaba que o vise e encerrábana en casa, pero tiña unha amiga da súa nai vinte anos maior coa que paseaba para ver a Manuel. Tamén se vían no portal da casa dela polas tardes algo máis dunha hora, ata que un día enfadouse e decidiu saír con el. Durante a enfermidade da nai víanse un momentito que ela baixaba ao portal. Ao falecer, o seu pai non volveu dicir nada e continuaron véndose.
Manuel logo dun enfado co seu pai tenia idea de pedir destino para estudar en Londres, e estudaban inglés cada un na súa casa.
O 8 de abril de 1936 incorporouse ao seu novo e último destino en liberdade o Crucero Almirante Cervera en Cartagena.
Durante os combates producidos polo golpe de Estado faccioso o 19 de xullo resistiu xunto aos seus compañeiros a entrega do buque e participou na defensa da Base Naval da Rexión Marítima do Cantábrico con sede en Ferrol, o día 21 de xullo negouse a renderse polo que fué máis tarde xa en 1938 xulgado como promotor da rebelión e fusilado o 14/4/1939.
Durante o seu cautiverio sufriu incomunicación durante tres meses, sendo o único incomunicado da lista de presos do buque-prisón Plus Ultra onde estivo confinado, máis tarde trasladárono á Escollera onde tiña instalado o campo de concentración do persoal de Mariña e volta a trasladalo a outro buque-prisión, esta vez o Contramaestre Casado ambos fondeados nas augas do Arsenal Militar de Ferrol.
Sufriu sesións de interrogatorios que constan no seu expediente penitenciario. Estivo en prisión preventiva desde xullo de 1936 ata agosto de 1938 que se celebra o Consello de Guerra Militar durante cinco días sendo pública a sentenza de morte o mesmo día de finalizar o xuízo logo de cinco sesións e 2994 folios de sumario.
O 24 de agosto palabras textuales da Orde de Baixa: "Como consecuencia da sentenza dictada por un Consello de Guerra causa baixa definitiva na Armada, con privación de soldos, pensións, honores e demais dereitos militares o Auxiliar 2º de Oficinas e Arquivos D. Manuel Barreiro Rey." (texto orixinal en castellano). O 21 de decembro foi dado de baixa no hospital sen coñecerse o motivo polo cal foi hospitalizado ata o 12 de marzo de 1939 que lle deron a alta, dous días antes de executalo. Estando nove meses sentenciado a matar.
O 12 de marzo escribe dúas cartas de despedida aos seus pais e irmáns e outra á súa noiva:
Resumo da carta de despedida á súa noiva:
Escríbelle entre outras cousas que "faltan breves horas para morrer", "os meus últimos recordos son para os meus papaiños e para ti" continua escribindo "non nos deixaron ser felices"
O 4 de decembro de 1929 viaxou a Madrid para participar nas oposicións do Corpo de Correos, regresou o día 15 pero sen conseguir praza.
O 1 de novembro de 1930 con 17 anos, ingresou voluntario como soldado no Reximiento de Infantería do Exército de Ferrol nº 65, posto que exerceu catro meses ata o 1 de marzo de 1931.
En 1932 empezou a desempeñar o cargo de escribiente mecanógrafo na 1ª Oficina do mesmo Reximiento.
O 14 de xaneiro de 1933 volveu a Madrid para opositar ao Corpo de Auxiliares de Oficinas e Arquivos da Mariña, aprobando todos os exercicios; o 13 de marzo o promueven ao emprego de Auxiliar 2º do Corpo de Auxiliares de Oficinas e Arquivos, e o 24 destínano con carácter voluntario na Intendencia Xeral da Base Naval de Ferrol, ata o 10 de xuño que cesou en Intendencia; e o 3 de xullo presentouse na Ayudantía Maior do Arsenal de Ferrol.
Ata o 13 de marzo de 1935 que cesou para a Escola de Tiro Naval "Janer" con sede en Marín sendo instrutor de analfabetos, condicción que despois máis tarde lles serviría de agravante durante o consello de guerra que sufriu.
A que sería a súa noiva vivía en fronte de Intendencia onde el traballaba, fixouse nela cando saía a colgar a roupa no balcón e saíalle ao paso na rúa onde lle botaba piropos como: "Ten coidado non se che enreden as pestanas nos cables da luz".
A familia non a deixaba que o vise e encerrábana en casa, pero tiña unha amiga da súa nai vinte anos maior coa que paseaba para ver a Manuel. Tamén se vían no portal da casa dela polas tardes algo máis dunha hora, ata que un día enfadouse e decidiu saír con el. Durante a enfermidade da nai víanse un momentito que ela baixaba ao portal. Ao falecer, o seu pai non volveu dicir nada e continuaron véndose.
Manuel logo dun enfado co seu pai tenia idea de pedir destino para estudar en Londres, e estudaban inglés cada un na súa casa.
O 8 de abril de 1936 incorporouse ao seu novo e último destino en liberdade o Crucero Almirante Cervera en Cartagena.
Durante os combates producidos polo golpe de Estado faccioso o 19 de xullo resistiu xunto aos seus compañeiros a entrega do buque e participou na defensa da Base Naval da Rexión Marítima do Cantábrico con sede en Ferrol, o día 21 de xullo negouse a renderse polo que fué máis tarde xa en 1938 xulgado como promotor da rebelión e fusilado o 14/4/1939.
Durante o seu cautiverio sufriu incomunicación durante tres meses, sendo o único incomunicado da lista de presos do buque-prisón Plus Ultra onde estivo confinado, máis tarde trasladárono á Escollera onde tiña instalado o campo de concentración do persoal de Mariña e volta a trasladalo a outro buque-prisión, esta vez o Contramaestre Casado ambos fondeados nas augas do Arsenal Militar de Ferrol.
Sufriu sesións de interrogatorios que constan no seu expediente penitenciario. Estivo en prisión preventiva desde xullo de 1936 ata agosto de 1938 que se celebra o Consello de Guerra Militar durante cinco días sendo pública a sentenza de morte o mesmo día de finalizar o xuízo logo de cinco sesións e 2994 folios de sumario.
O 24 de agosto palabras textuales da Orde de Baixa: "Como consecuencia da sentenza dictada por un Consello de Guerra causa baixa definitiva na Armada, con privación de soldos, pensións, honores e demais dereitos militares o Auxiliar 2º de Oficinas e Arquivos D. Manuel Barreiro Rey." (texto orixinal en castellano). O 21 de decembro foi dado de baixa no hospital sen coñecerse o motivo polo cal foi hospitalizado ata o 12 de marzo de 1939 que lle deron a alta, dous días antes de executalo. Estando nove meses sentenciado a matar.
O 12 de marzo escribe dúas cartas de despedida aos seus pais e irmáns e outra á súa noiva:
Resumo da carta de despedida á súa noiva:
Escríbelle entre outras cousas que "faltan breves horas para morrer", "os meus últimos recordos son para os meus papaiños e para ti" continua escribindo "non nos deixaron ser felices"
Que si pode "ser feliz con outro home o seu gusto é que o sexa" que o seu irmán e el velasen por ela desde "Alí" e dille a modo de "segredo: "si o "outro home" puidese ser un dos seus irmáns, eu con iso sería moi feliz".
Fálalle das amarguras que pasaron xuntos pero tamén das horas "gratas e felices".
Que morre tranquilo e pode estar orgullosa porque "toda a vida pórteme como o que son: un home honrado".
Desexa que siga na familia que si se esquece de dicirse o el, que ela lle diga aos seus pais que o seu irmán Fito "o máis parecido ao min aprenda a tocar o violín e teña as suas mesmas aficións".
Que os seus máis grandes amores foron os seus papaiños e ela
"Mándoche un abrazo postrero. O teu Manolo"
Escribiu unhas anotacións a modo de post data, "aínda que me queda o consolo de despedirnos mañá" feito que non ocorreu.
Polo costado engadiu: "Esta carta estaba escrita onte 12 pois crein que sería o meu último día". Tamén engade que se vai sen odiar a ninguén.
Nun billete de 5 pesetas (emitidas en Burgos, 18 de xullo de 1937) no reverso anota en lápiz: "Recordo á miña xitana na miña morte" (nome cariñoso entre eles)
"Manolo 14-3-939 Ferrol. Non che esquecerei nunca"
Resumo da carta de despedida aos seus pais e irmáns:
"Queridísimos papaíños dentro de moi poucas horas deixar de existir", continua dicindo que lle doe non ocupar "o curto tempo da miña vida en facervos felices!".
Diríxese ao seu pai sentindo que crea que por diferenzas de xenio non lle quería o suficiente. Continua: "a única alegría que me queda é saber que non hai pai no mundo que por salvar ao seu fillo faga tanto como ti, ese mesmo consolo é o que vos debe quedar a vós".
Recórdalles que lle escribe á noiva que lle agradaría que o seu irmán Fito estudase violín, por ser o máis parecido a el, "quero que teña as miñas inclinacións, (as boas, eh?".
Que lle diga ao seu irmán Toñito "que o meu pesar máis grande neste mundo é non facer caso dos consellos de mamaíña. Dillo tamén a todos para que sexan bos nenos con ela, que tanto o merece".
"Consolarvos pensando que vou xunto a abuelita, o meu madrina, e que chegará o día en que nos veremos todos.
Ese día será o máis feliz, o único, para min, xa que aquí non o puiden ser".
"Morro contento, porque equivocado ou non, morro por unha idea",continua "pero non toca a nós xulgalo: El farao".
"Besiños para todos" o voso fillo que vos quere e quereravos sempre muchísimo
Manolo".
Segundo testemuño avisaron dun día para outro que entraba en capela e deixábano ver, ás tres da madrugada os pais de Manuel pasaron a recoller á noiva para que se despedisen pero a familia dela non llo consentiu e ela despois do fusilamiento ocorrido ás 6,30 da madrugada do 14/3/1939 no espigón do Arsenal Militar chamado A Punta do Martelo pasou a súa dor durante días en cama.
Os irmáns decidiron poñerlle aos seus fillos varóns o nome do seu irmán maior e un dos seus irmáns pequenos Fito (o meu pai) cumprindo a promesa feita entre os irmáns cando naceu o seu fillo varón dixo: "Franco matou a un Manuel Barreiro pero aquí hai outro".
Foi sepultado no cemiterio de Canido e actualmente atópase no cemiterio de Catabois no nicho onde tamén están os seus pais e algúns dos seus irmáns.
A familia decidiu xunto á noiva cumprir o seu desexo "secreto" e un dos seus irmáns casouse con ela logo de dous anos de noviazgo.
Cun evidente cambio de letra habitual o seu pai anota o día 18 a morte do seu fillo na pag. 28 do "Libro para anotaciones familiar". Nesta primeira anotación refire "faleceu o mozo", e na pag. 96 descríbeo como "deixou de existir", non podo deixar de reflectir a impresión que me causa, do mesmo xeito que o evidente cambio de letra a presenza das manchas de tinta que aparecen na páxina, probablemente reflexo da dor dun pai ao relatar de forma encuberta o asasinato do seu fillo e a imposibilidad de poder habelo salvado.
Relata: "20 de xullo de 1936 cando contaba a idade de 23 anos enfermó e grazas aos auxilios prestados puido sosterse con vida ata o día 14 de marzo de 1939 e hora da mañá seis e media que deixou de existir", ¡...!, continua "estivo tres veces en perigo de morte".
En ningún momento fai mención ao Golpe de Estado nin ao chamado Glorioso Movemento Nacional nin á dramática situación militar que altera a vida do país, o periodo de encarceramento do seu fillo relátao como unha enfermidade e nunca refire de forma clara o motivo da súa morte, ¿a caso os auxilios prestados, aos que se refire, puido sosterse con vida ata o 14 de marzo son sen dúbida a forma de deixar constancia de forma encuberta a protección que tivo que exercer para que o seu fillo non perdese a vida como tantos outros paseado?.
Grazas tío Manolo porque dando a túa vida evitaches bombardear á miña nai de 12 anos (futura muller do teu irmán Fito), aos seus pais e irmá e á poboación que neses tempos de guerra refuxiábanse en Málaga, grazas por non bombardearlos cando escaparon o 7 de febreiro de 1937 pola tristemente coñecida estrada de Málaga a Almería, tristes sucesos que levaron ao crucero Almirante Cervera a atacar Málaga logo de facerse con el os facciosos.
Manuel na actualidade segue constando legalmente como expulsado da Mariña sen honores, cunha sentenza por promotor da rebelión a día de hoxe aínda vigente, o Estado español en reiteradas ocasións negouse facer Jusiticia coas vítimas e reparar a súa memoria, desde o verán do ano pasado 2012 é unha das vitimas da chamada querella arxentina pero a esta data logo de siete meses de entregada toda a documentación (Sumario da súa Causa Militar, expediente penitenciario, o Historial Militar pertenenciente aos anos 1936-39) o seu caso non foi aínda presentado ante o xulgado arxentino da xuíza María de Servini, a incerteza abordela á familia, e a súa situación de recoñecemento na súa cidade natal onde loitou e foi asasinado é por parte dos partidos políticos e asociacións de verdadeiro acoso mediático, ninguén acordache dos mariños da Base Naval de Ferrol, ninguén os honra, sí honran as suas vitimas partidistas pero Manuel e os seus compañeiros de momento seguen esquecidos e solapados socialmente na súa cidade polas forzas chamadas de esquerda e de selo supuestamente comunista que a día de hoxe son únicamente socialdemócratas chupatintas de sillónes institucionais e do colorín mediático no que se fixeron donos da pequena cidade naval, o caciquismo en Galicia por desgraza segue coa súa sombra ben alargada.
O manifesto polo seu Centenario segue sendo vixente quizais hoxe máis que nunca, ata cando Manuel e a súa familia teremos que soportar este calvario.
O 14 de marzo do ano 2014 será o triste 75º aniversario do seu fusilamiento. Para entón seguiremos loitando para que se faga Xustiza e Recoñecemento da súa persoa como loitador antifascista defensor da legalidad republicana na Base Naval de Ferrol e na súa xusta medida.
 |
| Foto de toda a familia na que falta Manuel, os seus pais ao fondo, a súa irmá coa súa filla que murio durante o destierro dos seus pais e os dous irmáns pequenos xa adolescentes en primeira fila, na galeria do piso da rúa S. Carlos |
Nenhum comentário:
Postar um comentário