Traducción Estación Atlántica
A neta do dictador fai ostentación do inmueble que o seu avó roubou en Sada (A Coruña) mentres a organización das visitas ao recinto, declarado Ben de Interese Cultural, asegura que cada vez se pode acceder a menos espazos porque "vai máis gentuza a estropearlo que a visitalo".
A neta do dictador fai ostentación do inmueble que o seu avó roubou en Sada (A Coruña) mentres a organización das visitas ao recinto, declarado Ben de Interese Cultural, asegura que cada vez se pode acceder a menos espazos porque "vai máis gentuza a estropearlo que a visitalo".
El Diario.es - Miguel Pardo
20/08/2014
A familia Franco presume do pazo de Meirás nas revistas do corazón. ¡Hola! acaba de publicar unha portada onde a neta do dictador, Carmen Martínez-Bordíu, pousa na entrada da que fora residencia de Emilia Pardo-Bazán -posteriormente roubada ao pobo de Sada polo franquismo- para "anunciar a súa ruptura" nunha "exclusiva" na que o medio destaca a súa entrada "por primeira vez" na "histórica casa familiar".
Non é Martínez-Bordíu o único membro da familia do dictador que ocupa nestes días de agosto o pazo sadense, que adoita ser utilizado como refuxio de vacacións tanto polo seu fillo, Luís Alfonso de Borbón, como pola súa familia e numerosos amigos, que enchen o inmueble durante case todo o mes. Case todo o mes, excepto, segundo aclárase no teléfono no que se reserva praza para as escasas visitas guiadas permitidas, nos últimos catro días, coincidindo coas datas nas que o clan dos Franco acordou coa Xunta facilitar a entrada do público.
Segundo o responsable de organizar estas visitas, xa non quedan prazas para o percorrido guiado deses últimos catro días de agosto, aínda que advirte de que "poucos espazos pódense ver xa" do pazo. "Vén máis gentuza a estropearlo que a visitalo", argumenta quen asegura tamén que xa non se pode acceder á planta superior nin a unha das bibliotecas.
Porque malia ser declarado Ben de Interese Cultural (BIC) e tras determinarse a súa apertura ao público fai xa tres anos, a familia Franco sempre puxo trabas a cumprir coa lei que a obriga a abrir o inmueble cando menos catro días ao mes. Foi fai trece meses cando os herdeiros do dictador facilitaron un calendario de visitas, logo de reclamarlle á Xunta que sufragase os gastos de seguridade, como así fixo durante moito tempo, e de organización. Pero o Goberno de Núñez Feijóo, que nun principio parecía disposto, dixo "non ter intención" de pagarlles a seguridade.
Antes, e desde que o pazo foi declarado BIC, os convenios non só limitáronse a "regular as condicións para o desenvolvemento das visitas", tal e como afirmaba a Xunta. Ademais disto, tres acordos entre o Goberno galego e a familia do dictador tiveron un impacto de máis de 50.000 euros nas arcas públicas. O primeiro destes convenios, asinado para poñer en marcha as visitas ás que obrigaba a declaración do pazo como BIC que había promovido o bipartito, implicou un gasto de 9.513 euros para pagar un servizo de seguridade privada aínda que, admitía entón a propia Xunta, a Lei de Patrimonio Cultural non "obrigaba" a facer tal achega económica.
En agosto de 2011 Cultura pactaba cos Franco unha addenda ao convenio inicial que implicaba sumar 23.000 euros para esa mesma finalidade. Como informou este diario, na primavera de 2012 saía á luz un terceiro acordo, nesta ocasión por importe de 21.200 euros, polo que a Xunta seguía asumindo os gastos derivados da seguridade e dos guías das visitas. En total, polo tanto, o gasto ascendeu a 53.713 euros que saíron do erario público e non do peto dos Franco.
Manuel Monge, membro e ex presidente da Comisión para a Recuperación da Memoria Histórica da Coruña (CRMH), asegura que o pazo, malia a presión cidadá e das peticións para que se convertese nun espazo "de memoria e paz" para o pobo, "segue estando totalmente controlado pola familia Franco". Ademais, quéixase das xestións das visitas, que, segundo aclara e contradicindo a información que se proporiona desde o teléfono de reservas, "son escasas e están case paralizadas". "Incluso a hostelería da zona quéixase porque o que podía ser unha fonte de ingresos pola chegada de visitantes, non o é", asegura.
No entanto, Monge vai máis aló e volve censurar a ostentación e vanidad con que a familia Franco presume dunhas propiedades "conseguidas a través da expropiación de leiras ou do roubo das nóminas dos traballadores". "Séguese sen romper co franquismo porque nin os gobernos do PP nin os do PSOE foron capaces de acabar con isto. En ningún país europeo poderíase dar esta situación: imaxinemos aos herdeiros de Mussolini ou de Hitler presumindo de casas ou pazos nas portadas das revistas", explica quen recorda que o pazo de Cornide, na cidade da Coruña, está nunha situación similar e tamén é empregado pola familia do dictador para pasar estancias estivais. "É un claro incumplimiento do espírito da Lei de Memoria Histórica", insiste.
Non é Martínez-Bordíu o único membro da familia do dictador que ocupa nestes días de agosto o pazo sadense, que adoita ser utilizado como refuxio de vacacións tanto polo seu fillo, Luís Alfonso de Borbón, como pola súa familia e numerosos amigos, que enchen o inmueble durante case todo o mes. Case todo o mes, excepto, segundo aclárase no teléfono no que se reserva praza para as escasas visitas guiadas permitidas, nos últimos catro días, coincidindo coas datas nas que o clan dos Franco acordou coa Xunta facilitar a entrada do público.
Segundo o responsable de organizar estas visitas, xa non quedan prazas para o percorrido guiado deses últimos catro días de agosto, aínda que advirte de que "poucos espazos pódense ver xa" do pazo. "Vén máis gentuza a estropearlo que a visitalo", argumenta quen asegura tamén que xa non se pode acceder á planta superior nin a unha das bibliotecas.
Porque malia ser declarado Ben de Interese Cultural (BIC) e tras determinarse a súa apertura ao público fai xa tres anos, a familia Franco sempre puxo trabas a cumprir coa lei que a obriga a abrir o inmueble cando menos catro días ao mes. Foi fai trece meses cando os herdeiros do dictador facilitaron un calendario de visitas, logo de reclamarlle á Xunta que sufragase os gastos de seguridade, como así fixo durante moito tempo, e de organización. Pero o Goberno de Núñez Feijóo, que nun principio parecía disposto, dixo "non ter intención" de pagarlles a seguridade.
Antes, e desde que o pazo foi declarado BIC, os convenios non só limitáronse a "regular as condicións para o desenvolvemento das visitas", tal e como afirmaba a Xunta. Ademais disto, tres acordos entre o Goberno galego e a familia do dictador tiveron un impacto de máis de 50.000 euros nas arcas públicas. O primeiro destes convenios, asinado para poñer en marcha as visitas ás que obrigaba a declaración do pazo como BIC que había promovido o bipartito, implicou un gasto de 9.513 euros para pagar un servizo de seguridade privada aínda que, admitía entón a propia Xunta, a Lei de Patrimonio Cultural non "obrigaba" a facer tal achega económica.
En agosto de 2011 Cultura pactaba cos Franco unha addenda ao convenio inicial que implicaba sumar 23.000 euros para esa mesma finalidade. Como informou este diario, na primavera de 2012 saía á luz un terceiro acordo, nesta ocasión por importe de 21.200 euros, polo que a Xunta seguía asumindo os gastos derivados da seguridade e dos guías das visitas. En total, polo tanto, o gasto ascendeu a 53.713 euros que saíron do erario público e non do peto dos Franco.
Manuel Monge, membro e ex presidente da Comisión para a Recuperación da Memoria Histórica da Coruña (CRMH), asegura que o pazo, malia a presión cidadá e das peticións para que se convertese nun espazo "de memoria e paz" para o pobo, "segue estando totalmente controlado pola familia Franco". Ademais, quéixase das xestións das visitas, que, segundo aclara e contradicindo a información que se proporiona desde o teléfono de reservas, "son escasas e están case paralizadas". "Incluso a hostelería da zona quéixase porque o que podía ser unha fonte de ingresos pola chegada de visitantes, non o é", asegura.
No entanto, Monge vai máis aló e volve censurar a ostentación e vanidad con que a familia Franco presume dunhas propiedades "conseguidas a través da expropiación de leiras ou do roubo das nóminas dos traballadores". "Séguese sen romper co franquismo porque nin os gobernos do PP nin os do PSOE foron capaces de acabar con isto. En ningún país europeo poderíase dar esta situación: imaxinemos aos herdeiros de Mussolini ou de Hitler presumindo de casas ou pazos nas portadas das revistas", explica quen recorda que o pazo de Cornide, na cidade da Coruña, está nunha situación similar e tamén é empregado pola familia do dictador para pasar estancias estivais. "É un claro incumplimiento do espírito da Lei de Memoria Histórica", insiste.
Nenhum comentário:
Postar um comentário